Deel 13 - Augustus-september 2022

Antwerpen (7.34) – Paris Nord (9.35)

Paris Gare de Lyon (10.17) – Genève (13.29)

Genève (13.39) – Milaan (17.40)

Milaan (19.10) – Palermo (16.50)

Zaterdag 20 augustus (station Piacenza, nachttrein)

Ik durf nu pas schrijven, in de nachttrein, de laatste trein van de reeks, omdat ik mijn geluk nooit wil tarten. Ik moest een heleboel aansluitingen halen, en dan kan er van alles misgaan. Maar ik heb alle aansluitingen zonder problemen gehaald. Alle treinen waren op tijd, behalve die van Genève naar Milaan, maar in Milaan had ik anderhalf uur overstaptijd, dus daar had ik wat speling.

Het is uiteindelijk de nachttrein die al met een enorme vertraging zit. We staan al een half uur stil in Piacenza. Technisch probleem aan de trein.

Toch jammer dat er altijd die stress is voor de aansluitingen. Anders zou het echt puur genieten en ontspannen zijn. Al heb ik nu toch ook al enorm genoten. Het deed deugd, na zoveel tijd, en ik  had er zó naar uitgekeken. Het deed deugd om weer onderweg te zijn, om te reizen, om andere dingen te zien.

Zondag 21 augustus (Palermo)

Goeiemorgen. Ontbijtje naast de deur van de b&b.  Ik wou gisterenavond al schrijven, maar dat is anders uitgedraaid.

17u (Mondello)

De hele treinreis is eigenlijk supersmooth verlopen. Op voorhand dacht ik dat ik me aan alles en iedereen ging ergeren, maar het zat mee. Het kan ook aan mijn eigen ingesteldheid liggen. Je weet soms niet waaraan het ligt.

Ik ben gisteren, na mijn aankomst in de b&b in Palermo, met een andere gaste, een meisje van Colombia, iets gaan drinken. Twee mojito’s. Daardoor, en ook door de vermoeidheid van de 35 uur durende reis,  ben ik vandaag een beetje plat. Te plat om alles op te schrijven. Ik hoop dat het er nog van komt.

Ik ben nog maar 1 dag hier en ik heb al moeilijkheden gehad met beslissingen. (Had ik niet beter gisteren mijn eigen ding gedaan in plaats van in te gaan op de uitnodiging van Camilla, zodat ik vandaag wat uitgeruster was en meer zin had in sociaal contact?…)

Vanmorgen op m’n gemak opgestaan, gedoucht en ontbeten. Dan naar de Via Maqueda voor m’n hoedje. Dan weer naar de b&b, helemaal oververhit. Gelukkig heeft m’n b&b airco. Eventjes op bed gelegen en tegen 14u naar de bushalte om de bus naar Mondello te nemen. Die was verder dan ik dacht. Tegen dat ik in Mondello was, was het al bijna 16u. Pokkedruk ook natuurlijk. De hele kustlijn afgelopen op zoek naar een stuk strand waar niet elke vierkante meter benomen was. Dat was vergeefs. Ik zit nu op een terras met zich op de zee.

Maandag 22 augustus.

De stranden van Mondello lagen afgeladen vol. Tegen een uur of zes vertrok er wat volk en kon ik een min of meer rustig plekje vinden. Tegen de avond een zwemmetje gedaan. Heerlijk. Zo warm, het water!

Ik heb veel te zeggen, maar weinig zin om te schrijven. Het is heerlijk hier in Palermo.

Woensdag 24 augustus (Ragusa)

Ik heb gisteren niet geschreven. Ik vind het moeilijk om te ontspannen, te onthaasten, te ont-moeten.

Maar die staat van zijn die ik zoek, die komt niet zomaar vanzelf. Of eerder: die komt juist wel vanzelf, ze komt meestal onverwacht.

Toen ik gisteren aankwam in Ragusa, waren er plots grote dikke wolken. Toen ik in mijn b&b was, begon het te regenen. Wat wel eens deugd deed, na al die hitte. Vandaag is het opnieuw bloedheet.

20u

Ik ben nog eens gaan eten en eigenlijk doe ik dat wel graag. Ik vergeet altijd dat ik dat zo ontspannend vind. Ook alleen. Er hangt een grote, dreigende donkergrijze  wolk boven Ragusa, maar ze geeft geen regen zoals gisteren.

Donderdag 25 augustus

9.30

Ik ben lichamelijk geradbraakt. Te veel gestapt de laatste dagen.

Gisteren voelde ik me heel moe, maar toch ben ik in de voormiddag nog te voet naar Ragusa Alta (het hoger gelegen deel van de stad) geklommen. ‘s Avonds als een blok in slaap gevallen. Wel ’s nachts wakker geworden van mijn eigen droom en geroep. Ik droomde dat ik me zo slecht, verdrietig, wanhopig en psychisch labiel voelde, dat ik op een bepaald moment heel erg begon te wenen. Ik werd wakker van mijn eigen geschreeuw.

Ik voel me wel eindelijk een beetje rustig in mijn hoofd. Dat uit zich in het feit dat ik schrijf natuurlijk.

Ik heb gebrek aan plezier in mijn leven. Ik heb daar hoge nood aan.

22u

Een late night dinner. Nog maar eens in ‘4 Gatti’, omdat de andere plaatsen te druk, te ongezellig of te duur waren.

Ik heb eindelijk mijn tent! Halleluja! Daar heb ik veel voor moeten doen. Verder heeft het in de namiddag weer een bui gedaan en ben ik naar Marina di Ragusa gegaan.

’s Morgens eerst gaan ontbijten, daarna wat kleren gewassen en een beetje op bed gelegen, mijn siësta gehouden, zeg maar. Het was te heet om buiten rond te lopen. Toen ik de bevestigingsmail kreeg dat mijn postpakket met mijn tent in het postkantoor  was aangekomen, heb ik de gratis shuttle naar Ragusa Alta (hoger gelegen en moderner deel van de stad) genomen en van daar naar het postkantoor gewandeld. Ik kwam helaas zonder tent weer buiten. Ik had mijn ID-kaart niet meegenomen naar het postkantoor. Daar moet je Veerle voor heten. Dan maar de trappen weer afgelopen naar Ragusa Ibla (het oude en lagere gedeelte van de stad). Het is toch een hele weg te voet weer naar mijn b&b. Ik was helemaal bezweet. Andere kleren aangedaan, gegeten (het was toen al rond tweeën), en maar weer naar de shuttle voor een tweede poging. Het was toen al goed bewolkt, en toen ik opnieuw in het postkantoor aankwam, viel de regen met bakken uit de hemel. Maar ik had mijn tent wel! Even gewacht tot het ergste voorbij was en dan in de drup weer dezelfde weg naar beneden, voor de derde keer in twee dagen. Deze keer kwam ik niet nat van het zweet, maar nat van de regen aan. Als ik me heel erg haastte, kon ik nog net de bus van 16.50 naar Marina di Ragusa halen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was intussen alweer opgeklaard. Het was leuk om in Marina aan te komen. Die zalige vakantiesfeer. Er moest even niets. Na al dat hollen de hele dag.

Het is wel duidelijk dat het nog augustus is: zo ongelooflijk druk op het strand. Teensleffers gekocht, op strand gezeten, en rond 20u de bus weer naar Ragusa Alta. Van daar nog een shuttle naar Ibla en toen was het al 21.45 toen ik in de b&b aankwam. Snel gedoucht want ik wilde nog ergens kunnen gaan eten. In de zomermaanden eten Sicilianen blijkbaar heel laat. Zelfs om 22.30 kwamen er nog mensen aan in het restaurant waar ik zat. Dat is pas laat dineren!

Morgen ga ik naar Punta Secca, naar de camping!

Zaterdag 27 augustus (Punta Secca)

Gisteren niet geschreven want ik was in gezelschap. Vannacht mijn eerste nacht op de camping gehad, maar niet kunnen slapen. Pas tegen een uur of zes ingeslapen en rond 7 uur weer wakker geworden. Gisteren ook mijn regels gekregen.

’s Morgens (vrijdagochtend) mijn rugzak gepakt, afwas gedaan, mijn tent op mijn rugzak vastgemaakt en vertrokken naar de bushalte. Mijn kuiten deden (en doen nog) verschrikkelijk pijn van al dat trappen op en af lopen. Na de wandeling naar de bushalte was ik volledig bezweet, ook al was de hele weg naar beneden. Er stond nog 1 iemand te wachten op de bus. Hij vroeg me bevestiging over de bus en we begonnen te praten. Ik was suf door mijn regels en het kostte me energie om te praten, maar het stak me ook niet tegen. Hij ging een dagje naar Punta Secca (waar ik dus nu ben), voor een dagje strand en zou ’s avonds de bus terug naar Ragusa nemen. De volgende dag zou hij naar Marina di Modica gaan. Hij is ook alleen op vakantie.

Mijn mobiele data was door het roamen in Zwitserland niet meer actief en ik kon google maps dus niet gebruiken om de camping te vinden. We hadden de hele busrit gebabbeld en toen we in Punta Secca aankwamen, liep hij de hele weg mee naar de camping. Dat was echt fijn, want het was bloedheet en mijn rugzak was loodzwaar. Ik zou anders echt gesukkeld hebben om de weg te vinden, en ik zou er waarschijnlijk twee keer zo lang over gedaan hebben. We wisselden nummers uit en ik zou hem trakteren op koffie om hem te bedanken voor de hulp nadat ik geïnstalleerd was. Hij heet Giacomo.

Tent opgezet. Camping is vrij rustig maar toch minder charmant en goed dan ik verwacht had. Ik had veel zin om mijn rust te nemen, mijn eigen ding te doen en niet te hoeven praten, gewoon observeren en wegdromen en niks doen, maar tegelijk hunker ik ook zo enorm naar menselijk contact na twee jaar ontbering op dat vlak. Ik koos dus voor contact. Tegen een uur of twee een berichtje naar Giacomo gestuurd en tegen een uur of drie afgesproken. Hij stuurde zijn locatie en ik trof hem op het strand. Punta Secca heeft alles wat ik hoopte dat het had.

Ik vroeg of hij zin had in koffie aan een barretje dat ik onderweg was gepasseerd, waar er lekker veel verkoelende wind waaide. We deden eerst een zwemmetje. Het water is minstens 30 graden, nauwelijks verkoelend.

Veel praten, lachen en de tijd ging snel. Tegen 17u, toen de zon niet meer zo intens was, zijn we op het strand gaan liggen. Het was allemaal heel aangenaam. Ik genoot enorm van het gemakkelijke contact. En uiteraard van de aandacht.

Tot na zonsondergang op het strand gelegen en gezeten. Het was heerlijk om dat nog eens met iemand te kunnen delen, om dat in gezelschap te kunnen doen. Ook al had ik perfect gelukkig geweest als ik er alleen had gelegen, maar zo is dat meestal bij mij: als ik er niet naar op zoek ben, dan komt het op me af.

We besloten dat hij de laatste bus om 00.20 zou nemen en dat we nog zouden gaan tafelen.

Ik werd tegen de avond wel erg moe, maar ik genoot van het gezelschap. Het leek allemaal zo lang geleden.  Na het tafelen (wat ook heel erg fijn was), hebben we nog even op het strand gelegen en een knuffel uitgewisseld, en dan heeft hij de bus teruggenomen naar Ragusa.

Eerder, toen we op het strand lagen tijdens de zonsondergang, had hij me ook een kleine massage gegeven. Zulke dingen verwarren me allemaal, maar het was uiteindelijk ook wel fijn.

Vanochtend is hij naar Marina di Modica vertrokken, waar hij de hele week verblijft.  Geen idee of we elkaar nog gaan zien.

Na contact en gezelschap lijk ik het tegenwoordig altijd wel moeilijker te vinden om weer genoeg te hebben aan mezelf. Gisteren had ik juist heel veel zin en nood om net dát te doen: genoeg hebben aan mezelf, de zon, het strand, de camping en Punta Secca.

Vanmorgen heel veel tijd genomen om op te staan, gedoucht en naar hetzelfde barretje als gisteren gegaan voor mijn cappuccino met cornetto. Daar zit ik nu te schrijven.

20.30

Ik zit in hetzelfde restaurantje als waar ik gisteren zat met Giacomo. De andere terrassen waren ofwel te druk, te duur, te sjiek of volzet. (al denk ik dat veel restaurants gewoon geen tafel willen verspillen aan een single persoon). Op zich is het hier wel aangenaam, maar het is een beetje raar, omdat ik hier gisteren ook zat, met Giacomo, en in betere doen. Ik was gisterenavond vrolijk, sociaal en een beetje zotjes, lichtjes in een roes van de aandacht, die op mij hetzelfde effect kan hebben als alcohol.

Vandaag voel ik me een beetje zoals thuis: slecht gezind, verdrietig, verveeld, snel geërgerd, mensenschuw, onzeker, onzichtbaar en ongewenst. Ik heb natuurlijk ook mijn regels, en ik heb bijna niet geslapen, dus het is een beetje normaal.

Er lopen me hier iets te veel gezinnetjes rond. Ik hoop dat die vanaf volgende week (1 september) allemaal verdwijnen. Ik hoop dat de drukte op het strand verdwijnt.

Ik heb vandaag zelf een berichtje naar Giacomo gestuurd. Ik vond dat hij dat verdiende, na al dat trakteren en in de watten leggen. Al weet ik ondertussen ook dat Italianen dat allemaal maar met 1 doel doen.

Hij antwoordde vanmiddag wel, maar hij zou me later nog laten weten hoe Marina die Modica is, en dat heeft hij nog niet gedaan. Waarschijnlijk heeft hij al een nieuwe prooi voor ogen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Toch vroeg ik me vandaag wel af  of ik er, op iets langere termijn, dan wel iets aan heb gehad, aan het feit dat ik mijn rust opofferde in ruil voor gezelschap.

Door de vele indrukken van een hele namiddag en avond gezelschap, kon ik vannacht niet slapen (mijn hoofd doet dan overwerk om alles te verwerken).

Zondag 28 augustus

Gisterenavond uiteindelijk dan toch een berichtje van Giacomo. Ik voelde me instant een stuk vrolijker. Maar ik wil die afhankelijkheid niet. Integendeel. Ik vergeet daardoor wat het doel van mijn reis was.

12u (zelfde barretje, aan het huis van Montalbano)

Weeral een laat ontbijt.

Gisterenavond als een blok in slaap gevallen, rond middernacht. Ik voel me dus vandaag al een pak beter en vrolijker, en ik kan weer genieten van waar ik ben. Ik voel me ineens ook weer een stuk zelfverzekerder.

Vannacht, net nadat ik was ingeslapen, kreeg ik nog een bericht van Peter. Ik heb nog niet geantwoord. Ik wil mezelf nog 2 weken vrijaf geven van hem. Ik wou mezelf eigenlijk 1 maand vrijaf geven, maar dat is niet gelukt. De twee weken die ik nog heb dat ik hem niet hoef te contacteren voor mijn werk, wil ik ten volle benutten. Ik ben wel blij dat hij iets stuurde, anders zou ik het hem toch maar kwalijk hebben genomen dat hij me niks stuurde. Maar ik wil misschien eens twee weken geen contact.

Mijn regels zijn vannacht de plein fouet doorgekomen. Des te beter. Hoe sneller alles eruit is, hoe beter.

Het absoluut fantastische aan Punta Secca is dat de zon in de zee ondergaat. Verder is er niet zo veel speciaals aan. De restaurants zijn te duur, de mensen niet bijzonder vriendelijk, en op dit moment zijn er veel en veel te veel toeristen.

Ik denk dat ik opnieuw collega wil zijn met Peter. Enkel op dat vlak is er standvastigheid, en kan ik rekenen op hem. Ik ben de wispelturigheid beu. De ene keer toont hij interesse, en als ik dan enthousiast word en antwoord, dan lijkt hij ineens weer een hele dag geen zin te hebben om online te komen. Het vreet aan mijn zelfzekerheid. Ik heb het eventjes nodig om niet weggeduwd te worden.

De ober van de bar vraagt wat ik schrijf. Het feit dat ik schrijf fascineert veel mensen, het zou mij ook fascineren. Hij vraagt of ik samen met mijn man reis (verwijzend naar Giacomo, met wie hij me gisteren zag). Als ik vertel dat we allebei alleen reizen en elkaar in de bus hebben ontmoet, lijkt hij verrast en geamuseerd.

Ik wil misschien iets sportiefs doen deze reis. Fietsen, of suppen.

Doordat de ober tegen me praat, interesse toont over het schrijven en over mijn reizen (“reis je veel?”), voel ik me opnieuw gezien. Zo belangrijk voor mij, gezien worden. Als ik ga afrekenen, vraagt de andere ober achter de toog of ik morgen ook weer rond de middag kom ontbijten, want dat hij dan wel een cornetto opzij zal leggen voor mij. Dat vind ik geweldig en daardoor voel ik me ook weer geapprecieerd.

Ik heb wel zin nu om op het bericht van Peter te antwoorden. Net omdat ik me goed voel. Maar er komt altijd een moment dat ik op een bericht van hem hoop, het verwacht, of erop reken, en dat hij het laat afweten, en daar kan ik gewoon eventjes niet meer tegen. Want zo lijkt het of ik altijd maar aan datzelfde touwtje hang. Het touwtje van zijn grillen.

21u

Vandaag eens een ander restaurant. Ik deed het voor de prijs, maar eigenlijk betaal ik evenveel als in dat ander restaurantje. Het is hier blijkbaar overal duur. Ofwel constant volzet. Zouden al die mensen niet naar huis gaan? Met 1 september op komst en zo…?

Ik bedacht vandaag dat ik het toch wel leuk zou vinden om in gezelschap te genieten van zon en zee, en dat het jammer is dat Giacomo zijn weekje vakantie niet gewoon hier heeft, in plaats van in Marina di Modica. Uit nieuwsgierigheid kijk ik of er in Marina di Modica ook een camping is, en zie plots de camping die ik tijdens het plannen van mijn reis serieus overwogen had (“Di Vera Vita”), maar uiteindelijk omwille van de prijs niet had gekozen. (En misschien ook omdat Marina di Modica op Google view niet veel soeps leek.) Maar misschien moet ik het nu toch overwegen…

Na het ontbijten (of brunchen) heb ik mijn tent wat opgeruimd, mijn benen onthaard en eventjes in de schaduw en in een windje voor mijn tent gaan liggen, op mijn matras. Terwijl ik daar lag, kreeg ik een buurvrouw. Ze kwam de verjaardag van een vriendin vieren, in een strandbar op een kilometer of zo van de camping, waar een DJ nog tot 21u vanavond zou draaien. Ze nodigde me uit om mee te gaan. Klonk leuk, maar niet voor vandaag. Ik ben te plat. Ik heb het wel even overwogen, maar ik ben uiteindelijk rond 17u gaan zwemmen, me daarna ververst en weer op het strand gaan liggen tot na de zonsondergang. Lekker zalig niksdoen.

De buurvrouw heet Stefania. Ze heeft me ook twee adressen van leuke campings gegeven.

Maandag 29 augustus

Eindelijk die grote massa weg. Het werd tijd. Het is nog altijd druk, maar niet meer overdreven. Ik heb uiteindelijk gisteren nog een kort bericht teruggestuurd naar Peter, maar dat was geen goed idee. Ik heb nu alleen maar meer zin om contact te hebben. Hoe kan mijn verlangen temperen als ik hem niet kan laten verlangen. Toch gaan de twee weken Peter-stilstand verder. Ik heb alleen maar geantwoord omdat het een beetje onnozel is om niet te antwoorden op een bericht.

De plannen vandaag zijn: naar de supermarkt, bellen naar de camping in Marina di Modica, zwemmen, tent opruimen, wassen, siësta doen, en op het strand gaan liggen tegen 17u.

Veel pijn vandaag. Gebeld naar de camping: er is nog plaats. Gezwommen.

Ik ben voor alles bang, merk ik. Ik kan me moeilijk ontspannen en ik ben onzekerder dan ooit. Dat is door twee jaar bijna non-stop alleen zijn denk ik. En door Peter misschien ook. Dat constante onvervulde verlangen, dat eenrichtingsverkeer, dat bedelen om aandacht en bevestiging.

Dat bang zijn is ook door Corona. Twee jaar lang zijn we voor van alles bang gemaakt. In combinatie met de isolatie natuurlijk ook. Of onder invloed van Peter, die voor echt álles bang is: bang dat zijn tv-scherm bevriest als hij de pauzeknop indrukt, bang om een ooginfectie te krijgen als hij in zijn ogen wrijft, bang om op de autostrade te rijden, bang om in de zon te zitten, bang dat de leidingen verstoppen als hij wc-papier in de wc gooit, bang voor conflict, bang dat hij drie dagen lang een kater heeft als hij zou nippen van een glas wijn. De lijst is eindeloos.

Ik heb ook wel een mindere dag vandaag. Iets minder goed geslapen vannacht. Gisterenavond werd ik ook letterlijk buiten gekeken door de uitbaatster van het restaurant. Ze keek de hele tijd naar mij terwijl ik at, en nam mijn bord letterlijk weg zodra ik de laatste hap in mijn mond had gestoken. Ik voel me dan niet echt welkom.  En aangezien ik hier alleen ben, moet ik het toch een beetje hebben van vriendelijkheid van de mensen die ik kruis.

Ook de aanwezigheid van Stefania – hoewel vriendelijk, relaxed, minding her own business – maakt me ook onwenniger dan toen ze er niet was. Gewoon omdat ik het moeilijk vind om mezelf te zijn en mijn ruimte in te nemen, en tegelijk sociaal aanvaard te zijn.

Ik ben nu aan mijn siësta bezig. Ik heb mijn luchtmatras voor mijn tent gelegd, zoals gisteren. Heerlijk in de schaduw.

Stefania heeft een hangmat gehangen. Ik ben jaloers. Niks zo relaxed als een hangmat.

Er is veel wind, vannacht was er geen zuchtje.

Giacomo heeft geantwoord dat hij me verwacht. “Se vieni, molto volontieri, ti aspetto“ (als je komt, heel graag, ik verwacht je). Ik had daarstraks met een klein hartje gestuurd dat ik binnen een paar dagen zijn kanten uitkom. Ik was bang dat hij het maar niks zou vinden, dat hij ondertussen al een ander op het oog had, of het gewoon onaantrekkelijk en opdringerig zou vinden dat ik achter hem aan kom. Vooral omdat ik de voorbije dagen steeds het initiatief voor contact heb genomen.

Hoe ouder ik word, hoe moeilijker sociaal contact lijkt te worden en hoe banger ik ben voor afwijzing.

Nu ik weet dat hij me graag ziet komen, vraag ik me af of ik dan morgen (dinsdag) niet al moet gaan. Ik zou er morgen al wel willen zijn, maar het organiseren om er te geraken, kost me te veel moeite en energie, die ik nu niet heb.

Contacten maken me onzeker en afhankelijk. Maar geen contact ook.

21.30

Ik ben eigenlijk nog nooit zo slecht behandeld als single klant als hier. Ze zuchten letterlijk als ik vraag of er plaats is voor 1 persoon. Daarnet ook, en ik krijg een tweederangs plaats. Single klanten zijn geen volwaardige klanten en krijgen alleen rare blikken. Bij het restaurant waar ik de eerste avond met Giacomo had gegeten was dat anders. Maar de uitbater heeft ten eerste genoeg tafels vrij, en ik was er al eens geweest als koppel, als volwaardige klant dus, dus ik had waarschijnlijk nog een stukje volwaardigheid over. Of hij is gewoon een sympathiek persoon.

Ze mogen me als minderwaardige klant bekijken, ik ben niet minderwaardig omdat ik hier alleen zit. Ik word niet meer waard omdat er iemand tegenover me zit. En dat is geen peptalk voor mezelf, dat voel ik echt zo aan. Ik ga graag uit eten op reis. Ik word het liefst ook gewoon als volwaardige klant behandeld. Het is niet mijn probleem dat mensen daar ongemakkelijk van worden.

Ik kijk ernaar uit om Giacomo terug te zien. Ik heb het al geschreven, maar nu ik weet dat hij graag heeft dat ik kom, vraag ik me al de hele dag af of ik toch niet eerder had moeten vertrekken, al had dat met mijn regels toch moeilijk geweest. Ik kan niet wachten om hem terug te zien en ik vind het zo jammer dat we die week niet gewoon samen hebben kunnen doorbrengen. Maar ik wilde me niet opdringen en hij waarschijnlijk ook niet. We durven met het ouder worden toch niet meer echt spontaan te zijn. Bang om het deksel op de neus te krijgen. Vroeger lieten Italianen me altijd heel duidelijk weten wat ze wilden.

Ik heb een beetje spijt van de ‘verloren’ dagen die ik in zijn gezelschap had kunnen doorbrengen.

Dinsdag 30 augustus

Ik heb best goed geslapen, alleen te vroeg wakker doordat de zon rond 7 uur pal op de tent staan, en omdat de camping wakker wordt. Ik ben ondertussen ook wat gewend aan Stefania. Het is nog wel fijn om ze als buurvrouw te hebben. We raken altijd gesprek. Ze is ook een tetterkous. Ze blijkt ook vertaalster te zijn! Ze is ook niet gevaccineerd. Ze blijkt 50 te zijn! Vandaag wordt ze 51! Dat is totaal niet aan haar te zien. Enkel een paar diepe rimpels in haar gezicht verraden het, maar verder is ze zo straks als een dertiger. Ze is heel grappig en enorm spontaan, geen blad voor haar mond. Zoals ik de mensen graag heb. Zelf ben ik nog altijd iets minder energiek. Ik heb nog altijd mijn regels en dan ben ik standaard niet zo spraakzaam en energiek.

Vandaag is het nog wat rustiger dan gisteren en het lijkt of vanochtend de eerste ochtend is dat ik ontspannen wakker werd. Ik kan plots erg genieten van waar ik ben.

Morgen ga ik naar Marina di Modica. Ofwel rij ik mee met Stefania, die ook die kant op moet, ofwel moet ik 3 bussen nemen.

Deze namiddag probeer ik al zoveel mogelijk pakkensklaar te maken, zodat ik morgen heel snel kan vertrekken.

Ik zou graag heel veel delen met Peter. Foto’s sturen, zeggen waar ik ben, enz. Maar hij vraagt er niet naar.

17.30 (strand)

Ik besef nu pas hoe onzeker en kwetsbaar al  dat onvervuld verlangen naar Peter me al twee jaar maakt. Als een lange, lange, continue onafgebroken afwijzing. Voortdurend, voortdurend.

Ik wist het wel, maar ik begin me nu sterker te voelen, en ik bekijk het dus vanuit een minder kwetsbare positie.

18.30

En plots kan ik wel huilen. Het was zo een mooie dag, met mooie vooruitzichten: Stefania verjaart, en in een bar in de buurt is er vanavond Cubaanse muziek, ik begin er vandaag een beetje door te komen met mijn regels en ik genoot eindelijk van de zee en het strand, en morgen ga ik naar Marina di Modica en ik keek er eigenlijk belachelijk hard naar uit om Giacomo terug te zien. Ik bedacht me altijd maar hoe lief en galant hij voor me was geweest enz. enz. Vandaag was er ook veel chatcontact. Ik vertelde hem over Stefania en ik grapte of hij misschien een foto van haar voeten wilde (omdat hij me vrijdag had verteld dat hij de voeten van een vrouw een aantrekkelijk lichaamsdeel vindt, zonder een fetisjist te zijn). Hij grapt terug dat ik een toffe medeplichtige ben (“una bella complice”). En dan: of het idee me aantrekt van iemand voor hem te zoeken, en dan te kijken.

… Wat?

Ik zeg: “Nee, helemaal niet, is dat een fantasie van jou?”

Hij: “ja, eigenlijk wel, maar ik wil niet te veel een varken zijn” (Non voglio essere troppo maiale).
 

Daar gaat mijn mooi en romantisch beeld van de gentleman die interessant was en me in de watten legde.

Dus het is hem enkel om platte seks te doen? En dan nog liefst een pervers fantasietje. Ik dacht dat het om mij te doen was. Van een mega afknapper gesproken.

Ik voel me alsof er net een ballon is doorprikt. Mijn vrolijke humeur en de extraversie die zachtjes begon te piepen, is gelijk weer de kop ingedrukt.  Ik voel me gekwetst. Nadat ik eerst gekwetst reageer: “Ik weet niet wat ik moet zeggen, misschien vind je op tinder iemand die naar je wilt kijken terwijl je seks hebt met een ander”, wis ik het bericht en besluit dat ik hem sowieso toch het voordeel van de twijfel wil geven. Misschien heeft hij al spijt van zijn uitspraak. Misschien bedoelde hij het zo plat niet. Misschien vindt hij me wel tof en interessant.

Ik stuur in de plaats: “We zijn allemaal varkens, uiteindelijk”. Wat ook waar is. Ook ik heb mijn perverse fantasieën. Ik wil alleen die van een ander nog niet weten, net nadat die me versierd heeft en nog voordat er iets noembaars is gebeurd (knuffels, kusjes in mijn nek en kleine massages daargelaten).

De emotionaliteit waarmee ik erop reageer is nog maar eens een confrontatie met hoe kwetsbaar ik me voel, hoe kwetsbaar ik ben, en hoezeer ik hunker naar iemand die me gewoon graag heeft (en graag bij me wilt zijn, want me graag hebben is niet voldoende, dat weten we na twee jaar Peter die in afwezigheid uitblinkt).

Giacomo stuurt me een groot hart terug.

Ik moet denken aan hoe Frank Albers me zo eens op mijn hart trapte door me ongevoelig (‘een Kempense kassei’) te noemen, en hoe ik hem toen ook het voordeel van de twijfel gaf. Ik denk aan hoe ik dat kan: iemand het voordeel van de twijfel geven, het positieve blijven denken van iemand, als er genoeg basis is om dat te doen. En hoe ik dat ondertussen, al een hele lange tijd, niet meer kan bij Peter. Hoe hij het vertrouwen vakkundig naar de verdoemenis heeft geholpen. Keer op keer, tot er niks meer over bleef.

Het blijft wel op mijn maag liggen. Qua ontnuchtering kan dat wel tellen. Na dat romantisch zonsondergang-kijken en gentleman-gedrag die hele dag. Nog voordat ik heb aangegeven seks te willen, stelt hij eigenlijk gewoon voor of ik wil toekijken hoe hij seks heeft met een ander. Dat is toch wat hij in dat bericht voorstelde? Je zou dan toch nog denken dat hij nog tenminste seks met mij wilde.

Ik voel me plots weer meer alleen. Alsof er iets van me afgenomen is. Ik ben teleurgesteld en een beetje kwaad. Ik haat het om kwaad te zijn op iemand die ik graag heb. Omdat je dan alles wat je tof vond aan die persoon, ook weggooit, en dat wil ik nu net niet.

21.30

Ik heb mijn verhaal aan Stefania gedaan, en ik kan het al een beetje relativeren. Hij stuurde me ook wanneer ik morgen kom en waar ik verblijf, en dat toont toch een beetje interesse. Daarna vraagt hij wel opnieuw naar de voeten van Stefania.

Ik ben tot zonsondergang op het strand gebleven. Daarna zag ik Stefania aan de tent en heb ik gedoucht. Als ik gedoucht en wel in het centrum aankom, is het alweer 21.30. Ik ga, als afsluiter van mijn verblijf hier in Punta Secca, in het restaurantje van de eerste avond eten. Het restaurantje met de vriendelijke ober. Hij zwaait al van ver naar mij als hij me ziet aankomen.

Stefania en haar vrienden vertrekken al naar de bar, maar ik wil rustig aan doen. Ik ben niet echt in de stemming voor drukte. Ik heb wel beloofd dat ik later kom. Te voet wel, in het donker. Al is het maar voor één drankje. Ik weet nog altijd niet of ik met haar kan meerijden naar Modica. Ze vertelde dat ze, als ze in Sicilië is (ze woont in Noord-Italië), ze zelf ook de Siciliaanse ik-zal-wel-zien-mentaliteit aanneemt, om te vermijden dat ze er zich zelf aan ergert.

Donderdag 1 september

Gisteren, woensdag, niet geschreven. Dag van bussen en van Giacomo zien.

Vannacht slecht geslapen. Combinatie van hitte en windstilheid, en opwinding en te veel indrukken over Giacomo. (zoals de vorige keer). Mijn darmen lagen ook al sinds gisteren overhoop. De hele dag ook eigenlijk niet gegeten door de omstandigheden: geen tijd om te gaan ontbijten ’s morgens, overdag zat ik in bussen en ’s avonds was het al 21.30 vooraleer ik eten voor mijn neus had, en tegen dan was de honger gepasseerd en vooral: was ik gefocust op iets anders. Iemand anders. Giacomo dus. Te veel indrukken om me met eten te kunnen bezighouden. Ik voel me dus nu wel een beetje slap.

Het was heerlijk gisterenavond (woensdagavond). Echt leuk. Ik wil alles opschrijven. Het is nu 11u (laat opgestaan en mijn tijd genomen voor ochtendpraktijken) en dan de was bij elkaar gezocht en nu zit ik te wachten op mijn was. Daarna ga ik ontbijten. Ik heb al een berichtje gehad van hem. Hij is grappig, gentleman, lief, en zichtzelf. Ik genoot intens gisteren. Ik had er ook vijf dagen naar uitgekeken.

Zodra ik hier gisteren aankwam is dat gekwetste gevoel van de dag ervoor verdwenen, en groeide alleen maar het verlangen om hem terug te zien. Ik bleef tot gisterenavond heel onzeker of hij me nu ook wel wilde terugzien.

21.30

Ik ben blij hier te zijn. Het ontspannen lijkt steeds beter te gaan. Ik ben echt in beach-modus nu. Alles op het gemak. Ik zit nu trouwens in een leuke strandbar te schrijven.

Ik ga even terug naar dinsdagavond, de avond voordat ik vertrok. Alles is een beetje anders gelopen dan gedacht. Ik dacht dinsdagavond te gaan feesten op Cubaanse muziek samen met Stefania. Maar toen ik van de camping naar de bar liep (te voet op 20 minuten afstand), in het pikkedonker, en er plots een hond voorbij liep, en ik in de verte nog meer honden hoorde blaffen, bekroop mijn opnieuw het koud zweet dat ik sinds mijn fietstochten in Sicilië krijg. Ik heb echt een trauma opgelopen met die honden. Ik ben dus teruggedraaid. Ik was doodmoe, maar wilde  wel écht naar de bar om Stefania een plezier te doen, en ook om mezelf de kans te geven nog eens uit de bol te gaan, of tenminste een salsadansje te doen. Niet dus. Stefania vroeg nog wel of ze me moest komen halen met de auto, maar ik dan moest ik alsnog te voet terug, want ik wilde het niet te laat maken.

Een uurtje later, toen ik alweer in mijn tent lag, hoorde ik Stefania toekomen.. In een rothumeur. Ze was slecht gezind omdat ze al twee nachten slecht geslapen had en doodmoe was, en omdat ze op haar verjaardag op een feestje was met door haar gehate Cubaanse muziek. Vanuit mijn tent vroeg ik: “ben je al terug? Heb je je geamuseerd?”. Ze reageerde: Ja! Ik ben doodmoe” en “Nee! Stomme kutmuziek!” (Musica di merda). Ik voelde me schuldig omdat ik er niet was geraakt.

De volgende ochtend (gisteren, woensdag) was haar humeur nog slechter en liet ze me weten dat ze niet langs Modica ging rijden. Dus toen heb ik mijn rugzak gepakt, mijn tent opgebroken en ben ik aan mijn tocht van drie bussen begonnen.

Giacomo ging woensdag een daguitstap naar Modica doen. Ikzelf zou pas om 16.30 in de camping in Marina di Modica aankomen, en moest toch nog mijn tent opzetten enz. Het kwam dus goed uit dat we elkaar pas ’s avonds zagen. De rest vertel ik later. Moe.

(Ik geef even een korte samenvatting van die avond en de dagen erna, omdat het anders moeilijk is mijn schrijfsels hierna te volgen, aangezien ik het verhaal in stukken en brokken vertel.  Woensdagavond, nadat ik in Marina di Modica ben aangekomen en mijn tent had opgezet in de camping, en nadat Giacomo teruggekeerd was van Modica, zijn we ’s avonds iets gaan drinken samen.  Donderdag hebben we  in de namiddag samen op het strand gelegen, en ’s avonds heeft hij me uitgenodigd om vis bij hem te komen eten. Omdat het duidelijk was dat er mogelijk wat meer zou gebeuren, wilde ik weten hoe hij het zag, wat ons contact betekende.  Ik kreeg een ontnuchterend antwoord, en door mijn vermoeidheid (de nacht ervoor had ik bijna niet geslapen), kwam dat binnen als een slag in mijn gezicht en als een afwijzing. De volgende dag, vrijdag, voelde ik me heel slecht en emotioneel, maar ben ik toch op zijn voorstel ingegaan om in de namiddag naar het nabijgelegen dorpje te wandelen. ’s Avonds zijn we uit gaan eten, het was zijn verjaardag en zijn laatste avond in Marina di Modica. Zaterdag is hij vertrokken.)

Vrijdag 2 september

Gisteren (donderdag, de dag na het weerzien met Giacomo), terwijl ik over het strand liep onderweg naar ontbijt, voelde ik me zo gelukkig (of misschien was het na het ontbijt, onder invloed van de cafeïne). Ik voelde me zo dankbaar voor de mooie dingen. Moe als ik was. Van euforie naar totale ontnuchtering.

Ik was gisteren zò moe, en dan functioneer ik niet goed, en ben ik ook veel kwetsbaarder dan anders. Ik vrees dat ik me gisterenavond (donderdagavond) te kwetsbaar heb opgesteld en dat ik het nu verknoeid heb.

Terwijl ik gisterenochtend bij het opstaan al meteen een lief bericht had van Giacomo (terwijl ik er helemaal niet op zat te wachten en zelfs perfect de hele dag alleen had kunnen doorbrengen), heb ik vandaag nog niks gehoord (het is middag) en vraag ik me ook af of ik iets ga horen.

Ik heb de pret er wel afgehaald voor hem nu. Mijn tranen zitten hoog en af en toe vallen ze. Dat zullen de verlate emoties zijn. Normaal heb ik altijd een weendagje net voor mijn regels. Dat had ik niet, dus dat weendagje zal vandaag zijn.

Er is hier sinds mijn aankomst een enorm krachtige wind, die alleen maar ’s nachts gaat liggen, net dan wanneer je wel een beetje verkoeling kunt gebruiken om te kunnen slapen.

Het is altijd hetzelfde liedje. Ik word versierd door iemand die ik in eerste instantie helemaal niet per se wil leren kennen. Ze pakken me helemaal in, ik leer al hun positieve kanten kennen, ik val ervoor,  begin dan te verlangen naar meer, en dan blijkt dat ze helemaal geen interesse hebben.

Ik ga met mijn verhaal nog maar eens terug naar waar ik gebleven was: woensdagavond.

De wind maakt me gek. Ze lijkt nog sterker dan gisteren.

Ik vroeg niks, ik verwachtte niks, ik had niks nodig, ik was niet op zoek, ik nam genoegen met de omgeving en met mezelf. Ze verleiden me met hun persoon en als ik verleid ben, dan blijken ze me niet (meer) nodig te hebben. En ik hen ondertussen wel.

Maar gelukkig weet ik het nu al, nu ik de zon en de zee heb als troost, en hoef ik het niet meer te ontdekken terwijl ik al in België ben en al wekenlang hoop koester, zoals ik in het verleden al 100 keer heb gedaan. De illusie is gisteren al verbrijzeld. Met als jammerlijke nevenwerking dat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld en dat de aantrekkingskracht, de vrijblijvendheid er voor hem af is. Maar goed. Toch beter dan mezelf wekenlang sprookjes wijsmaken in België.

Ik heb hem nu het gevoel gegeven dat ik te veel wil, terwijl ik nog altijd even blij en dankbaar ben om elk klein momentje of gebaar van gezelschap en sympathie. En dat is wel jammer, dat ik die indruk heb gegeven gisteren, onder invloed van mijn vermoeidheid.

Er is niks aantrekkelijks aan kwetsbaarheid en afhankelijkheid.

Enfin, woensdagavond dus. Het lijkt al zo lang geleden:

Hij was dus overdag in Modica, en ik heb de hele namiddag bussen genomen en ben dan aangekomen in de camping. Hij zou rond 19u terug zijn. Rond 19.45 kreeg ik een berichtje: “Signorina, come va?”. We spraken drie kwartier later af op het pleintje van het dorp. Ik was tien minuten te vroeg, hij was twintig minuten te laat. Hij had al gegeten, ik nog niet. We zochten een plek waar ik kon eten, en hij iets drinken, en dat was weer niet simpel door de drukte. Calamari voor mij, bier voor hem. Ik kreeg niet zo veel door mijn keel, omdat ik dus te veel gefocust was op het gezelschap. Hij leek veel ontspannener en ook vrolijker dan die vrijdag dat we elkaar hadden leren kennen. Hij was heel relaxed. Ik was enorm blij omwille van het gezelschap en om de aandacht te hebben van iemand die ik leuk vond, met wie het klikte, die me enorm deed lachen, die op mijn grapjes inging, met wie ik me enorm amuseerde, bij wie ik mezelf kon zijn, bij wie mijn zotte ik in al haar ongeremdheid naar buiten komt. Hoe lang heb ik dat al niet meer gehad.

Enfin, nu hangt daar dus een schaduw over. Ik weet niet eens of we elkaar vandaag nog gaan zien en zo ja, of ik me dan nog wel op mijn gemak ga voelen, of ik spontaan zal kunnen doen. Ik schaam me ook, maar ik vrees vooral dat hij er geen zin meer in heeft. Hij heeft zijn ding ondertussen ook gehad, dus de magie en de drang is er voor hem ook af. Ik vrees dat ik enkel ballast ben nu. De verpakking van een opgegeten kant-en-klaargerecht. Er hangt zwaarte aan mij nu, ik ben niet meer vrijblijvend.

Maar woensdagavond dus. Die avond was heel leuk. Terwijl ik vorige vrijdag, toen we elkaar hadden leren kennen in Punta Secca, zijn avances nog vervelend vond, en zijn aanrakingen helemaal niet beantwoordde, was ik woensdag al helemaal aan het vallen voor hem. Ik had vijf dagen gehad om te verlangen, dus ik was helemaal into hem.

Ik val te snel voor iemand, maar dat is ook alleen maar omdat ze me versieren. En ze versieren me alleen maar voor een avontuurtje. Hoewel ik wel weet dat het zo begint. Het begint met fun. En ik wil ook wel fun, maar ik val te snel voor iemand als het leuk is. Fun maakt me afhankelijk van nog meer fun.

Er is vandaag nog meer wind dan anders. Ook op de camping. Een nerveuze, sterke wind.

Ik ben nu heel erg aan het wachten op een bericht van hem. Als een soort bevestiging dat er nog iets – hoe weinig ook – over is van zijn interesse, van zijn goed gevoel over mij. Ik wil niet herleid zijn tot een kwetsbaar wezen, tot ballast. Maar de telefoon zwijgt.

***

En toen was er het verlossende berichtje 😊 (Twee minuten nadat ik dat vorige schreef)

Ik voel me instant minder wanhopig en waardeloos.

Hij vraagt of ik meega naar Sampieri, het aanpalende dorp. Ik heb toegezegd, maar ik weet niet of dat een goed idee is, want ik ben nog kwetsbaar. Het heeft tijd nodig.

Zaterdag 3 september

(nog in bed)

Ik vraag me af of het contact met Giacomo me nu eigenlijk iets geschonken, dan wel afgenomen heeft. Hij heeft me in elk geval veel onrust gegeven.  Sociaal contact is toch altijd een beetje rust opgeven.

De seks heeft me ook in elk geval waardigheid, eigenheid en spontaniteit afgenomen.

Giacomo is vandaag vertrokken. En de wind lijkt vandaag ook eindelijk te zijn gaan liggen. (Het is uiterst bizar dat die twee dingen samenvallen, bedenk ik me terwijl ik dit zit uit te typen. Het lijkt wel een romantisch stijlkenmerk van een goedkoop stationsromannetje, maar het was echt zo)

Wat een rare dagen!!

Vannacht kon ik opnieuw door de vele indrukken en door zere voeten van het vele wandelen niet slapen.  Peter blijkbaar ook niet, want hij stuurde me vannacht om 4 uur een bericht. Ik zag het pas vanmorgen.

Ik moet serieus herstellen van de voorbije dagen. Vandaar dat ik me afvraag of het me op langere termijn ook wel iets heeft opgeleverd, of enkel afgepakt, gekost. Ik ben tot hiertoe blij met hoe de vakantie gaat, met de beslissingen die ik heb genomen. Enkel eergisteren (donderdag) zou ik anders hebben gedaan. Dat is het enige waar ik spijt van heb. Ik had toen in de namiddag mijn eigen ding moeten doen, mijn rust nemen. Misschien een dutje doen en dan pas ’s avonds, voor het etentje, naar hem gaan. Dan had ik me stabieler gevoeld, zelfverzekerder, sterker, beter opgewassen tegen de desillusies. Dan had de emotionele kater gisteren (vrijdag) ook minder erg geweest en dan had ik  gisteren misschien ook dichter bij mezelf  geweest, spontaner kunnen zijn, meer mezelf, minder peinzend, minder in mezelf gekeerd, minder triest, minder afhankelijk, minder allesoverheersend onzeker. Dan had ik beter kunnen genieten van de momenten samen, was ik ontspannener geweest, meer mezelf, had ik beter voor mezelf kunnen opkomen en had ik een betere indruk nagelaten. Namelijk van iemand die onbezorgd van zijn gezelschap geniet en niet van iemand die in onvrede is met hem of met de situatie.

Maar het is gelopen zoals het is gelopen en ik kan er niks meer aan veranderen. Ik heb wel een hoopje te verwerken van de voorbije dagen. Vooral dus die intimiteiten.

Door seks te hebben lijk ik hem het ticket te hebben gegeven om geen contact meer te hoeven opnemen, om geen behoefte meer te hebben om me te leren kennen. En mijzelf lijk ik dan het ticket te geven om niet meer spontaan te kunnen/mogen zijn.

11u

Lang geleden dat ik nog eens om 10.30 heb ontbeten. Ben wel stikkapot. Weer niks geslapen.

Het verschil met de hevige wind van gisteren is ongelooflijk. Plots is de zee plat en is die enorm enerverende, overheersende, lawaaierige wind verdwenen.

De muziek die ze in mijn ontbijtbar spelen, zou mijn spotify-lijst kunnen zijn.

De chronologie zal weer moeten wachten. Ik ben nog altijd niet verder geraakt dan woensdagavond in mijn verhaal. Woensdagavond was een zalige, onbezorgde avond met veel aandacht, liefkozingen, grapjes. Na het eten zijn we nog een wandelingetje gaan doen. Hij liet me het openluchttheater zien, waar ze iedere avond films vertonen. We zouden een van de avonden gaan kijken, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen. We hebben er zitten flikflooien. Daarna is hij meegewandeld tot aan de camping.

De volgende ochtend, donderdag, kreeg ik meteen bij het opstaan al een berichtje. Tegen de middag stelde hij voor om tegen 15 op het strand af te spreken, hij zou broodjes met vis maken. Mijn ritueel is deze vakantie meestal: op mijn gemak opstaan, lang ontbijten en schrijven in een bar, terug naar de camping gaan – tegen dan is het meestal al middag of later – en dan een siësta doen onder de bomen, om de ergste hitte te laten voorbijgaan, en tegen 17 uur naar het strand.

Ik had die woensdagnacht bijna niet geslapen door de vele indrukken van die avond, en door de hitte. Eigenlijk wilde ik donderdagmiddag het liefst blijven liggen op mijn luchtmatras onder de bomen, in de schaduw, met mijn muziek, en zonder die vervelende wind. Maar we hadden maar twee dagen samen (donderdag en vrijdag) en ik wilde er alles uithalen.

Het is allemaal zo ironisch. De voorbije dagen wilde ik alleen op de camping op mijn matrasje liggen in de namiddag, om tot rust te komen, om indrukken te verwerken, om sowieso indrukken van de voorbije jaren te verwerken, en ook omdat het daar een pak aangenamer was dan op het strand, waar de wind je letterlijk wegblies en een hels kabaal in je oren maakte. Vandaag zweet ik me een ongeluk hier op hetzelfde plekje onder de bomen op de camping, en zou ik veel liever in gezelschap van Giacomo op het strand liggen, zodat ik af en toe een duik kon nemen. Donderdag en vrijdag wilde ik eigenlijk het liefst overdag alleen zijn, maar ben ik toch iedere keer op zijn uitnodiging ingegaan, omdat hij zaterdag zou vertrekken, en ik - dacht ik - dus sowieso nog tijd genoeg had om van mijn eigen gezelschap te genieten.  Nu hij weg is, lijkt mijn eigen gezelschap weer niet genoeg.

Die sterke wind was heerlijk om dingen te vergeten, om er gedachten door te laten meevoeren en om niet te zweten van de hitte. Maar niet om samen gezellig op het strand te liggen.

Ik wou op mezelf zijn, ik wou muziek beluisteren, ik wou nadenken, mijn eigen ding doen. Ik had dat nodig. Maar vandaag, nu hij en de wind er niet meer zijn, zouden afleiding en babbeltjes net welkom zijn. Zo paradoxaal allemaal.

Vandaag lijkt de eerste dag te zijn dat ik echt onvrede heb met de situatie en echt onrust voel, en dat ik me niet kan laten meesleuren door de dag, niet genoeg heb aan de omgeving en mezelf. Het kan ook zijn dat ik hetzelfde heb als vorige zaterdag, de dag nadat ik Giacomo heb leren kennen, toen ik ook te weinig geslapen had en Giacomo weg was, en ik ook geen weg wist met mezelf. Mezelf een beetje verloren door zijn vertrek. Meegenomen door hem. Dat eeuwige gevoel van de andere die mijn ik meeneemt bij zijn vertrek.

Gisteren wilde ik alleen maar wenen. Ook vandaag komen de tranen. Misschien had ik gisteren niet mogen meegaan naar Sampieri. Ik heb gisteren mijn verdriet aan de kant gezet om het beste uit de dag en de laatste momenten met hem te halen. Maar ik was gekwetst, door hem  of door mezelf, dat weet ik niet, daar had ik gisteren moeten achterkomen, ik had de tijd voor mezelf moeten nemen om erachter te komen. Maar ik wilde de weinige tijd met hem niet ‘verdoen’ met alleen te zijn, wat ik de komende dagen sowieso ook kan, dacht ik.

Ik ben ook kwaad dat hij me eerste voortdurend aanraakte, kuste, streelde, opwond, met mij vree, en de volgende dag afstandelijk deed. En ik ben kwaad op mezelf omdat ik dat weer liet gebeuren en weer in dezelfde val trap.

Het waren intense dagen, met weinig ruimte om tot mezelf te komen. Als ik straks wat tot rust ben gekomen, schrijf ik ze op. En dan kan ik hopelijk weer m’n oorspronkelijk doel weer achterna: dat van goed in mijn vel te zitten en ruimte in mijn hoofd te maken.

Het vrijen was nefast. Maar ook zo onweerstaanbaar op het moment zelf. Alleen jammer dat het altijd een eindpunt lijkt. Ik vond het heerlijk toen hij bij me binnenkwam. Dat opgebouwd verlangen… Maar ik was zo moe die dag (donderdag) en ik maakte er te veel problemen rond.

De ontmoeting was zo fijn. Als ik mijn rust terugvind, dan kan ik misschien ook gewoon blij zijn om de mooie momenten en me weer focussen op het hier en nu. Het op de camping zijn, mijn dagelijkse bezigheden en mijn plannen voor de komende week. Ik genoot zo hard van het hier zijn toen ik hier aankwam in Marina di Modica, en ik wou daar eigenlijk optimaal van genieten, maar ik werd meegesleurd door Giacomo.

Ik mis hem vooral. Dat knagende gemis. En ik weet dat hij dat niet heeft. Hij ziet vandaag zijn ex, waar hij nog liefdesverdriet over heeft. Dus ik ben de laatste aan wie hij zal denken vandaag. Of toch in elk geval niet op een missende manier. En al zeker niet op een knagende manier.

Het is vandaag zijn verjaardag. Hij is vanmorgen vertrokken naar Ragusa, en van daar gaat hij naar Catania, waar hij zijn ex ziet. Hij heeft dus genoeg andere dingen aan zijn hoofd. En ik heb te weinig indruk achtergelaten. Ik was er niet. Hij nam de ruimte in. Hij is het dus die de indruk nalaat. Niet ik. Hij heeft zich ook niet kwetsbaar en zwak opgesteld. Ik wel.

De enige manier om voor mezelf te zorgen is geen berichten te sturen, maar dat heb ik al fout gedaan. Want ik heb hem toch nog verjaardagwensen gestuurd.

Tegelijk weet ik dat ik de dingen ook iets te negatief bekijk. Uiteindelijk is hij gisteren (vrijdag) nog met mij naar Sampieri gewandeld, hebben we daar rondgelopen, ijsjes gegeten en op het strand gelegen en zijn we ’s avonds uitgebreid gaan eten. Als ik dat heel pessimistisch bekijk, dan zeg ik dat hij dat alleen deed om niet alleen te zijn, of erger: uit een soort verplichtingsgevoel. Maar als ik het positief bekijk, dan heeft hij er misschien ook van genoten, van mijn gezelschap dan. Al stelde dat gezelschap niet veel voor omdat ik intens verdrietig en in mezelf gekeerd, beschaamd, en ongemakkelijk was. Ik heb geprobeerd om dat weg te duwen en mezelf te zijn. Hij zei wel op het einde dat ik hem geholpen had, en hij stuurde me ook: bedankt om de voorbije dagen aan mijn zijde te zijn geweest. (Terwijl ik dit schrijf moet ik weer wenen). Een van de dingen die de laatste jaren altijd terugkomen is dat ik altijd versierd word door iemand op wie ik op het eerste zich niet val, en hoe beter ik hem dan ken, hoe meer ik voor hem val en hoe meer boxes he ticks, hoe meer geweldige eigenschappen hij blijkt te hebben die ik geweldig en belangrijk vind. Ook bij Giacomo ging dat zo. De kans is klein dat we elkaar gaan terugzien, zei hij. Daar spreekt natuurlijk al heel weinig zin uit om me inderdaad terug te zien. Terwijl ik daarentegen gewoon het volgende vliegtuig naar Genua zou nemen als hij dat wou.

Ik vind missen een kutgevoel. Het moet van juli 2021 geweest zijn dat ik dat gevoel heb gehad. Toen met Peter, na dat tweede weekend. Al kan ik me dat gevoel van toen niet meer voor de geest halen.

Ik vind het jammer dat ik mezelf niet kon zijn bij Giacomo. Op het laatst dan, bedoel ik, donderdag en vrijdag. Ik heb spijt dat ik donderdagmiddag niet gewoon prinsheerlijk op mijn matrasje onder de bomen ben blijven liggen. Ik had toen geen nood aan hem, ik wilde in de schaduw, uit de felle wind op mijn gemak liggen, met mijn muziek. Daar heb ik spijt van. Vooral omdat ik dan daarna waarschijnlijk meer mezelf had kunnen zijn, omdat ik dan tijd voor mezelf zou hebben genomen en daardoor minder afhankelijk zou zijn geweest.

Ik voel me ook een beetje afgekeurd. Geprobeerd en niet goed bevonden. Een van de redenen waarom ik me zo slecht voel, is denk ik ook omdat ik me al niet zeker, tevreden en goed over mezelf en bijvoorbeeld ook mijn lichaam voel. Als iemand me eerst versiert en dan zijn interesse verliest, voel ik me nog slechter dan voordien. Omdat ze me eerst aantrekkelijk doen voelen, me optillen en dan laten vallen, waardoor ik nog dieper val dan daarvoor. Ze laten me proeven van iets dat ik toch niet kan krijgen. Dat is wreed. Crudele. Kijk, hoe lekker? Maar je krijgt het niet.

19u

Ik heb weer eens meer waarde gehecht aan een ander dan aan mezelf. Ik heb me weer eens laten leiden door wat een ander wou en niet door wat ik wou. Het probleem is dat ik niet helder kan denken als ik niet geslapen heb, en ik heb twee nachten niet geslapen. Woensdagavond en vrijdagavond. Ik kan dan niet voor mezelf denken. Ik heb wel bewust voor gezelschap gekozen, maar het waren vier dagen in teken van gezelschap (vandaag als staartje) zonder dat ik een update deed bij mezelf en even nadacht over mijn eigen te varen koers. Het is niet dat ik minder tijd met hem had willen doorbrengen, want ik genoot enorm van zijn gezelschap, ik had alleen last van een beetje heel veel onzekerheid, versterkt door slaaptekort.

20.45

Ik zit waar ik de eerste avond (in Marina di Modica) zat. Waar hij enkel een biertje had gedronken, en ik gegrilde calamari had besteld. Ik voelde me zo zotjes toen. Het was zo leuk. Ook de ober die onze tafel bediende, vond ik leuk. Op een bepaald moment begon het te regenen. Ik voelde me zatjes, maar ik had toen amper een half glas wijn uit. Ik denk dat het door de “thrill” kwam.

Ik begin tot rust te komen. Dat is altijd als ik aan een tafeltje zit, bediend word en kan schrijven. Lekker alles in perspectief zetten.

Het is jammer dat de voorbije drie dagen zo winderig waren. Het maakte het strandzitten niet leuk, maar ook een avondwandeling was niet aangenaam. Giacomo wilde me twee keer meenemen naar een bar aan het water, maar die was iedere keer dicht. Ik liep er daarnet langs en ze was open. Ik vermoed dus dat ze de voorbije dagen dicht was door de wind. En het zag er supergezellig uit. Twee keer jammer dus: we hadden daar twee keer zalig iets kunnen drinken en genieten. Vooral omdat het iets is wat ik niet snel ’s avonds op mezelf zou doen. Er is niet veel aan om ’s avonds tussen lachende en zich amuserende mensen op je eentje een wijntje te zitten drinken.

De zee is zo plat als een spiegel en buiten blijft het de hele tijd (al twee weken) boven de 20 graden. Vandaag was het een ideale dag om te gaan nachtzwemmen, wat ik veel mensen zag doen. De maan schijnt prachtig op het water. De zonsondergang was ook speciaal.

Ik heb hem dat gestuurd, van dat nachtzwemmen. Daar krijg ik spijt van natuurlijk, want hij zit niet op mijn berichtje te wachten, en het vragen van aandacht in plaats van die vanzelf te laten komen, is slecht voor m’n eigenwaarde. Anderzijds haat ik het dat ik mijn spontaniteit moet inhouden, dus dan maar wat spijt.

Zondag 4 september

Het is de illusie die uit elkaar spat, en het waardeloos, minderwaardig, belachelijk voelen. Ik dacht dat ik ondertussen gegroeid was, bijgeleerd had, sterker geworden was om mijn goedvoelen niet afhankelijk te stellen van een ander.

Ik dacht dat ik had bijgeleerd, dat ik mijn waardigheid niet ging ruilen voor fake liefde, voor de schijn van liefde. Dat ik mijn eigenheid niet ging verkopen voor aandacht.

Ik slaag er maar niet in om aan de chronologie te beginnen. Ik doe een poging.

Woensdagavond gaan eten met hem, veel geflirt en veel fysiek contact, kussen en aan elkaar zitten (in dat openluchttheater). Naar de camping gebracht. Die nacht de hele nacht liggen woelen, door de vele indrukken en emoties van die avond. (Ik ben ze niet meer gewoon, na twee jaar vegetatief leven).

Ik ben, after all, enorm dankbaar voor alle indrukken, voor alle belevingen, voor alles wat hij samen met me deed, voor de vele leuke dingen, de zonsondergangen, de grapjes, de gesprekken, de etentjes enz. Maar nu moet ik er vooral om wenen, als ik dit neerschrijf.

Woensdagnacht dus zo goed als niet geslapen. Donderdag dus zombie. Maar ik voelde me wel goed. Ik had ook al meteen om 10u30 een berichtje van hem. Ik kreeg bevestiging, nog voor ik kon verlangen, missen of onzeker zijn. Ik had toen die namiddag voor mezelf moeten nemen, maar dat heb ik niet gedaan. Rond 16u ben ik naar het strand gegaan, waar hij al was, waar het eigenlijk onaangenaam was. De wind blies letterlijk alles weg, blies zand overal waar het niet kon kruipen, maakte praten moeilijk door het lawaai, maakte eigenlijk niks ontspannends aan het strand. Giacomo was vooral aan het lezen en berichten aan het beantwoorden op zijn gsm (iets wat hij eigenlijk voortdurend deed die 3 dagen), wat me helemaal deed afvragen waarom ik naar het strand was gegaan en niet gewoon op de camping was gebleven, waar het niet zo sterk waaide. Na een tijd stelde hij voor om samen naar de winkel te gaan. Hij had me de vorige dag uitgenodigd om die avond (donderdagavond) vis te komen eten in zijn appartementje, en hij moest nog wat dingen kopen. Ik voelde me een zombie door het gebrek aan slaap van de voorbije nacht. Ik was heel lacherig en eigenlijk ontgingen me alle praktische details. Ik was gefocust op het gezelschap en de indrukken daarvan overstemden alles. Na de winkel heeft hij me zijn appartement laten zien, en dan ben ik naar de camping gegaan. Ik douchte me in een sneltempo (wat ik niet had moeten doen, want toen ik bij hem aankwam was hij nog bezig in de keuken en vooral bezig met berichten sturen. Het begon soms vervelend te worden, al dat berichten sturen in mijn gezelschap. Ik had beter mijn tijd genomen en mijn haar gewassen en mezelf verzorgd.  Zoals ik al schreef, had ik beter de hele namiddag voor mezelf genomen, zodat ik overdag wat op m’n positieven was kunnen komen, en me ’s avonds ontspannen en goed over mezelf voelde, me proper voelde met gewassen haar en mooie kleren. Nu was ik er niet helemaal bij. Ik was moe, had geen tijd voor mezelf genomen, ik was all over the place.
Van de tafel zijn we in de zetel beland en van daar in bed. Waar kennen we dat van. Maar het was allemaal wat hectisch, met horten en stoten, met onderbrekingen en weinig romantiek. In de zetel wilde ik het ook allemaal stoppen, omdat ik geen seks meer wil zonder vervolg.  Ik had hem gevraagd wat dit allemaal voor hem betekende, en hij had droogweg geantwoord dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden zien, en dat hij zich niet wilde binden. Dat was zo ontnuchterend, en ik kon maar niet geloven dat ik me opnieuw in dezelfde situatie bevond. Dat ik opnieuw in sprookjes was gaan geloven. Door de vermoeidheid en het onzeker voelen, kon ik het heel moeilijk plaatsen, en kwam het allemaal heel dramatisch binnen.

Het was een hele rare avond. Op dat moment was het kwaad al geschied. De reden voor het slechtvoelen.

Het niet willen en dan toch weer wel en dan toch weer niet en toch weer wel. Heen een weer geslingerd tussen enerzijds mijn hormonen en het willen opgaan in het gevoel dat je krijgt als iemand je aanraakt en dingen met je doet die je hersenen eigenlijk de boodschap geven dat je graag wordt gezien (want zo is seks uiteindelijk ook bedoeld: als de ultieme uiting van liefde), en anderzijds de ratio  die weet dat die aanrakingen een scam zijn, dat ze geen uiting zijn van liefde, de wetenschap dat ik te gevoelig ben voor een one-night-stand, dat ik dat niet meer wil, dat ik eigenlijk alleen maar betekenisvolle contacten wil en dat als het enkel vriendschap is, of een tijdelijk contact, dat ik dan geen seks wil, omdat seks mij altijd de illusie geeft dat het méér is.

Maar de verleiding wint. Het was niet daar en toen dat ik de seks kon stoppen. Ook al zei hij op dat moment dat er geen vervolg op zou komen. Het verlangen was op dat moment al te groot. Te hard opgebouwd. Het is de eerste dag, toen we elkaar hadden leren,  dat ik mijn eer had kunnen redden. Op het moment dat ik nog niet gevallen was voor hem, en hij handtastelijk begon te zijn op het strand en ik daar helemaal niet op aan het wachten was. Dat was het moment dat ik mijn grens had moeten trekken,  mijn eer had moeten verdedigen en mijn gevoel had moeten bewaken. Wanneer zal ik leren mijn vel duurder te verkopen.

14u

Ik heb al 3 nachten luidruchtige buren, een groepje jeugd met veel lawaai. Dat neemt veel wan mijn rust weg en geeft me weinig ruimte om zelf in te nemen.

Ik heb een mengeling van verdriet, onzekerheid, schaamte, zelfhaat, angst, gemis, ergernis (de drukte, het volk) en vermoeidheid. Het is pokkeheet, ik ben doodmoe en het is pokkedruk (want zondag)

16.30

Ik ben naar Sampieri gewandeld. Dezelfde weg als met Giacomo op vrijdag. Ik ben wel blij om hier te zijn, al is het dan warm en druk. Ik heb een pareo gekocht. Nu nog een kleedje.

21u

Mijn touchscreen van mijn gsm doe het niet meer. Ik heb dus een niet-werkende gsm, want ik kan er niks mee. Morgen naar Modica om een gsm te kopen want zonder gsm ben je tegenwoordig niks. Ik kan niet eens meer naar huis want mijn ticket staat erop. Ik kan geen slaapplaats zoeken, geen bus- en treinuren opzoeken… Hoe deden we dat vroeger? En dan heb ik het nog niet over het sociaal contact, wat strikt genomen niet nodig is om te reizen, maar wel zo leuk is als je alleen reist.

Mijn irritante drukke buren zijn vertrokken. Een verademing. Ik voel me instant rustiger en vrediger. Mijn gsm, of tenminste mijn touchscreen, viel uit net nadat hij op zichzelf zo’n 20 reuzengrote emoticons en gifs naar Peter had gestuurd. Dat vond ik nog wel grappig. Hij misschien niet. Ik heb nog net kunnen typen dat ik dat niet ik maar mijn gsm dat had gedaan, daarna stopte het scherm met reageren.

Ik ben opnieuw in het restaurant van de eerste avond in Modica, met de toffe ober. Ik heb hem gevraagd of hij me de straatnaam kan geven van een gsm-winkel. Van dichtbij ziet hij er minder slim en vlot uit. Van ver ziet hij er supersympathiek en grappig uit, met pretoogjes.

Ik voel me een stuk rustiger dan daarstraks. Gewoon het feit dat mijn buren er niet meer zijn. De eigenaar van de camping gaat me morgenochtend wekken en ik neem de bus van 10u naar Modica, naar de gsm-winkel.

Het is lang geleden dat ik nog eens zo onder de indruk was van iemand. Niet op het eerste zicht, maar op alle andere zichten.

De ober vraag of hij me iets kan aanbieden, “na je wijn”, zegt hij. Moet ik dat interpreteren als echt aanbieden, of is dat gewoon om te vragen of ik nog iets wil bestellen?

Maandag 5 september

Ik ben een beetje tot rust gekomen, maar mijn lichaam niet. Onrustige darmen en verder kloven in mijn voeten en blaren tussen mijn tenen.

Vanmorgen al rond 7u wakker. Blijven liggen tot een uur of 8. Ik neem de bus naar Modica en hopelijk kan ik daar een nieuwe gsm kopen of de mijn laten repareren. Het heeft wel iets om zo vroeg op te staan. De zee is heel plat vandaag. Ik overwoog gisteren om misschien naar de camping van Sampieri te verhuizen, maar er is niet eens een bus. Ik zou eens goed moeten slapen, maar om 8 uur jaagt de zon me uit mijn tent. Ik mis wel een beetje de koelte van de vorige camping, waar ik in de namiddag heerlijk buiten kon liggen voor mijn tent, in de schaduw, met een briesje.

12.30

Nu de emoties wat gaan liggen zijn, en ik me niet langer zielig, belachelijk en waardeloos voel, weet ik dat we geen match zijn. Maar ik heb, achteraf bekeken, wel spijt dat ik niet eerder naar Marina di Modica ben gegaan. Daar heb ik heel veel spijt van. Ik besef het nu pas, achteraf. Enfin, niet helemaal achteraf, ik wist het eigenlijk al van toen ik op internet gaan kijken ben of Marina di Modica ook een camping had. Maar ik zat met mijn regels en met het feit dat ik niet wist of hij wel op mijn komst zat te wachten. Het had fijn geweest om meer dagen te hebben in gezelschap, zonder de druk om elkaar per se zo vaak te zien.

Misschien was het ook ‘voorbestemd’  dat mijn gsm stuk ging, want ik had duidelijk een andere omgeving nodig om mijzelf weer terug te vinden na al die emotionaliteit. Wat was er daarvoor nodig? Wat ongeremdheid van een vriendelijke, zingende, oer-Siciliaanse, spontane buschauffeur die me aan de lopende band complimentjes gaf, vriendelijkheid van de ober van de ontbijtbar, en vriendelijkheid in de gsm-winkel.

Ik besef dat ik de voorbije dagen, weken, meer tijd alleen nodig had, in combinatie met fijn gezelschap. Vandaar dat ik eigenlijk van maandagochtend (ipv woensdag) al naar Marina di Modica had moeten gaan. Dan hoefde ik niet ‘het meeste te halen” uit de korte tijd. Ik had hem dan kunnen zien wanneer het me uitkwam, en meer tijd alleen kunnen doorbrengen. We hadden die woensdag ook samen een dagje Modica kunnen doen, wat sowieso leuker is dan alleen. Helaas ben ik nu eenmaal slecht in de juiste beslissingen nemen. Ik ken ze altijd pas achteraf. Ik besef ook dat ik Giacomo in verlegenheid heb gebracht, ongemakkelijk heb gemaakt met mijn emoties en mijn onzekerheid. Wat jammer is. Ik besef ook dat ik me de voorbije dagen heel slecht heb gevoeld door de plek hier, waar behalve de camping en het strandleven geen moer te zien is. Ik heb het blijkbaar nodig om iets boeiends te zien, af en toe. Ik ben een meester in verloren kansen. Want zo zie ik het. Een verloren kans. Het is zoals dat liedje van France Gall: “Je suis si peu habille que demain, le bonheur passera peut-être, sans que je sache le reconnaître“.

Ik mis hem toch nog regelmatig. Ik krijg van die flashes van hem. Ik neem aan dat hij dat niet heeft.

17u

De bedoeling van de vakantie was dat ik me weer goed in mijn vel zou voelen. Dat is toch niet helemaal gelukt. Ik zou achteraf toch een aantal dingen anders hebben gedaan. Ik zou misschien wel zaterdag en zondag in Punta Secca zijn gebleven, maar dan maandag toch naar Marina di Modica zijn gegaan. En dan misschien zaterdag samen met hem weer naar Ragusa, om van daaruit dan misschien naar Agrigento of zo te gaan. Het voordeel daarvan had ook geweest dat we samen uit Marina die Modica zouden zijn vertrokken, zodat ik niet achterbleef met herinneringen. En zo had ik de twee gehate en overdreven drukke weekends niet aan zee moeten doorbrengen, tussen de mensenmassa.

De zee is vandaag weer plat als een spiegel.

18u

Iedere keer als ik ergens aankwam, had ik de onweerstaanbare drang om de plek in me op te nemen en ervan te genieten. Plat te gaan liggen, de dingen te laten verstillen, maar zowel in Punta Secca als marina di Modica had ik meteen met Giacomo afgesproken en dacht ik iedere keer dat platliggen en mezelf vinden en op mezelf genieten, later ook nog wel konden, als hij weg was. Maar een drang blijft niet per se onveranderd. Een nood blijft niet altijd hetzelfde. Een state of mind verandert. Ik heb de kans gemist om mezelf terug te vinden en de kans om meer tijd met hem door te brengen op een rustige manier.

Herinneringen zijn een bitch.

Ik hoop dat ik er toch nog in slaag de rust te vinden. Om te genieten van dat vegeteren, waar ik deze week eigenlijk nood aan had. Twee maal kans gemist.

Het is een bitch dat ik de twee laatste dagen met Giacomo eigenlijk mezelf niet was, dat ik niet in vorm was.  

Het is jammer dat ik niet eerst tot mijzelf kon komen en pas ontmoetingen had toen ik eraan toe was. Maar het leven loopt niet altijd zoals je wilt.

Het verdriet en het missen zijn er nog altijd wel. Af en toe slaan ze toen, en dan kan ik het toch niet laten me af te vragen wat dat betekent. Ik kan me toch niet meer herinneren wanneer ik de laatste keer zo onder de indruk van iemand was. Giampiero? Paolo? Het is er toch niet mee te vergelijken.

Het gevoel dat nu, door de omstandigheden, is overgebleven, is denk ik dat ik niets beteken voor hem. Dat er bij hem niks overblijft van mij. Dat ik als een frisse regenbui was, of een lekkere koffie, of zoiets. Daar denk je later ook niet meer over na. Ze was er, op dat moment, en je nam het in je op, en toen ging je verder, zonder ernaar terug te kijken als iets memorabels. Ik dank dat dat mij het meeste verdriet doet, die gedachte. Gunt hij me nog wel een gedachte? Hij die zoveel indruk heeft gelaten op mij.

21u

Opnieuw in het restaurant waar ik met Giacomo de laatste avond (vrijdagavond) met hem heb gegeten. Gelukkig aan een andere tafel. Het restaurant met de toffe ober is dicht en verder heeft Marina di Modica bitter weinig restaurantjes. Ik heb ook niet zo veel zin in streetfood, en ik heb mezelf vandaag een beetje opgekalefaterd. Ik ben eerst naar Modica geweest voor mijn gsm, daarna heb ik mijn haar gekleurd, mijn benen onthaard, mijn wenkbrauwen en snorharen bijgewerkt, mijn teennagels geknipt, enz. Allez, ik ben weer wat minder wild. Ik heb mijn haar ook een beetje gestyled met mijn mini-stijltang, dus ik zie er nu heel wat verzorgder uit dan de voorbije dagen, met mijn twee staartjes en mijn haar helemaal gefroezeld en geel door de zon. Jammer dat Giacomo me nu niet ziet, zou ik bijna zeggen.

Ik besefte daarstraks toen ik over de camping liep, dat ik graag opga in het trage leven van een camping, en dat ik dat de voorbije dagen eigenlijk helemaal niet heb gedaan. Ik was me eigenlijk altijd een beetje aan het haasten.

Ik spreek morgen misschien met Umberto af, maar dat is nog niet zeker.

Vrijdagnacht kreeg ik een bericht van Peter. Of ik nog wakker was. Dat was de nacht na de laatste avond met Giacomo, toen ik niet kon slapen van de adrenaline en de indrukken van de dag. Ik antwoordde de volgende ochtend dat hij duidelijk wél wakker was. Ik kreeg een nietszeggend bericht terug en de vraag hoe mijn verblijfsaccomodatie was. Net voor mijn gsm gisteren uitviel, stuurde hij me nog een nietszeggend bericht.

Dinsdag 6 september

Ik ben moe, ik ben constant oververhit, ik geraak ’s avonds niet in slaap van de hitte en van oververhitte, opgezwollen voeten vol kloven en blaren. Ik ben het zand en de hitte in en rond mijn tent beu en zou eigenlijk vanavond al ergens anders willen slapen, maar organisatorisch is dat niet zo simpel.

19u

Laatste dag in Marina di Modica. Ik verlaat de plek waar ik zonder Giacomo nooit naartoe zou zijn geweest. Ik sluit wel in schoonheid af. Ik zit nu op het terras van een leuke bar met leuke muziek.

Giacomo is extreem lief geweest. Hij heeft me op zoveel dingen gewezen en zoveel laten zien hier. Ik was te veel afgeleid terwijl hij dat deed, maar ik ben niets vergeten. Ik denk dat ik me pas vandaag heb ontspannen.

Woensdag 7 september (Modica)

11u

Ik ben in Modica aan de capolinea (terminus van de bus). Vanmorgen wakker om 7.30, rugzak gepakt, tent opgebroken en rond 9 uur het strand afgelopen naar het centrum. Het zweet liep overal van mijn lichaam. Ik werd door dezelfde buschauffeur opgepikt als de voorbije dagen: de ongeremde, vrolijke buschauffeur die me voortdurend complimenten gaf. Nu moet ik anderhalf uur wachten in Modica voor de volgende bus (naar Ragusa, en van daaruit naar Castellammare). Een hele dag bussen.

21.30 (Castellammare)

Ik ben in mijn geliefde Sailing. Ik kom echt speciaal naar hier om hier te eten. Ik zou hier een hele vakantie elke avond na elkaar kunnen eten. Ik kom hier tot rust. Ik heb een nieuw kleedje aan. Het mag wel eens. Ik doe al iedere avond hetzelfde kleedje aan, waar ik eigenlijk een beetje dik in sta.

Voor het strand en de camping wil ik hier eigenlijk niet echt zijn. Ik zou graag naar Scopello gaan, maar dan kan ik hier morgen niet meer eten. Het is de eerste keer dat de witte wijn me echt smaakt. Ofwel hebben ze hier goeie wijn, of ik ben ontspannen. Ik denk het eerste. De wijn heet Grillo.

Er waren heel veel geweldige dingen aan Marina di Modica en Punta Secca, zoals het feit dat de zon in de zee zakt, en de duinen van het strand, de uitgestrekte stranden, het feit dat er geen duizenden strandverkopers je om de vijf minuten lastig vallen. De camping “Di Vita Vera” was ook zalig. Ik had een eigen badkamer en ’s nachts gingen de lantaarns op de camping uit, zodat het heerlijk donker was in de tent. Alleen had ik niet altijd geluk met de buren en was er vaak veel lawaai van de avondanimatie van het hotel vlakbij. Maar qua eten vond ik nooit echt mijn ding en de sfeer ’s avonds was ook niet mijn ding. Het leek soms of alle simpele geesten allemaal op één plek zaten. Ik voelde me er ’s avonds nooit op mijn gemak. Ik vond nooit een rustige plek om te eten en te schrijven. Hier wel, en dat is zalig. Ik word ook nergens zo elegant bediend als hier.
Het wordt een dilemma: hier blijven of morgen vertrekken naar Scopello.

Ik word hier veel rustiger. Vooral ’s avonds. Zoals ik al zei: ik had eerder naar Marica moeten gaan en dan samen met Giacomo zaterdag vertrekken uit Marina. Dan had ik hier in Castellammare langer kunnen zijn. Nu heb ik het gevoel dat ik tijd te kort heb. Ik wou absoluut zaterdagavond in San Vito zijn, maar misschien moet ik dat heroverwegen. Want wat vind ik daar meestal? Toch meestal teleurstellingen en ook veel koppels en gezinnetjes tussen wie ik me dan verloren voel.

Ik heb best veel gegeten vandaag, maar dat wordt hopelijk gecompenseerd door het vele zweten en de kilometers die ik afleg met de loodzware rugzak.

Hier heb ik twee jaar geleden Marco voor de eerste keer gezien. Hier op dit pleintje van Castellammare. Ik was net aangekomen in Castellammare, had hem maanden eerder al via Tinder leren kennen en hij had meteen voorgesteld om elkaar te zien, zodra hij wist dat ik in Castellammare was. Het klikte, we hadden dezelfde meningen en er vielen geen stiltes. Het was alsof we elkaar kenden. Hij vond me fantastisch, zei hij, en ik hem ook. Na die avond heb ik hem nooit meer gezien en amper gehoord.

Hoe kan het dat iemand zo onder de indruk is van mij, bijna hemel en aarde verzet voor mij en dan plots zijn interesse verliest?  Ook nu weer, met Giacomo. Ik kan alleen maar bedenken dat ik te wanhopig overkom. Zelf ga ik tenslotte ook van wanhoop lopen. Niemand wil iets te maken hebben met iemand die zich aan je lijkt vast te klampen.

Verder weet ik ook niet waarom je nog niet eens een kort berichtje als ‘hoe gaat het’ kan sturen naar iemand die je overduidelijk leuk vond.

Wanhoop, of anders de onzekerheid die in volle glorie doorschijnt. Dan verlies ik mijn glans. Dan vinden mensen niks meer aan mij. Enkel Giampiero en Bart zagen erdoorheen, maar die waren dan ook al lang en breed gewonnen voor mij. Die lieten zich niet afschrikken door een beetje onzekerheid.

Donderdag 8 september

Slechte nacht. Ik viel maar niet in slaap door de hitte, hoe moe ik ook was. Rond zes uur wakker door vertrekkende buren. Blijven liggen tot 10 uur, al was het toen al flink warm in de tent.

Eigenlijk zou ik vanavond al naar Scopello moeten, om niet in de hitte van de zon te moeten opbreken en mijn verplaatsingen te moeten maken, maar ik wil per se nog eten in Sailing.

20.30

Als ik niet heb geslapen, dan ben ik niks waard, dan kan ik nergens van genieten, en erger ik me overal aan.  De hitte vind ik dan echt moeilijk te verdragen. Ik heb veel in het water gezeten vandaag. Ik wilde een siësta doen, maar het was te warm. Veel geërgerd aan geluiden, muziek, drukte, mensen.

Een groot bord fruit gegeten in een leuke strandbar wel. Dat vond ik echt één van de nadelen aan Marina en Punta Secca: er waren zo weinig leuke bars en restaurantjes. Hier zou ik nog werk hebben om alles te proberen. .

Op een of andere manier heb ik deze vakantie te weinig tijd gehad om veel tijd te hebben, en om over triviale dingen te schrijven, zoals dus een bord fruit dat ik ’s middags at. Ik dank dat dat komt door de week regels, de vele slapeloze nachten en dus vermoeide dagen, de drukte ook van augustus, die me onrustig maakte, het gebrek ook aan rustige plekken om te schrijven en last but not least Giacomo natuurlijk. De rust vind ik dus blijkbaar maar pas hier.

Ik had sowieso vanavond niet naar Scopello kunnen gaan. Veel te moe, ik val om. Geen energie om m’n rugzak te maken, m’n tent op te breken, laat staan om met de loodzware rugzak de brug op te wandelen naar de bushalte. Ik word al moe als ik eraan denk.

De reden waarom ik de voorbije dagen zoveel verdriet had, is door de afwijzing. Er zijn weinig dingen die me zo veel verdriet kunnen geven als afwijzing. Ik zit al tien jaar in een spiraal van afwijzingen. De ironie is dat ik deze keer dacht dat ik de spiraal ging doorbreken. Dat dacht ik eventjes, toen we elkaar net hadden leren kennen. Ik dacht dat ik hem ging moeten afwijzen. Oh ironie. Hij leek iemand die zich zou willen binden.

Morgen Scopello. Op de camping van Scopello ben ik nog niet geweest. Iets nieuws. Ik hoop er rust te vinden. Ik had te veel drukte deze reis. Te veel ruis.

Vrijdag 9 september (Scopello)

13u

Of misschien doe ik te veel. Al dat verplaatsen is niet goed voor mijn rust. Het is ook raar dat ik zo slecht tegen volk kan. Ofwel was het vroeger overal minder druk, zo lijkt dat, ofwel kan ik er gewoon niet meer tegen. In mijn herinnering was het bijvoorbeeld twee jaar geleden ook niet zo snikheet. Het weer was wisselvalliger en ’s avonds koelde het altijd af. Ik had altijd een vestje aan ’s avonds. Nu kan ik ’s nachts niet slapen door de hitte, verergerd door de tent die winddicht is.

17 uur

Ik lig eindelijk in een hangmat. Ik heb vannacht wel iets meer geslapen, maar mijn achterstand niet ingehaald. Ik ben nog altijd supermoe. Er zijn nu wel ineens wolken. Iets meer wind ook. Vanmorgen 7.30 opgestaan en in een uurtje alles opgebroken en me daarna een ongeluk gezweet. Anderhalve kilometer de berg op naar de bushalte.

De camping is als een hostel. Met soloreizigers. Heerlijk. Een echte chill-plek.

Zaterdag 10 september

De vakantie gaat naar haar eind. Ik weet eigenlijk niet of ik altijd alles heb opgeschreven van wat ik heb gedaan. Ik was altijd te moe of afgeleid om alles bij te houden.

Ik heb vanmorgen tot 9 uur geslapen, maar het duurde weer een eeuwigheid eer ik sliep. Liggen woelen tot zeker vier, vijf uur. Ben dus nog altijd supermoe.

Ik denk dat ik wel vaak mijn doel ben vergeten; gewoon mezelf zijn en daar oké mee zijn. Vanmorgen gedoucht, haar gewassen eindelijk, en de was gedaan.

Gisterennamiddag eigenlijk de hele namiddag in de hangmat gelegen. Ik was niet tot veel meer in staat. ’s Middags eerst nog een broodje gegeten op een terras, badend in het zweet. Ook nu trouwens. Zou het aan mij liggen of is het gewoon zo warm.

Op het terras gisterenmiddag heb ik een bericht naar Luigi gestuurd, de couchsurfer van in 2015. Het is fijn dat je ook na 7 jaar nog vrienden kunt zijn, op dezelfde manier als dat je elkaar 7 jaar geleden hebt ontmoet. Grappig ook hoe meteen de herinnering terugkwamen van in 2015, zodra ik in Scopello aankwam: de tinderdate die me van San Vito naar Scopello bracht en me eigenlijk bij Luigi afzette.

Luigi reageerde meteen positief op mijn bericht en stelde rond 18 uur voor om te gaan zwemmen. Rond 19 uur naar zijn huis gewandeld, tegen dat we in het water waren, was de zon al onder. Wel heerlijk. Ik plakte van het zweet en het zwemmen deed zo’n deugd. Zo zalig. Dan krijg ik echt een gevoel van vakantie en vrijheid.

Het voelde vertrouwd met Luigi. Ik ben niet aangetrokken tot hem, maar ik voel me wel op mijn gemak bij hem. Het was een lange wandeling van de camping naar zijn huis. De camping en het dorp liggen op de heuvel, zijn huis dichtbij de zee. Hij bracht me na het zwemmen met de scooter naar het dorp. Zalig! I love it om achterop te zitten met de wind in de haren. Freedom. Summer.

Hij stelde voor om samen te eten, dus dan ben ik eerst gaan douchen en me gaan omkleden en dan zijn we in een zalige guingette naast de camping iets gaan eten. Zalige zomerbar. Helemaal mijn ding.

Rond 23 uur gaan slapen. We waren allebei stikkappot. Hij van het werken, ik van het slaaptekort.

21u

Na het ontbijt ben ik vandaag in de hangmat gaan liggen. Daar half en half geslapen. Het was heel rustig op de camping. Het leek vandaag toch al iets koeler, en ik heb op dit moment zelfs een truitje aan.

Ik heb ook vruchteloos zitten zoeken naar een manier om morgen vroeg op de dag in San Vito te geraken. Ik wil er niet pas ’s avonds aankomen. Er is wel een bus naar Castellammare, maar die komt pas aan als de bus naar San Vito al is vertrokken. Ik vroeg aan de broer van Giampiero of hij geen oplossing wist, maar die verweet me dat ik hem als infocentrum gebruikte. Daar werd ik niet bepaald vrolijk van. Ik had ook een berichtje naar Luigi gestuurd, maar die reageerde pas heel laat, en kort. Iedereen was kort vandaag, en ik was plots ineens gevoelig. Van zo’n opstapeling van kortafheid word ik blijkbaar gevoelig.

Ik wilde eigenlijk ook nog het hele eind naar beneden lopen om te zwemmen, maar toen ik vertrok was het al 19u en ik hoorde blaffende honden, en Luigi zei dat hij in de Guingette zat, en daar maar kort ging blijven. Dus toen ben ik maar teruggegaan, kleedje aangedaan en naar de zomerbar. Luigi heeft dan een taxi voor me geregeld voor de volgende ochtend naar Castellammare, zodat ik van daar de bus naar San Vito kan nemen.

Zondag 11 september (San Vito)

Laatste stop. Ik heb nog twee dagen San Vito en daar wil ik alles uithalen. Twee dagen platliggen en geen gedoe. Geen praktisch geregel, behalve dan om naar huis te gaan.

Ik merk dat ik kwetsbaar, gevoelig en onzeker ben, nog meer dan anders.

12.15 (bar van camping in San Vito)

Blij om hier te zijn. Toch altijd weer een beetje thuiskomen. Als is het hier enorm druk, het stoort me minder. Misschien omdat ik niet anders verwacht in San Vito.

21u (restaurantje)

Ik heb net Roberto gezien. Ik zag hem toen hij net mijn zijn rug naar mij stond. Hij was bezig aan zijn kraam, dus ik weet niet of hij me gezien heeft. Ik ben doorgelopen, ik heb naar de andere kant gekeken. Ik zit vanavond niet echt lekker in mijn vel, dus ik heb niet echt veel zin om hem te zien. Ik was eigenlijk heel blij hier aan te komen, maar een hele dag alleen op het strand en onbeantwoord bericht van Francesco maken me toch kwetsbaar. Plus dat bericht van Alessandro gisteren, waarin hij me verweet dat ik hem als infocentrum gebruikte, blijft ook een slecht gevoel geven.

In San Vito lijk ik toch altijd een stukje allener, net omdat ik hier volk ken. Ik zat ook aan GP te denken en of het een goed idee zou zijn om hem iets te sturen. Ik heb geen idee of hij dat zou willen, en of hij het me kwalijk zou nemen als ik het net wél, of net niét zou doen. Ik zie net dat hij mijn foto op Instagram wel heeft geliket. Dat is toch al iets.

Ik zit in het restaurantje dat ik twee jaar geleden eens ontdekt had en waar ze gewoon gegrilde squid voor 12 euro serveren, waar ik gewoon rustig alleen kan zitten en waar het licht genoeg is om te schrijven.

Ik weet niet goed waarom ik mij de ene dag ongeremd en zorgeloos voel (zoals eergisteren), en de andere dag selfconscious (zoals vandaag). Heeft dat te maken met de positieve aandacht van Luigi eergisteren, in tegenstelling tot het gebrek aan of negatieve aandacht vandaag? Het kan me heel erg van mijn stuk brengen, als ze me het gevoel geven dat ik eigenlijk niet deug als persoon. (cf bericht Alessandro).

Maandag 12 september

Laatste dag. Dat is triestig. Ik wil eigenlijk nog kijken in mijn mailbox of Gisèle me nu nog die twee dagen (maandag en dinsdag) of uiteindelijk de oorspronkelijk gevraagde 3 dagen  heeft gegeven.

Vanmorgen wakker geworden met typisch onophoudelijk kindergebabbel van de peuter in de tent naast mij. Rond acht uur. Maar ik was zo moe dat ik toch weer in slaap ben gevallen. Rond 10u dan opgestaan. Ik had het echt nodig om eventjes een klein beetje bij te slapen. Wel met een zwaar gevoel opgestaan. Dat heb ik altijd, merk ik nu op vakantie, als ik na 9 uur opsta. Iets om te onthouden voor thuis. Mezelf toch maar eens verplichten om vroeger op te staan, voor mijn gemoed. Maar vandaag was het echt nodig om wat langer te blijven liggen.

Bij aankomst in San Vito dacht ik meteen dat ik het toch leuk zou hebben gevonden om hier langer te zijn, dat ik misschien toch al eerder had moeten komen (dat had ook gegaan, als ik maandag of dinsdag al naar Marina di Modica was gegaan, en daar ook sneller weer vertrokken was). Dan had ik al op donderdag of zo in San Vito kunnen zijn, wat ook het oorspronkelijke plan was. Oh well. Can’t change it now. En zoals we weten kan ik achteraf altijd de verbeterde versie van mijn reis samenstellen. Ben blij dat ik toch nog vandaag heb.

San Vito is ook wel dubbel. Veel mooie herinneringen, maar ik heb mij hier ook zo vaak zielig en een dutske gevoeld. Terwijl ik in Ragusa en Punta Secca mezelf kon heruitvinden, zeg maar. Zonder dat iemand mij op een bepaalde manier bekeek.

Gisteren, toen ik zat te eten, kwam Pete voorbij, de Italiaans-Amerikaanse visser, en toen ik klaar was en mijn wijn nog zat op te drinken, kwam Niccolo, de vertaler, voorbij. Hij is er effe bij komen zitten. Niccolo is fan van mij, en zegt altijd dat ik intelligent ben. Dan zegt Francesco ook . Ik denk dat dat komt omdat er in Trapani, San Vito en omstreken gewoon weinig verstand rondloopt, die zijn allemaal geëmigreerd. Brain drain. Niccolo is eigenlijk journalist van hoofdberoep. Daarna, toen ik naar de camping liep, kwam ik GP tegen. Hij zat op het terras van de horecazaak waar Anna, zijn lief, werkt. Ik was blij hem te zien. Ik was ook blij dat hij me hartelijk begroette, hoewel wel 100, of 1000 keer minder dan vroeger. Hij leek heel kalm. Toen ik dat opmerkte, zei hij dat dat was omdat hij content was. Hij is minder ongeremd en wild en enthousiast dan hoe ik hem heb leren kennen. De mens wordt natuurlijk ook ouder, het zal misschien ook daaraan liggen. En hij heeft nu ook een duurzame, vaste relatie. Al bijna drie jaar, denk ik. Dat maakt een mens misschien ook gezapiger. En hij is duidelijk toegewijd, als hij daar aan haar werkplek zit te wachten tot ze klaar is met werken. Ik gun het hem. Ik heb alleen maar een warm hart voor hem, en dat zal altijd zo zijn.

Gisteren, na het eten nog eventjes rondgewandeld in de winkelstraat, en drie kleedjes gekocht! Ik weet niet of ik alles mee naar huis krijg. Ik moet ook nog een oplossing vinden voor mijn tent.

21u

Ik moet soms mijn gevoel volgen in plaats van plannen. Onderweg naar het restaurantje van gisteren, liep ik voorbij een gezellig uitziend restaurantje, met nog vele kleine tafeltjes vrij, waar ik best alleen zou kunnen zitten. Iets met Sapori, ik moet het onthouden voor een andere keer. In elk geval: ik had daar moeten gaan zitten, want hier, in het restaurantje van gisteren, zetten ze me weer op een tweederangsplek. Een tafeltje vlak aan de uitgang van de keuken, met lawaai van de afwas en een afzuigkap. Want als je alleen bent, ben je vaak tweederangsklant. Een soort verloren tafel waar ze geen volwaardige munt uit kunnen slaan. De keren dat er in mijn gezicht gezucht wordt, als ik om een tafel voor 1 persoon vraag…

Gelukkig zijn de twee obers wel vriendelijk tegen mij. De eigenares is ook wel vriendelijk, maar dus duidelijk niet blij met mijn komst.

Ik heb me opgekleed want het is de laatste avond. Ik voel me ook niet moe. Ik heb vannacht blijkbaar toch wat bijgeslapen. Vooral vanmorgen dus. Ik heb me gedoucht, mijn haar gewassen, mijn nieuwe jumpsuit aangedaan. Ik zie er dus oké uit. Klaar om GP en Roberto te trotseren zonder me een dutske te voelen. Ik zie er prima uit in mijn jumpsuit.

Ik moet naar de apotheek (voor pleisters, want de kloven in mijn hielen are killing me), en die is waar Roberto met zijn kraam staat. Maar hij is er niet. Zijn lief (of dat vermoed ik) staat aan zijn kraam. Hij heeft blijkbaar eindelijk iemand gevonden die hem wilt helpen bij zijn zaakjes. Good for him.

Ohja, het nieuws van de dag is dat ik mijn vlucht heb uitgesteld. Ik wou dat eigenlijk al van in het begin: het vliegtuig vanuit Trapani nemen op woensdag, en dus nog twee volle dagen hebben. Maar met die kapotte gsm was het er niet van gekomen om te checken of ik nu woensdag ook nog verlof had gekregen. Vanmorgen heb ik daar werk van gemaakt en wat blijkt: woensdag ook nog verlof. Dus vlucht geboekt op woensdag. Dat geeft me morgen een uitboldag en vanavond een zorgeloze avond. Zo kan ik morgenavond ook in alle rust in een b&b mijn rugzak vliegklaar maken, en heb ik nog tijd voor een oplossing voor de tent, en kan ik nog de hele dag van het strand genieten.

Francesco heeft niet meer op mijn bericht geantwoord. Hij zal niet kunnen of niet willen. Het doet me minder dan vroeger dat hij mijn bericht onbeantwoord laat, maar leuk is het ook niet. Vanmiddag zag ik Niccolo op het strand. Eventjes mee gebabbeld. Ik zei dat ik vanavond misschien wel iets wou gaan drinken in de BicBac (eigenlijk gewoon om een reden te hebben om naar de bar te gaan en volk te zien), maar veel zin heb ik er niet in, want ik vind hem eigenlijk heel saai, maar vooral superopdringerig. Ik heb het niet graag als mensen me direct aanraken.

Dinsdag 13 september

Nu echt de laatste dag. Gisteren me opgetut voor niemand, want ik heb niemand gezien. Alleen Roberto van ver, hij keek wel in mijn richting, maar ik zie niet goed genoeg om te weten of hij me zag. Ik had geen enkele nood of drang om iets te gaan zeggen tegen hem. Ik besefte eigenlijk nog maar eens met hoe weinig respect hij me behandeld heeft, hoe weinig respect hij voor me had, hoe weinig waardering ook.

Roberto had altijd die theorie van de spiegel: mensen behandelen/zien je zoals je jezelf ziet/behandelt. Voor een stuk klopt dat, maar er zijn ook mensen die me met respect blijven behandelen, wiens waardering niet vermindert wanneer mijn zelfrespect of eigenwaarde het laat afweten. Volgens mij werkt de spiegel anders. Hoe je een andere persoon – die zelf misschien wat te weinig zelfrespect en eigenwaarde heeft – behandelt en ziet, zegt veel over je eigen zelfrespect en eigenwaarde. Iemand met genoeg eigenwaarde, zelfvertrouwen, iemand die goed in zijn vel zit, heeft geen behoefte om een ander neer te halen, of voelt de neiging niet om de andere minder te respecteren omdat die andere zichzelf niet genoeg respecteert. Hoe Roberto me behandeld heeft, zegt dus iets over hém. Hij heeft zélf mensen nodig die zich niet laten intimideren door hem, die goed in hun vel zitten, die niet onzeker zijn. Want anders wordt hij geconfronteerd met zijn eigen onzekerheid. Ik weet dat, want ik ben ook zo. Ook ik duw onzekere mensen weg, mensen die proberen zich op te laden aan mij.

Gisteren Niccolo niet meer gezien. Ik had hem een bericht gestuurd, maar hij antwoordde pas een uur later, en toen was ik alweer op weg naar de camping.

Vandaag is het inpakken, nog even op het strand liggen, en dan de bus nemen naar Trapani. Daar een nachtje slapen en morgen het vliegtuig op.

21u (aan een tafeltje in Trapani)

Uiteindelijk heb ik de bus van 18u genomen vanuit San Vito. In Trapani is het heerlijk. Het doet deugd om weer in een ‘stad’ te zijn en een bed en een slaapkamer met een badkamer en licht te hebben. Lekker gedoucht, mijn mooie jumpsuit aan en in een gezellig restaurantje gaan zitten met gezellige jazz-muziek en genoeg tafeltjes om ook als single verwelkomd te worden zonder gezucht. Ik voel me instant meer op mijn gemak, en zelfverzekerder hier in Trapani. Maar Trapani doet dat altijd met mij, zeker als ik van San Vito kom. Pino (de papa van Paolo) stuurde me gisteren een bericht, dat hij tijd wou vrijmaken om een koffie te drinken als ik in de buurt was. Ik stelde hem voor om vanavond samen iets te drinken, maar geen antwoord. Hier zittend, moet ik om de een of andere reden aan Giacomo denken. Ik stuur het hem in een bericht. Naast de reactie op hetgeen ik schreef, schrijft hij ook: “ik hoop dat je geluk vindt in België, en als je in Genova of Italië bent, laat dan iets weten”. Ik weet niet of ik dat nu moet interpreteren als: “laat me met rust, ik ga hier geen berichten zitten uitwisselen met jou, ik wil geen contact”, dan wel als een gemeende (en niet zomaar beleefde) uitnodiging om van me te laten horen als ik in de buurt ben. Ik denk het eerste. Ik denk dat ik aan hem moet denken omdat ik ineens aan het fijne van gezelschap moet denken. Zijn gezelschap was heel erg fijn. Die herinnering is alleen heel erg overschaduwd geweest door de uiteengespatte illusie, en het grote verdriet daarrond. Ik had alle avances moeten afslaan en op veilig terrein moeten blijven. Dat is de beste garantie dat mensen je willen terugzien, en moeite blijven doen, in plaats van je vriendelijk en beleefd op afstand te proberen te houden door woorden als “ik wens je alle geluk”, enzovoort. Geluk my ass. Heb zelf geluk.

De ontmoeting gebeurde ook – ik heb het al geschreven – aan het begin van de vakantie toen ik nog heel erg veel nood had aan op mezelf zijn en aan denken, en aan niet sociaal moeten zijn. Ik was gewoon niet in staat echt mezelf te zijn.

Ik ben wel harder gaan beseffen dat ik mijn “worth” moet kennen, en niet achter de bevestiging van iemand moet gaan lopen.

Ik blijf me wel afvragen of ik nu iets gewonnen of verloren heb door de ontmoeting met Giacomo. Het gezelschap was heel erg fijn, maar er blijft niks van over. Geen appreciatie, geen blijvend contact, geen opgekrikte eigenwaarde, opgekrikt zelfvertrouwen door de ontmoeting, omdat het uiteindelijk niet bleek wat het leek. Dus ik blijf over met een gebroken illusie en een aangetast zelfvertrouwen, een aangetaste zelfverzekerdheid. Ik heb er al zo weinig tot niks van, maar er kan altijd nog aan geknibbeld worden. Ik blijf dus over met nog minder zelfvertrouwen dan ik al had.

Woensdag 14 september

Gisteren heel moe in slaap gevallen. Rond zessen wakker geworden, en weer in slaap gevallen tot 8.30.  Aangekleed, ingepakt en nu aan het ontbijt. Om 11u neem ik de bus naar de luchthaven.

Ik heb enorm veel kleedjes gekocht en raar maar waar heb ik alles in mijn rugzak en zakje gekregen. Ik heb wel een hoop weggegooid dat ik niet meer nodig heb.

Ik heb gevraagd aan Pino of hij mijn tent wilt bijhouden.