Deel 6 - 2017

Reis van 1 tot 6 Maart 2017

Woensdag 1 maart 2017

Een maand later, en hier ben ik weer. Vanmorgen twijfelde ik eventjes. Ik had het gevoel dat ik overdreef, dat ik misschien een keer had moeten thuisblijven om te kuisen, te winkelen, mijn appartement op te ruimen… En toen al mijn airbnb-aanvragen werden afgewezen, zag ik dat als een teken. En Stijn had me meegevraagd om uit te gaan zaterdag. Had ik niet beter nog eens uitgegaan?

Ook de tram kwam te laat en ik miste mijn trein… Maar toen ik in het vliegtuig zat (en ook al in de trein), besefte ik hoe erg ik het nodig had, en toen ik de hele vlucht heerlijk met mijn hoofd in het zonnetje zat te soezen, en later weer voet zette op Siciliaanse bodem… verdwenen al die twijfels. Meer nog… Ik ben zo blij hier te zijn. Ik word een ander mens hier. Gelukkig… blij… en van het leven genietend.

Donderdag 2 maart

Vannacht van GP gedroomd. Een deel van mij ziet hem als kostbare vriend en is dankbaar voor elke vriendschap die hij me kan geven. Een ander deel is nog verliefd en neemt geen genoegen met vriendschap, wilt gewoon meer.

In het vliegtuig sprak het eerste deel. Vanmorgen met het andere deel wakker geworden.

Opgestaan met een knalblauwe hemel. Hoe kan ik daar niet overgelukkig van worden? Ontbeten en naar de haven gelopen voor een ticket, en dan verder richting vismarkt. Onderweg heerlijk langs de vissersbootjes gelopen in de zon. Zalig. Iedereen heeft een winterjas aan, maar ik zweet me te pletter in mijn T-shirt met lange mouwen. Winter? Dit is een hete zomerdag in België. Ik ben hier zoooo gelukkig!! Wat een geweldig idee om naar hier te komen! Heb ook eindelijk de vismarkt ontdekt. Het plan was om nog helemaal naar de Erbolario-winkel te lopen, maar onderweg besefte ik dat ik me daar te veel voor zou moeten haasten, om mijn boot van 12.15 te halen.  Dus mijn spullen gaan halen en naar de boot gegaan. Als ik mijn ticket laat zien bij het opstappen, kijkt de man mij aan (ik loop in t-shirt) en zegt: “die heeft het niet koud!”. “Koud?” antwoord ik, “ik ben aan het zweten”. Hij lacht en zegt: “wij zijn hier aan het sterven van de kou”.

Ik wou graag Marettimo zien, maar ik moet er wel het mooiste van de dag voor in de boot zitten. Anderhalf uur… Marettimo is verder dan Favignana. Ik had ook kunnen onthaasten en een hele dag in Trapani blijven. Of pas later een boot nemen… tegen de avond of zo. Maarja, da’s wat laat nu, om dat te bedenken, ik zit al op de boot. Shoulda, woulda, coulda… Stom, nu ik erover nadenk ☹. Maarja.

Als ik niet net de job op het parlement had, dan was ik dit jaar verhuisd naar Trapani. Ik zou gewoon wel een manier hebben gevonden. Nu probeer ik er gewoon zoveel mogelijk te zijn. Maar het is nooit genoeg. Eigenlijk wil ik hier zijn. Een uitzonderlijk goeie job opgeven om iets irrationeels en gevoelsmatig en misschien ook onverstandig te doen. Hell yeah! Zegt mijn overtuiging. Maar mijn aangeleerde voorzichtigheid kiest de zekerheid. Ik kan die job toch niet achterlaten? Na een heel leven op de dool te zijn, na twintig jaar zoeken?

Vrijdag 3 maart

Ik had wel vier airbnb’s geschreven en iedere keer noppes. Uiteindelijk dan naar een bnb geschreven waar ik niet heel enthousiast over was. Maar toen ik gisteren aankwam voelde ik me koning te rijk. Zalige kamer. Zalig bed, zalig balkon en zalig dakterras! Een eigen luxueuze en-suitebadkamer! Wat moet een mens nog meer. Wandelingetje gedaan, ontdekt dat de zon over enkele uren achter de berg zou verdwijnen, mij ergens in de zon en uit de wind gelegd. Toen de zon verdwenen was, rondgelopen en foto’s genomen. Dan zak chips gekocht en helemaal de berg opgelopen. Ik hoopte tot op de top te geraken voordat de zon onderging, maar de berg was hoger dan ik dacht. Toen ik aan de ‘case romane’ kwam, stond er een bordje met tijdsaanduidingen. Nog minstens een uur om aan de top te geraken. Teruggekeerd, even op bed gaan liggen, proberen te douchen, maar er was geen warm water omdat ik de knop niet had aangezet. Na een half uur wachten had ik door dat de ketel niet in een half uur opgewarmd was. Dan naar buiten gegaan om een restaurantje te zoeken. Tegengehouden door barbecuende arbeiders, die me bier en worst gaven. Daar werd ik lichtjes dronken van. Veel mannelijke aandacht. Tegen 23u gaan slapen na een douche. Bijna niet geslapen omdat ik de worsten en het bier niet verteerd kreeg. Tegen vier uur ’s nachts kwam alles eruit. Voel me toch nog redelijk fris, na bijna niet te hebben geslapen.

Nu ontbijt. Was al wakker om half acht, acht uur of zo. Maar tot negen, half tien blijven liggen, en rustig ingepakt. Na wakker te zijn geworden in een zalig bed op een eiland, is het ontbijt een heerlijk moment. Het is wel bewolkt vandaag. Plan is om om 14u de boot te nemen naar Favignana en daar nog wat van de zon en eventueel de zonsondergang te genieten (want die kan ik hier niet zien) en dan van daaruit naar Trapani.

GP had laten weten dat hij vandaag naar de acque calde (thermen) zou gaan. Maar als hij wil dat ik meega, zal hij toch concrete vragen moeten stellen met het waar en wanneer, want ik moet ook plannen maken, en anders doe ik gewoon mijn eigen plan.

Sinds ik hier ben, heb ik hem nog niet gezien, maar ik krijg wel veel berichtjes. GP is niet goed voor mijn rust. Marettimo en Favignana wel.

15u

Ik had gisteren toch een ietsiepietse spijt dat ik niet naar Favignana was gegaan. Omdat ik niet kon fietsen, niet op het strand kon liggen en de zonsondergang niet kon zien. Drie dingen die ik wou. Vandaag was er op Marettimo helemaal geen zon en ik voelde me nog slecht van vannacht. Om 14u de boot genomen naar Favignana en hier zit ik nu op een terrasje, pasta besteld en aan het bekomen in de zon. Heerlijk. Wat ben ik toch gaan doen op Marettimo. Ik overweeg ook hier te blijven omdat niets me naar Trapani lokt. GP zit me eerst te zeggen (gisteren en vandaag) dat hij naar de acque calde gaat, wat ik als een uitnodiging zie, maar krabbelt dan precies terug als ik concreet vraag hoe laat en waar. Hij stuurt in een stembericht dat er misschien een vriendin van hem naar San Vito komt… Ja, ’t is goed. Ik ga dus geen moeite doen. Ondanks zijn veelvuldige berichten (waar ben je, wat doe je, wat ga je doen, kom je naar San Vito  vandaag…) die enerzijds de indruk wekken dat hij me wilt zien, zit hij er anderzijds precies ook niet op te wachten. Heel dubbelzinnig allemaal. Fuck it. Beu om achter alles wat hij zegt te zoeken naar wat er toch niet meer is, en te hopen dat hij me echt graag wilt zien. Misschien wilt hij me wel zien, maar niet op de manier dat ik wil. Fuck it, beu om constant de achterliggende boodschap van hem te krijgen dat ik niet meer op nummer 1 sta. Fuck it. Barst. Ik weet niet voor wie of wat ik naar Trapani zou gaan. Misschien blijf ik hier. Zonder stress om de boot te missen.

Het is me nooit duidelijk of hij me wilt zien, of gewoon een goeie vriend probeert te zijn. Ik word constant heen en weer geslingerd tussen opgejaagd en afgewezen. Ik word er zot van. Zeker vandaag, nu ik me nog wat bibberig en katerig voel na gisteren. Laat me gerust, of nodig me klaar en duidelijk uit. Geen dubbele, onduidelijke boodschappen ajb. Gatver.

Heb het effe helemaal gehad. Ik wil wenen. Ik kan niet aan de verwachtingen van GP voldoen. Aan geen enkele. Niet toen ik samen met hem was, en niet nu hij alleen vrienden wilt zijn. I’m FINE alleen. Het gaat prima alleen, echt, ik heb het altijd gedaan, ik ben het gewoon. Ik heb geen babysit nodig.

Nu ben ik eventjes aan het twijfelen of hij niet ‘amico’ heeft gezegd in zijn stembericht, in plaats van vriendin (amica). Dat zou dan weer wijzen op mijn onzekerheid om achter alles ofwel een bevestiging van zijn affectie voor mij, ofwel van zijn afwijzing te zien. Het zit er waarschijnlijk tussen, maar daar ben ik niet klaar voor. Nu laat hij me plots weten dat hij een lift naar San Vito gevonden heeft voor mij. Dat ik kan meerijden met iemand. Wat dan weer in de richting gaat van dat hij wilt dat ik kom. Ik wil alleen maar dat hij wilt dat ik kom. Terwijl hij waarschijnlijk gewoon een goede vriend probeert te zijn. Als hij me wilt zien, wil ik springen voor hem…

Nu ga ik moeten beslissen. Rust, en hier blijven op Favignana, of onrust, weinig slaap, verlangen naar (en hopen op) en dan ofwel niet voldoen wegens incompatibele seks of in het andere geval hevige teleurstelling en de zoveelste confronterende afwijzing.

Ik ben nog verliefd. Ik kan dat niet wegstoppen. Ik ben het nog. Ik ben gevoelig voor hem, heb een zwak voor hem. Ik kan dat niet veranderen.  En dan krijg je de onvermijdelijke drang om iemand te heroveren. Maar je kan niemand heroveren die jou heeft afgewezen. Alleszins niet met een zwak voor die persoon. Dat gaat alleen als je over iemand heen bent. Als je je sterk voelt en niks te verliezen hebt. Niet als je je afgewezen voelt, want dan ben je onzeker en onzekerheid is on-aan-trekkelijk. ON-AAN-TREKKELIJK.

20.30

Ik heb mijn reizen, en daarnaast heb ik ook altijd mijn ideale versie van die reis. In dit geval had dat geweest dat ik gisteren niet naar Marettimo maar naar Favignana was geweest, dat ik daar de hele dag zou hebben gefietst en de volgende dag ook, of in de zon zou hebben gezeten, lekker relaxed, en dan vanavond naar de thermen zou zijn gegaan. Zo had het moeten gaan. Niet vastzitten op een klein stuk eiland zonder me te kunnen bewegen en geen zonsondergang kunnen zien en drie worsten binnen duwen met bier om die dan vannacht uit te kotsen en me vandaag slecht te voelen door tekort aan slaap en me daardoor gevoelig, prikkelbaar en onzeker voelen en daardoor miscommunicatie met Giampiero en niet naar de thermen gaan.

zaterdag 4 maart

Vroeg gaan slapen met een baalgevoel. Opgestaan met een baalgevoel. Gevoel van gemiste kans ook. Die thermen, de acque calde met Valeria en GP. Voel me een beetje gedeprimeerd. Zou het door de hormonen komen of doordat ik het weer verknald heb bij GP, of doordat ik het verknald heb bij mezelf… Gemiste kansen.

Ik voel me lethargisch. Een gevoel dat ik meestal alleen thuis heb. Mijn benen zijn zwaar en elke beweging kost overdreven veel moeite. Ik heb alleen maar negatieve gedachten en ik wil wenen. Misschien moet ik gewoon mijn regels krijgen. Ik ben ook bang. Schichtig.

Ik ben doodeenzaam en ongelukkig. Ik mis mensen om mijn verhaal tegen te doen. Ik mis ook dingen waarin ik me kan afreageren, waarin ik mijn energie, mijn gevoelens kwijt kan. Ik zit met zoveel dingen… Zo veel dingen die ik wil doen en die ik niet doe. En ik nader de 40 en ik heb twijfels over van alles.

verhaal van mijn 13 reizen in 3 jaar

foto's van deze reis

_________________________________

Reis van 6 april – 17 april 2017

6 april 2017

Mijn regels gekregen. Daar ben ik blij om, want na deze nacht zal ik het ergste achter de rug hebben en zal ik dus het grootste deel van de vakantie ervan verlost zijn.

Gisterenavond ingepakt, vanmorgen met pak en zak naar het werk vertrokken. Mijn bagage in het station van Brussel-Centraal gelaten. Mijn werk afgekregen, plantjes gegoten, naar het station gegaan, trolley uit de locker gehaald en trein naar Brussel-Zuid genomen, om dan de bus naar Charleroi te nemen. Best goed geregeld, al zeg ik het zelf.

Bart stuurde een bericht rond 16 uur. Of ik thuis was. Hij was in zijn huis. Ik ben er nooit als hij er is. Ik loop hem altijd mis. Zijn occasionele korte blijken van bewustzijn van mijn bestaan, in een zee van buitensluiten en problematiseren ben ik beu.  Ik heb mijn gedacht dus druppelsgewijs doorgestuurd op facebook. Uiteindelijk hebben we zitten bellen vanaf het station van Brussel-Centraal tot in de bus van Charleroi. Hij heeft verandering beloofd. Mijn humeur verbeterde er niet echt door. Integendeel. Het is alleen maar confronterend. Confrontatie met iets dat ik niet meer heb.

Oortjes vergeten op het werk. Nieuwe gekocht in de luchthaven. Prachtige zonsondergang.

Ik weet niets meer. Ik ben ongelukkig, vreselijk alleen en heb niemand om bij te ventileren. Niemand om mee te lachen, om een gesprek op niveau mee te voeren of bij wie ik me niet moet inhouden. Niemand bij wie ik me op mijn gemak voel. Ben alleen thuis, zit alleen op de trein, wandel alleen naar het werk, zit alleen te werken, ga alleen lunchen, loop alleen terug naar het station, neem alleen de trein, fiets alleen naar huis, kom in een leeg huis waar ik alleen de avond doorbreng (of toch wat ervan overblijft, meestal is dat rond 21u), ga alleen slapen en lig alleen in bed.

Het weinige sociale contact is meestal een inspanning en is moeilijk, ik probeer sociaal aanvaard te zijn.

Vandaag wel wat gebabbeld en gelachen met Johan op het werk, die droge humor heeft.

Thuis vroegen ze of ik was afgevallen. Dat dat in mijn gezicht te zien was, zeiden ze. Maar ik ben niet afgevallen. Al probeer ik het wel. Ik denk dat mijn gezicht gewoon van puur ongeluk en gebrek aan plezier en affectie is ingevallen. Mijn mondhoeken groeien naar beneden, mijn wangen proberen de grond te bereiken. En anders is het omwille van mijn wijsheidstanden, die mijn hele gebit en kaken op lossen schroeven zetten. Mijn linker voorste tand wordt naar achteren gedrukt. Ik probeer het met mijn tong tegen te houden. Af en toe komt er gigantische druk op de hele tandenrij. Eigenlijk constant, maar soms is het overheersend. Het baart me ongelooflijk veel zorgen. Maar een tandartsenbezoek nog meer. Al die horrorverhalen over getrokken wijsheidstanden. En dan mijn kaakgewrichten die al nooit in orde zijn geweest. Daar lig ik dus allemaal van wakker. Ik heb ook schrik dat mijn douche naar beneden gaat vallen. Ik vertrouw de vloer niet. Het stuk ernaast is vorig jaar helemaal opgegeten door houtworm en er was toen gevaar om erdoor te zakken. Wie garandeert mij dat de houtworm niet onder de douchekuip zit ook? En dan dat vocht erbij… De muur aan de andere kant van de douche, in de slaapkamer, is ook helemaal broos. En de douchevloer staat scheef, wat overeenkomt met een spleet onderaan, barsten in het muurtje.

En dat alles, daarvoor heb ik niemand om dat tegen te vertellen. Mijn gezicht zou voor minder invallen.

Ik heb niemand die naar mij wilt luisteren. En misschien heb ik dat ook nooit gehad. Want Bart wilde al die dingen ook niet echt weten. Hij luisterde gewoon omdat hij om mij gaf, en omdat hij mij een plezier wilde doen. Misschien moet ik een blog beginnen waar ik alles op zet. Om toch maar de dingen kwijt te kunnen. Omdat ik me nu eenmaal wil uitdrukken. Maar misschien moet ik dan eerst naar een psycholoog, om mezelf de waarde te geven om dat te doen. Mezelf en mijn leven. Om werk te maken van mijn leven. Om er waarde aan te hechten en het te proberen te leven. Om te proberen te streven naar het doen van de dingen die me gelukkig maken. Dansen, muziek maken, fietsen in de natuur, zingen misschien, cello leren, gitaar leren, in een groepje zingen, schilderen ooit, schrijven ooit, fotografie, uitgaan, ergens wonen waar ik graag woon…

Ik heb me denk ik nog nooit zo eenzaam en ongelukkig gevoeld als dit jaar. Maar ik weet niet of dat dat klopt, want na de breuk met Toon was ik ook miserabel. Maar misschien had ik toen toch nog wat meer aandacht? Er was Geert, Reinout,…

Het aantal berichten dat ik van Giampiero krijg, vertienvoudigt als ik in Sicilië ben. Ik was sinds deze week gestopt met zijn Engelse les, omdat dat dagelijkse contact me weer…hoop gaf, of… me weer naar hem deed verlangen vooral. En toen ik merkte dat hij constant online was, en ondertussen toch mijn berichten niet las… wat hij anders nog nooit heeft gedaan, wist ik dat er belangrijkere chatpartners waren, en dus waarschijnlijk een lief had.  Ik vroeg het hem. Hij snapte maar niet hoe ik dat kon weten want hij had het nog aan niemand verteld, zei hij. Uiteraard voelde ik me daarna nog eenzamer en ongelukkiger dan ik me al voel.

Ik ben die eenzaamheid zo beu. Bijna 40 jaar sleur ik dat monster al mee. Een mens is toch niet op de aarde gezet om altijd alleen te zijn, om zich altijd alleen te voelen, om alles alleen te beleven, geïsoleerd te zijn… Dat kan ik ook als ik dood ben.

Ik heb wel een schattig kamertje met een mini-keukentje. En een bed en een douche die niet door de grond zullen zakken. Da’s toch al iets. Ik wilde eerst naar de airbnb van Paolo gaan. Hij zei dat er geen plaats was, en dat ik bij hem en Elisa in hun appartement mocht logeren. Maar nu met mijn regels vind ik het vervelend. Dus nu ben ik toch weer bij Palazzo Corsari.

Ik zal er morgen mooi uitzien, met die rooddoorweende ogen.

Giampiero zei dat ik sowieso bij hem mocht blijven slapen. En dat ik speciaal was voor hem. En dat hij blij was dat ik er was. En dat hij zin had om me te zien.  Ik wil gewoon alleen maar zijn verliefdheid terug. Mij terug speciaal voelen. Gewild, begeerd, alleen voor hem.

Allez, derde keer dat ik zit te bleiten voor hem. Ik zal misschien toch maar beginnen toegeven aan mezelf dat het misschien toch een klein stukje omwille van hem is dat ik hier zo vaak terugkom. Of niet? Ik heb zo ongelooflijk veel nood aan warmte en liefde en ik heb nooit zoveel warmte en liefde gekregen als van Giampiero. Maar achter hem aan lopen en hopen dat hij dat opnieuw geeft, en dat niet krijgen, is zo ongelooflijk kwetsend voor mezelf. Daar doe ik mezelf ZOVEEL tekort, pijn mee. Hopen en willen en wachten om iets te krijgen dat niet komt. Al vier, vijf maanden nu. Ik verdien toch beter zeker. Wishin’ and hopin’.

Vrijdag 7 april

Wat een nacht. Nog nooit zo gedeprimeerd en ongelukkig in Sicilië aangekomen.  Duurde lang eer ik in slaap viel. Mijn ogen kapotgeweend. Ze druppelen nog een beetje. Wat niet helpt tegen mijn megawallen die ik nu heb.  Rond twee uur ’s nachts het licht uitgedaan. Tegen half zes ’s morgens wakker geworden van het geluid van iemand die met de verkeerde sleutel in mijn slot zat te morrelen. Of zo klonk het toch. Iemand die terugkwam van een nachtje stappen en zich vergiste van kamer, dacht ik. Maar ik vergiste me. Hoe raar het ook mag klinken: het bleek een geluid op het dak. Vogels waarschijnlijk. Daarna alleen nog maar met horten en stoten geslapen. Tot half elf. In mijn bed gebleven tot ’s middags.

Ik heb een dakterras! Ook niet te versmaden…

Aangekleed en een extra nacht gaan betalen aan de receptie. Nu ontbijt op mijn vaste plek. En dat is relaxed. Koffie, croissant, schrijven, luisteren naar het Italiaans en het Siciliaans, en niks moeten. Behalve misschien naar de gsm-winkel gaan voordat hij dicht is (siësta).

Vanmorgen stuurde Giampiero een bericht met goeiemorgen en een lachende smiley. Die is duidelijk goed gezind. Ik heb niks teruggestuurd want zijn goed en uitgelaten humeur contrasteerde met mijn bedrukte negatieve stemming.

Het is kouder dan ik verwacht/gehoopt had. Maar het is allemaal relatief.

Ik ben in Trapani en Trapani heeft mij meer te bieden dan Giampiero alleen. En dat is altijd zo geweest. Ik ben hier niét voor hem!

Ik kan hier mezelf zijn, ik vind hier mezelf terug, en daar kom ik voor. Daarvoor moet ik niet bij hem zijn, want bij hem verlies ik mezelf.

In zijn hevigheid,

in zijn warmte,

in zijn charisma,

in zijn wereld,

in zijn ongeduld.

Er hangt een windje. Gsm-winkel was al dicht. Ben langs de bnb gegaan om een extra vestje te halen, maar uiteindelijk op bed beland. Buikpijn en zo. Zo warm was het buiten toch ook niet.

Rond 15u een berichtje van Giampiero: “ik ben mijn lerares verloren”. Tja, en ik mijn minnaar… Het wordt tijd dat ik dat eens besef en accepteer, en niet constant hoop blijf hebben die me voortdurend bedriegt. Tijd om voor mijn eigen gevoelens en voor mezelf op te komen. Tijd om aan mezelf te denken, en niet te handelen in functie van wat strategisch het beste lijkt om hem terug te winnen.

Ik mis nog altijd alle liefde en alles wat er was tussen ons. Na al die maanden!

19.30

Net de zon zien zakken in de zee. Echt. Echt zo. Prachtig.

Trapani krijgt toch altijd een lach op mijn gezicht. En daar moet ze niet veel voor doen. Gewoon zijn wie ze is. Wat ben ik blij om hier te zijn. Hoe slecht ik me gisteren ook voelde en vanmorgen ook nog… Gewoon hier zijn en de levendigheid en rust en zo van de stad voelen, horen, zien… Kon ik hier maar langer blijven. Ik verspil mijn leven in België waar ik doodongelukkig en miserabel ben, en zo weinig heb dat me blij maakt, en zo veel heb dat me ongelukkig maakt.

Ik heb vandaag niet veel gedaan. De hele namiddag in mijn bed gelegen. Maar ik had er nood aan. Om niks te moeten. Te zijn wie ik ben en te voelen wat ik voel. Zonder me te moeten verstoppen of vermannen of aanpassen of verantwoorden. Tegen een uur of vijf besloten om toch maar naar de winkel te gaan, ik kreeg honger. Toen heb ik eigenlijk pas mijn terras ontdekt. Ik had het al gezien, dat ik een terras had, maar nu scheen de zon erop! WAT EEN LUXE! Een tuinstoel genomen en in de zon gaan zitten. Heerlijk. Heb boenk nog twee nachten bijgeboekt.

Dan het berichtje van G. geopend: “ik ben mijn lerares en ook een goede vriendin kwijt”. Wat een onzin. Wat een dramaqueen. Gewoon omdat ik niks van mij laat horen.

Dan dus naar de winkel, en dan nog rap effe wat tomaten en mozarella in mijn mond. Toen beseft dat ik eigenlijk al bijna te laat was voor de zonsondergang. Ik heb ze nog net zien zakken.

20.30

Het leven in Trapani trekt mij aan. Er is leven. De mensen leven. In Trapani vind ik leven en warmte. Tegenover kilheid, kilte en naijver in België.

Ik zou in dit appartementje nog kunnen wonen. Toch als de keuken en de badkamer werden opgefrist. Heb niet meer nodig dan een slaapkamer, badkamer keuken… en een terras! Ik zou hier echt kunnen wonen. Als ik thuis geen werk had, zou ik vragen of ik het een heel jaar mocht huren en of hij aan de receptie nog volk nodig had.

Paolo zei dat we elkaar vanmorgen zouden horen. Maar ik heb niks gehoord van hem.

Er is zuurstof en licht in Trapani.

Zojuist (21.30) nog een bericht gekregen van G. Hij vroeg of ik de madonna gezien heb. Ik heb alleen fanfare gezien. Ik weet niet ter ere waarvan. Een of andere processie?

Amuni! Hoorde ik vandaag twee keer. En ik wist dat het één van de Siciliaanse woorden was die G. me geleerd had. Maar ik ben vergeten wat het betekende. Op internet gezocht (leve internet). Andiamo! Of: Forza!

Misschien ga ik morgen naar San Vito. Alleen maar om niet zielig alleen te zijn op een zaterdagavond.

Giampiero is echt megaveel online. En lang. Dus het zal wel grote liefde zijn, want bij zijn ander vrouwen heb ik hem niet zoveel online geweten. En hij wilde ook niet heel de tijd berichtjes zitten sturen, zei hij. Dat was de reden dat hij het had afgezegd met zijn vorige vriendin, zei hij. Omdat zij maar de hele tijd berichtjes van hem wou. Lijkt me nu zo geen probleem te zijn, te zien aan hoe vaak hij online is.

En dat doet allemaal pijn, ik word daar allemaal jaloers van. Ik wil geen vrienden zijn. Misschien wel als ik op iemand anders verliefd word… Misschien als ik me weer gelukkiger voel. Net toen ik zat te kijken naar hoelang hij online zou blijven (en het voorgaande denkende) begon hij te typen naar mij, en vroeg hij dat dus van die Madonna. Ik ben blij dat hij iets stuurt. Maar ik heb niks terug te sturen.

 - Ondertussen naar het liedje “Via” aan het luisteren, dat ik heb leren kennen toen ik met hem in de auto zat vorige reis. God, ik ben nog altijd verliefd, wanneer gaat die obsessie over -

Als hij vriendschap wilt, wel ja, die zal er wel komen he. Maar ik wil nu geen vriendschap, ik wil meer. En alles wat minder is, doet zeer. En zo is het nu eenmaal.

Zaterdag 8 april

Het is zaterdag vandaag. De zon schijnt volop. Het is pakken warmer dan gisteren en ik zou moeten genieten van het leven, of mij toch bezighouden met het hier en nu, in plaats van aan zelfbeklag te doen.

Ik weet nog altijd niet of ik vanavond naar GP ga. GP horen of zien, daar word ik niet rustiger, relaxter van, heb ik ontdekt. Dus het is eigenlijk geen goei idee om daar naartoe te gaan. Hij is een verslavende, vernietigende, allesopslorpende drug!

Maar door alleen op mijn appartementje te zitten, daar ga ik me ook niet gelukkiger en minder zielig door voelen. Dilemma dus. En alleen al dat dilemma, daar word ik ook weer onrustig van.

Ik heb ook geen zin om te feesten, dus misschien moet ik niet gaan. Ik moet in elk geval stoppen met erover na te denken. STOP! Al die problemen, djeezus. Tijdverlies!

Hier en nu, hier en nu, hier en nu.

Altijd die problemen maken.

Vanmorgen laat opgestaan. Elf uur of zo. Gedoucht en naar buiten gewandeld. Het appartement dat Paolo en Elisa hebben gekocht, blijkt vlak naast Palazzo Corsari te zijn. Ik kwam de hele familie tegen toen ik de straat uit wandelde. Elisa zag er goed uit. En ik benijd haar. Ze liet me het appartement zien. Wat een droom van een appartement. Prachtig. Ik voelde me een zielig hoopje niets naast zoveel geluk. Niet dat ik dat allemaal moet zien om me een zielig hoopje niets te voelen. Ik voel me tegenwoordig voortdurend een zielig hoopje niets. Met een job waarbij ik veel verdien, waar ik doe waarvoor ik gestudeerd heb, maar waar ik me verder niet echt gelukkig door voel, waar ik geen energie van krijg. En buiten mijn job heb ik niets. Behalve dan mijn familie. Enfin, ik weet dat ik niet mag klagen en dat ik héél veel heb om dankbaar voor te zijn. Maar er is niets in mijn leven dat me gelukkig maakt, behalve dan mijn reizen naar Sicilië, maar dat is niet constructief, structureel, dat is een vlucht, om een beetje, enkele weken per jaar, van het leven te proeven. Om dan weer naar mijn miserabele leven terug te gaan. Mijn miserabele, eenzame leven. Zonder plezier, uitdaging, voldoening, liefde, warmte, aandacht, gesprekken, mogelijkheid om te ventileren. En zonder eigenwaarde vooral. En die eigenwaarde die ik hier altijd terug kan vinden, ruil ik dan altijd in voor een beetje aandacht van Giampiero. Al mijn eigenwaarde voor een beetje aandacht, voor wat fake liefde, de schijn van liefde. Zo gaat dat. De schijn van liefde in ruil voor mijn eigenwaarde.

We zijn weer lekker goed gezind vandaag.

Het probleem is dat ik slechtgezind word als ik aan hem denk. Dus dat is een reden om niet naar San Vito te gaan.

Het is nu 14u. Om 14 lopen de straten leeg in Trapani. Om 18 uur lopen ze weer vol. In België gebeurt het omgekeerde. Om 14 uur loop je in België over de koppen op een zaterdag, en om 18 uur loopt het leeg. Grappig is dat.

Ik heb net ontbeten en zit nu effe te schrijven op de trappen van de kerk. Ik heb G. gestuurd dat ik een slecht humeur zou hebben als ik vanavond zou komen. Dan is hij gewaarschuwd. Hij vroeg waarom, en of dat dat zijn schuld was. Door zijn vraag ontdooi ik een tikkie, en ik antwoord dat ik niet van ‘schuld’ zou spreken. En dat de oorzaak, in de grond, ook niet bij hem ligt. Hij blijft online terwijl ik het schrijf, maar hij leest het niet. Vijf minuten later is hij nog altijd online maar heeft hij het nog altijd niet gelezen. Ik word er instant opnieuw slechtgezind van. Ik haat het. Ik voel me ontdooid door zijn attentie, zijn vraag, maar mijn antwoord vindt hij niet belangrijk genoeg om te weten.

Ik loop soms over van dingen die ik wil zeggen. Dat niet kunnen, maakt me zo ongelukkig. Ik heb zo een ongelooflijke nood om me te uiten.

Ik heb tonnen dingen te zeggen en te vragen aan G. En ik hang zo hard in tussen twee gevoelens. Enerzijds warmte en affectie voor hem, maar anderzijds kwaadheid omdat hij me zo slecht doet voelen en me afwijst.

En ik wil zo hard AF van die obsessie, maar dat gaat niet als ik hem elke dag hoor. Maar ik wil ZOOO ongelooflijk hard terug wat we hadden. Het lijkt zelfs alleen nog maar erger te worden.

Ik heb hem bestookt met berichten vandaag. Waterval van berichten. Ik weet niet eens of hij alles gelezen heeft.

Ik wilde  altijd alleen zijn, altijd alleen slapen, toen ik met hem samen was. Vooral in november… Zulke dingen mag ik niet vergeten. Ik moet er leren vrede mee hebben. Zoals ik er, vóór de ‘breuk’, ook vrede mee had dat het waarschijnlijk niet zou blijven duren tussen ons. Ooit zal ik er vrede mee hebben.

Zondag 9 april

Ik wou vandaag naar San Vito gaan, maar er zijn geen bussen op zondag. Maakt dat mee. Ik was al bereid om weer een taxidienst te nemen maar ik heb een beter alternatief. Enfin, niet per se beter. Ik heb een alternatief. Wat goed is. Zo doe  ik geen domme dingen, zoals tientallen euro’s betalen om naar San Vito te gaan. Zogezegd omdat het weer daar beter is, en omdat ik vandaag iets anders wil doen dan hier rondhangen. Wat allebei waar is, maar de grootste aantrekkingskracht komt toch van G. En naar daar gaan gaat toch altijd gepaard met verwachtingen. En teleurstellingen.

Gisteren toch best een emotionele dag. Vandaag voel ik me beter. En misschien toch ook wel omdat ik eindelijk eens de wijze beslissing heb genomen om niet naar San Vito te gaan. Ongelooflijk dat ik dat heb gedaan. Eindelijk eens opkomen voor mezelf en ervoor kiezen om lief te zijn voor mezelf en mezelf geen pijn te doen in ruil voor een beetje aandacht.

Ik heb gisterennamiddag eigenlijk niks anders gedaan dan zitten sms’en met G. en me zitten afvragen of ik naar San Vito zou gaan of niet. Ik heb zelfs een lijstje pro en contra gemaakt.

Toen ik gisteren had gestuurd dat hij in de grond geen schuld had van mijn slecht humeur, stuurde hij me dat hij veel vrouwen heeft gehad, maar slechts één speciale vriendin, en dat we een speciale band hebben. En toen is het sms’en begonnen. Want ik was het zo beu om te doen alsof ik geen interesse meer heb, terwijl ik maar 1 ding wil van hem, en dat is géén vriendschap. Dat heb ik hem dus ook gezegd, dat ik geen vriendschap wil van hem. Mettertijd waarschijnlijk wel, als ik op iemand anders verliefd word, maar nu nog niet. En hoe kan ik ook genoegen nemen met vriendschap, als hij me eerst zo veel meer gaf. En dan antwoordde hij dat hij een waardering, een genegenheid en een affiniteit voor mij voelde die hem zich vereerd deed voelen mij te kennen, maar dat we teveel verschillen en dat we dat niet kunnen negeren en dat we hebben geprobeerd maar dat het niet is gelukt, maar dat we nu iets hebben dat veel dieper en duurzamer is. Miljaar. NIET wat ik wou horen. Ik heb gezegd dat ik ook maar een mens ben met amoureuze en lichamelijke noden en dat ik al sinds november zonder zit, met enkel de herinnering aan iets dat voor mij uitzonderlijk is. En dat hij zich misschien ook zo zou voelen als ik, als hij van de ene op de andere dag in de kou werd gezet. Na al die woorden had ik spijt dat ik me weer zo had laten gaan en dat ik me weer zo kwetsbaar had opgesteld en het achterste van mijn tong had laten zien. Dus ik werd er weer mega slechtgezind van. Dus dan heb ik gezegd dat ik gewoon slechtgezind was en dat dat niet zijn schuld was, en dat dat vandaag niet zou veranderen.

Ondertussen was ik weer in mijn bnb en ik besloot om al mijn spullen bij elkaar te pakken en mij te organiseren voor het geval ik toch naar San Vito wilde gaan, want dan moest ik toch al tegen 17u vertrekken om nog een broodje te kunnen kopen en naar het station te lopen enz. Maar met mijn kop overal en nergens en half wenend kreeg ik de dingen niet georganiseerd, en in de spiegel kijkend zag ik alleen maar hoe ik dacht dat GP me zag: niet aantrekkelijk, lelijk, niet vrolijk, slechtgezind, oud,… en daar werd ik dan wee zo onzeker en triestig van en toen besefte ik eindelijk dat ik mezelf geen pijn mocht doen en dat ik voor mezelf moest zorgen en dat als ik alleen maar naar San Vito ging om niet alleen te zijn, dat ik er dan maar alles aan moest doen om ander compagnie te zoeken,  hier in Trapani. Dus heb ik die Peppe (een van de arbeiders die ik in maart op Marettimo had leren kennen op die straatbarbecue) een bericht gestuurd. Wat ik nooit zou gedaan hebben als ik me niet zo wanhopig voelde. Maar ik mocht niet alleen zijn. En Peppe apprecieerde me, en deed moeite voor mij en dat, DAT was wat ik nodig had. Iemand die moeite deed voor mij, mij de moeite deed voelden, beter dan ik me voelde, niet nog slechter dan ik me voelde. (Niet dat dat GP zijn bedoeling is, om me slecht te doen voelen, integendeel, ik doe het mezelf aan). En dus koos ik ervoor om mijzelf goed te behandelen en mezelf te geven wat ik nodig had. Eenmaal ik dat besloten had, heb ik mezelf op mijn terras in de zon gezet, met muziek in mijn oren, en ik voelde mij al meteen beter. Niks haasten en moeite doen om achter iets aan te zitten wat ik toch niet krijg. Ik werd ook minder boos op GP en heb hem dan ook gestuurd dat ik niet kwaad op hem wilde zijn en dat ik ging aperitieven met iemand van Marettimo die mij wilt zien en dat het dat is wat ik nodig heb: mij gewild voelen. Van toen af voelde ik mij eigenlijk beter en zonniger. Ik ben hem toen ook beginnen bestoken met alles wat in mijn gedachten opkwam. Over het terras dat ik heb, en over het appartement van Paolo en Elisa en dat ik een theekop had gekocht en dat ik vandaag naar San Vito wou maar er geen bussen zijn enz. enz. Tegen 18.30 ben ik naar de zonsondergang gaan kijken, ook al was het bewolkt.

Ik had met Peppe rond 19.30 afgesproken. Maar de zonsondergang bleek prachtig en ik wou me niet haasten. Uiteindelijk was het 20.30 toen ik hem zag. Ik had ondertussen al buikpijn van de honger. Maar het was gezellig en ik was zó blij om niet alleen te zijn, om in gezelschap te zijn en om aandacht te krijgen. De wijn en de likeur achteraf samen met die buikpijn hadden me wel wat misselijk gemaakt, toen ik weer in mijn bnb was.

Niet naar San Vito gaan was echt een goeie beslissing. Ik heb mezelf weer een beetje gevonden. Of ik heb toch een beetje rust gevonden. ZALIG.

Er is geen zon vandaag, maar ik zit op mijn dakterras in een ligzetel met muziek en dat is pure luxe en zaligheid voor mij. Meer heb ik niet nodig. ZALIG.

Ik had aan Peppe toegezegd om vandaag oesters te gaan eten met hem ergens op een plek aan de zee, weet ik veel waar. En ik wil dat echt. Maar nu wil ik nog effe hier zitten. Ik heb zin in een dutje. Gisterenavond laat in slaap gevallen. Rond half 4 pas. Nog tot drie uur ’s nachts zitten chatten met GP en daarvoor met een tindermatch. ’s Nachts wakker geworden en vanmorgen al om 9 uur wakker. Niet veel geslapen dus. Uiteindelijk de afspraak met Peppe afgezegd. Jammer van de oesters.

Paolo wil met mij tegen zonsondergang afspreken voor mijn zak. (een zak met spullen die ik de vorige reis bij hem had achtergelaten omdat ik ze in België niet nodig had) Ik hoop dat we ook naar de zonsondergang gaan kijken en dat het niet alleen een tijdsindicatie is.

Ik voel me wel een beetje slecht dat ik Peppe teleurstel. Maar ik moet mijn gevoel volgen, anders krijg ik er weer spijt van. Gemoedsrust boven alles.

Zondag 10 april

Paolo liet gisteren niets meer van zich horen. Op zich niet echt een probleem. Ben naar de zonsondergang gaan kijken en  wou daarna een stuk pizza gaan eten, en toen werd ik tegengehouden door fondsenwervers van Greenpeace. Uiteindelijk met hen mee gaan eten. Ik heb me gisteren nog eens geamuseerd en ontspannen. Dat lijkt soms een onmogelijke opdracht. Toch voel ik me vandaag niet echt tip top. Lichamelijk wel, in tegenstelling tot gisteren. Maar misschien is het door het feit dat Paolo niks van zich heeft laten horen en vanmorgen ook niet meteen reageerde op mijn bericht. Ik heb die zak met spullen nodig en ik voelde me in de steek gelaten.

In de bar waar ik altijd ontbijt, vroeg ik mijn cappuccino en croissant en de barvrouw keek mij aan alsof ik iets in het Chinees, of iets heel ongepasts vroeg. Ik werd er instant onzeker van en voelde mijn tranen al opwellen. Wat is dat toch met mij.

Net voor ik mijn appartementje verliet, belde Paolo en dat gesprek liep ook stroef. Ik voel me onzeker. Ondanks de leuke avond. Die onzekerheid is net zoals die eenzaamheid iets wat ik al een heel leven meesleur. Om gek van te worden. Allesoverheersend. Allesbeperkend. Allesbepalend. Hatelijk. Raar dat het op sommige momenten sterker dan op andere momenten de kop op steekt. Vandaag is zo een dag. I wonder why.

Gisteren echt NIKS gedaan. Ik voelde me lichamelijk niet oké. Alsof ik een mega-kater had. Toch had ik niet zoveel gedronken de avond ervoor. Zelfs minder dan dat ik gisterenavond gedronken had met de jongens van Greenpeace. Maar misschien heb ik vannacht wel beter/meer geslapen.

Ik was gisteren wel echt van plan om mee te gaan om oesters te eten. Het leek me tof. Zeker iets dat ik moest doen. Maar er zat geen fut in mijn lijf, en ik was niet gemotiveerd genoeg om af te spreken met Peppe. En ik was moe. Heb eigenlijk de hele namiddag op bed gelegen. Ook wel opgeruimd. Beetje gegeten, en dan opnieuw op bed gelegen, tot 18.30. Toen ben ik een ijsje gaan eten en naar de zonsondergang gaan kijken.

Toen ik daarna onderweg was voor een stuk pizza heb ik me laten overhalen om 10 euro/maand aan Greenpeace te geven. Na een beetje babbelen vroegen ze of ik mee ging eten. Ik wist het eerst niet zeker omdat ik niet in een echte outgoing mood was. Maar ik moest toch eten en ik voelde me wel helemaal op mijn gemak bij hen. Altijd leuk, om je op je gemak te voelen bij mensen.

Mijn pasta ging er helemaal in en dat is ALTIJD een teken dat ik me op mijn gemak voel. En ook de wijn ging erin! En da’s een teken dat ik ontspannen ben. Daarna heb ik zelfs nog in een bar een cosmopolitan gedronken. Ik had er helemaal geen last van.

Sinds de zonsondergang gisteren nog geen enkel berichtje uitgewisseld met GP. De jongens van Greenpeace hebben me hem voor een avond effe doen vergeten. 

Zometeen aliscafo naar Favignana. Rosario gaat er niet zijn. Jammer, want dan moet ik zelf koken.

Dinsdag 12 april

Finally Favignana. Zalig.

Mijn plannen zijn gisteren wel enigszins gewijzigd. De week is weeral te kort voor alles wat ik wil doen. Of ik wil weeral te veel op korte tijd. Ik maak altijd dezelfde fout. Hoewel ik niet echt kan zeggen: ik had dit of dat. Want ik had misschien eerder naar Favignana moeten gaan, maar zondag was het toch slecht weer, en ik had inderdaad zoals plan, al maandagmiddag moeten vertrekken zodat ik ook gisteren al had kunnen genieten van Favignana. Maar ik heb gekozen voor het gezelschap van de Greenpeace-jongens, en ik kan nu ook echt niet zeggen dat ik daar spijt van heb. De warmte van vooral Davide en Donato zijn priceless. Ze hielpen mijn eigenwaarde weer overeind. Gewoon door zichzelf te zijn en mij te accepteren of zo. Ik kan het niet uitleggen. Ik was niet in vorm, ik voelde me sociaal onhandig, mijn sociale vaardigheden waren niet geactiveerd, en toch had ik daar bij hen geen last van en toch lieten ze me geapprecieerd voelen. Ze waren fantastisch.

Hoe is die maandag gegaan? Opgestaan, gedoucht, opgeruimd en ingepakt. Toen was het rond elf uur. Ben dan langs de Greenpeace-jongens gegaan, trolley bij hen achtergelaten en gaan ontbijten. Paolo had mij (omdat ik nog eens een bericht had gestuurd voor mijn zak) gebeld om te zeggen dat hij binnen een uurtje in het centrum zou zijn. Dus het plan was: ontbijten, Paolo zien, afscheid nemen van de jongens en de boot nemen. Na het ontbijt ben ik dus bij de jongens eventjes gaan staan wachten op Paolo, maar die liet niks horen. Uiteindelijk bij de jongens gebleven tot ze pauze hadden en me laten overtuigen om mee te gaan lunchen op het strand.. Ik ben dan met de jongens meegereden naar de supermarkt en daarna naar hun appartement, daar broodjes gesmeerd, en die daarna op het strand gaan opeten. Daarna hebben ze mij aan de haven afgezet. Davide was fantastisch. Donato ook. Ik ga hen missen. Boot om 17.30 genomen.

Afgesproken met Emilio, broer van Rosario. Emilio leende me ook een fiets. Naar Lido Burrone gefietst, en daarna teruggefietst om inkopen te doen. Toen ik wou koken en merkte dat ik geen lucifers had voor het gasvuur, ben ik weer op de fiets gesprongen. Toen ik voorbij de kiosk (het barretje op het Praia-strand) fietste, riep Rosario Ritunno mij (vriend van andere Rosario). Hij zei dat hij vis had en of ik straks mee wilde eten. Toegezegd. Dus later op de avond eerst gaan aperitieven en dan gegeten. Vis was heerlijk. Maar hij was stomdronken en stelde mij tien keer dezelfde vragen. Hij slaapt in het appartement naast dat van mij. Ik hoorde hem vannacht snurken en in zijn slaap praten. Misschien had ik toch maar een andere bnb moeten nemen deze keer.

Vanmorgen in kiosk aan het strandje cappuccino gedronken en kennis gemaakt met Mauro en Corrado, die me uitnodigden voor eten vanavond. Ze nodigden me ook uit voor lunch, maar ik heb afgewezen. Ik wou in de zon blijven, waar ik nu dus zit, op een ligzetel op het strandje aan de kiosk. Er is wel een vervelend windje, dus ik ben dadelijk weg.

Gisteren ontdekt dat de dochter van Giampiero ook blijft slapen bij hem. Hij zegt dat dat geen probleem is, en dat ik moet afkomen, dat we wel een oplossing vinden. Maar ik vraag me af waar hij me dan te slapen zal leggen. Bij hem in bed? En hoe gaat hij dat uitleggen aan zijn dochter??? Ik weet nog niet wat ik zal doen. Misschien blijf ik wel hier.

Woensdag 13 april

Dagen, weken gaan te snel voorbij. Vakanties ook. Ze zijn meestal al voorbij voordat ik me heb kunnen ontspannen. Ik hol altijd achter de ontspanning aan, zonder ze in te halen. Ik hol in feite altijd achter de juiste omstandigheden aan. Dat dat niet de juiste techniek is, heb ik nog niet geleerd. In het hier en nu zijn, en de ontspanning op me laten afkomen. Ik heb altijd een week nodig om me te onthaasten.

Gisterennamiddag tot een uur of drie op het strandje op het zeteltje blijven liggen. Tot het te fris werd. Dan mijn fiets genomen en naar de andere kant van het eiland gegaan. Maar ik was niet erg onder de indruk en ik ergerde me aan alles. Tegen 18u naar Lido Burrone en daar tot zonsondergang uit de wind gezeten.

Corrado had me uitgenodigd voor aperitief in Albatros, om daarna met een hele groep naar voetbal te gaan kijken. Maar tegen de avond, na die hele namiddag alleen zijn en me ergeren, had ik geen zin in sociaal zijn. Ik had ook wel geen zin om opnieuw te eten met Rosario Ritunno.

Ik heb in niks zin eigenlijk. Gisterenmorgen was ik nog vrolijk, maar sinds gisterennamiddag ben ik in een rothumeur weeral. Giampiero negeerde gisteren mijn berichten, wat me ook niet vrolijker maakte. Het gesnurk van Rosario R. in het appartement naast mij ook niet.  Ik ben ondertussen toch weer teruggekomen van het idee om hier langer te blijven. Ik begin me wat te vervelen hier en bovendien is het in San Vito 5 graden warmer, volgens het weerbericht. Ik heb dan wel volledige onzekerheid over waar ik zal slapen, maar dat moet ik er dan maar bijnemen. Ook wel jammer dat Rosario (de andere) morgen weer op Favignana is. En morgen is een andere dag, dus misschien moet ik toch blijven. Jammer dat ik door het reizen naar andere plekken (boot-bus) zoveel tijd verlies altijd. De eerste bus die ik kan nemen naar San Vito is om 13.15, dus dan ben ik pas tegen 14.30 daar. Dat is bijna een hele dag verloren…

Ik had gisteren misschien toch naar Albatros moeten gaan met Mauro, mezelf een beetje vermannen.. Want het is van het alleen zitten dat ik miserabel word.

18.40

Op Lido Burrone nu. Achter een muurtje uit de wind.

Vanmorgen aan de kiosk ontbeten. Tegen de middag kwamen Corrado en Mauro opdagen. Hen toch maar effe dag gaan zeggen… Ze vroegen me opnieuw voor lunch. Ben uiteindelijk toch maar op hun invitatie ingegaan. Al dat alleen zijn… Het was gezellig. Corrado gaat vanavond naar huis. Na de lunch nog een uurtje op het dak gezeten in de zon. Daarna afscheid genomen van Corrado. Knuffel en invitatie voor als ik ooit in Milaan zou zijn. Je bent een “bella persona, Veerle”, zei Corrado. Als ik dat in België wat meer zou horen, zou ik misschien beter in mijn vel zitten. In België krijg ik meestal negatieve dingen te horen: vervelend, egoïstisch, moeilijk, veeleisend, raar, chaotisch, wispelturig… Hoe komt het toch dat ze alleen in Italië de mooie kant van mij zien?

Morgen zie ik Giampiero. Ik heb zin om hem te zien, maar te veel zin natuurlijk. Mijn hoop en verwachtingen zullen allicht groter zijn dan wat hij zal geven, of wat er zal zijn. En teleurstellingen zullen dus sowieso op het menu staan. Maar er niet naartoe gaan is geen manier om de teleurstelling te vermijden. Ik heb er geen wapen tegen. Misschien kan het al helpen als ik besef dat ik hem misschien niet veel ga zien, of er in ieder geval niet veel aandacht van zal krijgen. Zijn dochter is er… Hoe kan hij tijd hebben voor mij… Raar dat hij mij dat ook niet gezegd heeft. Ik heb het moeten ontdekken op facebook.

Ik ga toch ook wel echt voor de zon, het strand en de warmte. En misschien moet ik stoppen met mezelf defensief op te stellen, want daar word ik ook niet gelukkiger van. We zullen zien.

Vanavond ga ik in elk geval aperitieven. Mauro gaat mij wel versieren, zoveel is duidelijk. En ik moet, met al die noden die ik heb, toch zien dat ik hem op afstand houd. Want voor ik het weet laat ik me overal betasten omdat ik daar o-zo veel nood aan heb, en laat ik me opgeilen en klaarkomen, en moet ik daarna afhaken, omdat ik het al van in het begin niet wilde.

Donderdag 14 april

Ik ging vanmiddag vertrekken naar San Vito. Mijn besluit stond vast. Ik had het gehad met die enerverende koude wind en in San Vito is het bijna tien graden warmer. Maar vannacht was het half zes toen ik sliep en ik heb toen al mijn bootreis uitgesteld. Ik had het nochtans kunnen halen. Wat ik ben om 10 uur opgestaan en ik had gemakkelijk de boot om 12.25 kunnen nemen. Dan had ik om 12.55 in Trapani geweest en om 13.15 de bus kunnen nemen. Of zoiets. Du uren weet ik niet meer juist, maar iets in die aard. Ik had er al kunnen geweest zijn in elk geval! Ik had er al geweest! Gatver, gatver!

Nu zou ik om 16 uur de boot nemen (binnen een uur of twee en ik heb geen zin om me te haasten. Bwèèh. En dan 16.40 Trapani en om 18u de bus. Als ik een transfer kan regelen (kost me wel 50 euro) dan doe ik dat. Zodat ik me niet moet haasten.

Het is allemaal de schuld van Salvatore… Wie had dat gedacht, dat de avond zo zou eindigen…

Gisterenavond gedoucht, mezelf klaargemaakt, berichtje gestuurd naar Mauro. Die kwam dan kloppen aan mijn deur om te zeggen dat hij na het aperitieven iets ging eten met een vriend, en ik mocht mee. Tijdens het aperitieven werd het groepje uitgebreid tot 7 mensen. Ik zat naast Salvatore, die me al meteen in het oog sprong, klein als hij is. Energiek, lachebek.

Ik voelde me, in tegenstelling tot de dag ervoor, in vorm, en sociaal en ontspannen. Het was een superleuke avond. Ik genoot ervan om onder de mensen te zijn. Het eten was heerlijk, ik heb goed gelachen en de drank ging ook gemakkelijk naar binnen. Allemaal in tegenstelling tot de vorige vakanties waarbij mijn maag voortdurend overhoop lag en ik al stress kreeg als ik moest kiezen wat te eten, want ik kreeg in gezelschap bijna geen hap door mijn keel. Gisteren dus anders. Helemaal op mijn gemak, en lichtjes zat. Na het eten nog een digestief gedronken. Allemaal zo tof op Favignana. Een grote familie. Ik zei tegen Salvatore dat hij fotogeniek was, en dat het jammer was dat ik mijn toestel niet bij had. Waarop hij meteen vroeg of ik fotografe was. Ik antwoordde dat het maar een hobby was. Waarop hij: “ah, zoals ik gitaar probeer te spelen en denk gitarist te zijn”… en dan spraken we af dat hij later op de avond gitaar zou spelen en ik daar foto’s van zou trekken. We zouden met de hele groep gaan, maar tegen het einde van de avond was iedereen al naar huis en ben ik alleen met Salvatore naar zijn huis gegaan. Gitaar, foto’s… zalig appartement….. En ik zat met Giampiero in mijn hoofd natuurlijk. Die stond, groot als hij is, levensgroot in de weg. Of misschien niet hij, maar mijn gevoelens voor hem, mijn gehechtheid aan hem en aan al mijn gevoelens, en aan de hele ervaring met hem.
“Bedda”, zei Salvatore tegen mij, en ik werd er emotioneel van. “Duci”, ook. Allemaal zeer beladen woorden voor mij, want volledig verbonden aan Giampiero. Ik heb niettemin vermeden om het hele verhaal te doen tegen Salvatore. Dan zou ik Giampiero nog meer in de kamer binnenlaten. En hij was al genoeg aanwezig.

Kussen ging niet. Maar vrijen uiteindelijk wel. What else is new. Salvatore was wel zalig lief en geduldig. Nog nooit iemand zo geduldig in bed meegemaakt. Het begon bij een massage terwijl ik eigenlijk uitgeteld in zijn zetel lag. De vermoeidheid en de alcohol hadden me een klop gegeven. Toen hij wat kleren wilde uittrekken, ben ik maar in zijn bed gaan liggen, waar we dan na veel van mijn gebruikelijke vijven en zessen toch gevreeën hebben.

Maar hij was dus lief en geduldig. Ik herinner me wel dat ik dat van GP ook heb gezegd, maar die verloor toch regelmatig zijn geduld.

Om 5 uur naar mijn bnb gefietst, samen met Salvatore, hij heeft me thuis gebracht. Hoe lief is dat?

Vanmorgen samen ontbeten in de zon in het barretje tegenover zijn winkel. Ik lig nu in een ligzetel op het dak van het gebouw van Rosario. Zonet besloten dat ik geen zin heb om me te haasten en dus pas vanavond de aliscafo pak. Ik kan Rosario dan nog dag zeggen, Salvatore nog zien en nog van de zon genieten. Anders zou ik me nu al moeten beginnen klaarmaken en dan zou ik vanaf nu tot vanavond  niet meer van de zon kunnen genieten. Ik speel de rijke toerist en heb een taxi besteld naar San Vito. Vijftig euro. Het is voor het goede doel. We leven maar 1 keer… Haasten is niet goed… Blabla.

Ik ben nu hier. Salvatore heeft siesta van 1 tot 5. (wat een leven, als je het eens te laat hebt gemaakt, dan heb je de volgende dag gewoon 4 uur om te recupereren!)

Als ik Salvatore niet had leren kennen, was ik nu al weg geweest, en had ik Rosario in Trapani gezien. Maar ik heb Salvatore leren kennen. Weet wel niet zo goed wat ervan te maken. Ik ben niet verliefd of zo, of helemaal van mijn sokken geblazen, zoals met Giampiero.

Dat negatief zelfbeeld, dat voortdurende alleen zijn en het onvermogen om mijn leven te leven in België, maken me lelijk. Vooral het alleen zijn nekt me. De isolatie is dodelijk voor mij, en maakt me doodongelukkig.

Vrijdag 14 april (San Vito)

Gisteren rond een uur of vier naar Salvatore gegaan. Was leuk. Salvatore was even geweldig als de nacht ervoor. Lief, attent, tof. Ik voelde me echt op mijn gemak. Salvatore is geweldig. Het duurt bij mij altijd even voor ik mensen binnenlaat, maar als het gebeurt, dan zijn ze ook echt binnen, en gaan ze diep.

Lief, lief, lief is hij. We hebben een koffie gedronken op zijn terras, en dan tegen 17 uur naar zijn winkel gegaan. Hij gaf me een cadeautje: een stukje koraal (waar hij dus zijn juwelen van maakt) aan een stukje touw. En dat heb ik nu rond mijn hals. Het eerste halskettinkje dat ik in jaaaaaaaren draag. Het eerste cadeautje in jaren waar ik echt blij mee ben, en dat veel voor me betekent. Dat gaat niet meer uit.

Toen hij klanten kreeg, ben ik weggegaan. Ben dan even terug op het dak gaan zitten, kaartje gekocht voor aliscafo, bagage klaargezet, en dan tegen 19 uur terug gewandeld naar zijn winkel. Hij heeft mij laten zien hoe hij de koralen afschuurt en van een ruwe koraal een gladde steen maakt. Tegen 20 uur heeft hij zijn winkel gesloten om mij naar de boot te brengen. Lief.

Aangekomen in Trapani stond de transfer met een bordje met mijn naam op mij op te wachten. Aangekomen in San Vito had ik zenuwen om GP te zien. Mijn hart bonsde toen hij me vastnam. Maar ik was moe. Had niet veel geslapen. Toch nog tot na middernacht blijven zitten in Frish. Dan heeft GP me naar huis gebracht en is hij verder gaan werken. Hij is ’s nachts om 5 uur zijn dochter in Palermo gaan ophalen. Ik werd ’s morgens om 11 uur wakker. Ik had een bericht van GP dat hij in Trapani was tot na de lunch, en rond 16u in San Vito zou zijn om zijn bar te openen. Toen hij me vannacht naar zijn huis bracht, zei hij dat hij vanavond naar Trapani zou gaan voor de Misteri (een feest met processies doorheen de hele stad. Enorm bekend en geliefd aldaar. https://en.wikipedia.org/wiki/Misteri_di_Trapani ) En dat ik meeging. Zo zei hij dat “en jij gaat mee”. Ik moest er hard mee lachen. Omdat dat GP is, en omdat dat is wat ik leuk vind aan hem.

Ik heb me ondertussen afgevraagd waarom ik eigenlijk naar San Vito ben gegaan en niet op Favignana ben gebleven. Ik zou 50 euro uitgespaard kunnen hebben, maar waar was die 50 euro goed voor? Om gisterenavond, donderdag in de bar van GP te zitten suffen? Wachtend om te kunnen gaan slapen in een verschrikkelijk slecht, steenhard bed met dekens die mijn allergie ondanks de cetirizine naar een hoogtepunt joegen en waardoor ik dus niet kon slapen.

Eigenlijk – besefte ik de dag na de nacht met Salvatore – hou ik al ZO lang vast aan die ervaring met GP. Ik ben al zo lang trouw aan wat er toen was. Misplaatste loyaliteit. ZO erg, dat ik me de dag erna dus bijna schuldig voelde omdat ik met iemand anders naar bed ben geweest! Ik voelde me alsof ik GP bedrogen had. Het kost me zoveel moeite om dat hele verhaal met GP los te laten, besef ik nu. Iets dat toch moet gebeuren. Toen Salvatore me wou kussen die nacht bij hem thuis, kon ik GP niet uit mijn hoofd zetten. Ik kon die verliefdheid niet loslaten. Ongelooflijk is dat. Die gehechtheid aan die verliefdheid die ik na al die tijd nog altijd koesterde en hoopte te herbeleven. Salvatore kon niet tippen aan GP. Niémand kan tippen aan hem. Zo vasthouden aan die verliefdheid. Nog nooit meegemaakt.  Maar de dag erna besefte ik dat. En zachtjes liet ik Salvatore toch binnen.

Dat ik GP niet heb losgelaten, uit zich in het feit dat ik ondanks de prachtige nacht met Salvatore TOCH naar San Vito ben gegaan. Waarom in godsnaam? Ik had met Salvatore opnieuw een nacht kunnen beleven! Hoe stom kon ik zijn. Die onuitroeibare hoop dat ik toch in GP zijn armen in bed zou belanden. Hoop tegen de wetenschap. Hoop wint. Ongelooflijk. Hoop die ondanks rationele zekerheid toch wint.

Ik had een nacht langer op Favignana moeten blijven en vanmiddag op mijn gemak de bus nemen naar San Vito. Wat zou ik gisterenavond in San Vito hebben gemist? Niks!

Vanmorgen ben dus opgestaan en naar het hostel gegaan om te zien of ze al open zijn (het is nog vroeg op het jaar). Daar hartelijk ontvangen door Marco (de eigenaar), en daar ook het boek van Albers teruggevonden!! Ongelooflijk!

Heb maar meteen een berichtje gestuurd naar Albers. Dan naar het centrum gelopen en cappu gedronken. In de bar waar ik ook een berichtje kreeg van Albers in september 2016 (toen ik dat boek verloren was) krijg ik een berichtje terug van hem. Grappig! Hier zit ik nu nog. En maar schrijven.

Ik ga nu mijn bagage halen in het huis van GP en dan naar het hostel. Daarna eventjes naar het strand.

17u

Nog altijd niet op het strand. Wie had dat gedacht. Ik ben zo traag. Echt een slak.

Als ik op Favignana was gebleven, had ik me misschien wel teveel gehecht aan en afhankelijk geworden van Salvatore. Want dat gebeurt nu eenmaal als ik iemand graag heb.

Ben dus na de koffie terug gewandeld naar het huis van GP, mijn spullen gepakt en eventjes buiten gaan zitten om te whatsappen naar Rosario of hij mijn sjaaltje had gevonden dat ik in zijn appartement vergeten was. Toen kwam GP aan. Hij vroeg wat ik ging doen en zei dat hij beledigd zou zijn als ik naar het hostel zou gaan. Maar ik ga toch.

Dan naar het hostel gegaan met mijn koffertje en teruggelopen naar het huis van GP om zijn fiets te lenen. Maar die had platte band en dan te voet naar Frish (bar van GP) gegaan en er een bruschetta gegeten. Nu in de prachtige zon op het terras van Frish aan het schrijven.

Zaterdag 15 april

Zaterdag alweer. Zo gaat dat: snel.

Na de bruschetta gisteren op het strand gaan liggen in de laatste zon. Zalig. Tot ik plots diarree kreeg. Snel even naar Frish. Ik krijg altijd diarree als ik in de buurt ben van GP. Mijn darmen gaan altijd overhoop. Het kan ook aan het tekort aan slaap liggen. Toen de zon achter de berg is verdwenen, ben ik weer naar Frish gegaan. Eventjes gebabbeld met een familie die in Brussel woonde. Dan naar het hostel gegaan. Tegen 19.45 was dat. Ik voelde dat ik eventjes moest gaan liggen. Maar ik had bij de bruschetta ook koffie gedronken dus echt slapen lukte niet. Toch tot een uur of 22.30 op bed blijven liggen, omdat ik wel wilde meegaan naar Trapani, en dus maar beter een beetje uitgerust kon zijn, want wie weet hoe laat werd het. En toen begon ik te twijfelen. Ik werd al onrustig van de gedachte om een hele nacht op te blijven. En dan die massa mensen… Niet naar huis kunnen wanneer ik zou willen… En ik voelde me niet echt in vorm. Wat zou ik er gaan doen? Ik zou alleen maar meegaan om bij GP te zijn, of om hem een plezier te doen, en de volgende dag (vandaag) zou ik weer met slaaptekort rondlopen en de helft van de dag verliezen. Het was opgaan in zijn wereld en mezelf verliezen, of kiezen voor de rust. Ik heb voor het laatste gekozen. Al betekent dat dan wel alleen zijn…, en niks onverwachts meemaken. Niet meegesleept worden in het leven. Maar ik had niet genoeg geslapen. Ik had diarree. En zonder slaap is er met mij niet veel aan te vangen. Plus dat ik later op de avond ook niet de vervelende wou uithangen: ‘ik ben moe, ik wil naar huis’… zoals vorige keer in Trapani. GP heeft me altijd onrustig gemaakt, maar er was de liefde die het compenseerde. Nu is er alleen de onrust zonder de liefde. Al ziet hij me nog graag en doet hij veel voor mij. Maar ik kan me niet meer laten gaan bij hem. Want hij is er niet meer om mij vast te houden als ik in de storm terecht kom die hij veroorzaakt. En dus moet ik voor mezelf zorgen en uit de storm blijven. Al is dat een stuk minder opwindend en meeslepend.

Vanmorgen wou ik zijn fiets gaan halen en ik stuurde hem een bericht. Maar hij was er niet, hij is nog in Trapani. Geen idee of en wanneer hij terug komt. Gevraagd of hij naar San Vito komt, maar geen antwoord. Wil wel tijd doorbrengen met hem. Heel graag, maar ik denk dat ik mezelf heel erg aan het distantiëren ben van hem. Ik moet iets he. Na al die maanden van obsessie. Ik denk dat ik bang ben om weer helemaal in hem op te gaan en mezelf te verliezen.

Ik ben naar Italië gegaan om mijn onzekerheid van me af te schudden, om mij te ontspannen en me terug beter over mezelf te voelen. Maar al ik bij GP ben, voel ik me onzeker.

Zondag 16 april (Favignana)

Ik ben weer op Favignana. Wie had dat gedacht. Ik niet.

Ik heb altijd een hele week nodig om te onthaasten. En dan moet ik naar huis.

Gisteren voelde ik me slecht alleen, en afhankelijk van GP van wie ik niet de aandacht kreeg die ik wou, en ik voelde me niet op mijn gemak, ik voelde me zielig, alleen… En ik vroeg me af waarom ik daar was als ik me toch alleen maar ongelukkig zat te voelen. Dus toen dacht ik ineens: ik ga gewoon naar Fagivnana. Ik stuurde een bericht naar Salvatore om te zeggen dat ik daarover nadacht, maar ik kreeg geen antwoord.

Ik ben naar het strand gegaan, tot ongeveer 15u, dan naar Frish om een broodje te eten. Dan kwam Valeria eraan, met wie ik dan eventjes gebabbeld heb. Toen kwam Nino met zijn vriendin er ook aan, en toen was het al te laat om weer naar het strand te gaan. Ben daar eigenlijk tot een uur of acht gebleven, eventjes over en weer naar hostel gegaan om te douchen, en dan tot middernacht in de bar gebleven.

Vanmorgen dan opgestaan met een berichtje van Salvatore, dat ik gek was, maar dat ik wel bij hem mocht blijven slapen. Dat was me niet enthousiast genoeg en sowieso leek me Favignana inderdaad een zot idee. Dan maar Trapani. Berichtje naar Paolo of hij plaats had in zijn bnb. GP had ook gevraagd of ik meeging lunchen met zijn dochter en papa. Ik wist het niet. Maar ik ging in ieder geval meerijden naar Trapani, want op zondag rijden er geen bussen en ik moest sowieso naar Trapani want GP kan mij morgenvroeg geen lift naar de luchthaven geven (dat had hij de voorbije reizen wel altijd gedaan). Dus gedoucht, ingepakt, ontbeten en opgehaald door GP. Ik voelde dat ik op een of andere manier wel rustiger was geworden dan gisteren. Eindelijk ontspannen dus eigenlijk. Misschien kwam dat ook omdat GP tijd had voor mij of zo. In ieder geval besloot ik in de auto toch maar mee te gaan lunchen want ik zou anders niet weten wat doen. En het was nog leuk. We zaten buiten in de zon.  Na de lunch hebben ze me aan de haven afgezet. Afscheid genomen en besloten om toch maar de boot naar Favignana te nemen, want het was plots helemaal overtrokken in Trapani. Wat zou ik daar doen? Ik had totaal geen zin om in Trapani te blijven. Maar ik wou ook niet opdringerig doen ten opzichte van Salvatore, dus besloot ik Rosario te vragen of hij een kamer vrij had. Ook een berichtje naar Mauro gestuurd. Allebei reageerden ze lief. Dan Salvatore toch maar laten weten hoe de vork in de steel zat. Hij reageerde positief en overtuigde me om bij hem te slapen. Ik besloot om eerst van het dak van Rosario te genieten in de zon.

Toen ik daar zat, op het dak, besefte ik dat ik uiteindelijk toch in het appartement van Salvatore zou terechtkomen en dat ik dan beter mijn spullen ineens bij hem zou kunnen zetten. En er was toch geen zon ineens. Dus ik vraag aan Salvatore of ik mocht langskomen met mijn spullen… maar geen antwoord. Ik ben het wachten beu dus ik stuur een berichtje dat ik eraan kom, en vertrek met mijn koffer naar zijn huis. Maar daar aangekomen nog altijd geen bericht. Ik word onzeker. Ik besluit dan maar om terug te lopen en op een terras van een bar te gaan schrijven. Na ongeveer een halfuur zie ik Salvatore een paar terrassen verder. Hem dag gaan zeggen en gezegd dat ik eerst nog wat ging schrijven. Ik moest de onzekerheid van me afschrijven. Dat lukte niet echt. Na een tijdje fiets hij voorbij mij en vraagt hoe we afspreken. Hij zegt dat hij de winkel gaat sluiten omdat het toch een feestdag is, en dat we dan mijn gerief naar hem zullen brengen. Dus na een tijdje ga ik naar de winkel en lopen we samen naar zijn huis. Daar trakteert Salvatore me op rode wijn en gerookte ham op zijn terras. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.

Daarna zouden we in het centrum gaan aperitieven. Hij moest eerst naar toilet, en dat duurde lang, dus ben ik even op bed gaan liggen. Daar zijn we dan niet meer afgeraakt tot 22 uur. Dan heeft hij gebeld naar zijn vrienden die op hem aan het wachten waren voor het avondeten. Ik ben dan mee gaan barbecueën bij vrienden thuis. Vincenzo (vriend van Francesco) was er ook! Favignana is klein. De vermoeidheid en de onzekerheid die ik uit San Vito had meegenomen maakten me wel onzeker en onwennig.

foto's van deze reis

__________________________________________

Maandag 17 april (thuis)

Hier zit ik dan, terug thuis. Vol indrukken van het Italiaans, de Italiaanse sfeer, de warmte, de zon, de gemoedelijkheid, de levendigheid. Terug thuis in de isolatie, de kilte, de leegte, de afzondering. De onmogelijkheid om iets voor elkaar te krijgen in mijn appartement. Bang om iets te doen, omdat ik alleen ben en omdat er niemand is die deze plek opwarmt of er leven in gooit. Hier zit ik alleen zonder mogelijkheid tot sociaal contact. Geen praatje, geen goeiendag tegen iemand. Geen doel.

Niemand om mijn verhaal tegen te doen of te vertellen hoe het was. Op zulke momenten mis ik Bart nog altijd het meeste. Als ik terugkom van op reis. Om die leegte, het zwarte gat niet zo oneindig diep te laten zijn. Het lijkt alsof ik zonder Bart niemand meer ben hier. Niemand ken mij hier, niemand mist mij hier.

Weer die leegte in, vanwaar ik kwam. Ik moet dringend naar een psycholoog om mijn leven richting te geven, mee te helpen richting te geven.

Woensdag 19 april

Ik had er in december 2016 zoveel nood aan om alles op een rij te zetten, om mezelf terug te vinden, om te overzien en te verwerken wat er dat jaar allemaal gebeurd was: Bart verliezen, Lars, voltijds werken, Giampiero,… Maar in plaats van alles op een rij te zetten ging ik al mijn energie steken in het achter iets aanlopen wat toch al verloren was. En heb ik de kans gemist om tot mezelf te komen en mijn rust te vinden.

Ik ben vergeten mij in te schrijven voor het wervingsexamen vertaler van de Kamer. Maar het kan mij nauwelijks schelen. Ik zit met mijn hoofd ergens anders. Ergens en nergens. Mijn hoofd zit vol. Hoe raar is dat. Zelfs na een vakantie. Heb dan ook wel veel zorgen gehad op reis. Voornamelijk omwille van GP. Die dankzij Salvatore nu eindelijk wat meer uit mijn hoofd is. Omdat Salvatore gewoon in mijn hoofd is gekomen. Ik mocht niet verliefd worden, zei Salvatore. Maar mijn hart was al veroverd toen hij die eerste nacht begon te zingen voor mij.

Mijn instortend appartement (of toch dat gevoel erover), mijn tanden, mijn wervingsexamen, mijn roepende onderbuur… Mijn hoofd zit vol. Vol met beslommeringen, maar ook met Salvatore… die ik er niet mag inlaten. En dan die onzekerheid waar ik vanaf wou op reis, wat niet gelukt is.

Ik lijk Salvatore nog harder te missen dan Giampiero. En dat doet pijn. Dat missen.

Ik denk dat het komt omdat hij me heeft gezegd dat ik niet verliefd mag worden, en omdat ik dus weet dat er niets van overblijft.  Ook omdat ik op het einde een slechte indruk gaf. Ik was niet in vorm, ik was onzeker, niet spontaan, afhankelijk, te hard willend…

Ik heb een luxejob. Ik verdien meer dan ik ooit zal verdienen en heb vanmorgen uitgerekend dat ik gemiddeld maar 30 uur per week werk. Maar ik doe ze niet meer graag. Ik verveel me dood.

Miljaar. Zo vervuld zijn van indrukken van de tijd met Salvatore! Zo lang geleden dat ik zoiets nog heb meegemaakt! En zo onverwacht!

Voor de eerste keer in zo goed als een half jaar (oh help, een HALF JAAR?!! -> sinds september 2016), ben ik gestopt met mijn manie om van ’s morgens tot ’s avonds aan Giampiero te denken en ieder uur van de dag te kijken of hij online is. Dus dat is goed. Daar ben ik vanaf. Holé.

Neemt niet weg dat ik nu natuurlijk aan iemand anders voortdurend denk. Hoe komt het toch dat je bij afwijzing altijd het gevoel hebt dat er een stukje van je wordt afgenomen. Dat je niet alleen iemand verliest, maar ook een deel van jezelf? Alsof ze bij het wegwandelen een stuk van jou meenemen. Dat is wat er gebeurde met GP. Ik was vervuld van zijn liefde en ik snakte naar rust en naar het terugvinden van mezelf. Tot hij zijn liefde afnam, toen leek ik niet alleen zijn liefde, maar ook mezelf verloren te hebben.

Door te zeggen dat ik niet verliefd mocht worden op hem en dat hij in mei (mijn volgende reis die al vastligt) waarschijnlijk een ander zou hebben, voelde ik me afgewezen door Salvatore. Een stuk van me afgenomen. Niet zo groot als toen met GP, maar ik wil het toch terug. Datzelfde onrustgevoel.

Ik had niet gedacht dat zoiets als met Salvatore nog kon gebeuren. Hij liet mij weer positiviteit zien. Hij liet mij zien dat er nog positieve dingen kunnen gebeuren. Wie had dat gedacht? Ik niet!

Ik moet dus opnieuw hoopvol zijn. Proberen weer positief naar het leven te kijken.

Donderdag 21 april

Ik heb me dus te laat ingeschreven voor mijn examen voor de Kamer. Ik heb vandaag nog mijn best gedaan om een uitzondering gedaan te krijgen. Zonder succes. Ik weet niet of ik het eigenlijk jammer vind. Het is wel jammer. Ik had eraan mee moeten doen. Maar ik kan er niet wakker van liggen. Ik lig al van genoeg dingen wakker. Mijn roepende onderbuur, bijvoorbeeld, die om onbekende redenen de noodzaak voelt om op geregelde tijdstippen uit volle borst “Alléééééééééééééééééééééé” te roepen. Uit volle borst en vol frustratie. Eender wanneer. Dag en nacht. Klinkt onschuldiger dan dat ik me er bij voel. Het jaagt me doodsangsten aan. Ik krimp ineen en durf geen vinger meer te verroeren.

Vrijdag 22 april

Het gaat niet zo goed met mij. Maar dat gelooft geen kat. En als niemand het gelooft, dan is het ook niet waar.

Ik ben nog nooit zo alleen geweest. Ik weet niet of dat dat waar is, maar het voelt zo.

Ik heb een ongelooflijke nood aan iemand, iemand om tegen te praten, mijn verhaal tegen te kunnen doen, de dingen te relativeren. De dingen te overzien. Maar vooral te relativeren.

Ik voel me alleen, afgezonderd en verkild. Zonder warme mensen om me heen. Zonder connectie.  En thuiskomen en op m’n tellen passen, op m’n passen letten, en verstijven van de angst als mijn onderbuur begint te roepen… is allemaal niet bevorderlijk om dan tenminste bij mezelf nog warmte te vinden. Of zo.

Salvatore zei dat ik heel gevoelig was. Misschien te gevoelig voor deze wereld. Hij zei ook dat ik zo hard probeerde. Wát ik probeerde… dat kon hij niet zeggen, daarvoor kende hij me niet goed genoeg, zei hij. Ik denk dat het proberen is gelukkig te zijn

Dinsdag 26 april

Ik tel af naar het moment dat ik weer kan vertrekken. Om eindelijk weer van het leven te kunnen genieten.
Ik lijk hier in Antwerpen soms pleinvrees te hebben. Niet per se zo letterlijk, maar ik kom niet gemakkelijk buiten. Het verwart me.

Woensdag 27 april

Een berichtje van GP. En ik voel me meteen een stuk vrolijker en levenslustiger. Ik mis de laatste tijd heel veel levenslust. GP lijkt daar de laatste tijd ook veel invloed op te hebben… op mijn eigenwaarde (als ik zie hoe slecht ik me voelde in San Vito). Ik veronderstel dat ik het nodig heb om te voelen  dat ik iets beteken voor iemand.

Ik ben iemand die mensen in mijn buurt moet hebben die me energie geven. Positieve mensen, of ten minste integere mensen.  De dagelijkse ‘blootstelling’ aan iemand zo negatief, kortzichtig en opgefokt als mijn collega Martine, zoog alle energie uit me leeg. Vandaag zat Nadia weer bij mij, zoals vorig jaar. Over uitersten gesproken. Ik heb Nadia heel graag. Mijn dag kleurt gelijk een stuk zonniger en de dingen krijgen weer meer zin.  Het is moeilijk om dat nefaste effect van Martine op mij te beschrijven. De horror die dat betekende voor mij. Want ze zat daar gewoon, haar werk te doen. Hoe kan ik uitleggen welke horror dat dat voor mij was? De energie die ze zwijgend (maar ook vooral pratend) uit me zoog en de negativiteit die ze zwijgend (en pratend) op me afstraalde. Die negativiteit… de hele dag door… horror.

Maar niet alleen positieve of integere mensen heb ik rond mij nodig, ik heb ook vooral gelijkgestemde mensen nodig, met dezelfde interesses, waarden…

Donderdag 28 april

Ik krijg geen positief zelfbeeld zonder hulp. Ik kan mezelf niet positief zien zonder dat een ander me positief ziet. Ik voel me vuil, waardeloos als ik me afgewezen voel. Als iemand me bij het huisvuil zet, voel ik me huisvuil. Ik voel me afgewezen door Salvatore en dat neemt mijn vreugde en zelfverzekerdheid weg. Als iemand me niet meer de moeite vindt, doe ik dat ook niet. Omgekeerd, als iemand me ophemelt, me meer waard vindt dan dat ik mezelf waard vind, dan kan ik daar niet mee omgaan, dan heb ik het gevoel dat ze op iemand anders verliefd zijn, mij niet kennen. Of ik word er arrogant van en ga over ze heen lopen.

9 mei

Ik haat het gevoel dat ik me moet inhouden om Salvatore niet het gevoel te geven dat ik verliefd ben. Dat betekent dat ik mezelf niet kan zijn. Dat ik niet spontaan kan zijn. Dat ik me niet mag openstellen. Dat ik me sterker moet voordoen dan ik ben. Dat haat ik allemaal. Ik haat dat hij me heeft gezegd dat ik niet verliefd mocht worden. En dat ik moest weten dat hij in mei misschien een ander heeft. Dingen die ik sowieso ook wel weet. Ik haat het dat ik me kwetsbaarder voel dan hem. Ik haat het gevoel dat hij meer voor mij betekent dan omgekeerd. Ik haat het dat ik dat moet verbergen. Ik haat het dat hij me op die manier in de zwakkere positie heeft gezet. Al heb ik dat misschien uitgelokt, door te zeggen dat ik verliefd op hem zou kunnen worden, wat ik eigenlijk enkel gezegd had om te relativeren wat ik eerder had gezegd, namelijk dat ik in zijn aanwezigheid niet aan Giampiero moest denken, om dat minder ‘schofferend’ te laten klinken…

________________________________

Reis van 25 mei tot  12 juni 2017

Donderdag 25 mei

Vannacht gedroomd van GP. Na al die tijd.
Mijn vorige reis ben ik in een rothumeur vertrokken, dat dan alleen maar erger (of geëscaleerd) is geworden toen ik hoorde dat GP een lief had.

Ik heb altijd gedacht dat het telefoongesprek met Bart was dat me in dat humeur had gebracht. Dat overkomt me deze keer niet. Geen contact met Bart. En ook geen contact met GP. Geen onaangename verrassingen, geen teleurstellingen.

Mijn dag is vandaag in groot contrast met andere vertrekdagen georganiseerd verlopen. Ik heb mijn lijstje afgewerkt en ik heb mijn appartement mooi opgeruimd en gestofzuigd achtergelaten. Het kan de thuiskomst alleen maar verzachten. Ik was ook op tijd voor de tram (die kwam er net aan) en ruim op tijd voor de trein (20 minuten op voorhand). Het is al anders geweest.

Ik had veel last van zwarte gedachten vorige keer. Vooral onder invloed van GP. Ik wil mijn goedvoelen niet meer laten afhangen van mannen. Wat een tijdverlies. Zo slecht voor mijn eigenwaarde.

It’s me, this time. Geen verplichtingen. En ik probeer ook niet afhankelijk te zijn van verwachtingen (Salvatore) die me dan gaan teleurstellen. Geen verwachtingen. In zoverre dat je dat kunt controleren.

Vakantie! Geen toestanden. Vakantie. Vakantie voor mij. Ontspannen. En niets moeten. Dingen zien, dingen ontdekken, nieuwe ervaringen.

Ik had mijn vakantie gepland tot en met maandag 12 juni. Maar omdat mijn collega op vrijdag (9 juni) op vakantie vertrekt, moet ik vrijdag werken. Daardoor verlies ik een halve week, dat lijkt weinig, maar het is veel. Het betekent dat woensdag mijn laatste vakantiedag is in plaats van zondag. Ik vind dat een groot verschil.

Vrijdag 26 mei

Favoriet moment van de dag: ontbijt! Ik ben blij hier te zijn, in de zon. (hoewel het nu in België ook heet is, tot 30 graden) De eerste keer dat ik dit jaar in Trapani ben in de zomer. Toch een verschil. Voor de eerste keer echt strandweer. Wat ik dan eigenlijk ook wil doen: op het strand liggen. De eerste keer dit jaar dat me die zin overvalt. Ik wilde vanmorgen eigenlijk naar Cefalu gaan. Ik dacht wat doe ik hier in de stad. Nood ook aan iets anders. Ik heb ook een ander appartementje dan  vorige keer gekregen. Niet dat één met het zalige terras. Dat viel wel tegen. Dat had me extreem gelukkig gemaakt. Ik zit nu ook wel op de bovenste verdieping, en ik heb ook een terras, maar met de verkeerde oriëntatie. Ik heb geen muggenvenster, ik heb een héél slecht bed (dat in het midden inzakt). Naar Cefalu gaan zou echt zottenwerk zijn. Als ik het andere appartement had, zou ik het niet eens overwegen.

Gisteren geland om 22.30. Om 23.30 de bus naar Trapani. Rond middernacht ingecheckt en dan nog met Bieke zitten chatten en naar een serie (apple tree yard) zitten kijken. En dan lang wakker gelegen door dat verschrikkelijke bed.

Vanmorgen dan ook laat wakker geworden en laat opgestaan. En nog moe. Naar mijn bar in via Torrearsi gewandeld voor ontbijt. Al wandelend voelde ik me heel onzeker. Onzekerder dan ik me ooit gevoeld heb hier in Trapani. Zo lijkt het. Misschien is het de vermoeidheid. Of misschien komt het door al die verwachtingen die ik niet mag hebben, of anders gezegd al die mensen die me het gevoel geven dat ik iets verwacht van hen. Altijd een gevoelig punt bij mij. Zoals Paolo die maar heel karig is met een antwoord en met enthousiasme. Of GP die niks meer laat horen en al dagenlang verdwenen is op whatsapp (misschien is zijn gsm weer stuk, zoals enkele weken geleden). En Salvatore dan, bij wie ik écht het gevoel heb dat ik te veel van hem verwacht. Nee, dat is verkeerd gezegd: bij wie ik echt het gevoel heb dat hij denkt dat ik te veel verwacht. Maar ik verwacht niks. Ik wil me alleen niet weggeduwd voelen. Als hij niet had gezegd dat hij in mei misschien een ander had, dan had het minder erg geweest om vast te stellen dat het zo was. Nu lijkt het alsof hij denkt dat ik verwacht dat hij opnieuw met mij in bed duikt, terwijl ik goed genoeg wéét dat ik dat niet moet verwachten. Ik ben geen uil. Nu lijkt het bijna vernederend als ik hem zou terugzien met iemand. Terwijl het anders gewoon  normaal had geweest. Bon, ik heb nog een paar dagen om er ontspannen over te worden.

16u

Ik heb een zotte beslissing genomen. Ik ga naar Cefalu. Ik heb opnieuw bij La Fenice geboekt, zoals een jaar geleden. Ik verveelde me… Ik had precies geen zin om een heel weekend in Trapani te zitten. Ik vond mijn weg niet. Ik wist niet wat doen. In Cefalu is het een pak frisser. Maar ik heb het er voor over. Heb verandering van omgeving nodig. Andere dingen zien. Niet te veel voorspelbaarheid. Weg van het bekende, om mezelf terug te vinden. Enige nadeel is wel dat ik het bier voor Rosario moet meesleuren… (Ik had als cadeau voor Rosario bier meegenomen omdat hij me altijd enorme korting gaf als ik een van zijn appartementjes huurde, nvdr.)

18.30

Ik vraag me af waarom ik in België altijd apathisch, moe, geïnhibeerd en verlamd rondloop. Terwijl ik in Italië vol ondernemingszin zit.

Ik ben heel blij met mijn beslissing. Al is het een beetje zot. En ook duur. Want ik betaal een dubbele overnachting. Een in Trapani en een in Cefalu. Ben blij dat La Fenice plek heeft. Ik voel me vrij.

20.15

Wat ben ik BLIJ-IJ met deze beslissing! Wat een goed idee wat me dat! Ik voelde me iets te vast zitten in een voorspelbaar scenario. Daar kan ik niet goed tegen. Soms heb ik zin om te blijven (zoals in september) en soms heb ik zin om te vertrekken, om te bewegen, zoals nu dus. Trapani had me niks te brengen en ik wilde er niet zien (in tegenstelling tot in september).

Het station van Palermo en de trein nemen doet me denken aan mijn reizen van vroeger. Als ik de trein naar Agrigento zie, heb ik zin om erop te stappen… Vrijheid… mogelijkheden… Als ik nu niet in Cefalu geboekt had, zou ik het misschien nog gedaan hebben. Als het niet al zo laat was (aankomst 22 uur, beetje laat om slaapplek te vinden).

Zaterdag 27 mei

Zo gelukkig, in harmonie en vol ondernemingsdrang ik me gisteren voelde, zo ambetant loop ik vandaag met mezelf. Misschien omdat ik uiteindelijk gisteren met geen kat gepraat heb. Het was nochtans een mooie avond. Na aankomst in de bnb ben ik gaan rondwandelen. Ik voelde me goed. Yoghurtijsje gegeten, ik was blij om hier te zijn. Op de piazza Duomo speelde een groepje jazzmuziek naast een cocktailstandje. Eerste staan luisteren met m’n ijsje. Dan kleedje gaan passen in een winkeltje.  Geen kleedje gekocht, maar wel twee stoffen zakken. Zo van die zakken die je normaal ergens gratis bij krijgt, maar eigenlijk superhandig zijn op reis. En de tekening erop was van de dochter van de verkoopster. Toch een beetje het Siciliaanse ondernemerschap steunen. Ik doe dat graag. Of ik maak mezelf graag wijs dat ik dat doe. Daarna terug naar Piazza Duomo en na een tijdje mezelf een Spritz gegeven. Daarna naar de bnb gewandeld. Onderweg kwam ik voorbij een ander muziekgroepje. Nog beter. Echt dansmuziek. Dus een beetje staan dansen daar, tussen dat volk, met dat glas Spritz in de hand. Ik wou wel blijven, nadat het groepje gedaan had met spelen, maar zo alleen gaan staan met een glas tussen een hoop onbekende mensen… Zo tussen een hoop mensen is wel een beetje onnozel en ik had ook eigenlijk genoeg alcohol op, en ik moest naar toilet. Ik wou alleen maar volk leren kennen. Tegen half 1 in mijn bnb. Eenmaal in m’n bed was ik wel blij dat ik maar 1 spritz op had. Ik kan er toch echt niet tegen.

Nu is de vraag of ik hier nog een nacht blijf of niet. Ik dacht daar vannacht over omdat ik niet gehaast ben om naar Favignana te gaan. Ik stel de obligate afwijzing zo lang mogelijk uit. Daar aankomen en bij het ontdekken dat hij een vriendin heeft, beseffen dat mijn hoop toch groter was dan ik mezelf voorhield. En me dan bedrogen voelen door mezelf. Omdat ik me voorhoud dat ik er helemaal oké mee ben dat hij een ander zou hebben en dat ik niks verwacht enz. En ergens is dat ook wel zo. Rationeel.

Zondag 28 mei

Toch maar vertrokken. Vanmorgen de trein naar Palermo genomen. Ik moet drie uur wachten voor ik een bus naar Trapani kan nemen.

Raar maar waar geniet ik van de drukte in Palermo. Het doet me zelfs deugd. Terwijl ik gisteren de toeristen in Cefalu niet kon verdragen. Ik ben er nu over aan het nadenken om hier een nacht te blijven. Om eindelijk iets meer van de stad te zien.  De loodzware last van beslissingen. Daar ben ik nooit goed in geweest. Gewoon niét kunnen beslissen. Ik ga wel zover als een bnb boeken in Palermo, vlakbij het station, niet duur… perfect… Dus ik kan perfect blijven. Maar dan om één of andere reden neig ik toch naar het volgen van mijn oorspronkelijke plan. Bang om een verkeerde beslissing te nemen? Bang om vast te zitten in een beslissing waar ik spijt van krijg en waarbij ik mezelf verlies? Bang om mezelf te verliezen… Ik moet Palermo nog altijd eens doen, maar dan misschien op een dag dat ik zekerder ben van mijn beslissing en me niet de hele tijd ga afvragen of het wel de juiste beslissing was.

Later op de dag:

Het was in ieder geval een goeie beslissing om naar Cefalu te gaan, ook al liep ik daar een beetje onrustig rond. Raar maar waar voelde ik me nog het meest rustig in Palermo. Maar ook in de bus en de trein.

Misschien was het geen goeie beslissing om toch niet in Palermo te blijven, aangezien ik me goed voelde in Palermo. Maar op één of andere manier voelde ik me er beter bij om bij m’n oorspronkelijke beslissing te blijven.

Hoewel ik daar misschien van moet terugkomen, want bij aankomst blijkt Elipao pas tegen 18 uur weer open te zijn. Ik ben ’s morgens speciaal vroeg opgestaan om de bus van 14 uur van Palermo naar Trapani te kunnen nemen, om nog snel een slaatje te kunnen eten bij Elipao vooraleer ik de boot neem naar Favignana. Had ik geweten dat Elipao pas om 18 uur weer zou opengaan, had ik ook makkelijk de bus kunnen nemen van 16 uur. Dan had ik in Palermo twee uur langer de tijd gehad om rond te lopen. Elipao die dicht is, geeft me opnieuw de boodschap dat niemand in Trapani, San Vito of Favignana op me zit te wachten. Ik lijk Trapani beu te zijn en Trapani lijkt mij beu te zijn. En toch kon ik de beslissing niet maken om langer in Palermo te blijven? Waarom niet??

Toen ik uit de bus stapte in Trapani, vroeg een vrouw of ik bekend was met de stad en of ik haar kon helpen met logement. Ik heb naar Palazzo Corsari gebeld en mee gewacht tot de receptionist er was, en ik heb haar tips gegeven. Mijn goede daad is weer gedaan. Ik heb dan toch in elk geval iemand anders profijt kunnen schenken van het feit dat ik de bus van 14 uur heb genomen. Maar ik had toch liever die van 16 uur genomen. Wat een tijdverlies. Ik ga op Favignana serieus moeten nadenken of ik daar wel blijf. Ik merk dat het me goed doet om nieuwe dingen te zien, en om gezien te worden door nieuwe mensen, die blijkbaar iets zien in mij, wat mensen hier al niet meer zien, of wat ik hier niet meer kan uitstralen.

Op Favignana:

Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik al op het eiland ben, en niet nog moest aankomen. Anders zou de tijd zo snel lijken te gaan.
Ik moet gaan nadenken over wat ik wil doen. Daar heb ik nog niet zo’n goei beeld van. Van waar ik zin in (nood aan) heb. Terwijl ik bijna altijd op reis vooral zin had om plat te liggen, is dat blijkbaar nu niet wat ik wil. Eerder nieuwe dingen zien. Nieuwe ervaringen opdoen. Mezelf weer ontdekken. Zoals eigenlijk in Palermo. Om die reden had ik dus in Palermo moeten blijven. Ondanks de drukte en de chaos van de stad vond ik mijn rust beter in Palermo. Hier op Favignana (en in Cefalu) stoort me de drukte, of gewoon de aanwezigheid van mensen in mijn buurt. Hoe raar is dat.

Ik weet niet wat ik wil doen met mijn vakantie. Misschien was naar Favignana komen een fout. Vooral omdat ik me niet van het gevoel kan ontdoen dat ik hier niet kan ontsnappen aan de afwijzing. Het is een tikkende tijdbom. It is bound to happen. Of het is gewoon een doorlopende afwijzing. Ofwel zal hij me opeens tussen neus en lippen (zoals GP deed), of nog erger: met een zeker gewicht en een bezorgd gezicht, zeggen dat hij een lief heeft, of ik word er plots mee geconfronteerd door hem met een ander te zien. En als het niet op die manier gebeurt, dan is er gewoon de doorlopende ongemakkelijkheid door zijn gebrek aan interesse en door mijn hoop (die vooral bestaat uit hoop op opluchting, om van de spanning af te zijn, om van de schrik op vernedering en afwijzing af te zijn).

Ik zit ermee verveeld, ik wil gewoon mijzelf kunnen zijn, zonder het gevoel te hebben dat ik de boodschap uitzend iets te willen en te verwachten en zo niet teleurgesteld te gaan zijn. Ik wil mijn spontaniteit terug, ik wil geen schrik meer hebben om een verkeerd (kwetsbaar) signaal uit te zenden.

En aan al die gevoelens lijk ik hier niet te kunnen ontsnappen.

Ik haat hem erom. Met zijn twee stomme zinnen “niet verliefd worden op mij he” en “in mei heb ik misschien een ander lief”. Fuck you. Omhooggevallen hautaine gast. (Is hij niet hoor, hij wou gewoon lief en beschermend zijn, maar ge kunt niemand lief afwijzen.)

Ik wil: de berg van Favignana op, naar Levanzo, de berg van Marettimo op,  naar het museum van Favignana.

Woensdag 31 mei

Ik moet mijn regels krijgen. Volgens mij morgen, te zien aan mijn emotionele toestand. En ik moet een beslissing nemen over wat ik wil doen. Toen ik gisteren op Levanzo was, kreeg ik plots telefoon van Alessandro (de broer van Giampiero). Ik kan vier dagen mee op zee, in een zeilboot met 7 anderen. Er is een plaats over, en ik kan voor een prijsje mee. Maar ik kan niet beslissen. Aan de ene kant is het een kans die ik niet mag laten liggen. Ik heb altijd gedroomd van bootje varen… en ik ben nog nooit rond de eiland gevaren. Ik heb dat altijd willen doen. Ik droom er al jaren van om eens op een zeilboot te varen, er op te slapen… En nu krijg ik de kans! Maar aan de andere kant heb ik er op de een of andere reden niet veel zin in. Daar zitten mijn regels zeker ook voor iets tussen, en verder mijn state of mind. Deze ochtend best gedeprimeerd opgestaan, met zin om hier weg te gaan. Weg van hier. Andere dingen zien. Ik moet hier weg. Ik voel me apathisch . Ik wil eigenlijk naar Lipari. Gewoon, iets nieuws… Maar wat dan met de zeiltocht, dat kan ik toch niet zomaar aan me voorbij laten gaan? Maar ik heb er geen zin in. Ik zou er met mijn hoofd niet bij zijn. Ik zou er niet van kunnen genieten (denk ik). Moeilijke beslissing.

Ik voel dat ik mijn eigen beslissingen moet kunnen maken. Ik ben niet sociaal als ik mijn regels heb. Ik ben zó al moeilijk, en als ik mijn regels heb, nog meer. Ik heb eigenlijk zin om te wenen vooral.
Ik weet absoluut niet wat ik moet doen. Ik weet alleen dat ik zin heb om hier weg te gaan zodat ik eindelijk verlost ben van dat gevoel van niet weten hoe me te gedragen.

Ik zou het liefst nu de boot nemen naar Trapani. En daar de bus op naar Palermo, en dan de trein naar Milazzo… Weg. En daar dan de boot naar Lipari. Weg van hier. Ergens waar ik weer kan nadenken, waar ik niet het gevoel heb dat mensen me zielig vinden, of waar ik me zelf niet zielig vind. Hier vind ik me zielig.

16u

Mijn hoofd is ergens anders. All over the place. Ik kan me niet ontspannen. Daarom heb ik geen zin om mee de boot op te gaan. Ik heb schrik dat ik er niet van ga genieten. Omdat ik eigenlijk eerst mezelf moet terugvinden voordat ik zoiets zou doen. Maar het is nu… of niet (en misschien wel nooit). Ik ben bedrukt, heb troost nodig, en heb weinig om te geven. Ik ben kwetsbaar. Ideale staat om alleen rond te reizen en op te nemen wat op me afkomt. Ik ben in denk-mood. Pensieroso zouden de Italianen zeggen. Ik voel me triest en ik heb nood aan menselijk contact. Eenvoudig contact. Simpele interacties, complexloos, geen ingewikkelde, geladen contacten.
Parelwitte stranden, glashelder water en azuurblauw water, het zegt me nu allemaal niets.

Donderdag 1 juni (Trapani)

Ik ben gisteren als de hazewind vertrokken uit Favignana. Ik moest er weg. Het eiland lokte een enorme onrust uit bij mij. Zodanig dat het bijna zeer deed in mijn buik. Nu ik weer in Trapani ben, voel ik me een stuk rustiger.

Je kan niet van iets genieten als je er te veel van verwacht. Ik denk dat ik te veel verwachtte van Favignana. Terwijl de mooie dingen juist gebeuren als je het niet verwacht. Ik vond er mijn rust niet.

Ik zal dus waarschijnlijk niet mee gaan zeilen. Wat een mega gemiste kans is.

Het is allemaal raar. Op Favignana had ik prachtige uitzichten, zee, … Maar ik kon er niet nadenken. Ik was een donderwolk. Ik voelde me nergens op mijn gemak. Behalve misschien het uur voordat ik de boot nam. Toen ik besloten had om te vertrekken, en Mauro dag ging zeggen in de kiosk. Toen was ik plots op mijn gemak. Toen straalde de zee rust uit, en kwam er plots een ontspannen sfeer in de kiosk, en begon ik te praten met Giorgio. (Die me nog voordat ik vertrok, voorstelde om te blijven en de nacht samen door te brengen). Het leven zit raar in elkaar.

Vertrekken uit Favignana was echt iets wat ik moest doen. Verder weet ik het effe ook niet. Maar vandaag wil ik gewoon effe hier blijven. Gewoon effe geen zorgen. En niks moeten. Geen verwachtingen.

Wel raar dat ik zo een plotse aversie heb van Favignana. Zou dat allemaal met Salvatore te maken hebben? Witte stranden, azuurblauw water. Ik wil niet.

Ik zit hier goed op mijn privéterras. Met alle luxe die ik wil. Ik heb gewoon effe geen zin in strand. Ik geniet veel meer van het contact met Paolo en Elisa, en mensen om me heen.

Misschien vooral: ik weet het allemaal eventjes niet, en ik heb even tijd nodig om het te weten. Op Favignana zat ik met mijn gedacht bij Salvatore en ik kon niet nadenken. Dat hoofdstuk is nu afgesloten. Salvatore hebben we achter ons gelaten, en misschien daarom dat ik het hele eiland liefst ook zo ver mogelijk achter mij laat.

Ik had misschien wel gehoopt dat ik morgen of zo toch nog wel mee met de zeilboot zou kunnen, als ik me beter voelde. Omdat het precies toch een once-in-a-lifetime-opportunity is. Ik vraag me af waarom ik er niet voor warmgemaakt kan worden. Hoe raar is dat toch? What’s wrong with me? Stomme ik. Wat een kans laat ik nu toch passeren?

Het blijft wel een beetje op mijn maag liggen. Ik wil wel vragen aan Alessandro of ik nog later mag aansluiten, maar ik heb schrik dat ik opnieuw van gedachten verander. Ik weet niet of die druk op m’n maag komt van de ‘schrik’ dat ik mezelf toch nog die bootvaart zou opleggen terwijl mijn gevoel het niet wil. Of juist van het feit dat ik iets laat passeren wat ik graag wil.

Daarstraks aangedaan geweest door een gevecht op straat. Na mijn eerste ontzetting over die agressie op klaarlichte dag op straat, viel ik in een grotere ontzetting: 1 van de twee was Paolo! Het ging uiteindelijk om iets stoms als een parkeerplek en het bleek de andere die een klap had uitgedeeld als eerste… Maar ik schrok!! Ik had echt de indruk naar twee tegenover elkaar staande agressieve honden te staan kijken. Echt zo. Hoe iemand zo van gedaante kan veranderen. Ik had Paolo nog nooit zo gezien. De rust zelve. De kalmte, de warmte, de vriendelijkheid zelve!

Ik weet dus eigenlijk nog altijd niet of ik het liefst mee die boot op ga, of naar Lipari ga. Dus dat getwijfel blijft bestaan. The doubt continues. Waarom sta ik mezelf niet toe om misschien wel het mooiste uit mijn leven te beleven? Durf ik mezelf geen geluk te gunnen? Iets heeft dat met Salvatore te maken, maar wat… Hij die me afwijst, betekent dat ik mezelf ook moet afwijzen of zo? Hij die me een kans op geluk ontneemt, betekent dat ik verder ook geen recht heb op geluk? Of hoe zit dat juist? Waarom kan ik niet kiezen voor iets fantastisch? Hoe kan ik nu in godsnaam genoeg hebben gekregen van helder blauw water?

19u

Ik heb in de namiddag in de zon gelegen. Of eerder in de schaduw, onder mijn parasol op mijn terras. Beetje muziek geluisterd, beetje gelezen, beetje nagedacht, beetje geschreven. Toen belde Paolo. Om te antwoorden denk ik op mijn vraag of alles oké was. Hij begon zijn uitleg te doen over wat er gebeurd was, maar ik kon hem moeilijk verstaan aan de telefoon en ik wilde toch naar Elipao gaan voor een sapje. Dus naar zijn bar gegaan. Daar een beetje gepraat met hem, over wat er gebeurd was, over zijn studies, over de bar, zijn huis, het kindje dat hij met Elisa verwacht. En over de vraag of ik er goed aan heb gedaan om niet mee te gaan zeilen. Wat ik nog altijd niet weet. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik de kans van mijn leven laat schieten. En de vraag is nog altijd of ik aan Alessandro zou vragen of ik toch nog mag meegaan, dan wel of ik naar Lipari zou gaan om een nieuwe omgeving op te zoeken. Ik durf ook niet vragen aan Alessandro of het nog mogelijk is om mee te gaan, want ik heb schrik dat ik het dan uiteindelijk toch niet doe.

Ik denk dat Salvatore en het hele gedoe errond mij harder geraakt heeft dan ik besef. Hij heeft eerst alle zwakke plekken bij mij opgezocht en geraakt en daar binnengedrongen. En toen ik hem binnenliet en mij openstelde, is hij zich gaan afsluiten. Hij vroeg eerst: “is je hart vrij?” Om daarna te zeggen: “niet verliefd worden op mij”. Hij heeft mij eerste veroverd, om mij daarna af te wijzen.

Beslissingen. Mijn vakanties hangen er toch altijd zo ongelooflijk veel te hard van af.

Zaterdag 3 juni (Lipari)

Ik heb het nergens gevonden deze reis. Of ik heb mezelf nergens gevonden. Behalve dan eventjes in Palermo. Misschien had ik daar en toen de trein naar Agrigento moeten nemen. Want ik had toch geen zin in strand. De eerste keer dat ik me kan herinneren dat het strand me niks zegt. Anders kan ik niet lang genoeg op het strand liggen. Nu verveel ik me er. Alles verveelt me. Ook schrijven. Muziek luisteren. Alles.

Zondag 4 juni

Om 8 uur ’s morgens de boot genomen naar Milazzo. Omdat alle andere boten de rest van de dag vol zaten. Omdat het een lang weekend was en iedereen naar het eiland ging en iedereen zondag weer terugging.

Ik heb officieel spijt dat ik niet mee gaan varen ben. Als iemand in dezelfde situatie mij gevraagd had wat te doen, zou ik gezegd hebben: ga mee! Je kan beter spijt hebben van iets dat je deed, dan van iets niet gedaan te hebben. Ik zal er mijn leven lang spijt van hebben. Want het is, zoals ik al wist, een kans die nooit meer terugkomt. En als ik echt niet met mijn regels op de boot had willen zitten, had ik kunnen vragen om vrijdagavond nog op te stappen Dan was het ergste van mijn regels achter de rug. En dat was het enige reële bezwaar. De rest was gewoon schrik en kopzorgen. Het had me goed gedaan. En zo niet had ik tenminste iets anders dan anders beleefd. Hoe erg had het kunnen zijn? Zitten op een boot? Iemand had mij gewoon een duwtje moeten geven. Geen duwtje, maar een sjot tegen mijn achterste. Hoe kan je nu zoiets laten passeren? In totale apathie lijk ik de laatste dagen.

Vanmorgen om 7 uur opgestaan, om de boot van 8 uur te nemen. Of het nu door het vroege opstaan is, of door het feit dat ik het ergste van mijn regels heb gehad, ik voel me vandaag iets ‘wakkerder’.

Gisteren heb ik eventjes op het strand van Lipari (Canneto) gelegen en dat was de enige keer dat ik echt genoot van het liggen op het strand. Het ontspande me.

Ik moet iets doen aan de waarde die ik mezelf en mijn leven geef. Dat is doorgaans zo goed als niets. Op dagen zoals gisteren vraag ik me af waarom ik nog rondloop, en vind ik mezelf en mijn leven zo weinig waard dat ik er evengoed een einde aan kan maken. Dat is toch problematisch, nee?

Ik was blij om vast te stellen dat ik het nog kon, ontspannen. Vandaag weer een hele dag treinen. Vanavond Trapani, waar ik hopelijk Alessandro zie. Morgen wil ik naar San Vito gaan. Om toch nog twee daagjes strand te hebben. Een laatste poging om me te ontspannen. Hoewel het gevaarlijk is… gevaarlijk om te vervallen in verwachtingen van Giampiero, die niet vervuld worden, en dus op teleurstellingen uitmonden. En dus op vermindering van eigenwaarde, en dus op onzekerheid.

Ik heb de voorbije week veel zwartgallige gedachten gehad. Het is een stuk hormonaal, dat weet ik. Toch in elk geval versterkt door de hormonen. De vrolijkheid was een beetje zoek. Vandaag zie ik weer lichtpuntjes. Er zit weer iets meer kleur in mijn blik. Iets meer schakering. Vanaf vandaag ga ik iets meer appreciëren dat ik hier ben.

Ik heb me de voorbije dagen heel zielig gevoeld. Salvatore heeft me ook wel heel zielig doen voelen. Niet dat ik het allemaal op hem mag afschuiven, natuurlijk. Maar het was duidelijk dat hij medelijden met me had. Vreselijk. Met medelijden help je niemand. Ik heb zelf ook vaak medelijden met mensen. Eigenlijk alleen maar een uiting van je eigen grote onmacht. Gevaarlijk, dat medelijden. Het is een net dat je gevangen houdt. In een poging om lief te zijn, om niet te kwetsen, maakte hij me alleen maar afhankelijk van zijn aandacht. En met dat besef, dat hij enkel medelijden kan opbrengen voor mij, heb ik hem van facebook gegooid.

16u

Maf hoeveel beter ik me in Palermo voel. Dat komt omdat hier niemand is van wie ik me moet aantrekken wat die van me denkt. Niemand die medelijden met me heeft, niemand die zich ‘verantwoordelijk’ voelt voor mijn geluk/ongeluk. Niemand die denkt dat ik iets verwacht. Niemand bij wie ik me zielig voel, niemand die me zielig vindt.

19u

Ik heb genoten van de rit van Palermo naar Trapani. Ik keek ertegenop om weer in Trapani te zijn… Daar waar mensen me kennen. Tot ik in Palazzo Corsari aankwam en mijn appartementje met westgericht terras terug kreeg, dat van toen in april. Ik werd meteen gelukkig. Ik zou daar kunnen wonen. Het heeft alles wat me gelukkig maakt: veel licht en een terras op het westen gericht. Wat zou er gebeurd zijn als ik daar de eerste dag van mijn reis ook was terechtgekomen? Hoe veel verschil had dat misschien wel niet gemaakt. Of misschien ook niks. Maar toch wel iets.

21u

Ik woon hier zo graag!!! Ik zou hier echt gelukkig kunnen zijn!! Ik zou gewoon gelukkig zijn. Ik word gelukkig van hier te zijn. Ik heb hier rust. Ik voel me hier goed. Vandaar.. Hoe zou mijn reis verlopen zijn als ik hier had gezeten , zowel bij aankomst als toen ik terugkwam van Favignana. Misschien had dat toch veel uitgemaakt. Misschien had ik er de rust gevonden die ik nu vind. Misschien had ik mezelf er teruggevonden, zoals ik nu doe. Misschien had ik er kunnen relativeren… Zoals ik nu doe. En misschien had dat allemaal geleid tot het wel mee gaan zeilen… Misschien was ik ook wel niet naar Cefalu gegaan omdat ik van mijn appartement wou genieten en hier de rust vond.

Ik vind het bijna jammer dat ik hier morgen al weg moet.

Maandag 5 juni

Vandaag zou de eerste dag van de tweede week vakantie zijn, als ik vrijdag niet moest werken. Ik zou hier bijna willen blijven, nu ik ‘mijn’ appartementje heb. Zalig gaan slapen, zalig opstaan.

Hoewel ik me gisterenavond moe voelde van het vroege opstaan, ben ik iets met Alessandro, broer van GP gaan drinken. De eerste keer dat ik deze vakantie iets ben gaan drinken. Tegen 23u afgesproken. Eerst op een bankje bier gedronken, dat ik omstootte. Dan naar ‘Frida’ gegaan, de bar tegenover de vroegere Bandini. Eerst bier, en daarna mojito gedronken. Wat me wel zatjes maakte en ontspande. Ik denk dat Alessandro twee subtiele toenaderingspogingen heeft gedaan. Misschien dat er iets van was gekomen, als ik erop ingegaan was. Had hij iets meer moeite gedaan, was het ook gelukt, ondanks mijn overtuiging dat ik niets met de broer van GP zou doen. Maar de drank gaf me heel veel zin.

Vanmorgen niet bij Elipao gaan ontbijten omdat het er te druk was. Ook niet op mijn gebruikelijk terras gaan zitten, maar op een terras op de corso Emmanuele. Goei beslissing want ik kan hier beter nadenken dan bij Elipao., waar ik ook altijd het gevoel krijg dat er medelijden is. Vooral toch van Paolo. Ik ontwaar toch altijd een soort ongemakkelijkheid bij hem. Ik weet niet waar die vandaan komt, en kan alleen maar besluiten dat het een soort medelijden is. Het gevoel dat hij denkt dat ik daar zit voor zijn aandacht of zo. Ik krijg dan het dutskesgevoel. Het arm dutske. Het is een rare vakantie geweest. Vooral omdat ik er de eerste week niet van heb genoten. Het lijkt alsof ik nu pas in staat ben te genieten.

Dinsdag 6 juni

Ik ben echt de raarste vakantie ooit aan het hebben. Ik heb me nog nooit zo ver verwijderd van mezelf gevoeld. Weinig zelfbewustzijn. Weinig eigenwaarde. Met zelfbewustzijn bedoel ik: ik weet niet meer wie ik ben, wat ik belangrijk vind, ik ben m’n sterkte kwijt, mijn trots. De trots die ik in België niet heb, maar doorgaans in Italië wel. Ik voel me onzeker en afhankelijk. Waar is dat zelfstandige gevoel naartoe. Van trots naar schaamte. Ik verveel me als ik alleen ben. Ik heb dat nooit gehad.

Op zoek naar aandacht en bevestiging geef ik veel op, denk ik.

Gisteren voelde ik me nochtans goed. Ik was blij hier te zijn. Nu ook nog wel, maar ik heb toch een beetje een mentale kater van gisteren. Toch een beetje vernederend, zo GP uitgebreid zien kussen met zijn lief. Hoewel ik er wel 100 keer beter mee oké ben dan vorige maand. Geen valse verwachtingen. Maar wel verwachtingen (of hoop) op aandacht.

Gisterenmorgen ontbeten in Trapani, dan broodje gaan kopen in Elipao voor ’s middags. Paolo komt me al een hele week heel gespannen, bezorgd over. Hij lijkt in gedachten. Alsof hij ergens onvrede mee heeft. Ik kan niet helemaal uitmaken of hij met iets zat, of hij veel aan zijn hoofd heeft, of dat hij zich stoorde aan mijn aanwezigheid. Zo kwam dat soms over.

Daarna bus naar San Vito, en meteen naar hostel. Daar kreeg ik al een bericht van GP, die vroeg waar ik was. Ik wou mijn bezoek aan hem eerst uitstellen, maar na zijn bericht besloot ik maar direct langs Frish te gaan.  Blij om hem terug te zien, zoals altijd. Ik kreeg veel aandacht. Daarna op het strand tot ik honger kreeg. Dat was tegen een uur of zes. Dan iets gaan eten bij Frish en daar uiteindelijk gebleven tot sluitingsuur. Op het einde waren we nog met vier: ik, een Malteser, GP en zijn lief. Toen ze begonnen te kussen, ben ik naar huis gegaan. Met wijn en mojito’s in mijn maag. Nu kater.

Woensdag 7 juni

Dat schrijven lukt hier deze vakantie wel niet goed. Ik houd het helemaal niet bij. Maar ik mag langer blijven. Tot maandag! Dus da’s goed!

Ik drink te veel, waardoor ik al bijna niet meer weet wat ik gisteren gedaan heb.

Gisterenmorgen opgestaan en gaan ontbijten in het dorp, daarna fiets gaan huren, weer naar het hostel om fruit te eten, dan langs GP gegaan. Toen ik weer in het hostel was, was het al twee uur. Dan mijn laptop genomen en mail gestuurd naar Marie-Anne van de Kamer om te vragen of ik niet langer kon blijven. Kennis gemaakt met Sanne (van Utrecht) en Salvatore. Dan eventjes in de hangmat gelegen tot ik het te koud kreeg (het was bewolkt) en dan naar het strand gefietst. Aan Frish gestopt en met GP een koffie gaan drinken. Dan op strand gaan liggen, tot ik honger kreeg, en dan weer naar Frish gegaan (tegen een uur of zeven). Daar zat ook de Duitser (die zowat in San Vito woont. Ik ben niet de enige die verslaafd is aan de plek), en Pete. Spritz gedronken met hen. Daarna naar hostel. Ik zou een douche nemen en weer teruggaan naar Frish, maar bij aankomst aan de hostel zaten Sanne, Salvatore en Marco (de eigenaar) daar, en toen ben ik met Sanne in gesprek geraakt. Ik weet zelfs al niet meer hoe het kwam. Welk onderwerp dat getriggerd heeft. Maar het werd snel een heel intens gesprek. Leuk. Maar daardoor geraakte ik maar niet terug naar Frish. Wat wel jammer was, want Alessandro, de broer van GP ging ook naar Frish komen, eigenlijk een beetje omdat ik het hem gevraagd had. Uiteindelijk zijn we dan later op de avond met een man of zes van het hostel naar Fish getrokken. Dat was wel heel leuk. Alessandro is niet meer lang gebleven, maar het was ook al bijna 1uur denk ik, toen we er uiteindelijk waren. We zijn daar dan uiteindelijk met vier van het hostel gebleven, tot een uur of vier. Te veel mojito’s.

Vandaag ontbeten in het hostel. In de hangmat gelegen, effe ook op bed, en ook op het strand. Tegen 17 uur aperitief gegeten bij Frish.

Donderdag 8 juni

Vandaag had ik dus moeten vertrekken, normaal gezien. Morgen had ik alweer aan het werk geweest.

Gisteren na mijn aperitiefje bij Frish, ben ik mijn fiets gaan verlengen. Onderweg kwam ik Sanne tegen. Samen een granita gaan eten. Daarna naar het strand gegaan. Er ontstond weer een diep gesprek. Over mannen, afwijzingen, vertalen, over in een flow zitten, enz. Tot ongeveer 21 uur op het strand gebabbeld. Dan naar Frish, spaghetti gegeten en weer Spritz gedronken. Tot ongeveer 23u. Dan gedoucht en terug naar Frish. We zouden gaan nachtzwemmen, GP en ik, maar ik was moe en ik zou toch moeten wachten tot hij sloot, en het was koud. We zijn wel een caldo-freddo gaan eten. Rond half één gaan slapen. Pete niet meer gezien. Bij het spaghetti eten was hij er wel en vertelde hij dat hij me wilde meenemen op zijn vissersboot, wat ik superleuk zou vinden.

15u

Eerste dag in San Vito dat ik geen kater heb.  Waardoor ik iets beter kan nadenken en dichter tot mezelf kan komen. Gisteren waren mijn hersenen lichtelijk verdoofd.

Vanmorgen in het hostel ontbeten. Dan in hangmat gaan liggen. Beetje met Sanne en Salvatore gepraat, gelezen, fruit gegeten, benen gaan ontharen, en naar strand gefietst. Daar tot een uur of vijf gebleven en naar Frish. Maar ze waren nog maar net open, en ik kon nog niets eten. Dan op het strand gebleven tot de zon onder was, en naar het hostel gefietst om te douchen.

Vrijdag 9 juni

Ik weet niet of ik erin geslaagd ben om mijn doel te bereiken deze vakantie. Mijzelf terugvinden, ontspannen. Als het al gebeurt, dan gebeurt het wel in de extra dagen, namelijk nu. Doordat ik geen alcohol in mijn bloed heb en dus niet in een roes zit, kom ik dichter bij mezelf, en dus dichter bij mijn onzekerheid. Hoe meer onzekerheid ik kan toelaten, hoe beter ik weer zelfbewuster en zekerder kan zijn. Ik kan maar zeker zijn van wie ik ben, ik kan maar spontaan zijn, als ik mijn onzekerheid, onzekerheden heb toegelaten. Je kan maar zijn wie je bent, als je bent wie je bent.

Gisterenavond, onderweg naar het hostel, besloot ik om nog eventjes te fietsen, het was een mooie avond. Ik ben dan naar het stuk achter de vuurtoren gefietst, daar waar je de zonsondergang kan zien. Dat was heerlijk. Ik genoot van de ongereptheid en de rust daar. De wilde, onstuimige zee die tegen de rotsen klotsten, de krekels, de geuren, de uitgestrektheid, de ruigheid van het landschap. In scherp contrast met het witte fijne zand van het strand, het stilstaande azuurblauwe water, de honderden parasols, het rumoer van de mensen, de drukte, zowel op het strand als in de straatjes. Zo dicht bij elkaar, en zo’n contrast.

Stilaan vind ik mijn rust, mijzelf. Het is als iets ongrijpbaars, dat soms even komt piepen, komt kijken of de kust veilig is.

Nadat ik achter de vuurtoren was geweest, ben ik gaan douchen. In het hostel was iedereen weg. Sanne was naar een plek in het natuurreservaat met een aantal meisjes, wist Marco me te vertellen. Ik had niet veel zin om naar Frish te gaan, maar ik wilde eten, en da’s de enige plek waar ik rustig kan eten. In tegenstelling tot de vorige avonden, zat er geen volk in Frish. Niemand bekend. Toch nog tot een uur of één gebleven. Te lui om recht te staan en misschien ook moeilijk om van GP weg te gaan, die naast me zat. Afgesproken om vandaag samen te gaan zwemmen.

Terwijl ik vanmorgen aan het ontbijten was in het hostel, kwam GP er aan om te vertellen dat hij eerst nog brood ging kopen en naar zijn bar ging wat dingen te regelen. Daarna zouden we gaan zwemmen. Of dat ook effectief gaat gebeuren weet ik niet. Een test voor mijn geduld. Want het is al 11 uur. We zouden om half 12 gaan. Ik weet graag of ik moet wachten of niet, en liefst ook hoe lang. Als ik niet weet of het wachten ook iets gaat opleveren, dan wacht ik liever niet. Ik wacht niet graag vergeefs. Dan maak ik liever andere plannen. Het is wel een prachtige dag. Wolkeloos, warm, met een verfrissend windje. Heerlijk eigenlijk. Dus ik zit hier niet graag te wachten.

Zaterdag 10 juni

Alweer zaterdag. Gisteren was een prachtige dag. Er was scirocco (wind) en dat maakt het water mooier, zei GP.

Net op het moment dat ik gisteren besloot om mijn eigen ding te doen, stuurde GP een berichtje, dat hij eraan kwam. Nog eens een kwartier later kwam hij er effectief aan, en vroeg hij of het stoort als Anna (zijn lief) er ook was. Kleine teleurstelling, vooral omdat hij daar nu pas mee afkomt. Maar bon, hij heeft nu eenmaal een lief, ik kon het verwachten. Het is ook normaal. Ik vraag of zij het wel oké vindt. Ja hoor, geen probleem. Dat vond ik moeilijk te geloven, nadat hij me de voorbije dagen als ik in zijn buurt was, liet weten dat ze kwaad was. En nu opeens geen probleem dat ik mee ga zwemmen? Bon. Hup, achterop zijn motor. HEERLIJK. We reden de berg op, uitzicht over de baai. PRACHTIG. Ik ben al benieuwd waar we naartoe gaan. Tot hij opeens gewoon het centrum weer inrijdt en we gewoon het normale strand opgaan. Serieuze anticlimax. Van een beloofd ritje met de moto naar een baai, om daar met twee te gaan zwemmen, plots op het gewone strand, waar ik zelf ook naartoe had kunnen fietsen, om dan naast een kwaad lief te zitten. Maar het was zo een ongelooflijke mooie dag. De scirocco maakte het water zuiver, zei GP. Ik kon eigenlijk alleen maar gelukkig zijn. Want ik was in een heerlijk prachtig water aan het zwemmen, ik was in gezelschap en het was een prachtige dag. Wel mijn been verbrand aan de uitlaat van de moto. Rond 15 uur heeft GP me dan in het hostel weer afgezet. Daar was ondertussen Sanne aangekomen. Die vroeg of ik ’s avonds mee zou gaan naar een cirkel van vrouwen aan het Lago di Venere. Maar ik wou zo snel mogelijk weer naar het strand om van dat prachtige blauwe water en die prachtige dag te genieten. Daar tot een uur of acht gelegen. Dan langs Frish, waar Pete en een vriend zaten. Dan naar de zonsondergang achter de vuurtoren, en weer terug naar Frish. Ik kon daar blijven eten, in het gezelschap van Pete en co, maar ik koos ervoor om eerst te douchen. Toen ik terug was, waren ze weg. Ik voelde me niet echt in vorm. Ik ergerde me ook aan de luidruchtige oppervlakkige grappen en het gelach in de bar. De bezorgde blikken van GP maakte het allemaal niet beter. Dutskesgevoel. Ik zat er een beetje voor spek en bonen. Ik voelde me niet extravert, vrolijk en sociaal. De Spritz hielp ook niet. Hoe meer GP bezorgd of onbegrijpend in mijn richting keek, en “che c’hai?!!!” (=wat heb je?) vroeg, hoe erger het werd.

Om 23 uur vertrokken en beginnen wenen op straat. Omgaan met GP blijft een soort van mezelf tekortdoen. Het is een continue afwijzing, een continue gevoel krijgen dat ik niet voldoe, dat ik ondermaats ben. Ik mis aandacht, bevestiging, herwaardering. Ik voelde me klein, verlegen en alleen.  Heb dan wat rondgereden met de fiets, op het strand gezeten en bedacht hoezeer GP verbonden is met San Vito en hoe hij mijn hele centrum altijd is geweest.

Er valt hem niks kwalijk te nemen, maar ik ben afgewezen en dat blijf ik ten opzichte van hem. De afgewezene. Ik lig nu in de hangmat. Daarnet kwam hij langs om te zien hoe het met mij was. Dat vond ik lief. Maar ik moet gewoon aan mezelf toegeven dat ik er nog aan verhangen ben. Ook al heb ik me overal bij neergelegd. Berusting. Berusting doodt.

Eigenlijk weet ik niet hoe ik me moet gedragen bij hem. Ik probeer de vrolijke te zijn, dat wat hij graag heeft. Maar als dat niet lukt, zoals gisterenavond, word ik onwennig en onzeker. Hij heeft me afgewezen, ik voldoe niet. Ik ben niet meer mooi, geweldig, fantastisch. Niet meer de moeite om alles voor opzij te zetten. En dus voelde ik me onzeker En dan kan ik mezelf niet zijn, want dan krijg ik bezorgde blikken en medelijden en voel ik me een dutske, en nog kleiner.

Hij heeft geen recht op mijn kwetsbaarheid, als hij er alleen maar medelijden voor kan teruggeven. Hij versterkt me niet in mijn echtheid, in mijn kwetsbaarheid. Hij maakt me alleen maar zwakker.
Maar het is ook mijn algemene gemoedstoestand, mijn algemene staat van zijn. Ik ben ongelukkig. En zo zitten we opnieuw bij het triestige gevoel van het begin van de vakantie.

Ik voel me alleen, ik ben alleen, ongelukkig, ontevreden met mijzelf en mijn leven. Zwartgallige gedachten. Gedeprimeerd, apathisch. De wolk van positiviteit van de voorbije week is opgelost. En ik verlang nog altijd naar de gevoelens van in september. Ik onderdruk alleen het verlangen.

Ik lijd aan onverdraaglijke onzekerheid.

Ik heb er wel van genoten, van het zwemmen met GP. Ook al was zijn lief erbij. Vanmorgen mijn wond gaan laten verzorgen in de medische post.

Ik zou mij graag weer kunnen amuseren. Ik zou mij gewoon nog eens willen amuseren. Lachen.

Ik voelde me ooit 100% op mijn gemak in zijn bar. Ooit kon ik 100% mezelf en spontaan zijn. Nu voel ik me een zielig dutske. Beschaamd. Vooral beschaamd. Er is zo een soort van misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel van hem over mijn stil-zijn en op mijn ongemak-zijn. Medelijden. Bezwaard zijn.

22u

Net toen ik merkte dat de mojito werkte, en ik mijn eten kreeg, en mij wat beter begon te voelen, en aan het bekomen was, kreeg ik van Marco een bericht dat die van de medische post hadden gebeld en dat ik nog voor 20 uur mijn identiteitskaart moest komen brengen. Het was 19.40. Ik wou niet weg, want ik voelde me net beter. Ik zou erdoor kunnen komen. Ik wilde niet net nu weg.

Dus ik dacht, ik fiets snel effe heen en weer en ik laat mijn mojito en eten staan. Dat zei ik ook tegen GP. Maar toen ik terugkwam had hij alles weggenomen. Dat zag ik zo hard als het bewijs dat ik in de weg liep. Dat hij mij beu was, mij en mijn onzeker gedoe, mijn niet-lachend gezicht. Dat hij de plek wel voor andere klanten kon gebruiken. Op mijn tenen getrapt, verontwaardigd en me weggejaagd en onwelkom voelend, ben ik weer vertrokken. Ik voelde de tranen weer opwellen, maar ik was vooral kwaad. Ik wilde niet toegeven aan mijn tranen. Als hij me niet als klant kon zien, die evenveel waard was als een andere… Ik ben meteen zijn fiets gaan terugzetten bij hem thuis. Moest niks meer van hem hebben.

Jammer van de mojito dacht ik… Ik had er zoveel zin in. In het hostel stuurde ik een berichtje naar Sanne, of ze zin had in een mojito of wijntje. Ze stuurde terug dat ze in het hostel was en dat ze pasta met vis gingen eten en dat ik moest komen. Toen ik daar aankwam, zag ik geen Sanne, maar wel dat er een mooie zonsondergang ging zijn. Ik leende de fiets van Gabriel (die in het hostel werkt) en vertrok. Toen ik terugkwam zat iedereen te eten. Op de fiets had ik bedacht dat het hostel ook een cocktailbar heeft en had ik besloten daar een mojito te bestellen. De mojito moest me redden. Maar iedereen zat te eten, ik had al gegeten… Ze boden me wel eten aan en nodigden me aan de tafel uit. Maar ik voelde me niet sociaal. Ik had een cocktail nodig. Niemand gaf me wijn. Na het eten bleek Gabriel te zijn vergeten dat ik hem een cocktail had gevraagd. Hij draaide plots zijn stoel met de rug naar mij. Tegenover Sanne voelde ik me ook ongemakkelijk. En toen werd het me te veel. Ik voelde me te veel.

Het gevoel dat er echt niemand op je zit te wachten, dat je niet op de juiste plek bent. Dat je te veel bent. Dat je in de weg loopt.

Ik ben naar de kamer gegaan, waar gelukkig niemand was, en daar kwamen dan toch weer alle tranen. Wenen wenen wenen. En op het diepste van mijn slecht voelen, stuurt GP: “tesoro, dove sei” (lieverd, waar ben je). Waardoor ik natuurlijk ook niet meer kwaad kon zijn, en me opnieuw afhankelijk voelde van hem. Waarom mij eerst wegjagen om me dan tesoro te noemen.

(nvdr: Na het op bed liggen, besloot ik uiteindelijk, omdat het zaterdagavond was, mijn laatste zaterdagavond, om die mojito toch nog te gaan drinken. Zo liep ik, in de emotionele toestand als ik was, van het hostel naar het centrum. Ik liep doorheen de straat met de kraampjes. Bij een kraampje met zelfgemaakte juweeltjes bleef ik staan. Ik paste een aantal dingen. Het is daar en toen dat ik Roberto heb leren kennen, een juwelenmaker- en verkoper. Als Italianen je willen versieren, zo heb ik ondertussen begrepen, dan halen ze alles uit de kast. Ik heb achteraf altijd gedacht dat als ik me toen op dat moment niet zo kwetsbaar had gevoeld, ik nooit zou zijn ingegaan op zijn avances. Ik vond hem op dat moment helemaal niet mijn type, ik vond dat zijn versierpogingen er veel te dik oplagen, en ik vond dat hij te veel moeite deed. Maar ik had op dat moment zo’n enorme nood aan iemand die me op een positieve manier bekeek, bij wie ik niet het gevoel had ‘te veel’ te zijn, dat ik bleef staan, en me zijn versierpogingen liet welgevallen. Hij zorgde voor een lach op mijn gezicht. Na een beetje babbelen en juweeltjes passen en overdreven veel aandacht en complimentjes, vroeg ik of hij zin had in mojito, want dat ik eigenlijk op weg was om er een te drinken. Ik ben dan twee mojito’s in bekertjes gaan halen bij Frish, en daarmee terug naar het kraampje gelopen. Daar gebleven tot hij zijn kraampje opbrak. Rond 1 uur. Hij nam me dan mee in zijn camper naar de plek waar hij ’s nachts altijd ging staan,  ergens achter de rotsen aan het water. Isulidda. Het was volle maan, en het was een magische avond en een magische plek. Hij haalde twee matrassen en dekens uit zijn camper en legde die op de rotsen. Daar eerst wat zitten babbelen, en daarna gekust. Hij toonde veel interesse voor mij, en was lief, zacht en geduldig. Achteraf bekeken, zo veel jaren later, kan ik zeggen dat ik toen voor de zoveelste keer in diezelfde val trapte. Italianen kunnen hun interesse in seks zo ongelooflijk goed verpakken als interesse in je persoon. En als je in hun seks-val trapt, zien ze dat enkel als een gebrek aan echte interesse in hen. Want als een vrouw meteen met iemand naar bed gaat, dan is dat enkel omdat ze seks wilde, en niet omdat ze interesse heeft in die persoon. Met andere woorden: als je meteen met Italianen naar bed gaat, dan doen ze daarna geen enkele moeite meer voor je. Misschien geldt dat ook wel voor mannen in België.  Ik weet niet meer goed of er die avond zelf nog seks van is gekomen. Maar de dag erna, zondagavond, in elk geval wel. Ik was onder de indruk van hoe hij tegenover de dingen stond, van hoe hij omging met mensen in het algemeen, en in het bijzonder met mij, en ik besefte dat hij dan op het eerste zicht misschien niet mijn type was van uiterlijk, maar zeker en vast van persoonlijkheid wel. Met andere woorden: ik viel ervoor.)

Dinsdag 13 juni (thuis)

Ik denk veel na over wat ik van het leven wil, wat ik van mezelf wil. Ik voel me rustiger dan toen ik in Italië was. Dat heeft denk ik met Roberto te maken. Maar ik vraag me niettemin af wat ik wil nastreven. Wat ik wil doen met mijn leven. Of misschien is het niet ondanks dat, maar net daardoor. Ik vind menselijke contacten belangrijk. Ze staan op de eerste plaats. Altijd geweest. Wat die contacten en de uitbouw van mijn eigen leven net vaak tegenwerkt. Omdat ik daardoor te veel van anderen ga verwachten.

Ik heb me nog nooit ZO onzeker gevoeld op reis in Italië als tijdens de laatste reis. Zo ver weg van mezelf, zo uit balans. Zoveel moeite om mijn integriteit terug te vinden.

Vrijdag 16 juni

Ik vind het jammer dat het misverstand met GP nooit echt opgelost is. Dat hij het gewoon weggevaagd heeft en verdergegaan is, zonder dat we het echt bijgelegd hebben. We zijn wel vrienden nu, maar zonder dat het op dat niveau is bijgelegd.

Ik was verliefd, ik was het echt. En ik wilde het niet beëindigen in december. Ik wilde alleen even weer mezelf terugvinden, om de gevoelens terug te vinden, die waren bedolven onder zwarte gedachten. Ik stelde me kwetsbaar op, en kreeg een koude ijsdeur tegen mijn gezicht. Daar ben ik nog altijd niet helemaal van bekomen.

Hij had me eens een bericht van zijn ex-vrouw laten lezen. Ze schreef: ik begrijp niet of je me eigenlijk nog steeds dingen kwalijk neemt. Je lijkt kwaad te zijn, maar toch veins je hartelijkheid. Zoiets in de trant stond er. Ik moet er nu aan denken omdat ik denk dat het typisch is voor hem. Hij raakt gekwetst, en stopt die kwetsuur diep weg. Sluit die voor alles en iedereen af.

Mijn grootste probleem is een minderwaardigheidsgevoel. Of eerder: een geen-waardigheidsgevoel. Als het toeslaat, gaat elke energie of levenslust uit m’n lijf. Dat is een beetje wat er gebeurde tijdens deze vakantie. Ik voelde me oud, lelijk, zielig en waardeloos. Thuiskomen was voor de eerste keer in mijn leven helend. Het deed me goed om niet meer in de buurt te zijn van de mensen die me naar mijn gevoel liever kwijt dan rijk waren.

Roberto heeft heel erg bijgedragen aan een ommekeer. Ook het thuis zijn. En dan de foto’s die ik plots op mijn toestel zag, die GP van mij had gemaakt op het strand. Ik was zo gelukkig toen, die dag wel, en dat straalde ik blijkbaar uit, want ik zag er geweldig uit op die foto’s. Wat mijn eigenwaarde plots een stuk vanuit de diepte de hoogte in deed schieten.

En Roberto bleef antwoorden op mijn berichtjes, wat me ook vrolijk stemde.

Ik bedankte GP voor de mooie foto’s. Eerst kreeg ik geen antwoord, maar een dag later (misschien omdat hij m’n nieuwe profielfoto had gezien) kreeg ik: “ze zullen mooi zijn omdat het onderwerp mooi is. Ik mis je, kus”. Ik wist niet wat ik las.

30 juni

De grootste oorzaak, of alleszins de grootste instandhouder van mijn minderwaardigheidsgevoel is mijn eenzaamheid. Het bijna voortdurend alleen zijn. Altijd gebrek hebben aan mensen om mee te praten, mensen om me goed bij te voelen, mensen om leuke dingen mee te doen.

Slechts in weinige gevallen drukt het gemis aan mensen of de afwezigheid van gezelschap niet op mijn eigenwaarde.

5 juli

Ik wil graag leuke dingen doen. Maar dat wil ik al zolang ik me kan herinneren. Op mijn grafsteen zal staan: “ze wilde zo graag leuke dingen doen”.

Ik krijg almaar minder energie. Ik lijk weg te zinken in een verlammend moeras, waarin elke beweging eindeloos moeizaam tot onmogelijk is. Ik weet dat praten helpt. Ik moet een psycholoog contacteren. Maar daar kom ik niet toe. Ik zou zoveel moeten doen om te werken aan mijn geluk. De lijst is lang en weegt op mij.

Ik ga in september drie weken naar Sicilië. Maar ik weet niet wat ik ermee wil. Het plan was om het eiland rond te trekken, maar ik heb schrik voor een herhaling van de laatste vakantie.

Mijn leven is een chaos en ik krijg het niet op orde. Ook dat weegt. En ook dat kan op mijn grafsteen: “ze kreeg haar leven maar niet op orde”. Ze kreeg haar leven maar niet georganiseerd. Het bleef een chaos, een puinhoop.

Ik heb mensen nodig, ontspanning, relativering.

Ik wil misschien fietsen in Sicilië. Maar ik weet niet of dat een goed idee is.

7 augustus

Veel gebeurd. Het belangrijkste is dat mijn onderbuur mij weer de stuipen op het lijf heeft gejaagd en dat ik heb besloten te verhuizen. Appartement gevonden waar ik niet echt helemaal het goeie gevoel bij had, maar wel een bad heeft en ook een lichte keuken, centrale verwarming. En een ander appartement waar ik wél een goed gevoel bij had op alle vlakken, ook bij het bezoek. Toffe huisbaas.

Mijn verstand zegt Marialei, mijn gevoel zegt Beethovenstraat, ondanks de donkere keuken en de slaapkamer zonder verwarming. Toch zal ik het appartement van de Beethovenstraat niet nemen, omdat ik niet ben opgegroeid met het idee dat je je intuïtie moet volgen.

Keuzevrijheid. Ik ben er niet voor. Mij geeft het stress en verlamming. Uit beperkte middelen ontstaat kracht en creativiteit.

foto's van deze reis

_______________________________

Reis van 25 AUGUSTUS  tem 18 SEPTEMBER

-          Thalys Brussel – Parijs (vrijdag 25/8)

-          Nachttrein Parijs – Verona  (vrijdag 25/8)

-          Trein Verona – Milaan (zaterdag 26/8)

-          Nachttrein Milaan – Taormina (zondag 27/8)

**

Vrijdag 25 augustus

Ik denk dat ik nog nooit zoveel stress voor een reis heb gehad. Ik heb mij al een potje zorgen gemaakt. Maar nu zit ik in de Thalys van Brussel naar Parijs, mijn fiets mocht erin zonder zak errond, en ik zit aan het raam, mijn reis kan beginnen!

Die stress is waarschijnlijk omdat er zoveel nieuw is: manier van reizen (voor de eerste keer doe ik de volledige afstand per trein), de fiets die ik meeneem, de bagage (rugzak) en misschien door het feit dat ik met zo ongelooflijk veel dure spullen reis (dure en nieuwe fotolens, dure en nieuwe fiets, laptop,…)

19.45 Nachttrein Parijs – Verona

Ondanks de kleine rugzak die ik bijheb, ben ik er niet in geslaagd om licht te reizen. Mijn rugzak weegt een tón. Heel onhandig. Maar ik koos ervoor om ALLES mee te nemen, tot epileerder, laptop, muziekboxje en voetvijl toe. En dan mijn fototoestel natuurlijk. Maar het toestel zit niet in de rugzak. Het is de rugzak die zoveel weegt.

Vanmorgen eerst nog snel naar de fietsenmaker gegaan, voor een bobbel in mijn band, dat was op vijf minuten gefikst, dan mijn haar gekleurd, gedoucht, afgewassen, broodjes gesmeerd, ingepakt… Uiteindelijk was ik klaar om 13.30. Goed op tijd om de Thalys te nemen, met best veel stress voor mijn fiets.

Ik ben blij dat ik in de nachttrein zit. Het is een sjieke. Ik heb weinig zin om te schrijven.

22 u

Ik ben al aan het genieten. Wat ook de bedoeling was. Want ik hou van nachttreinen. Heerlijk heen en weer schommelen.

Ik mag dan een zware rugzak hebben – hij is onhandig en ontegensprekelijk loodzwaar – ik ben op alles voorzien. Ik heb alles mee. Alle comfort. Ik reis met comfort, en dat weegt.

Van nachttreinen word ik een kind. Ik word helemaal enthousiast en opgewonden en ik wil niet meteen gaan slapen, want is er buiten niet nog iets te zien?

Zondag 27 augustus

Ik ben onderweg naar Taormina. Daar waar ik jaren geleden ook was. Ben benieuwd of ik nog iets terugvind van wat ik er toen zo mooi aan vond. Waarschijnlijk zal het toch een beetje zoals Positano zijn: veel toeristischer dan ik me herinner.

Later (in Taormina):

Ik ben eindelijk aangekomen waar ik moest zijn, toch waar ik mijn reis wil beginnen: Taormina. Dat heeft veel zweet gekost. Nog nooit zoveel gezweet als de voorbije twee dagen. Toen ik in Milaan dacht dat ik dat ik onmogelijk nog méér kon zweten, vergiste ik me, want om het hostel in Taormina te bereiken, heb ik dubbel of driedubbel zoveel gezweet. Het was me het reisje wel. En alles liep anders dan ik me had voorgesteld.

Het begon al in de Thalys, waar ik zoveel stress voor had, ivm de strenge regels over mijn plooifiets. Die stress was voor niets. Niemand keek om naar mijn fiets. Er was ook niet echt plek voor. Ik moest hem tussen de megakoffers proppen die allemaal in de weg stonden in de gang. De hoop dat daar in de Thalys al mijn rust ging beginnen en dat ik heerlijk kon gaan wegdromen/schrijven/lezen/muziek luisteren aan mijn vensterplaats, werd ook niet ingelost, er zal namelijk al een meisje diep te slapen op mijn plek. Op een vlucht van Ryanair ben ik altijd voorbereid om plaatsinpikkers aan te spreken, maar nu durfde ik niet goed. Ik had ook niet extra voor de plaats betaald, en ze sliep… Maar toen ze een uurtje later wakker werd, vroeg ze meteen of ik aan het raam wilde zitten. Dat was lief. Daar werd ik blij van.

Aangekomen in Paris-Nord heb ik mijn rugzak op mijn rug gegooid en mijn fietsroute naar Gare de Lyon gevolgd. Dat vond ik heerlijk.  Zo’n andere wereld. Het wereldje in België is zo klein, denk ik dan. De immigratie was daar zo aanwezig. Dan is het bij ons nog zo beperkt. Hier zag je de immigratie in al haar facetten gewoon gebeuren. Open en bloot. In your face. Onderweg aan een rood licht vroeg een Fransman waar ik heen moest en hij legde me de weg uit. Zulke dingen maken me gelukkig. Ook gewoon dat door Parijs fietsen, ook door de migrantenwijken rond Paris Nord. Het deed me opnieuw zin krijgen om daarrond te werken. Migratie interesseert me. Het gaat over de clash tussen culturen. En over mensen helpen die uit hun habitat zijn.

Het deed me eraan herinneren dat ik eigenlijk altijd al en nog altijd een verandering heb willen teweegbrengen in de wereld. Niet zomaar toekijken of in het beste geval kritisch observeren. Het herinnerde me er ook aan dat ik ooit in Parijs wilde wonen. Zo fietsend doorheen Parijs kwam die droom terug. Rustig gefietst en tegen dat ik aan het station was, had ik nog net de tijd om mijn grote honger te stillen met kip en frietjes. Ik was uitgehongerd! Dan snel naar de nachttrein. Ook daar vormde de fiets geen probleem. We zaten met drie in een compartiment van vier, en een van de twee andere vrouwen hielp me de fiets op het bagagerek te tillen.

22u (Catania)

Blij dat ik de beslissing heb genomen om Taormina te verlaten Ik had het geen twee seconden langer kunnen uithouden Nergens een stukje rust. En al zeker niet in het hostel. Nu heb ik een kamer voor mijzelf met ventilatie en geen horden toeristen in de buurt.

Dinsdag 29 augustus (Siracusa)

Gisteren aangekomen in Siracusa. Gisterennamiddag vreselijk getwijfeld tussen twee bnb’s. Uiteindelijk ze elk een nacht geboekt. Vanavond slaap ik in een soort luxueuze tent bij iemand in de tuin, met bed, een beetje uit het centrum. Ik ben benieuwd.

Het is bloedheet.

16u

De tent is heerlijk. Behalve dat ik zal zijn opgegeten door muggen. Ik heb nog heel wat bij te schrijven. Ik ga nu naar het centrum fietsen, om daar te eten en rond te wandelen.

18u

Siracusa is mijn stad niet. Maar ik ben dan ook in een rothumeur. Dat komt doordat ik ook vanmorgen nog maar eens niet kon uitslapen. Ook deze morgen werd ik bruusk wakkergemaakt. En dan blijkt dat ik ook nog eens mijn regels ga krijgen morgen, merkte ik daarnet aan mijn emoties.

Toen ik me na eventjes twijfelen aan een tafeltje op een leuk uitziend terrasje wilde zetten, vroeg de ober mij om aan een ander tafeltje te gaan zitten, zodat er aan het mijne vier mensen konden gaan zitten, voor het geval er vier mensen zouden komen. Er waren maar een paar tafeltjes bezet op het hele terras. Ik voel me al de hele tijd uitgespuugd door Siracusa, vooral door het vreselijke drukke verkeer door de hele stad, ik word er gek van, en ook door de onvriendelijkheid. Ik kruis alleen maar mensen die me vies aankijken, ook als ik glimlach, voorál als ik glimlach. Ik sukkel en worstel al vier dagen met fiets en rugzak en ik zweet me een ongeluk. Dus toen ik mezelf ‘a break’ gunde, om eventjes op mijn positieven te komen, om even in de ondergaande zon een aperitief te drinken op een zeer gezellig ogend terras met leuke muziek, en toen op die manier werd ‘begroet’, voelde ik me helemaal minder dan welkom, en verging me de zin om daar te blijven, om als een ‘minderwaardige klant’ van plaats te veranderen. Ben je alleen? Ga dan maar ergens in een hoekje zitten, zodat je vooral geen tafel inneemt waar meer geld kan worden uitgeslagen. Ook al is het terras zo goed als leeg. En toen kreeg ik de krop in mijn keel. Tot dan was er niks dat me had kunnen raken. Geen moeilijkheid, geen teleurstelling, geen hitte, geen liters zweet, geen trapsteile hellingen… Ik verloor alleen even mijn goei humeur vandaag door opnieuw op een zeer fietsonvriendelijke weg te moeten fietsen (alsof je op een autostrade fietst), en de slechte wegaanduiding van de gastvrouw, waardoor ik gepakt en gezakt een halfuur en drie kwartier heen en weer zat te fietsen/wandelen over een weg waar geen plaats is voor fietsers vooraleer ik de bnb vond. Maar ook dat kon ik aan. Tot die ober me dus niet de moeite vond voor een tafeltje met vier stoelen. toen brak mijn snaar. En als dat gebeurt, dan weet ik dat het voor de volgende dag is (mijn menstruatie).

Zaterdag 2 september

Ik zit in Noto en ik heb een beetje spijt van hoe de voorbije dagen (of dag) zijn verlopen. Al heeft spijt weinig zin. Vanmorgen nogal melancholisch opgestaan. Het voelde zo koud en verlaten aan, na de warme oase van de tuin van Ursula en het gezelschap van Salvatore (die ik heb leren kennen via de ‘hang-outs’-functie van Couchsurfing). Maar het is dat gezelschap waar ik een beetje spijt van heb. En dan ook weer niet. Gezelschap maakt de dingen altijd ingewikkelder. Zeker als ze seks willen en ik die niet wil geven, maar me wel in een situatie begeef waar het verwacht wordt. Maar ook gewoon omdat het in gezelschap altijd moeilijker wordt om te doen wat ik zelf wil.

Ik had gisteren misschien niet naar Salvatore moeten gaan voor die massage. Zoiets kweekt toch altijd verwachtingen naar meer, al zei hij van niet. Ik had rustig in mijn tent moeten blijven zitten, genieten van de rust, de vrijheid, de kalmte en de oase, en mijn reis plannen. Dan had ik waarschijnlijk in de namiddag Ursula gezien, die me dan (in plaats van ’s avonds toen ik al in Noto geboekt had voor die avond, en het dus te laat was) zou vertellen dat ik ’s morgens kon meerijden naar Noto.

Maar ik koos dus voor de massage. Ik had zoveel nood om aangeraakt te worden, om me uit te kleden en aangeraakt te worden op intieme delen. Maar dat kan niet zomaar als je geen zin hebt om iets terug te geven. Dat is egoïstisch.

En dus is het zo uitgedraaid dat ik gisterenavond laat de trein naar Noto heb genomen. En omdat ik vanmorgen al om 9 uur moest uitchecken, heb ik een nacht bijgeboekt. En dus zit ik hier twee nachten in Noto. Omdat ik anders nu met rugzak en fiets op straat zou staan. Wat ook onhandig zou zijn.

Ik had een veilige, rustige, aangename plek nodig om mijn volgende reisdagen te visualiseren en vorm te geven. Die plek had ik eigenlijk: ik mocht gisteren namelijk de hele dag in de tent blijven, want Ik hoefde niet vroeg uit te checken. In plaats van rustig in de tuin te blijven en mijn  verdere reis te plannen, ben ik me een massage gaan laten geven, waardoor ik mezelf in moeilijkheden bracht (verwachtingen van Salvatore, teleurgestelde, op zijn tenen getrapte Salvatore), waarna de rest van mijn plannen ook verschoven. Ik had daarna nog maar weinig tijd voor Ortigia.

Gisteren, vooral vòòr de massage, had ik rust in mijn hoofd. Nu is het allemaal weer redelijk druk in mijn hoofd. Met als gevolg dat ik de drukte om mij heen hier in Noto moeilijk kan kanaliseren. Niet dat het hier zo chaotisch is, maar ik heb geen plan.

17u

Ben naar de post gegaan om een hoop spullen die ik tot in Trapani niet nodig heb, op te sturen naar Paolo, zodat ik ze de volgende dagen niet nodeloos moet meesleuren. Daarna werd ik wat lui van de warmte en mijn regels, en heb ik binnen wat tijd zitten verdoen. Ik was suf.

Zondag 3 september (Marzamemi)

Zondag weeral. Vandaag was een goeie dag. Dankzij een tip van uitgerekend Frank Albers, besloot ik om vandaag de drukke weg te trotseren en naar Marzamemi te fietsen. Ook omdat er vandaag – we zijn in Sicilië – geen bussen of treinen zijn. Dus om ergens te geraken moest ik wel mijn fiets inzetten. Dat was leuk.

’s Morgens rond tien uur vertrokken, naar Marzamemi gefietst (ca. 25 km), en van daaruit naar de bnb in Portopalo. Mijn spullen achtergelaten, en opnieuw naar Marzamemi gefietst, daar gegeten, dan naar het strand, en dan langs de juwelenkraampjes gelopen, dan opnieuw naar Portopalo, gedoucht, en weer naar het centrum.

Maandag 4 september

Ik zit nu aan het ontbijt, op een onmogelijk laat uur. Niks voor fietsers. Ik heb helemaal, totaal geen zin om hier te vertrekken. Maar ik heb de twee opeenvolgende nachten al geboekt. En dat is nu toch wat veel om te annuleren. Ik heb ook geen zin om te fietsen. Het lijkt eindelijk iets minder warm.

Modica

Ik had zo’n spijt dat ik niet kon blijven in Marzamemi, maar ik kon nergens slapen, of ik zou meer dan 30 euro moeten uitgeven, én mijn reservatie in Modica opzeggen en dat geld dus verliezen. Als ik er veel geld tegenaan had gegooid had dat dus gegaan, maar m’n andere plannen zouden dan ook moeten veranderen. Als de kamer in Portopalo de volgende dag vrij was geweest, had ik het gedaan. Maar helaas.

Dus dan maar naar Ispica gefietst (25 km), en van daar de trein naar Modica. Door Modica lopen drie grote verkeersaders. Wel relaxte sfeer, ondanks dat verkeer.

Dinsdag  5 september (Ragusa)

Vanmorgen aan het ontbijt met de gastheer van de bnb beseft dat ik eigenlijk nog niks gezien had van Modica. Ik had gisteren een beetje moeite om de mooie straatjes en pleintjes te vinden, en ik was zo vreselijk moe, dat ik het tegen een uur of zeven opgaf, en op mijn bed ben gaan liggen. Uitgeteld. Ik heb tegenwoordig weinig zin om te schrijven. Maar ik wil wel alles bijhouden, wat er gebeurt, wat ik denk, mijn beweegredenen. Lastig.

Vandaag zeiden mijn benen: rusten! Maar ik wilde fietsen naar Ragusa. Het is ocharme 14 km. Ik wilde rond de middag vertrekken, maar bij het ontbijt besloot ik dus eerst toch wat van Modica te zien. Ik had blijkbaar Modica Alta gemist. Fietsje op slot, rugzak achtergelaten in een boekenwinkel van een vriend van de gastheer en op weg naar kerkjes en straatjes en vergezichten. Het was de moeite, al was het wat zoeken, en al was al dat trappen doen vermoeiend. Het kostte me ook meer tijd dan gedacht. Tegen 14 uur was ik pas terug. Dan half in paniek ontdekt dat de boekenwinkel natuurlijk dicht is (siësta). Gebeld naar de gastheer, die ondanks het feit dat hij de man kende, geen nummer had van hem. Maar hij ging wat mensen bellen. Ik ondertussen naar de winkels ernaast…en hoera, de man had mijn rugzak gewoon bij de winkel ernaast gedropt.

Dus ik kon vertrekken. Ware het niet dat mijn internet het plots niet meer deed. Zonder google maps was ik niets. De eerste trein was wel pas om 19u, dus dan kon ik evengoed proberen om nog met de fiets te gaan. Ik had er mijn zinnen op gezet. Uiteindelijk de route gedownload met wifi. En dan op weg. FANTASTISCH!! De fietstocht van Modica naar Ragusa was fantastisch. De uitzichten waren prachtig. Wel een fysiek uitdagingske.

Woensdag 6 september

Ojee, woensdag al ☹

Ik schrijf vanop het strand. Het enige waar ik deze vakantie écht spijt van heb, is dat ik niet in Marzamemi/Portopalo kon blijven. Het was zo relaxed daar. En ik had zo graag een dagje strand en totale rust op die plek gehad, zonder op mijn klok te hoeven te kijken. Nu doe ik dat dagje strand in Marina di Ragusa, maar Marina di Ragusa is niets vergeleken met Marzamemi.

Donderdag 7 september

Het gaat te snel. Ik houd het niet bij.

Dinsdagavond met een tinderdate beginnen praten. Umberto. Dat was fijn, en we spraken af voor de volgende ochtend, woensdagochtend. Woensdagochtend is hij me komen oppikken aan mijn bnb en zijn we Ibla gaan ontbijten. Dat was fijn. Daarna heb ik in Ibla rondgewandeld. Rond vijf uur heeft hij me naar Marina di Ragusa gereden. Daar heb ik tot een uur of half acht op het strand gelegen. Om acht uur de bus weer naar Ragusa centrum genomen. Gedoucht, en dan is Umberto me komen halen om te gaan dineren. Allemaal fantastisch. Daarna naar mijn bnb en daar gevreeën. Rond tweeën is hij naar huis gegaan.

Vanmorgen om half tien opgestaan, de was gedaan, en om 11u is Umberto opnieuw langsgekomen. Gevreeën en dan wat te lang getalmd. Tijd gaat zo snel. Ik wil eigenlijk nog wat rondwandelen in Ibla, maar om 16 uur is de bus naar Marina, en die wil ik nemen, want ik wil nog een dagje strand. Gisteren was ik misschien wat te moe (vooral mijn benen!) om rond te lopen in Ibla, maar vandaag heb ik dus geen tijd. Je kan niet alles willen. Ik voel me relaxter vandaag. Zin om in Ibla rond te wandelen. Misschien had ik gisteren wat vroeger naar het strand moeten gaan, en vandaag Ibla doen. Maar ik wist toen nog niet dat ik een nacht langer ging blijven. Ach ja. Moeilijk soms, op reis zijn… Maar kijk, ik heb seks gehad, en ik voel dat me dat goed heeft gedaan. Ik denk dat ik dat nodig had. En met de juiste persoon, want ik had de kans ook met Salvatore, maar dat deed me meer slecht dan goed.

Vrijdag 8 september

Regendag. Beetje baaldag. Het is te zeggen. De dag begon goed, ondanks de regen.

Ik had met Umberto wat langer in mijn bnb moeten blijven. Lekker droog, gezellig en warm. En dan mijn bagage en fiets achterlaten in de garage, zoals afgesproken met de huisbaas. En dan een gezellige bar opzoeken. In plaats daarvan ben ik met Umberto snel naar een bar in Ragusa gegaan, fiets in auto, veel gedoe, veel gehaast, Umberto gestrest. Hij liet me dan achter in die bar, waar ik geen zin had om tot 16 uur te blijven. Dus rugzak achtergelaten in Ragusa en naar Ibla gewandeld, via de weg die Umberto me had getoond, maar dat was helemaal via de drukke autoweg. Ondertussen begon het harder te regenen, te waaien… Gezellig. Dus daar gaat je goei humeur wel wat van weg.

Zo dadelijk in de regen naar het station, kaartje kopen, en fiets en rugzak ophalen in de bar in Ragusa, en trein nemen. Om 21u ben ik in Agrigento.

Zaterdag 9 september

Gisteren is het allemaal wat anders gelopen. Wat een dag uiteindelijk.

Toen ik zat te schrijven gisteren in een bar in Ibla,  rond tweeën denk ik, bedacht ik me ineens dat ik twee dagen eerder naar een couchsurfer van Marina di Ragusa een bericht had gestuurd, waarop hij had geantwoord met het voorstel om af te spreken. En waarop ik niet meer had geantwoord, ook doordat ik Umberto had leren kennen, natuurlijk.

Maar toen ik daar in die bar zat, met buiten de regen, stuurde ik een berichtje terug. Hij antwoordde meteen en we wilden afspreken. Maar daar had ik natuurlijk niet genoeg tijd voor. Het was 14u en ik moest nog minstens een halfuur teruglopen naar Ragusa vanuit Ibla, en mijn fiets en zak gaan halen en dan naar het station wandelen. En toen begon het ook ineens te stortregenen, dus tegen dat ik vertrok was het al bijna half drie. Het was tijd om mijn ‘regenjasje’ (een wegwerp-lichtgewicht bash) tevoorschijn te toveren. Daar liep ik dan mee door de stortregen. Mijn sandalen liepen door de diepe plassen en raakten doorweekt. Dan eindelijk in het station, daar een kaartje gekocht en toen was het al 15 uur. Om 16uur vertrok mijn trein, dus het was niet echt meer de moeite om nog af te spreken. Hij wilde ook niet naar het station komen. Dus geen ontmoeting. Jammer vond ik dat, want ik begon hem leuk te vinden. Tegen 16 uur geen trein. Tegen 16u30 ook niet. Mijn voeten waren ijskoud. De rest ook. Zo heb ik daar gezeten tot 17.30. Tegen dan verlangde ik naar een warme douche, of warmte in het algemeen.  Ik had mijn opties daartegen al bekeken: een extra nacht in de bnb, of bij Lorenzo (de couchsurfer) overnachten. Het kon allebei, maar hoewel ik zin had in veel menselijk contact, deed Lorenzo niet veel moeite om me uit mijn benarde, koude situatie te halen. Hij liet vooral duidelijk merken dat hij wel in meer geïnteresseerd was. En hoewel ik daar eerste ook wel zin in had, gaat die zin wel weg als je daar met je blote, natte voeten in de kou en nattigheid zit. Zonder uitzicht op verandering of hulp om daar verandering in te brengen. Als hij geen moeite wilde doen om me uit die koude nattigheid te halen, terwijl hij daar lekker droog en comfortabel in zijn appartement zat met een auto ter beschikking, dan had ik ook weinig zin in meer. Dus dan maar de bnb. En er was Umberto nog, dacht ik, want die had gezegd dat hij zich op vrijdag misschien wel kon vrijmaken.

Om 17.30 hakte ik de knoop door. Ik cancelde Agrigento, ik bevestigde een extra nacht in Ragusa en ik vroeg aan Umberto of hij me ajb van het station naar de bnb wilde brengen. Want opnieuw, deze keer gepakt en gezakt en met fiets (waardoor mijn extra dunne wegwerpponcho niet goed meer werkte) door de stortregen (het hield niet op), zag ik niet zitten. Umberto was zo’n schat om mij meteen te komen halen. Maar net toen hij stuurde dat het oké was, vroeg een taxichauffeur waar ik moest zijn, en zei hij dat hij me naar Comiso kon rijden, waar ik nog net een bus naar Agrigento kon nemen. Ik zou om 20u in Agrigento zijn. Ik twijfelde… Het leek ideaal, maar ik twijfelde. Ik had mijn zinnen al op blijven gezet. En toen kwam de trein plots wel, en zei iemand dat ze ook naar Agrigento moest, en dat er in Canicatti (waar ik normaal een aansluiting had, maar door de vertraging zou missen) een bus was naar Agrigento. Ook dat klonk als een valabele oplossing, één die ik precies moest kiezen. Er waren nog mensen die naar Agrigento moesten. Maar de gedachten aan bekende, warme mensen (Umberto) en de gedachte aan de mogelijkheid om hem te zien hielden me in Ragusa.

Toen kwam Umberto me halen, en zette hij me af aan de bnb. De volgende dag zou hij helaas niet kunnen, zei hij, want dan was het zaterdag, en dus familie-tijd. En vanavond? Sprak ik mijn hoop uit. Ook niet, zei hij. Als hij het eerder had geweten, dan misschien wel, maar zijn vrouw verwachtte hem voor het avondeten. Dat kwam plots zo als een slag in mijn gezicht. Daar stond ik plots, alleen in die bnb, een warm aanbod om me te helpen in Agrigento te geraken, afgeslagen, en de hoop van het warme gezelschap van Umberto aan diggelen geslagen. En dan kwam die dag in de kou en regen en de vermoeidheid er plots uit. Ik was ontroostbaar. Om het nog erger te maken, ontdekte ik dat de dienstregeling van de treinen op zaterdag natuurlijk anders waren, en dat ik de volgende dag ACHT uur onderweg zou zijn om in Agrigento te geraken, EN dat ik om 7 uur moest opstaan. SPIJT had ik plots dat ik niet ofwel via de taxi, of via Canicatti met de bus naar Agrigento was gegaan. WEER een verloren dag, dacht ik! Maar het was vooral die hoop op gezelschap, die zo bruusk werd kapot geprikt, wat het meeste pijn deed. Al begreep ik Umberto, en had hij er geen schuld aan. Maar ik moest het toch kwijt aan hem. Hij reageerde zo lief, en dat maakte het wel een stuk beter. Hij beloofde ook om na zijn werk (rond 21u) nog even binnen te springen. Want hij kon me niet triestig achterlaten, zei hij.

Ondertussen was ik  uit miserie en eenzaamheid verder beginnen chatten met Lorenzo. Er waren ontmoetingsplannen in de maak. Onderhandelingen over hoe en waar. Hij wou echt nul moeite doen, maar hoe langer we chatten, hoe leuker ik hem vond. En op de een of andere manier deed hij me ook zin krijgen. Toen ik genoeg opgewarmd was in bed, tegen half negen, en het water voor de douche ook warm was, nam ik een douche en maakte me klaar om naar Lorenzo te gaan. En toen stuurde Umberto dat hij klaar was met werken, en dat hij langskwam, speciaal voor mij. Om mij beter te doen voelen. And there I was, thinking about another date. Het was niet dat ik geen zin had om met Umberto te vrijen, maar ik wou mijn zin opsparen voor Lorenzo… Dus de oplossing was dan maar… vrijen zonder klaar te komen. Dat lukte, want ik was toch niet relaxed genoeg, en ik was niet genoeg ‘in the moment’, want ik wilde namelijk naar Lorenzo. En ik dacht natuurlijk: Waar. Ben. Je. Mee. Bezig!!! Fout. Fout. Fout.

Umberto moest natuurlijk snel naar zijn vrouw, en vond het dus niet erg dat ik niet lang en uitgebreid…

Umberto is zo’n schat. Zo ongelooflijk attent. Zo ongelooflijk attent en hoffelijk.

Toen hij weg was, ging ik opnieuw douchen, overtuigd dat ik dadelijk in een ander zijn bed zou liggen. Dat draaide ook eventjes anders uit.

Bij Lorenzo was ik meteen op mijn gemak. Waarschijnlijk omdat hij dat ook 100% was. Niks moeite, maar ook geen ongemakkelijke pogingen. Helaas uiteindelijk GEEN pogingen. We aten samen, en daarna ging hij een film zien…

Om een verhaal kort(er) te maken: behalve wat geaai over mijn borsten (wat me nog méér geil maakte) is er niks van seks in huis gekomen. Ik was nog nooit ZO geil, en nog nooit zo geil geláten, bij iemand die eerst uitvoerig zijn seksuele interesse liet blijken. Ik ben letterlijk NAT weer vertrokken. Dat kon hem allemaal niet veel schelen. Ik voelde mij de man, en hij leek de vrouw. Het was toen al twee uur ’s nachts, en tegen dat ik in de bnb was, mijn spullen wat had klaargelegd voor de volgende dag, en op bed lag, was het drie uur. En om zeven uur moest ik eruit.

Vanmorgen dus de trein van acht uur genomen. Dan naar Cattinatti, en daar een bus genomen (doordat de conducteur zo lief was om de uren op te zoeken). Om 13u was ik in Agrigento. Doodmoe. Naar de bnb in Agrigento. Even op bed gelegen en me dan klaargemaakt om naar de Scala dei Turchi te gaan. Vreselijk verloren gelopen. En toen ik EINDELIJK aan de bushalte aankwam, had ik de bus net TWEE minuten gemist (17.20). De volgende was pas om 19.30, als de zon al onder zou zijn. Dan maar terug. Moe, moe, moe. Op bed gelegen en met iedereen (Umberto, Lorenzo, tindermatchen en Couchsurfing-‘hangouts’) zitten chatten. Dan toch maar gedoucht en eten gaan zoeken. En hier zit ik nu. Morgen blijf ik toch maar hier, want ik moet slapen en ik heb nog niks gezien. Morgen opstaan, inpakken en vertrekken? Naar waar? Ik dacht het niet.

En dus heb ik nog maar eens een dag uitgesteld.

Eigenlijk had (heb) ik spijt dat ik niet gewoon in Marina di Ragusa bij Lorenzo ben gebleven, als couchsurfer-gast. Beetje relaxen… Who cares about hoeveel steden ik zie. Als ik maar een ontspannende reis had. En misschien was dat wel een kans geweest op ontspanning. Seks, zon, zee relaxed gezelschap en ’s avonds uitgaan (want het is zaterdagavond). Heb ik me daar weer een kans op ontspanning laten passeren!

Zondag 10 september

In dat geval had ik wel niet meer naar Agrigento kunnen gaan. Plan vandaag is om naar de Valle dei Templi, en naar de Scala dei Turchi te gaan, de verplichte nummertjes.

21.30

Als ik in Italië ben, volg ik echt het Italiaanse ritme van eten. Laat eten dus.

Vandaag ging ik de Valle dei Templi doen, maar dat is niet echt gelukt. Het had allemaal gekund. Maar ik was laat opgestaan en zitten treuzelen, ook omdat het niet zo’n mooi weer was. Heel erg bewolkt. Dus laat vetrokken naar de Valle dei Templi. En dan zoals zo vaak ruzie gekregen met google maps. Ik moet dan 100 keer stoppen om te zien waar ik ben, waar ik naartoe moet, om dan achteraf te zien dat ik uiteindelijk een hele omweg heb gemaakt. Aangekomen in de Valle blijkt dat er inkom is, en dat ik nog maar weinig tijd heb als ik helemaal terug nog naar de bushalte wil fietsen, om daar de bus naar de Scala dei Turchi te nemen.

Maandag 11 september

Dus ik vind het de moeite niet, om voor minder dan een uur te betalen. Het was kwart voor drie. Om half vijf had ik een bus naar de Scala. Ik rekende een uur om weer naar boven te fietsen naar de halte. Heb me dan maar een pizza gekocht en beginnen fietsen. Ruim een half uur te vroeg aan de bushalte. Maar geen bus. Ook niet om half vijf. Toen ik bijna terug naar de bnb wilde, kwam ze er plots aan. Al goed dat ik was blijven wachten, want de Scala is fantastisch. Het deed ook deugd om aan de zee te zijn. Ik wilde daar zo graag blijven! Maar ik had maar twee uur de tijd. Om zeven uur was de laatste bus terug naar het centrum. Het was daar zo relaxed! Heerlijk! Barretjes op het strand. Zalig strand. Prachtige zee. Zoveel natuur en zee en rust en tegelijk ook zalige, gezellige barretjes. Daar wilde ik gerust een hele dag van het strand genieten. En dan ’s avonds de zonsondergang zien. Maar ik kon geen van beide.

De Scale zelf zijn fantastisch. Waarom heeft niemand daar ooit lyrisch over gedaan?

Nu ja, ik lees ook geen reisgidsen, wat ik beter wel zou doen. Dan had ik ook geweten dat je van de Valle dei Templi rechtstreeks naar de Scale kan gaan (want mijn bus reed daar langs). Ik had dus niet heel die weg omhoog moeten trappen, én ik had toch nog de Valle kunnen doen.

Er waren veel wolken, er zou een mooie zonsondergang komen. Wat had ik spijt dat ik die bus moest nemen van zeven uur. Ik was al op de terugweg naar de bushalte, toen ik besefte dat ik aan eender wie had kunnen vragen om een lift naar Agrigento. Bijvoorbeeld aan de man die me kruiste en iets tegen me zei als “enkel het menselijke oog kan zoiets bewonderen”. Niks aan te doen. Ter compensatie was de buschauffeur (dezelfde als die van de heenrit) supersympathiek. Hij was vol bewondering over mijn fiets (zoals zovelen) en we hebben de hele heenweg gepraat over Sicilië. Op de terugweg liet hij me dichter bij de bnb uitstapten.

Gedoucht, gaan eten, ingepakt en gaan slapen.

Ohja, nog vergeten; tijdens dat talmen ’s middags heb ik ook wat zitten plannen, en besloten om vandaag naar Selinunte te gaan. (want dat was een tip van Umberto). Daar ben ik nu.  Maar achteraf bekeken had het beter geweest als ik direct met de bus (waar ik vanmorgen opzat) naar Marsala was gereden. Dan had ik er nu geweest, en dan had ik morgen op mijn gemak van Marsala naar Trapani kunnen fietsen. Maarja… achteraf… is het altijd makkelijk om mijn ideale reis samen te stellen.

Tijdens dat treuzelen ’s middags stelde Francesco voor om me te komen halen in Agrigento en om samen een toertje te doen, en dan naar Sciacca te rijden en daar te slapen (hij heeft daar een huis). Eigenlijk was dat een hemels voorstel, maar Francesco laat me niet altijd evenveel vrijheid. Of tenminste, zo voel ik het bij hem aan. En bovendien was ik vrij zeker dat hij er iets voor terugwilde. En dat aandringen van hem, en dat voortdurend moeten afweren is vreselijk vermoeiend. Ergens heb ik er wel spijt van.

Vanmorgen dus om half acht opgestaan, en de bus van negen uur genomen naar Sciacca. Onderweg regende het, en had ik dus niet zo veel zin om die 40 km vanuit Sciacca naar Selinunte te fietsen. Dus dan maar extra bijbetaald en blijven zitten tot in Castelvetrano. Ik wilde eerst in Menfi eruit, maar de buschauffeur wilde me daar niet laten uitstappen omdat de weg zogezegd te gevaarlijk was naar Selinunte. Maar ik ging natuurlijk niet via de grote weg gaan. Hij liet me achter aan een tankstation op een grote weg in Castelvetrano, waar ik die grote weg dus wel MOEST nemen. Het alternatief waar google maps me heen leidde was een kleiweg tussen de olijfbermen waar ik me voortdurend in vastreed. Uiteindelijk toch op een tussenweg beland en in Selinunte geraakt.

Het waait verschrikkelijk. Er is wel zon, maar de wind is stormachtig. In de rest van Italië zou er enorm veel stormschade zijn, lees ik.  Ik wilde al naar de de bnb om half één, toen ik aankwam in Selinunte, maar ik kreeg geen antwoord van de bnb. Dan maar gaan lunchen. Heerlijk gegeten. Spaghetti alla Norma. En nu aan het wachten op een antwoord van de bnb.

Dinsdag 12 september (selinunte)

Er gebeurt precies altijd zoveel op een dag. Dat ik moet opschrijven.

Het eten was superlekker. Het antwoord van de bnb kwam maar niet. Uiteindelijk dan maar rond 15 uur naar de bnb gegaan. Een beetje ambetant, omdat ze me niet antwoordden. Maar de bnb is fantastisch. Selinunte vind ik niet zo geweldig. Ik heb er natuurlijk ook nog niet zoveel van gezien. Maar de bnb is een droom. Kamers met mijn lievelingskleuren, zelfgemaakte meubeltjes.

 

21.30 - Mazzara

Ik ben weer zo stom geweest.  Door naar Mazzara te zijn gegaan. Ik dacht iets te zullen missen als ik niet ging. Ik dacht dat Mazara zoveel fantastischer ging zijn dan Selinunte. Terwijl alles wat ik nodig had en meer, in Selinunte was. En dan is het pas met hier aan te komen, dat ik besef dat ik niks zou hebben gemist, dat niet alleen Mazzara helemaal niet fantastischer is dan Selinunte, maar dat het ook nog eens op alle vlakken tegenvalt. En het ergste van al: ik laat geweldig ontspannend gezelschap aan me voorbij gaan. Ik had, in plaats van in m’n eentje op een druk terras naast Hollanders, op deze moment in goed gezelschap kunnen zijn. Het is altijd pas te laat dat ik besef dat ik fout ben geweest.

Donderdag 14 september

Ik ben in Trapani en ik vind het heerlijk. Alsof ik ben thuisgekomen. Gisteren was vermoeiend maar leuk. De dag ervoor (dinsdag) had ik mijn benen al te hard tot het uiterste getest, met die 17 km bergop met wind op kop van Selinunte naar Castelvetrano en onder tijdsdruk, om mijn trein te halen naar Mazara.

Vrijdag 15 september

San Vito doet me toch eigenlijk wel wenen. Verwachtingen. Verloren geluk.

San Vito is Giampiero. En Giampiero zal nooit meer zo zijn hoe ik hem heb leren kennen. En dat zal voor altijd pijn doen. Want ik kan hem niet op een andere manier zien.

Ik was gisteren heel blij, zo blij, om in Trapani te zijn. Maar uiteindelijk zijn de dingen in Trapani (Paolo) en in San Vito (Giampiero) hetzelfde.

Heb vannacht niet goed geslapen in het hostel. Eerst een snurker en ’s morgens uiteraard vanaf 7 uur doorlopend opstaanders.

Ik verwacht dingen als ik hier ben. Dat er opnieuw iets met Roberto zou gebeuren. Hij was wel lief, maar verder… En er stond ook een vrouw bij zijn kraampje. Ik heb wel aangeboden om een drankje te gaan halen, maar dat sloeg hij af.

En dan GP, ik kan het blijkbaar moeilijk verkroppen als ik plots niet meer nummer 1 ben. Zo is dat bij Bart, en ook bij GP. Al zijn het twee verschillende verhalen.

Gisteren was een woelige fietsdag, maar ik ben er uiteindelijk geraakt. Van Trapani naar San Vito met de fiets. Toen ik tegen zonsondergang eindelijk aankwam, ben ik eerste naar het kraampje van Roby gereden, en daarna naar de bar van GP.

Dat laatste was wel een heel hartelijk weerzien. Maar ik heb gewoon nog altijd niet verkropt dat die spectaculaire vonken-erafspetterende relatie, en vooral zijn intens gevoel voor mij zomaar stopte. Van de ene op de andere dag. Ik heb natuurlijk ook weinig geslapen, en dat is nooit goed, maar er was niet meer voor nodig dan dat hij daarnet zei dat hij vannacht met iemand ‘heel bijzonder’ had geslapen, om te beginnen wenen. Toen hij al weg was, natuurlijk. En dan besef ik dat ik gewoon niet over hem heen ben. Al wil ik niet per se een relatie met hem. Maar ik ben diep gekwetst geweest, dat hij me zo plots liet vallen en de deur sloot. Dat heeft mij zoveel verdriet gedaan. Zoveel. En iedere keer dat ik hem zie en het voelt niet zoals het eerste voelde (en dat is nooit meer) komt dat verdriet terug. Ik voel me nog altijd gekwetst, geslagen, in mijn blootje gezet, in de steek gelaten. En niet geleidelijk aan, maar midden in zijn liefde. En dus iedere keer dat ik in San Vito ben, kwel ik mezelf. Want ik probeer de toffe, de sterke, de vrolijke, de luchtige te zijn. Op wie hij gevallen was. Maar eigenlijk ben ik nog altijd aangetrokken tot hem en voel ik me onzeker en kwetsbaar. Ik kan mijn spontane, zachte, vrolijke ik niet meer zijn. Want hij heeft me gekwetst. Na een jaar nog altijd. En hoe graag ik dat allemaal achter me wil laten en probeer te doen of het me allemaal niet raakt, dat lukt allemaal niet. Het blijft pijn doen. Iedere keer het duidelijk is dat ik niet meer nummer 1 ben. En zo verbrod ik mijn vakantie, gewoon door naar San Vito te komen.

Ik kan niet vergeten wat er was. Ik kan dat niet. Ik kan niet aanvaarden dat wat er was er niet meer kan zijn. Die overload aan aandacht en het me als een prinses behandelen. Eerst wel, toen plots niet meer. Ik denk dat het nog gemakkelijker te aanvaarden was, als hij me toen in december niet het gevoel had gegeven dat het mijn schuld was. Dat ik alles kapot heb gemaakt. Het is iets waar ik verdriet om blijf hebben, om dat verlies aan iets fantastisch. Terwijl ik schrijf, komen de tranen opnieuw op. Misschien is het het tekort aan slaap. De vraag is toch echt wat ik toch altijd in San Vito kom doen, als ik daar altijd zo verdrietig word.

Zaterdag 16 september

Gisteren hele dag verdrietig. ’s Avonds, toen ik al best wat op had, was daar ineens Paolo. Wat leuk om Paolo te zien in San Vito. Hoe speciaal was dat. Paolo, de enige die GP kan overschaduwen.

***

(nvdr: in oktober ben ik ook nog een korte week naar Sicilië gegaan, en in november ook. Oorspronkelijk ging ik in oktober naar Burning Sand, een festivalletje in San Vito dat de eigenaar van het hostel elk jaar organiseert. Maar uiteindelijk had ik daar weinig zin in.

Een van de avonden tijdens die week werd ik uitgenodigd om te komen eten bij Francesco Campo (niet de Francesco Taglietti, de couchsurfer die ik al twee jaar kende). Francesco Campo had ik leren kennen in de bar van GP (zoals ik zoveel mensen in zijn bar heb leren kennen). Het was een hele fijne avond, hij maakte er enorm veel werk van, kookte uitgebreid, liet mij goed voelen enz… En ik belandde in zijn bed. (wie had dat gedacht 😉 )

In november zou ik een weekje naar Valledolmo gaan, waar Roberto woont. Dat was in de maanden nadat ik hem (in mei van dit jaar) leren kennen had, zo een beetje afgesproken. Roberto maakt en verkoopt juwelen tijdens de zomer, en woont in het zomerseizoen in zijn camper, in San Vito lo Capo. In het winterseizoen woont hij in zijn geboortedorp Valledolmo in het binnenland, ‘op den buiten’. Hij probeert daar op een milieuvriendelijke manier te leven, hij verbouwt olijven, en laat daar in de winter ook wwoofers logeren (WWOOF = Worldwide Opportunities on Organic Farms), die hem voor kost en inwoon helpen op het land. Hij had me uitgenodigd om een weekje te komen logeren bij hem. Maar tijdens de zomer kwam zijn ex-lief (een Française) plots weer opdagen (dat was de vrouw die ik in september naast hem bij het kraampje zag staan) en hij wilde het nog een kans geven met haar. En dus was het niet langer ‘opportuun’ dat ik in november een weekje kwam logeren. Ik vond dat heel moeilijk om te verteren, want ik had daar enorm naar uitgekeken. In de plaats ben ik een weekje gaan logeren bij Francesco Campo. Francesco beheert een hele hoop appartementen, waardoor hij tussen twee verhuringen soms gebruikmaakt van bepaalde appartementen. Het appartement waar ik logeerde had een tuin die uitgaf op het strand. Paradijsje.

En zo was ik dat jaar (2017) misschien vijf keer verliefd (geworden): op Giampiero, Paolo, Salvatore, Roberto en Francesco.)

foto's van deze reis