Deel 3 - September 2016

1 september 2016 - Turnhout, België

Reis van 3 tot 17 september

Zondag 4 september 2016

Ik schrijf nu in Palermo. Ik neem binnen een uur de boot naar Cagliari, Sardinië. Daar heb ik lang over nagedacht, en ik ben nog altijd bang dat het een vergissing is. Maar al lijkt het een slecht idee, ik heb het niet uit mijn hoofd kunnen praten. En dus doe ik het maar.

Vlucht gisteren (zaterdag 3 september) verliep vlot. Voor de verandering eens geen ergernissen. Integendeel. Iedereen leek goed gezind op het vliegtuig. Ik ook. Ik was ontspannen. Niet ontspannen als na een vakantie, maar ontspannen als in zin hebben om aan de vakantie te beginnen. Veel zin. Bij het eerste contact met de warme vochtige zeelucht van Sicilië, toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik de zomersfeer die op me afkwam, en waar ik al een heel jaar naar verlangde.

De lucht en de sfeer alleen al in de luchthaven waren zo anders dan in juni. Nu is het zomer natuurlijk. Mensen gaan op vakantie. Er is leven, ambiance, sfeer, vakantiesfeer…

De bus van de luchthaven naar het centrum van Trapani was net twee minuten weg toen ik aankwam, de volgende bus was een uur later. Toen ik hoorde dat de taxi 30 euro was, probeerde ik andere mensen die ook op de bus aan het wachten waren, te overhalen om een taxi te delen. Zo leerde ik Luca kennen. Luca ging twee weken duiken op Marettimo (één van de drie Egadische eilanden. Favignana en Levanzo zijn de twee andere, nvdr.). Hij had pas de volgende morgen een boot en had geen overnachting geboekt. Zijn plan was om op een bankje te slapen. Uiteindelijk samen met hem en nog een paar meisjes de taxi gedeeld. Was gezellig in de taxi. Het was 6 euro per persoon. Wij waren de laatsten die uitstapten. Luca gaf de taxichauffeur 10 euro en vroeg of ik 2 euro had. Ik zei dat ik de resterende 4 euro niet in cash had. Maar daar gaf hij niet om. Ik zei dat ik hem dan wel een wijntje zou trakteren. Hij is meegelopen naar mijn B&B, en heeft zijn bagage daar gezet, en toen zijn we in Bandini een cocktail gaan drinken. Het was er een gezellige zomerdrukte. Het terras van de bar ligt op een pleintje met nog andere bars, en het hele plein zat en stond vol mensen. Uiteindelijk is het 3 uur ’s nachts geworden. Maar het was wel gezellig. En de volgende ochtend (middag) was ik eigenlijk helemaal niet zo moe.

Maandag 5 september (Cagliari - dag na de nachtelijke boottocht)

Ik heb het weer allemaal verkeerd aangepakt. Ik heb het weer allemaal verkeerd gedaan.

Ik had niet naar Cagliari moeten gaan. Maar dat wist ik eigenlijk al voor ik vertrok. En nu heb ik er al spijt van. Vannacht en vanmorgen besefte ik dat ik niet had moeten gaan. Ik had moeten genieten van de twee dagen en nachten in Trapani. En meegaan met de flow. De twee nachten gebruiken om van de luxe van mijn B&B te genieten en om de rest van de vakantie te plannen.

Alles zat mee en er kwamen goeie dingen op me af. Alles zag er goed uit, ik had alle vrijheid en alle mogelijkheden. Vanaf het moment dat ik besloot om toch naar Cagliari te gaan, zijn er alleen nog maar stress en onaangenaamheden geweest. Eerst kei hard haasten (gisteren, rond 14u) om op tijd de bus van 15u van Trapani naar Palermo te halen. Om 17u was ik in Palermo. (Er waren niet énkel onaangenaamheden: in Palermo heb ik iets gegeten bij een ober die me versierde). Om 19u de nachtboot op van Palermo naar Cagliari. Vreselijke nacht. Ik had me geïnstalleerd op zo een plastieken bankje op het dek. Binnen was er geen plaats (en trouwens ook te koud door de airco), en buiten kreeg ik het niet warm door de wind… Koud gehad en het ergste van al: mijn parasol ergens laten staan! Daar heb ik gigantisch veel spijt van.

Aankomst is Cagliari was ook niet alles want drukke, drukke grote stad.

Van mijn parasol heb ik verdriet. Daar kan ik echt slecht gezind van worden. Het geeft me het gevoel dat ik niet ben waar ik moet zijn. Dat gevoel kreeg ik eigenlijk al toen ik op de bus zat en helemáál toen ik op de boot zat, en dat gevoel werd vannacht en vanmorgen ook in redenering omgezet. Ik ben niet waar ik wil zijn. Dat is zo een vreselijk gevoel…

Ik had naar San Vito moeten gaan vandaag. Logische stap..

Ach ja, ik had ook wel mijn redenen om toch naar Cagliari te gaan (ik zou met Paolo Musio kunnen afspreken, die ik ooit op een vlucht had leren kennen. Andere Paolo dan uit mijn vorige verhaal. Dat is Paolo Rappa, nvdr.), maar mijn gevoel heeft rust nodig. En vrijheid. Ik had niet moeten gaan, ik zat daar goed. Ik had nood aan vakantiestemming en niet aan een drukke stad.

Maar wat doe je eraan? Niets he. Ik voel me dan zo gevangen, zo onvrij. En dat heb ik mezelf aangedaan. Ik baal daar zo van. Slechte beslissingen waarvan je al op voorhand weet dat ze slecht zijn, en ze toch doen. Spijt. Spijt is zo een rotgevoel.

Woensdag 7 september

Vandaag ben ik eindelijk bekomen van mijn nachtelijke boottocht naar Cagliari. Ik moet een hoop bijschrijven.

Ik heb ongelooflijk in dubio gezeten over het wel of niet naar Cagliari gaan. Ergens wist ik dat het geen goed idee was, maar toch lukte het me niet om het niet te doen. Twee dagen lang heb ik me slecht gevoeld. Natuurlijk vooral door het gebrek aan slaap, waardoor ik niet kan relativeren en niet helder kan denken. Ik heb dan de energie niet om me te herpakken. Amai, tekort aan slaap, daar kan ik echt niet tegen. Dan ben ik waardeloos.

Ontvangst door Vanessa van de airbnb in Cagliari, maandagochtend, was wel oké. Ik voelde me er wel thuis. Ik ben toegekomen en eigenlijk direct in bed gekropen. Eerst nog wat dingen gereserveerd op airbnb en mails gestuurd, en ook naar vluchten terug naar Trapani zitten zoeken, enz.

En dan tot een uur of 17u geslapen (of toch in bed gelegen). Dan ben ik beginnen rondlopen. Niet echt onder de indruk van Cagliari. Integendeel. De stad ligt aan de zee, maar je hebt geen mooie wandeldijk of zo. Alleen een gigantische haven, die dus vóór het historisch centrum ligt. Alleen maar drukke vierstrokenbanen voor de zee. Ook het oud centrum is niks bijzonders. Het uitzicht over de stad bevestigt wat ik al vond: lelijk. Uiteindelijk wat tomaten en mozzarella gekocht en dat in de keuken opgegeten en gaan slapen. Slecht geslapen.

De volgende dag, dinsdag, gisteren dus, was een regelrechte baaldag. Slecht gezind opgestaan en ik had zin in niets. Ik voelde me te suf en te slechtgezind om iets te doen. Ben gaan ontbijten, dan wat zitten tinderen, op fb gezeten, op airbnb, gekeken wat ik kon doen in Cagliari, muziek geselecteerd op spotify, …. Toen wat geslapen (geprobeerd toch) en daarna de bus naar Poetto, het dichtstbijzijnde strand genomen. Dat alles met een rothumeur. Ik wist met mezelf geen blijf en kon van niks genieten.

Het was te warm en ik had (heb) mijn parasol niet meer. Poetto heeft ook geen winkeltjes of zo. Het is gewoon een hele lange strook met veel privéstrand, naast een grote baan. Dus ook hier niet echt van onder de indruk. Integendeel. Lelijk, lelijk.

Tegen 17u, toen het wat minder warm werd, ben ik beginnen lezen, en dat heeft me wel enigszins ontspannen.

Thuisgekomen (in de bnb) weer wat op internet gezeten. Met Elke gechat, nog wat dingen gereserveerd. Berichtje ook van Rosario die zei dat hij een appartementje vrij had.

Vrij lang binnen gezeten. Terwijl ik zat te chatten met Elke, begon het plots gelijk zot te regenen. Toen het ophield (tegen 21u), ben ik naar buiten gaan. Voedingswinkels al dicht, dus op een terrasje gaan zitten en een slaatje gegeten. Daar nog wat gelezen, en toen is het opnieuw beginnen regenen. Even geschuild in een kledingwinkeltje, daar een kleedje gekocht en daar gehoord dat het de hele zomer nog niet geregend had. Het weerbericht gaf regen en donkere wolken de komende dagen. Reden om nog meer te balen. Thuisgekomen kreeg ik diarree en begon het opnieuw te regenen.

Vanmorgen, woensdag, om 10u wakker geworden. De zon scheen, ik was eindelijk bijgeslapen en ik legde me erbij neer dat ik Paolo Musio niet zou zien (afspreken was tot dan toe niet gelukt) en ik nam me voor er het beste van te maken. Ik had op internet een plek gezien waar ze fietstours organiseerden. Dat leek me wel wat.

En dan typisch: als je zelf positief bent ingesteld, alsof ze het ruiken, gebeuren er plots ook positieve dingen. Paolo stuurde me dat hij vandaag vrij was (kon hij dat niet eerder zeggen!).

Gaan ontbijten op mijn gebruikelijke plek. Daar ontdekt dat mijn smartphone de geest had gegeven. Het is te zeggen: mijn oplader was door de regen (die via het balkon onder de deur was binnengekomen) nat geworden. Bij het proberen opladen heeft mijn smartphone dan misschien kortsluiting of zo gekregen, want ook met andere opladers is hij nu dood. Geen tinder, whatsapp, spotify… En vooral zonder die twee laatste kan ik niet. Whatsapp om Rosario te contacteren. Dan naar de fietswinkel gewandeld. Vriendelijke verkoper. Bleek tindermatch te zijn. En interessant. Nam me mee voor een snelle koffie. Nummers uitgewisseld en hij zou me later bellen om iets te doen.

Donderdag 8 september.

Vandaag vertrek ik uit Sardinië. Het was me een zootje.

Ik ben gisteren met mijn verhaal bij de fietswinkel gebleven. Het was leuk. Om nog eens met interesse bejegend te worden. Hoe lang was dat geleden? Dat iemand me deed voelen dat ik interessant, mooi, de moeite was… Dat iemand moeite voor me deed.

Terwijl we aan het praten waren in de winkel over welk traject ik kon doen, en over het feit dat we een match waren, kwamen er klanten binnen. Ik zette een stap opzij voor de klanten, ging even naar buiten. Hij kwam eventjes buiten piepen om te zeggen dat hij nog twee vragen had, voordat ik me uit de voeten zou maken. Zo zei hij dat. Toen de klanten weg waren, kwam hij naar buiten en zei decisief: kom, we gaan effe een koffie drinken. Leuke conversatie. Ik voelde me op mijn gemak. En de manier waarop hij naar me keek maakte me warm. Zo lang geleden dat dat nog was gebeurd. Hij stelde voor om later af te spreken en samen iets te doen. En of ik dat wou! Ik lijk iedere keer op reis vruchteloos te zitten vissen naar mensen die tijd met me willen doorbrengen, die me op trot nemen, die met me willen praten… We wisselden nummers uit en hij zou me bellen.

Dan naar huis gegaan om te checken of Paolo (Musio) me een bericht had gestuurd, wat hij van plan was te doen (en wanneer). Hij schreef dat hij vrij was vanaf 18u.

Vanessa van de airbnb zat in de keuken en we zijn beginnen praten. Over migratie, terrorisme, over de Europese militaire aanwezigheid op Sardinië, de verontreiniging, enz.

Ik besloot dan om naar een gsm-winkel te gaan en daarna toch te gaan fietsen.

Siësta vergeten. Winkel dicht. Fietswinkel ook. Ik stuurde naar Andrea (zo heet hij) dat ik de siësta vergeten was , dat ik wou gaan fietsen en niet kon. Hij stuurde dat hij voorstelde om af te spreken, en als we het leuk vonden, vannacht opnieuw. Dat klonk als een seksvoorstel. Vooral die ‘vannacht’. Maar omdat ik niet per se seks uitsloot, en ook niet wist of hij daarop doelde, en omdat hij me ook niet overkwam als iemand die enkel uit was op een snelle ongeïnteresseerde wip, stuurde ik dat hij moest zeggen waar we afspraken en dat we dan wel zouden zien.

Ondertussen was het al 15u. We spraken af aan een café. Waar hij niet kwam opdagen. Ik verloor mijn geduld en ben weggegaan. Hij belde me en pikte me op aan de Via Roma. We zijn naar het strand gereden. Het was eigenlijk wel zalig. Niet te warm, beetje wind, zon… En veel aandacht en ontspanning. Zo lang geleden dat iemand mij goed over mezelf deed voelen. Mij het gevoel gaf dat ik goed genoeg was. Zo lang geleden dat iemand mij op die manier aanraakte. Zo lief en zacht. Dus dat was allemaal superontspannend. Moeilijke gedachten over wat zijn verwachtingen waren of over het leeftijdsverschil (hij is 31) waaide ik allemaal weg. Het was fijn zoals het was en moeilijk doen leidt toch allemaal tot niets, behalve spanning. Hij kuste me en streelde me. We lagen naast elkaar op het zand en dat was fijn. Op het laatst ging hij schrijlings op me zitten en begon me te masseren. Al dat aanraken en vooral de manier waarop hij dat deed, had zijn effect.

Hij moest terug gaan werken om 18u. Tot 23u. We spraken af dat we elkaar daarna weer zouden zien.

Thuisgekomen gedoucht en met Paolo afgesproken. Geaperitiefd met Paolo. Spritz gedronken. Tegen 22u naar huis gebracht. Tegen 23u weer met Andrea afgesproken.

Ik had nog niet gegeten dus we zijn eerst iets gaan eten. Heel lekker! Ik zag het wel zitten om dat gezellig naast elkaar liggen van de namiddag verder te zetten. Maar hij woont bij zijn moeder en in de airbnb was ook geen optie. Dus uiteindelijk werd het de auto. Het was leuk, ik voelde me op m’n gemak, en stond wel open voor ‘all the way’. Maar omdat hij niet echt aanstalten maakte in die richting, dacht ik dat we dat niet zouden doen, dat het bij wat wederzijds bevredigen zou blijven. En dan, ja dan, is het een beetje misgegaan. Niet echt nagedacht, of nee, wel nagedacht. Maar verkeerd gedacht. Hem bevredigen leek namelijk niet te lukken. Hij kwam me over als iemand die meer op z’n gemak moest zijn en de andere beter moest kennen vooraleer dat lukte. Dus ik probeerde het niet te forceren. En toen hij bij mij begon liet ik hem begaan. En toen kwam ik en … ja dan is het voor mij afgelopen.

Vrijdag 9 september (Trapani)

Eindelijk weer in Trapani en daar ben ik zo blij om. Om de een of andere reden maakt Trapani mij blij, geeft het mij het gevoel op de juiste plaats te zijn. Het zou natuurlijk ook door Paolo (Rappa, niet die van Cagliari, nvdr.) kunnen komen. Maar meestal hoor ik niks van hem, en meestal krijg ik dan het gevoel achter hem aan te lopen.

Ik ben blij over wat er gebeurd is met Andrea, maar ik blijf bij het idee dat ik beter niet naar Cagliari was gegaan. Het was tijdverlies. Ik heb me al die tijd niet op m’n plaats gevoeld. Echt ontspannen kon ik me niet, want ik was er niet graag en het is een grote drukke stad. Trapani is helemaal anders. Ontspannen vakantiesfeer, levendigheid, heerlijk!

Als ik niet naar Cagliari was gegaan, had ik ook tijd gehad om bv naar Catania, Palermo, of Taormina te gaan. Al die tijd zat ik te wachten om terug te kunnen gaan. Dus ik ben blij dat ik nu eindelijk terug ben. Terug ‘thuis’.

Ik moet effe verder vertellen waar ik ben gebleven met mijn verhaal. In de auto. Toen ik gekomen ben, was ik plots supermoe. Hij zei dat hij zin had in meer. Maar als ik gekomen ben, is het voor mij gedaan. Ik zei hem dat. Hij is kwaad geworden natuurlijk, want ik liet hem zitten in zijn geilheid. En omdat het al zo geforceerd aanvoelde toen we nog bezig waren om hem te laten komen, had ik, nu ik mijn opwinding kwijt was, natuurlijk nog minder motivatie om hem te laten komen. Als ik iets niet graag doe, is het wel tot in den treure trekken zonder resultaat. Daar wordt niemand gelukkiger van, denk ik dan.

Maar het was ook omdat hij zo direct vrij geërgerd reageerde op mijn verhaal over 1x klaarkomen. Hij zei: “Ah zo, en dus is het van ‘grazie, ciao’, of wat?!!” En dan zijn we beginnen ruziemaken. Hij verweet me egoïsme. Al heel de dag, zei hij, was ik alleen maar aan mezelf aan het denken. Gevoelig punt natuurlijk. Ik zat al heel de dag zonder geld (ik vergat altijd geld af te halen) en hij maakte daar geen probleem van, maar toen ik hem in zijn geilheid liet zitten, werd dat natuurlijk onderdeel van mijn egoïsme. Twee uur zitten ruziemaken. Tot ik uiteindelijk de juiste woorden uitsprak (of zijn frustratie gezakt was) en hij begreep dat ik hem inderdaad had laten zitten in zijn geilheid, maar dat de rest van de dag daar niks mee te maken had, en dat hij zich niet gebruikt moest voelen.

Liet wel een slechte nasmaak achter. Maakt me zo onzeker, zo’n dingen. Maar er was wel dialoog. Dat toch alleszins. Geen dialoog verdraag ik veel minder. Of niet.

Vier uur ’s nachts was het toen ik in mijn bed lag.

Donderdagochtend wakker geworden om 9u. Opgestaan om 10u. Uitgecheckt, want het was m’n laatste dag.

Mijn smartphone was bij de regen van dinsdag op woensdag doodgegaan. Dus naar de winkel gegaan om een nieuwe te kopen. Ineens met 4G zodat ik overal en altijd met iedereen kan communiceren. Heel handig. Kaartje gekocht voor Bart. Geld afgehaald, vliegtuigticket uitgeprint, en langs de fietswinkel gegaan. Andrea was druk bezig en keek me ook niet zo heel vriendelijk aan, maar zo is hij wel een beetje. Geen grote lachebek, zeg maar. Maarja, ik ben onzeker en dat voorval van ’s nachts maakte me nog onzekerder. Maar hij gebaarde me wel dat hij er direct aankwam. Ik ben gaan zitten schrijven in het cafeetje waar we de eerste keer de koffie hebben gedronken. Toen was ik het wachten beu en ben ik naar de bnb gegaan. En toen kreeg ik een bericht dat hij om 14u klaar was. Ik had honger en ik had nog iets goed te maken voor het geld. Dus vroeg ik of hij al gegeten had en of ik hem pranzo (lunch) kon aanbieden. We zijn dan iets gaan eten (opnieuw verrukkelijk). En dat was perfect. Hij was niet meer kwaad. Hij was weer lief. Het was echt gezellig en leuk. Tegen 17u moest hij weer gaan werken. Ik ben mijn bagage gaan halen en heb nog eventjes zitten lezen vooraleer ik mijn trein had naar de luchthaven. Vlucht om 21u naar Trapani, aangekomen rond 23u.

Hoewel ik de nacht van woensdag op donderdag niet geslapen had (of toch niet veel), was ik helemaal niet moe. En ik was zo blij om terug in Trapani te zijn. Heb m’n spullen in de kamer gezet (palazzo dei corsari) en een wandelingetje gaan maken. Overal was er ambiance, mensen op straat, overal cafeetjes met massa’s mensen met een glas aan het babbelen. Muziekgroepjes op straat. Bij eentje bleef ik staan. Daarna ben ik verder gewandeld langs de Via Garibaldi. Ik had sinds de lunch met Andrea niks meer gegeten, maar ook niet echt honger gehad. Maar toen ik langs een arrancinobar liep, heb ik mezelf een arrancino gekocht (specialiteit van Sicilie: gefrituurde rijstbal met een vulling binnenin, zoals ragout of zo nvdr.). Daarna toch maar gaan slapen.

Vanochtend dan (vrijdag) vrij vroeg wakker geworden. Ik moest weer uitchecken. Maar ik had nog helemaal geen zin om te vertrekken. En ook niet om de hele dag met mijn bagage rond te tsjokken. Dus heb ik mij nog een bnb geboekt (in degene waar ik zat, kon ik niet blijven). Dan gaan ontbijten.

Toen ik langs Elipao (de smoothie- en slaatjesbar van Paolo) liep, zag ik Paolo buiten staan. Ik zwaaide, en Paolo stak zijn armen uit in een gebaar om me te kussen. Toen riep hij Elisa, zijn vriendin, en heeft hij me eindelijk aan haar voorgesteld. Elisa bleek iemand die je onmogelijk niet tof kunt vinden, die je alleen maar sympathiek kan vinden. Paolo zei: “passeer later nog eens”. Dan ben ik gaan ontbijten, en dan ingecheckt in de nieuwe bnb. Even een halfuur op bed gelegen. Ik was eerst niet van plan nog langs Elipao te passeren. Ik voelde me weer opdringerig. Maar toen ontdekte ik m’n nieuwe bnb en daar werd ik zodanig blij en gelukkig van, dat ik me niet meer opdringerig voelde en toch langs Elipao ben gegaan om een sapje te drinken. Als je je gelukkig voelt, gaan de dingen makkelijker. Als ik me gelukkig voel, ben ik minder onzeker.

Heb daar wat zitten schrijven. En kort wat met de papa van Paolo, met Elisa en Paolo gepraat (over het plastic dat geen plastic is, maar biologisch afbreekbaar, over mijn idee om een huis te kopen in Trapani, over hoe je mijn naam uitspreekt…) Later werd het wat rustiger in de bar en kwam Paolo naar buiten en hebben we heel even gepraat, over waar ik naartoe ging deze vakantie, en dat de eigenaar van het hostel in San Vito lo Capo een vriend van hem was. Toen ik begon te vertellen dat ik een nacht extra in Trapani bleef (omdat ik gisteren zo onder de indruk van de sfeer was) werd hij naar binnen geroepen. Hij zei: wacht even. Maar hij had het te druk. Dan even met een Argentijn gepraat en even later kwam het koppel binnen waarmee Luca en ik de eerste avond van mijn aankomst hadden zitten praten. Diego is een vriend van Rosario. De wereld is klein. Trapani is klein.

Ondertussen werd het frisjes, en ik dacht: ik zit hier al lang genoeg (een paar uur) en Paolo heeft het toch te druk. Dus ik stak mijn hoofd naar binnen om dag te zeggen. Maar eigenlijk was het helemaal niet druk in de bar. En toen besefte ik dat er behalve het koppel eigenlijk niemand was, en dat ze binnen een paar praktische zaken aan het regelen waren – zo zag het eruit – maar dat als ik nog eventjes had gewacht, dat Paolo dan wel even met mij had kunnen babbelen. En toen kreeg ik een ‘te-snelle-ondoordachte-beslissing’-gevoel. Ik zie Paolo kijken naar mij en lees in zijn ogen precies wat ik net schreef (al is het lezen van iemands ogen toch maar iets subjectiefs). Maar er bekruipt mij dan zo een gemiste-kans-gevoel, een spijt-gevoel. Ik wil namelijk niets liever dan praten met hem. En als hij dan zo met van die kleine wenken laat blijken dat hij dat ook wil…

Paolo is zo iemand die mij helemaal kan doen opleven. Hoe rustig hij ook is. Maar zijn ogen! Boekdelen spreken is een understatement. Kijken dat hij doet. Als ik praat met Elisa over de biologisch afbreekbare bekers en mijn enthousiasme laat blijken… zie ik hem kijken. Kijken en denken doet hij. Kijken en denken. Ik ben gek op hem. Ik ben weg van hem.

Dus ik kreeg zo’n gemiste-kans-gevoel. Even overwoog ik om terug te keren en daar iets te eten (want ik had nog niet gegeten en kreeg honger). Maar besloot dan toch maar niet te eten, en naar het strand te gaan. Ik hoop dat ik deze reis nog de kans krijg om met hem te praten. Ik ben echt weg van hem. En de manier waarop hij zo doordringend, denkend, naar mij kijkt met zijn prachtige ogen en volle lippen, maakt het er niet minder op.

Zaterdag 10 september

Gisteren (vrijdag) tot een uur of 19u op het strand blijven liggen. Ook al was het best frisjes als de zon niet scheen. Ik had ook nog bezoek gehad van een hond. Die kwam zomaar plots naast me neerliggen. Alsof hij zich van baasje vergist had. Was grappig eigenlijk. En een Gambiaan is ook nog met mij komen praten. Ik ben dan nog een beetje langs het strand gelopen en dan naar mijn kamer. Ik had zin om fatsoenlijk te eten, maar niet om alleen te zitten. Dus ben eerst naar m’n kamer gegaan. Daar beginnen chatten met een tindermatch. Die wou foto’s van mij, en dat heb ik gewoon gedaan. Heb dat nog nooit gedaan. Maar ik werd er opgewonden van. Uiteindelijk was het 23u toen ik weer naar buiten ging. Ik heb hetzelfde gedaan als de dag ervoor: een toertje gedaan en een arrancino gegeten. Dan terug. Tegen dan voelde ik me al vreselijk slecht. Ik weet niet wat het was: tekort aan slaap, tekort aan fatsoenlijk eten, te veel in de wind gelopen, te veel airco… Maar ik had keelpijn en ik voelde me slap. Da’s ’s nachts alleen maar verergerd. Vreselijk opgestaan. Helemaal kapot, griepgevoel. Geen energie. Ledematen en keel doen pijn.

Tijdens het rondwandelen de avonds had ik een bericht naar Paolo gestuurd met de vraag of ze ’s avonds altijd terugkeerden naar huis, nooit in Trapani bleven. Hij zei dat ze altijd moe waren en dus bijna altijd vertrokken na het sluiten van de bar. Ik voelde mij daarna natuurlijk weer achternaloperig. Ik haat dat gevoel. Ik vroeg het alleen maar omdat hij mij vorige keer (in mei) zelf nog contacteerde om te zeggen dat hij op stap was, en te vragen waar ik was. En de eerste avond toen ik aankwam, vroeg hij ook of ik op stap ging. Waarom dat hij dat vroeg, dat weet niemand.

Ik voel me echt vreselijk belabberd. Dat goed humeur van gisteren is ook helemaal weg. Vanmorgen, zaterdag, dus met een vreselijk lichamelijk gevoel opgestaan. Gaan ontbijten, daar een tijdje gezeten. En nu zit ik weer in zijn bar. Ik voel me wel achternaloperig, maar ik ben hier niet (alleen) voor hem: ik kom voor de vitamientjes van de verse smoothies. Het plan is om binnen een uur de bus te nemen naar San Vito. En dan laat ik hem weer helemaal met rust. Eerst San Vito en daarna Favignana. En als ik op het eiland zit, dan kan hij me weer een bericht sturen: 'waar ben je, ben je op stap? Ik ben op stap'… En als ik in het weekend weer terug ben in Trapani dan zal hij weer laat niks laten horen. De vreugde om mij te zien lijkt iedere keer minder. Vandaag keek hij enkel op, er kwam een flauw glimlachje uit en vroeg hoe het ging. Slecht dus. Hoewel de sfeer daarbinnen me dan weer wel energie geeft. Zijn vriendin is echt ook een sympathieke. Echt zo zonder pretentie. Echt heel heel sympathiek. Mijn aanwezigheid lijkt hem…. Lijkt hij vervelend te vinden, lijkt hem te generen of zo. Of misschien ben ik dat gewoon die dat zo aanvoelt. Waarschijnlijk. Want ik heb een dikke boon voor hem. En hij heeft een lief. Precies of hij ziet niet dat ik een boon voor hem heb. Dat zet mij zo in een zielige positie. Maar anderzijds zijn dat ook gewoon negatieve, onzekere gedachten die alleen maar de werkelijkheid sturen. Self fulfilling prophecy.

Over de foto’s is er ook nog altijd niets gezegd. (in januari waren Paolo en zijn papa vol bewondering over de foto’s die ik had gemaakt van Trapani. Ze zeiden dat ze er gerust een aantal van aan de muur van hun B&B wilden hangen. Ik had daarna de mooiste foto’s vergroot laten afdrukken en opgestuurd als cadeautje voor hen, nvdr.) Zouden ze dat ook gênant vinden? Ik kreeg wel iedere keer korting van hen. Misschien is dat om te compenseren. Hun verplichtingsgevoel dat ik hen heb gegeven, afkopen. Ze willen de foto’s niet, die liggen ergens in een hoekje, totaal ongebruikt. Hij heeft ze eigenlijk ook nooit mooi gevonden. Hij heeft dat toen alleen maar gezegd om vriendelijk en beleefd te zijn, en nu heb ik hen met een vervelend gevoel opgezadeld, en daar willen ze nu vanaf en dat doen ze door de korting te geven.

Paolo is slecht voor mijn eigenwaarde. Ik moet hier zo snel mogelijk weg.

18u (San Vito lo Capo)

Veel beter voor mijn eigenwaarde is Giampiero, die ik vorige keer (in mei) in San Vito lo Capo heb leren kennen. Die me voor het eerst sinds lang nog eens deed lachen. Die me toen zo’n geweldige avond had gegeven… Die me zo goed over mijzelf deed voelen. Die me versierde, die me complimentjes gaf. Die me als een prinses behandelde en me deed lachen.

Sommige mensen geven je het gevoel dat je goed genoeg bent, en zelfs meer dan dat. Dat zijn de mensen bij wie je moet zijn, neem ik aan. Hoewel Paolo zijn appreciatie voor mij wel al heeft uitgesproken (in mei: “echt tof om je terug te zien” en zijn veelvuldige knuffels en kussen), toch doet hij me altijd voelen alsof ik toch een beetje lastig, zielig ben.

Bij sommige mensen hoef je geen indruk te maken, hoef je niet te proberen indruk te maken, je bent oké zoals je bent. En dat is een fijn gevoel. Sommige mensen worden niet ongemakkelijk van mij. Ik heb de indruk dat Paolo altijd ongemakkelijk wordt van mij. Of misschien straal ik mijn ongemakkelijkheid te veel uit

Vandaag dus om 13u de bus genomen. Ik voelde mij echt belabberd in de bus. Ook de weg naar het hostel was een opdracht. Aangekomen was ik kapot. Ben direct in mijn bed gedoken. Niet echt kunnen slapen. Tegen 17u er uit gegaan en een douche genomen. Ik kon eigenlijk niet wachten om naar de bar van Giampiero te gaan. Daar zit ik nu. En hij legt me in de watten.

Zondag 11 september

Amai, ik ben zo blij hier te zijn. het is hier echt zalig. Zalig weer, zalige sfeer. Echt ZAAAAAALIG rustig en levendig. Geen idee waarom ik mijn tijd al die tijd heb zitten verdoen in steden. Echt onbegrijpelijk. Ik had zoveel kunnen doen hier in San Vito.

Ik wist gisteren dat ik eigenlijk een dagje moest wachten met naar Giampiero te gaan. Dat ik eerst een goei nachtje moest slapen, dan een dagje mijn hoofd helemaal leegmaken op het strand, en dan pas uitgeslapen en ontspannen naar hem gaan. Ik wist dat seks niet kon, gisteren, dat ik zou blokkeren. Maar ergens dacht ik dat het wel zou lukken, omdat ik er zin in had, en ik was te ongeduldig om hem te zien.

Gisterenavond (zaterdag) ben ik dus ziek en doodmoe en al naar de bar van Giampiero gelopen. Direct, nadat ik gedoucht had in het hostel. Hij was blij mij te zien. Heel blij. En dan ben ik daar eigenlijk gebleven tot sluitingstijd. Dus van een uur of 18u tot een uur of twee ‘s nachts. Een paar keer wilde ik vertrekken omdat ik te moe was. Giampiero raakte me voortdurend aan en had me ook al twee kusjes gegeven. Tegen het einde van de avond leken we een koppel, al hadden we nog niet eens echt gekust. En hij wond er geen doekjes om wat zijn plannen waren met mij. Dus dat was ook 1 van de redenen waarom ik af en toe wilde vertrekken. Ik voelde me niet in staat seks te hebben. Ik wist dat ik ging blokkeren. Maar af en toe haalde hij de druk eraf, en dacht ik dat het wel zou meevallen, als hij geduldig was en me zou opwinden. Ik werd wel opgewonden van zijn aanrakingen, maar daarom was ik nog niet klaar om er voor te gaan, om me te laten gaan. Ik was te ziek om me te laten gaan en niet ontspannen genoeg. Plus dat ik niet zo veel eerder al seksuele aandacht had gekregen, van Andrea, dus dat verminderde de seksuele drive wat.

Maar toch wou ik met hem naar bed. Dus ik bleef. Ook omdat het reuze gezellig was. Overal feest in de straten, en ik zat eigenlijk heel de tijd tussen vrienden van hem. Ik voelde me niet alleen of op mijn ongemak. Ik voelde me goed, op mijn gemak, op mijn plaats. Het was leuk. Echt zo’n avond met de juiste vibe. Alleen jammer dat ik dus ziek en doodmoe was. En toch brachten de mojito’s (met weinig alcohol) me er enigszins bovenop. Maar toen hij de bar sloot, en me meenam in de auto, kreeg ik schrik. Hij sprong bijna op mij. Alléja, hij was te hevig, duwde zijn tong in mijn mond… en dan blokkeer ik. In bed kwam hij hevig op me liggen, begon mij hevig overal te kussen en te likken. En dan blokkeer ik. Voor mij mag het wat rustiger gaan. Anders blokkeer ik.

Gelukkig is hij 48 en geen 31 (zoals Andrea), en kon hij het allemaal plaatsen zonder het op zichzelf te betrekken of kwaad te worden.

Uiteindelijk, toen hij mijn borsten gevonden had… of eerder een zachte manier om ze aan te raken, en ik dus opgewonden werd (eigenlijk ben ik echt niet moeilijk, ik heb heel simpel twee knopjes die je rustig en subtiel kan aanzetten 😊) heb ik hem gepijpt, en meteen daarna toch nog op hem gekropen en dat was tegen verwachting in plots heel opwindend en fijn voor mij. En omdat hij, terwijl we het deden, me de hele tijd zat aan te moedigen om te komen, liet ik me dus maar gaan. Ook omdat hij zei dat hij nooit IN iemand kwam (de reden daarvoor heb ik nooit begrepen). Maar daarna was hij dus nog altijd niet gekomen. Ik wou hem doen komen door te trekken, en heb dat een tijd gedaan, maar hij zei dat hij zo eigenlijk nooit kwam, dus ja… Toen liep dat weer 1-0 voor mij af. Niet dat Giampiero daar zo’n probleem van maakte, maar ik had toch liever gehad dat hij was gekomen. En hij ook natuurlijk. Want het kostte me moeite om hem daarna van mij af te houden.

Hij is nogal hevig en erg aandringerig, een beetje zoals Francesco. Met dat verschil dat ik Giampiero echt wel graag heb. Uiteindelijk stelde hij voor dat hij in de andere slaapkamer zou gaan slapen, wat ik wel heel lief en altruïstisch vond. Dus toen heb ik rustig kunnen slapen (al was het al vier of vijf uur in de ochtend).

Maandag 12 september

Zondagochtend zoals altijd op vakantie vrij vroeg wakker, tegen een uur of tien. Giampiero was nog aan het slapen. Ik ben dan op zijn terras gaan zitten en beginnen schrijven.

Daarna zijn we gaan ontbijten. Met de Vespa. Zaaaaaaaaalig. Heerlijk achterop, wind in de haren… prinsheerlijk. Het was toen al een uur of 13. En om 15u zou hij zijn bar openen. Dus hij wou nog eventjes met mij op het strand gaan liggen. Maar ik had mijn bikini niet mee, dus zijn we naar het hostel gereden, waar mijn bagage lag. Daar ontdekt dat ik mijn sleutelkaart kwijt was, maar ook het boek van Frank Albers. En dan eigenlijk van hier naar daar zitten rijden om het boek te vinden, maar niet gevonden. Met al dat heen en weer rijden bleef er te weinig tijd over om naar het strand te gaan. Hij is dan gaan werken en ik ben een fiets gaan huren en naar het hostel gereden, heb een douche genomen en ben teruggefietst en heb mij op het strand gelegd.

Het was toen eigenlijk al vrij laat in de namiddag. Jammer dat op dat strand de zon achter de bergen verdwijnt nog voor hij onder gaat. Ik ben blijven zitten tot het helemaal donker was. Dan naar de bar van GP.

Ik wou eigenlijk fatsoenlijk eten. Francesco had mij de dag ervoor al gevraagd of ik iets met hem wou gaan eten, ik had toen niet geantwoord. Het was een beetje awkward, want hij en Giampiero blijken vrienden te zijn. Maar toen ik dus in de bar aankwam, leek Giampiero weinig aandacht te hebben voor mij. Mijn onzekerheid kwam op en ik besloot dat ik geen zin had om achter iemand aan te lopen, dat ik sowieso ergens anders fatsoenlijk wilde eten, en dat ik dus evengoed met Francesco kon gaan eten, aangezien Giampiero toch geen tijd had voor mij. Daar is hij dan moeilijk over gaan doen.

Op dit moment (21.30, maandag) ben ik plots in een hele onzekere, introverte bui geraakt. Ik weet ook niet hoe het komt. Het was er plots.

Ik heb vanmiddag op het strand gelegen, ben langs de bar gelopen en het vuur spatte er af tussen ons. Staan kussen op straat alsof we de enigen op aarde waren. Daarna ben ik naar de zonsondergang gaan kijken, en plots was het er: volledige onzekerheid. In mezelf gekeerdheid, triestigheid, angst, verlegenheid. Het gevoel hebben dat ik niet gewenst ben, dat ik iets kom zoeken wat hij me niet wilt geven.

Misschien is dat over mij heen gekomen omdat ik plots besefte dat ik ineens een beetje afhankelijk van hem was. Plots, zo lopend door de straatjes, nadat ik naar de zonsondergang was gaan kijken, vroeg ik me af wat ik nu zou hebben gedaan als ik Giampiero niet kende of als ik niet had met hem wat ik nu heb. En ik bedacht dat ik dan toch maar wat zou zitten ronddolen, zoekend op tinder naar gezelschap, me alleen voelend. En ik denk dat ik van die gedachte heel triestig werd. En onzeker. Omdat ik eigenlijk al die ontspannen, leuke momenten aan hem te danken had, wat me dus afhankelijk van hem maakte. Plus, net daarvoor op de fiets nog, had ik beseft hoe fantastisch het was tussen ons. En beseffen hoe waardevol iets is… maakt me altijd kwetsbaar.

En toen ik dus langs de bar kwam, na de zonsondergang en het rondwandelen, en hij mij niet direct kuste, werd ik dus mega-onzeker. Ik heb beseft dat ik hem toch wel... dat ik toch wel gevoelens voor hem begin te krijgen en ja, da’s zo onzekermakend.

Terwijl ik hem gisteren van mij af moest slaan, we ruzie kregen omdat ik in het hostel wou slapen en hij daar beledigd om was, en hij kwaad werd omdat ik met Francesco iets ging eten... Terwijl ik gisteren alleen maar mijn vrijheid wou, ben ik nu bang dat hij me niet eens meer wilt vanavond.

Vannacht dus in het hostel geslapen, en vanmorgen (maandag dus ) opgestaan rond 10u, gedoucht op mijn gemak, en dan naar het strand gefietst (te voet is het van de hostel bijna een halfuur naar het strand). Gaan ontbijten. Daar op het terras beginnen schrijven. Dan een berichtje van Giampiero. Meteen daarna plots een bericht van Frank Albers op facebook! En op datzelfde moment belt Bart! Alles tegelijk.

Terwijl ik bel, komt er een Italiaan aan mijn tafeltje zitten. Hij doet maar… Als ik na een uur bellen met Bart eindelijk opleg, vraagt hij of ik zin heb om een wandelingetje te maken. Euh, nee. Absoluut niet. Waarom in godsnaam.

(Toch punten voor de poging. In België hebben mannen vaak te weinig lef. In België lijkt een blauwtje lopen wel een misdrijf, iets om te allen tijde te vermijden. In Italië is het eerder een nationale sport. Niet dat het de bedoeling is om een blauwtje te lopen, maar zij denken eerder in de geest van: "no pain, no gain". Bij Belgische mannen is het eerder: "no gain, no pain": ze gaan er geen moeite voor doen als ze niet zeker zijn dat het iets gaat opleveren).

Dan een bericht van een Italiaan (Niccoló, ook vertaler) met wie ik gisteren aan het babbelen was. Of ik mee naar het strand achter de vuurtoren wou. En omdat ik eigenlijk vandaag naar een ander strand wou omdat het strand aan het centrum eigenlijk overvol is en omdat daar de zon ook al verdwijnt achter de bergen voordat hij ondergaat, ging ik erop in. Maar eigenlijk maakt Niccolo mij nerveus. Het is zo een pietje precies dat bij het minste op zijn tenen getrapt is. Zo’n type. Ik zei eerst ja, maar als hij de plannen dan van mij overneemt (hoe laat, naar waar, hoe en wat) en ik dan bedenk dat ik eigenlijk eerst nog een bikini wil kopen, een broodje wil eten bij Giampiero (en hem zien), mijn camera wil gaan halen in het hostel en ik me opgejaagd, geremd en verplicht tot van alles begin te voelen, krijg ik zin om te ontsnappen.

Dinsdag 13 september

Giampiero en zijn broer Vito hebben zonet slaande ruzie gekregen in hun bar. Familiezaken, daar kan je toch nooit tussenkomen, en ik werd er ook emotioneel van, want ik wens ze allebei het beste. Ik vind zoiets verschrikkelijk. En bovendien had ik schrik dat ik op een of andere manier mee gezorgd had voor de uitbarsting van Vito. Jaloezie, of gewoon ik die te veel tijd doorbreng met GIampiero en hem van zijn werk hou, of gewoon het feit dat Giampiero moe was vandaag door te weinig slaap en daardoor minder verdraagzaam tov zijn broer was. Dat dat op een of andere manier de ruzie mee had uitgelokt.

Net voor ik naar de bar ging, bedacht ik me dat ik me toch enigszins in een mindere vakantiesfeer voel. Gewoon omdat ik de tijd met Giampiero doorbreng en het voor hem gewoon werken is. Hard werken ook. Van 15u in de namiddag tot soms drie uur ’s nachts. En als de spanningen dan tussen de twee uitbarsten, dan voel ik me nog minder in een vakantiestemming, want ik trek mij zoiets aan. Ik ga daarin mee, ik voel me betrokken. Ik wil de dingen voor hem verlichten, maar dat gaat natuurlijk helemaal niet. Het enige dat gebeurt is dat ik… Terwijl ik dit schrijf, vraag GP of ik hoorntjes van papier kan maken. Natuurlijk kan ik frietzakjes maken. Ben blij dat ik hem kan helpen 😊 Hij is opgetogen dat het me van de eerste keer lukt. En ik ben blij dat hij opgetogen is. De sfeer keert terug.

Ik was met mijn verhaal bij maandagnamiddag gebleven. Uiteindelijk dus niet meer met Niccolo naar dat andere strand gegaan. Ik had effe nood om mijn eigen ding te doen. Dus uiteindelijk mijn spullen gaan halen in het hostel en dan naar het strand. Het was al wel vrij laat in de namiddag (zoals gewoonlijk) toen ik op het strand lag. Toen de zon achter de berg verdween, ben ik achter de berg gefietst om de zonsondergang te zien. Het was dus daarna, toen ik weer naar de bar ging, dat ik plots onzeker werd.

Maar als Giampiero na een tijd met me begint te praten, en me weer fantastisch doet voelen, gaat het een stuk beter.

Woensdag 14 september

We zijn al woensdag. Ik heb mijn plannen veranderd voor Giampiero.

Ik ging gisteren of vandaag naar Favignana gaan. Dat was het plan. Maar dat plan is dus een beetje veranderd door Giampiero. Gisteren, en ook vandaag, voelde ik me daar slecht bij. Je plannen veranderen voor een persoon is…gevaarlijk.

Ik wil niet achter iemand aan lopen. Niet meer. En zeker niet achter Giampiero. Vanmiddag heb ik alles uitgesproken tegen hem. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt als met hem. Ik heb nooit iemand gekend zoals hij en ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand die ik zo geweldig vind, mij ook graag ziet. Ik heb nog nooit iemand zo lief en zo attent gekend.

Het is me het weekje wel. Chronologie lukt precies niet meer goed.

Zaterdag 17 september (Trapani)

Het is al zaterdag en schrijven is niet gelukt. Ik kan het niet meer bijhouden. Misschien moet ik terug in de tijd gaan. Ik ben sinds gisteren weer in Trapani en vandaag ga ik naar Favignana, maar ik moet wel wachten tot 14u. Alle boten zijn volgeboekt tot 14u. Dus dan maar naar de bar van Paolo gegaan.

Gisteren (vrijdag) heeft Giampiero me ’s morgens naar Trapani gebracht. We zijn om 8u30 opgestaan, naar het hostel gegaan voor mijn bagage, daar ontbeten, mijn fiets teruggebracht en dan vertrokken.

In Trapani eerst naar zijn huis (waar zijn papa woont) gegaan, dan naar zijn garagebox waar hij wat spullen moest ophalen, en dan in een soort refter (type lunch garden) met zijn papa gaan eten. Zijn papa is 80. Daarna nog een koffie gaan drinken met z’n drie, en dan afscheid genomen. Ik voel me zodanig in liefde omhuld, dat ik het afscheid niet moeilijk vond. Alsof ik hem ’s avonds sowieso toch zou zien. Het voelde niet als afscheid.

Dan naar Elipao gegaan, en daar gezeten tot een uur of 16u, tot ik kon inchecken in mijn b&b. Af en toe wat met Paolo gebabbeld, foto’s gemaakt van Elisa, en van de bar. Dan ingecheckt om 16u en dan in bed gekropen. Ik was zooooo verschrikkelijk moe. De hele week had ik al een korte nacht gehad. Iedere avond tot sluitingstijd in de bar van Giampiero gezeten, en daarna nog een paar uur seks enz., en nooit echt goed geslapen, en ’s morgens was ik toch altijd alweer rond negen of tien weer wakker. Nooit veel meer dan vier of vijf uur geslapen. En donderdagnacht had ik bijna niets geslapen.

Donderdagavond was wel geweldig. Heb me goed geamuseerd. Ook met Simò (afgekort voor SImonetta) gedanst en zo… Ik voelde me ontspannen. Wel een hevige vlaag van angstige jaloezie gehad toen Simo naar huis ging en afscheid nam van Giampiero. Hun knuffel bleef maar duren en zijn geliefkoos ook. Hij is nu wel een warm persoon die lief is voor iedereen, maar dit kon ik niet aan. (Ik wist niet dat ze aan het wenen was, dat hoorde ik achteraf). Dus ik ben weggelopen omdat ik het niet aankon. Dan mezelf een beetje rede ingepraat en teruggegaan. Beetje met de kok van de bar en nog iemand gepraat. Die andere wou een foto trekken, maar liet m’n toestel vallen, waardoor er een stuk uit de lens viel. Ik ontplofte bijna. De emoties van eerder kwamen eruit, en ben dan op het strand wat gaan afkoelen (en dansen, want er werd gedanst aan de bars op het strand). Broer van Giampiero kwam me dan zoeken en zei dat ze de lens hadden gemaakt. Dat kon ik moeilijk geloven, maar de lens werkt wel terug. Nadat Giampiero de bar had gesloten, zijn we naar de bar ernaast gegaan, waar ook Marco (de eigenaar van het hostel) en Carmen (vrijwilligster die daar werkt, met wie ik de dag ervoor overdag in de bar had zitten babbelen) waren. Gedanst en me geamuseerd. Het was zalig tussen Giampiero en ik. Ik voelde me een koppel met hem. Eigenlijk al sinds woensdagavond toen hij me vlak voor hij insliep “ti adoro” toefluisterde.

Die woensdag hadden we wel goed gepraat. Dat heeft ons denk ik dichter bij elkaar gebracht. Al maak ik me geen illusies. Hoe gehecht hij ook aan me leek te zijn gisteren… Het leven gaat verder en ik ben maandag weer in België, en hij in het zomerse Sicilië, waar hij iedere dag ontspannen, mooie en in hem geïnteresseerde vrouwen leert kennen.

Hij ging er alles aan doen om me zondagnacht, de nacht voordat ik mijn vlucht heb terug naar België, nog te zien, maar zelfs daar ben ik niet zeker van. Het was fantastisch tussen ons. Ik heb nog NOOIT zoiets meegemaakt. Zoiets wederzijds. Of misschien toen ik 17 of 18 was, met Lanfranco en Manuel, maar dat is al een half leven geleden. Ik kan me niet herinneren dat ik verder nog zoiets heb meegemaakt.

Donderdagochtend met GP met de Vespa gaan rijden en daarna gaan zwemmen. Ohja, vergeten: donderdagnacht, na het uitgaan, zijn we nog gaan skinny dippen!)

Paolo was gisteren ook wel kei lief tegen mij.

Goh, ik schrijf alles door elkaar, maar er gebeurt zo veel

Gisteren omhelsde Paolo me plots en zei dat ik ‘una brava persona’ ben (een goed iemand). Daarnet komt hij plots zwijgend aan in de bar en kust me op mijn voorhoofd, zonder iets te zeggen. Da’s wat ik zo geweldig aan Paolo vind, die woordeloze tederheid.

Donderdagmorgen (en de hele donderdag) was dus geweldig: vespa rijden, zwemmen, strand, bar, dansen met Simo, dansen met GP na sluiting en daarna skinny dippen, en daarna samen slapen.

Ik mag niet gaan vergelijken of zo, er valt ook niks te vergelijken, maar tussen GP en mij is er iets dat gebeurt. Tussen Paolo en mij is er iets dat ZOU kunnen gebeuren, of zo. Droom…
Met Paolo kan ik praten. Met GP praat ik niet echt. Niet écht. De helft van de tijd versta ik toch niet wat hij zegt. Maar het maakt hem niet minder geweldig.

Woensdagmorgen met GP naar de oude tonijnfabriek gereden. Daarna in de bar met Carmen en vriendin zitten babbelen. ‘s avonds was het vrij saai. ’s Nachts lang gevreeën.

Ik denk dat ik nu bijna ongeveer alles verteld heb. Al weet ik niet meer goed wat ik dinsdag heb gedaan.

Op deze moment mis ik hem heel erg. Nu lijkt het echt lang geleden dat ik hem gezien heb en ik mis de levendigheid van de bar en zijn alomtegenwoordige warmte. Zijn voortdurende aandacht en liefde.

Terwijl ik me gisteren nog volledig omhuld voelde in zijn liefde en ik net blij was om effe rustig alleen te zijn, voldoende te kunnen slapen en ik het vooruitzicht van Favignana had, en ook de aandacht van Paolo, Elisa en zijn papa, en ik van GP een bericht kreeg dat hij me heel erg miste, voel ik me nu best alleen.

21u (Favignana)

Ik heb weer niet op centen gekeken en heb een bungalow op de camping genomen. Nu zit ik zo’n beetje alleen te wezen op de camping. En nu mis ik GP en zijn bar natuurlijk verschrikkelijk.
Ik ben op het strand gebleven tot ongeveer 20u, dan naar camping gefietst en dan naar centrum. Ik hoopte er te aperitieven met Rosario, maar die is bij vrienden gaan eten. Hij zou me straks een bericht sturen, schreef hij, maar dat zou me verbazen.

Omdat alleen eten in het centrum tussen al dat volk me niet aansprak en omdat ik toch moet eten, ben ik in het restaurant van de camping gaan eten. En al mag ik niet klagen – morgen heb ik immers weer een dag van zon op Favignana – na al die tonnen aandacht van GP kan ik niet anders dan hem missen. En vandaag heeft hij nog niks gestuurd van missen (ik wel). Ik vraag me af of hij me mist, en of het ook nog eens zo zal zijn als de laatste dag, de dag dat we afscheid namen… als een koppel… als een diepverliefd stel, zot van elkaar.

Blijft daar iets van over? Of vervaagt dat, wordt het weggespoeld als een prachtig zandkasteel door de vloed… Ooit geweest, ooit prachtig geweest, maar weggespoeld, zonder een spoor dat ervan overblijft.

Paolo zat vandaag (of was het gisteren) even naast mij en zei serieus: “koop een huis in Trapani, Veerle”. Giampiero zei na ons gesprek in de oude tonijnfabriek: “ik zou verliefd op je kunnen worden”.

Maar hoeveel blijft er over als iemand weggaat. Als je uit het zicht bent.

Uit het oog, uit het hart, leerden me Lanfranco en Manuel jaren geleden. Ondanks hun woorden. Manuel heb ik vorig jaar op FB teruggevonden. Of liever, hij mij. Hij vertelde me dat hij mijn adres toen, al die jaren geleden, kwijt was, en hoe hij daar kapot van was, en dat hij al die tijd mij nooit vergeten was… En hij zei allemaal dingen waaruit ik moest afleiden dat mijn conclusie van uit het oog uit het hart niet opging voor hem.

Maar het kwaad is geschied. Ik ben sindsdien met die gedachte door het leven gegaan.

Zondag 18 september

Laatste dag. Ik moet zeggen: zo twee nachtjes goede nachtrust hebben me toch goed gedaan. Ik heb toch echt nachtrust nodig om te functioneren. San Vito was heerlijk, maar ik miste nachtrust.

Mijn nachten waren kort, mijn dagen nog korter. Enkel de avonden waren lang. Maar alles flitste voorbij. San Vito was HEERLIJK. Maar ik heb zeeën van tijd gemist. Tijd. Precies waarvoor ik op reis ging.

Ik heb de hele week geen enkele ochtend gehad., behalve toen ik de tweede nacht in het hostel sliep. Toen heb ik een lange ochtend gehad, die tot 15u duurde 😊 Ik hou van lange ochtenden. Nergens naartoe moeten, niks moeten. Zeeën van tijd. In San Vito had ik over het algemeen tijd tekort. Het was altijd hollen hollen.

Woensdag 21 september

Ik ben alweer thuis. Maar misschien moet ik blijven schrijven.
Zondag heb ik de hele dag op het strand van Lido Burrone gelegen. Tegen 17u begon het toch wat bewolkt te worden. Fiets binnen gedaan en iets gegeten en boot genomen terug naar Trapani.

Om 21u in Trapani dan gedoucht en een slaatje gaan eten bij Elipao. Eigenlijk samen met Paolo, Elisa en ouders van Paolo samen gegeten. Wel grappig eigenlijk, als ik er nu over nadenk. Maar wel kei leuk. Kan wel goed opschieten met de papa van Paolo. Voordat ik vertrok naar Favignana vertrouwde hij me toe dat de broer van Paolo tien jaar geleden was gestorven. Paolo vertelt dit nooit, zei hij. Ik moest het ook voor mezelf houden, zei hij. Hij zei dat Paolo sindsdien een soort tristesse over zich had. En zijn vrouw, de moeder van Paolo, was op twee jaar tijd erg verouderd, zei hij. Van verdriet.

Na mijn slaatje nog een yoghurtje genomen en toen zat ik echt vol. En werd ik plots heel moe.
Ik had veel zin in een zalige goede nachtrust in dat zalige comfortabele bed van de B&B, maar GP ging komen, zoals hij had gezegd. En voor hem wilde ik graag mijn nachtrust opgeven.

Het was als een sprookje. Ik had niet gedacht dat hij nog zou komen. Maar niet alleen is hij nog helemaal van San Vito naar Trapani gereden ’s nachts, hij heeft zijn bar ook vroeger dan anders gesloten. En dan nog tijd gemaakt om te douchen en zich mooi te maken. Om 2u ’s nachts stond hij voor mijn bnb. Ik had hem pas tegen de ochtend verwacht. En voordat hij bevestigde dat hij kwam had ik hem zelfs helemaal niet verwacht. Het was fijn om hem terug te zien. Ik kon het eigenlijk niet goed geloven. Zoveel moeite dat hij doet om naar mij te komen, zonder kwaad te worden als aanvankelijk de seks toch weer niet zo goed lukt (hij besprong me weer). Dus enkel voor de seks is het niet…

En zoveel lieve, aanhankelijke dingen die hij zegt (dat hij altijd uitkeek naar het moment om de bar te sluiten om dan bij mij te zijn, dat als ik wat op mij liet wachten voor ik naar de bar ging, hij altijd ongerust was, dat hij zich altijd afvroeg waar ik was… enz)

Ondanks al die dingen klapt hij toch toe als ik in de luchthaven mij hardop afvraag of ik hem nog ga zien. Misschien toch moeilijk te doorgronden, die GP