Deel 10 - September 2019

Reis van 7 september tot 24 september 2019

Brussel-Zuid (8.17) - Lyon (12.00)

Lyon (12.36) - Marseille (14.30)

Marseille (15.25) - Genova (21.05)

Genova (21.20) - Palermo (16.55)

Vrijdag 7 september

Het is de eerste keer, denk ik, dat ik niet langs Parijs hoef. (Of had ik al een keer Brussel-Marseille…?)

Roby heeft me eergisteren, net voor mijn vertrek, laten weten dat hij iets heeft met iemand. Dat hij veel aan me heeft moeten denken, dat ik een speciale vrouw ben, maar dat hij nooit een vonk heeft gevoeld. Het hakte er toch weer in. Reality check.

17.40

Vorige reis heb ik veel geschreven. Ik heb het gevoel dat ik dat nu minder ga doen. Of ik moet er opnieuw inkomen… Ik schrijf al een tijd ook niet meer thuis in m’n dagboek. De eerste weken na mijn vorige reis schreef ik nog veel.

Zaterdag 8 september

Ik heb altijd stress voor mijn aansluitingen, maar deze keer nog meer, omdat ik maar 30 minuten in Lyon had en maar 15 minuten in Genua. Er mocht dus geen vertraging zijn, of het ging me veel geld en kopzorgen kosten.

In Lyon ging het goed. So far so good. TGV van Brussel naar Lyon was prima op tijd. In Marseille had ik iets meer overstaptijd (een uur) maar daar waren geen vertragingen. De Thello van Marseille naar Genova vertrok ook stipt en reed de eerste uren ookzonder vertraging. Het zag er dus allemaal goed uit. Het kon dus wel eens lukken. Wat me opnieuw nerveus maakte voor het andere probleem: mijn ticket (super-economy) voor de nachttrein was geldig van Milano naar Palermo en volgens de helpdesk mocht ik enkel in Milaan opstappen en was opstappen in een ander station (Genua dus) niet toegelaten. Opstappen in een ander station zou zoveel betekenen als opstappen zonder geldig vervoersbewijs. Zo waarschuwde de helpdesk me. Dat had me wel bang gemaakt. Zo bang dat ik een hele namiddag (donderdag) heb besteed aan het toch maar zoeken naar oplossingen om via Lyon in Milaan te geraken. Of zelfs om dan maar mijn hele reis om te boeken en via Parijs naar Milaan te gaan. Ik was nog bereid geweest 100 euro te betalen, maar ik vond geen aanvaardbare oplossingen en dus gokte ik het er maar op.

In Ventimiglia kreeg de trein dan toch plots vertraging, die verder opliep tot 25 minuten. Ik zag mijn aansluiting dus in het water vallen… Het waren spannende minuten. Maar die vertraging haalde de trein al rijdend weer in, en uiteindelijk kwam hij aan om 21.14 en vertrok de nachttrein in Genua  5 minuten te laat en werd er niet moeilijk gedaan over mijn ticket. Stress voor niks dus.

Vannacht best goed geslapen, hoewel onrustig door tandpijn. Ik denk veel aan Roberto, maar ik ben ook ergens blij dat ik nu gedwongen word om elke hoop op te geven.

Maandag 9 september

Ongelooflijk zeurende tandpijn. Al een hele week. Ik had gehoopt dat het weg zou gaan voor de reis, maar helaas. Het maakt eten er niet gezellig op.

Ik heb veel te schrijven maar ik ben niet zo schrijverig.

Gisteren om 12.30 in Messina aangekomen. Daar stond dan een vervangbus naar Palermo, die alle treinstations moest aandoen tussen Messina en Palermo. (dus iedere keer autostrade af en door het centrum naar het station). Na twee uur hadden we nog maar 20 km gedaan, denk ik.  Pas om 19u in Palermo… (zes uur bussen dus voor een afstand van 230 km). Ik had al beter een directe bus genomen naar Palermo.

Voor de nachttrein had ik deze keer eens 10 euro meer betaald voor een driepersoonscompartiment, omdat ik me herinner daar ooit in geslapen te hebben (in 2017) en die bedden waren comfortabeler. Maar er was iets mis met die wagon en we werden in een compartiment voor vier personen gelegd. Ik kreeg dus hetzelfde als anders. Maar ik mag niet klagen want ik heb al m’n treinen gehaald.

Voor de eerste nacht na mijn slaaptreinnacht ga ik meestal naar de b&b van Alberto, waar ik me helemaal op m’n gemak voel, waar het heerlijk stil is en waar ik alles heb wat ik nodig heb om van m’n treinrit te bekomen, maar die was helaas volgeboekt. Na wat zoeken had ik iets anders gevonden, een appartement met een groot terras. Zag er zalig uit op de foto.

De host liet me naar Piazza Sant’Anna komen en wou me daar op een glas trakteren, maar ik was kapot van de tweedaagse reis, was bezweet en had tandpijn. Ik wou dus gewoon mijn kamer.

Hij reed me naar het appartement. In de auto al best een interessant gesprek.

Het terras was even zalig als op de foto. Daar eventjes gezeten en gebabbeld. Dan douche genomen en net toen ik naar buiten wilde gaan om ergens een hapje te zoeken, vroeg hij of ik een bord pasta wilde. Dat bord pasta op het terras opgegeten met een glas rode wijn. Mijn vakantie begon niet slecht. Verder gebabbeld in de zeteltjes op het terras, met wijn.

Toen kwam er nog een andere gaste bij, een Grieks, jong, mooi meisje. Nog eventjes met drie gebabbeld. De wijn werkte wel, en ik voelde me heel relaxed en zatjes ook. (Het kan snel gaan bij mij). Rond elf uur toch maar gaan slapen. Misschien wou hij die Griekse wel versieren. 

14.15

Ik ben helemaal niet in form. Palermo maakt me niet blij zoals anders. Komt het door Roberto, de tandpijn, het feit dat ik toch iets minder goed geslapen heb dan bij Alberto, of door de wijn van gisteren… Ik denk misschien toch vooral door de zeurende tandpijn. Wanneer zal die weg zijn? Ik ben een beetje een zombie en zit niet goed in mijn vel. Anders dan de vorige keer…

Het plan was om morgen te gaan fietsen met Alfonso, dezelfde fietsgids als in juni, maar dat is nog niet zeker. Als ik morgen evenveel tandpijn heb als vandaag, wordt het ook niet simpel. Als ik morgen niet ga fietsen, weet ik nog niet goed wat ik ga doen. Misschien een dag eerder naar Isola delle Femmine…

Alfonso, de gids, schreef dat er geen fietsen beschikbaar waren. Dat is wel een teleurstelling.  Ik zou misschien nog een fiets in Palermo kunnen huren en dan met de fiets naar Terrassini gaan, maar het gaat morgen ook regenen… ☹ Dus misschien maar helemaal laten dan.

Na ontbijt ben ik wat gaan rondlopen in Palermo, een nieuwe hoed gekocht (den ouwe was versleten 😁).

Ben langs la Vucciria en langs Ballarò gegaan. Dan weer naar de b&b en op bed gaan liggen (of eigenlijk de zetel, want Toni, de verhuurder, had een overbooking en dus moest ik vanmorgen verhuizen naar de slaapzetel in de living. Ik hoef er wel niet voor te betalen, da’s wel sympathiek.  Ik was bijna aan het inslapen toen Toni binnenkwam, dat was rond 14u of zo. Hij vroeg of ik al gegeten had. Hij heeft dan pasta gemaakt. Weeral gratis eten. Voel me nu wel wat beter, al is de pijn er nog altijd.

Dinsdag 10 september

Mijn verblijf hier is aangenaam en niet eenzaam. Door Toni, kunnen we wel zeggen.

Ik ben net gaan ontbijten, dat was rond 11u. En nu zit ik in de schommelstoel op het terras. Mijn tandpijn is nog altijd even erg. Ik heb vanmorgen wel weer een ontstekingsremmer genomen. Nu voel ik me een beetje misselijk. Van de drank gisteren, de ontstekingsremmer, de zon, of de pijn?

Gisteren na het dutje dus eerst weer pasta gegeten en daarna op het terras gebleven. Ik had niet veel zin en energie om door de stad te huppelen. Dus zitten schrijven en lezen op het terras. Toni moest om 19 u iemand van de luchthaven gaan afhalen en rond diezelfde tijd kwam er ook een andere gast aan. Hij vroeg of ik die gast wou ontvangen. Voor 2 gratis nachten en gratis maaltijden wil ik heel veel doen.

Nadat ik gast had binnengelaten heb ik eventjes met hem op het terras gezeten en gebabbeld. Hij heet Leonardo en zou de volgende dag, vandaag dus, een wandelroute van Palermo naar Agrigento volgen. Een soort pelgrimsroute. Hij vroeg tips over Sicilië en over waar hij kon eten. Niet lang nadat hij de deur uit was om iets te gaan eten, werd het donker. Ik kon niet goed meer lezen en ik kreeg zelf ook honger. Ik besloot me op te frissen en richting centrum te gaan. Net toen ik de deur uit wilde gaan, kreeg ik een berichtje van Toni. Hij vroeg waar ik was, dat hij in het hostel was (het hostel waar ik in april '19 Davide had leren kennen, waar ik in juni ook nog had verbleven. Toni heeft daar nog gewerkt), en dat ik langs moest komen en dat we daarna zouden gaan drinken. Ik ben dan langs het hostel gegaan, we hebben daar op het dakterras wijn gedronken, en zijn dan naar het straatje met café's gegaan (waar ik ook met Davide in april iets was gaan drinken, nadat ik samen met hem was gaan eten).

Ik voelde me wel op mijn gemak bij Toni. We dronken bier en aten een stuk pizza, en dronken daarna nog meer bier. Tot ik voelde dat ik niet meer kon (dat was al na 2 glazen bier 😊). Het was wel fijn. Het was sowieso fijn om in gezelschap te zijn. Ik vind hem wel interessant, hij heeft inhoud en hij heeft de juiste prioriteiten, waarden, hoe zal ik het zeggen. Het is geen leegloper, al ziet hij er zo wel een beetje uit. En ik merk dat ik zulke dingen belangrijk vind: iemands waarden, gedrag ten opzichte van anderen, enz. Belangrijker dan uiterlijk. Het zal zijn dat ik volwassen word zeker. Zulke dingen maken dat ik graag bij iemand in de buurt ben en iemand apprecieer.

Tegen een uur of half 2 was mijn pijp wel uit, dus ik ging naar huis. Toni sliep in een kamer in het hostel, omdat alle bedden in zijn appartement gebruikt worden door airbnb-gasten. Nadat we afscheid namen, stuurde hij dat ik iets moest laten weten als ik goed was aangekomen. Meteen daarna stuurde hij dat hij had willen vragen om te blijven in het hostel, maar dat hij niet wist wat ik zou denken…. Wat ik zou denken? Wat moést ik dan denken? Dat antwoordde ik. Ik kreeg een  schouderophalende emoticon terug.

Wat moet ik nu denken? Dat hij wel seks wou met mij maar het niet durfde vragen? Sowieso had dat een heel slecht idee geweest. Met de ondertussen zeer beproefde en dus bekende afloop: ik geef me, ik val voor hem, en daarna voel ik me  hopeloos kwetsbaar, onnozel, vragende partij, onzeker en weet niet mee hoe me te gedragen.

Woensdag 11 september

Gisteren ook weer een luie dag. Gaan ontbijten en daarna op terras gezeten. Ik zat net in de schommelstoel toen hij binnenkwam. Niet veel meer gedaan eigenlijk dan gelegen en gelezen. ‘s Middags stukje pizza, geslapen, gelezen. 

Tegen achten kwam Toni terug met een nieuwe gast, Rémy, en heeft hij eten gemaakt voor ons drie en daarna hebben Toni en ik nog tot ongeverer 2u ‘s nachts zitten babbelen. Heel gezellig. Het had hetzelfde scenario geweest kunnen zijn als met Davide op het dakterras van het hostel in het voorjaar. Maar ik heb om 2 uur gewoon gezegd dat ik ging slapen. Niks gebeurd. Hij had er wel de kans toe gehad. En als ik lang genoeg had gewacht, of zelf een move had gemaakt, zou er wel iets zijn gebeurd, maar waartoe zou dat leiden… Alleen maar tot onzekerheid en ongemakkelijkheid van mijn kant. Ik ben 100 keer blijer met een nieuwe vriend, iemand die de volgende keer blij is om me te zien, en me niet probeert te ontwijken of mijn berichten niet beantwoordt omdat hij bang is dat ik na het lichamelijke contact te veel verwacht.

Donderdag 12 september

Ik ben helemaal opgedraaid, gestrest, slechtgehumeurd, en ik verlang zwaar naar privacy en een beetje comfort. En ik heb slaaptekort. Mijn tand is beter maar nog niet helemaal. Na drie avonden drinken, twee dagen in gezelschap en zonder veel privacy en een hele week tandpijn, 3 nachten niet voldoende slaap, en vooral dus 4 dagen zonder echt helemaal op mijzelf te zijn en relaxed te zijn (zonder pijn), was ik echt toe aan een dag recuperatie.

20u (Isola delle Femmine)

Eindelijk rust, zo voelt het. Misschien heeft bij Toni zijn ook wel zijn tol geëist, omdat ik toch altijd iets opoffer als ik iemand graag heb.

Ik was niet van plan om naar Isola te gaan (en dus Gaetano terug te zien), waarom zou ik ook, zoveel is er niet te zien in Isola, en het strand vind ik er maar vuil. Maar nu ik er toch ben, omdat de kajaktocht hier begint, ben ik toch wel superblij om Gaetano terug te zijn. Heel blij. Al ben ik ook nog altijd onder de indruk van Toni.

Na de twee dagen Toni had ik nood om effe helemaal op mijzelf te zijn, de indrukken te verwerken, en even helemaal mezelf te kunnen zijn, zonder bang te zijn niet ‘geliket’ te worden, zonder te moeten nadenken of mijn gedrag, mijn reactie wel de juiste is.

Dat lukte gisteren niet. En dat had vandaag ook niet gelukt (als het al gelukt is vandaag) als ik in het huis van Gianpaolo (de kajakgids) was gebleven. Ik had echt even helemaal mijn eigen space nodig. Op dagen zoals gisteren besef ik dat ik toch snel overprikkeld ben als ik te lang tussen de mensen ben en niet even op adem kan komen. Zeker als het mensen zijn die me geen energie geven en waar ik me niet 100% op mijn gemak bij voel. Van Gaetano krijg ik wel energie. 

Ik heb nog altijd vreselijke tandpijn. Ik dacht dat het beter was, maar er zit nog altijd een druk op en het tandvlees ligt open. Eten en praten doet extra pijn.

Effe recapituleren:

Zondagavond dus met Toni (en daarna ook met Griekse) en met wijn op terras tot 23u.

Maandag tot 9.30 geslapen, ontbijt, rondgelopen en terras, pasta gegeten  en ‘s avonds naar ostello en gaan drinken, op divan geslapen.

Dinsdagochtend na ontbijt  weer op terras, moe, tandpijn, kater, hele namiddag op terras en ‘s avonds met Remy en Tony wijn en eten. Tot 2u met Toni onder dekentje op terras. Woensdag wat gehangen op de zetels en op het terras, tot het tijd was om naar Isola te gaan. Toni moest toch die kant op en bracht me er naartoe.

Op plek van afspraak werd ik opgehaald door Gianpaolo (de kajakgids) en Giovanna, die me naar het huis van Gianpaolo brachten, waar ik twee nachten zou overnachten. Dat was op voorhand via mail zo geregeld. Bij het reserveren van de driedaagse kon ik voor de mogelijkheid kiezen om vooraf te overnachten in het ‘kajakkershuis’, wat hij deed klinken als een supertoffe plek, met allemaal andere kajakkers. In realiteit is het gewoon het buitenverblijf van Gianpaolo, met een krakkemikkige badkamer en een primitieve keuken, ergens ver buiten het centrum van Isola. Niet echt wat ik in gedachten had.

Ik was moe, had tandpijn, een kater en was vol indrukken over Toni. Het enige dat ik wou was een beetje rust, mijn eigen plek en alleen zijn, maar dat was me niet gegund. Ik moest meteen beslissen of ik mijn rugzak naar San Vito zou meegeven met iemand die daar een halfuur later heen zou rijden. Beslissingen nemen, haasten, nadenken over wat ik de komende vijf dagen (twee nachten Isola en drie nachten kajaktocht) allemaal wel en niet nodig had, en ondertussen sociaal zijn en een aangename persoon zijn, beleefd enz, dat was gewoon te veel gevraagd op dat moment.

Toen ik dan uiteindelijk mijn spullen die niet mee de kajak opgingen uitgesorteerd had en weggestuurd had (en ik eigenlijk hypergestresseerd was) moest ik nog wat smalltalk met Giovanna zitten voeren, die duidelijk dacht dat ze mij daar een plezier mee deed (of die bevestiging zocht, weet ik veel, ik ben op zo’n moment nogal onaangenaam).

Van daaruit gingen we dan eerst een avondje kajakken, als voorproefje voor de kajak-driedaagse die vrijdagochtend zou starten. Wat iets ontspannends en leuks moest zijn, maar wat eigenlijk veel te veel van me vroeg en ook totaal niet lukte. Ik was moe, had tandpijn, en deed het volgens Gianpaolo helemaal verkeerd, wat me alleen maar heel bezorgd deed worden over de komende drie dagen. 80 km in 3 dagen. Geen idee of ik dat volhoud.

Ik had, in die luttele twee uurtjes, voortdurend een slapend been, en na afloop een zere heup. Om nog niet te spreken van mijn tandpijn, de vermoeidheid die er uiteraard niet beter op was geworden en dan het mentale overprikkeld zijn door Gianpaolo die probeerde het beste uit mij en zichzelf te halen en dus veel moeite deed en veel grapjes maakte, wat me allemaal uitputte. Daarna (21u) pizza samen met de andere deelnemers, een (totaal ongestructureerde, ongeorganiseerde en onduidelijke ‘briefing’ over de komende 3 dagen. Vooral het deel over het eten was me niet duidelijk. Daarna nog boten op auto’s binden en toen we eindelijk weer in zijn huis waren, was het 23u. Ik wist toen al dat ik dat niet volhield. Berichtje naar Gaetano gestuurd en godzijgeprezen er was nog een kamer vrij in zijn B&B vandaag (donderdag). Mijn reddende engel Gaetano.

Woensdagavond dus eerst nog in het huis van de kajakgids Gianpaolo geslapen. ‘s morgens (vandaag, donderdag dus) om 6u wakker geworden en 2 u wakker gelegen. Om 9.30 eruit en meteen weer de goedbedoelde grapjes naar mijn hoofd. Oh god, dit enthousiasme en die overdreven vrolijkheid ’s morgens. Laat me gerust 😉

Rond 10u was hij eindelijk weg, ik had een uurtje tijd om met de fiets een koffiebar te zoeken. Om 11u zouden we inkopen doen om eten te kopen voor de toch, en dan zou hij me in het centrum afzetten zodat ik naar de bnb van Gaetano kon gaan.

Met de fiets in de hitte een koffiebar gezocht. Blaffende honden onderweg (en dus stress), en ik zat op een mannenfiets waar ik amper op kon zitten. Na een half uur eindelijk een bar. Toen ik weer in het 'kajakkershuis' aankwam, was ik totaal bezweet. Wat een mens al niet moet overhebben voor ontbijt. Uiteraard (zoals dat in Sicilië gaat) was Gianpaolo om 11u nog niet terug en om 12 u ook niet. Hij stuurde me een bericht en zei dat ik later op de dag met Patrizia inkopen moest doen. 

Maar mijn lift naar het centrum dan? 

Reddende engel Gaetano kwam me halen (god, wat een SCHAT!)

En halleluja wat was ik blij met de luxe in de kamer. Een fatsoenlijke, nieuwe, propere douche en een toilet die werkte en vooral: PRIVACY! Alleen zijn…. heerlijk.

Ik douchte me, onthaarde mijn benen, waste mijn onderbroeken en kleedje en deed een dutje. Ik masturbeerde, want ik had me al dagen niet ontladen, niet de gelegenheid gehad vóór mijn vertrek, en ik zit aan mijn eisprong, en ik had vannacht een natte droom. En dus moest er wat uit.

Daarna een broodje gaan eten, daarna weer op bed, en daarna naar Gaetano in het krantenwinkeltje om te betalen.

Dan met Patrizia naar de supermarkt voor inkopen voor de volgende drie dagen.

***

Maandag 16 september

Aangekomen in San Vito lo Capo, na een driedaagse per kajak vanuit Isola delle Femmine. Ik heb het gehaald. Het was niet gemakkelijk, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Woensdag 18 september

Miljaar zeg, gisteren een kakdag gehad. Toch tot een uur of 17u, want toen ben ik naar Isulidda gegaan, en werd ik ontspannener. Op het strandje van Isulidda was het heerlijk. Heerlijk gezwommen

Maandagavond slecht geslapen. Ik was al moe en slechtgezind (geworden door Giampiero) en ’s nachts was het bloedheet en raakte ik niet in slaap. ’s Morgens dus moe maar vooral met heel veel tandpijn en met een vreselijk slecht humeur opgestaan. Dat beterde dus niet door de tandpijn, en ook niet door het feit dat Francesco niet antwoordde op mijn berichten met de vraag wanneer hij mij een afspraak kon geven voor een massage, wanneer hij mijn parasol kon geven (die ik de vorige vakantie bij hem had achtergelaten), en of hij mij nu te logeren kon leggen (in één van zijn huizen die hij beheert), zoals hij had gezegd.

’s Middags even op bed gaan liggen tot een uur of twee. Dan fiets gaan huren, parasol gekocht, en op het strand gaan liggen. Met een slecht humeur. Rond 17u ben ik dan naar Isulidda gefietst. Daar was het een stuk rustiger en was het zaaaaalig om te zwemmen.

Donderdag 19 september

Ik sta vol muggenbeten. Ik word er gek van. Maar aloe vera helpt gelukkig. Ik moet wat schrijven inhalen. Zien of dat lukt.

Het is mijn laatste nacht in het hostel. Morgen is het volgeboekt, en moet ik dus ergens anders heen. Volgeboekt als gevolg van het couscousfest, wat ook een reden is om weg te gaan van San Vito. De drukte van het couscousfest zegt me niks.

Even recapituleren vanaf zondag, de dag dat we zijn aangekomen in San Vito lo Capo met de kajak, tegen zonsondergang.

Oorspronkelijk was afgesproken dat we zouden slapen op de camping van San Vito, maar na drie nachten wildkamperen op de stranden, had iedereen meer zin in een echt bed en een goeie douche. Ik stelde voor om in het hostel te gaan slapen. De kajaks achtergelaten bij vrienden van Gianpaolo vlak aan het strand. Nadat iedereen gedoucht had, zijn we gaan eten in het centrum, en gaan slapen in het hostel.

De volgende dag, maandag, de kajaks gaan leegmaken, proper maken en op de jeep van Gianpaolo gaan monteren. Daar zijn we zo ongeveer de hele middag mee bezig geweest. Tegen een uur of vier zijn we dan met z’n vieren een caldofreddo (soort ijsje)  gaan eten als afsluiter. Daarna zijn ze (Gianpaolo en de twee andere kajakkers) vertrokken. Ik ben dan op het strand gaan liggen. Daar gelegen tot ik het koud kreeg. Ik voelde ontspanning opkomen, en vrolijkheid, en mezelf.

Dan in het hostel gaan douchen en naar de bar van Giampiero om er te gaan eten. Ik wou gewoon rustig schrijven en eten. Ik had Giampiero helemaal niet nodig, maar hij kwam erbij zitten, met een slecht humeur. Hij keek de hele tijd op zijn gsm en snauwde me eigenlijk de hele tijd af, waardoor mijn zonnig humeur plots ook de dieperik in ging. Dat, en de hitte ‘s nachts en de tandpijn toen ik wakker werd, zorgden ervoor dat ik de volgende dag (dinsdag) een baaldag had. Het verbeterde wel een beetje toen ik naar Isulidda ging rond 17u. Rond 18.30 kreeg ik ook eindelijk antwoord van Francesco… dat ik om 19.30 naar zijn praktijk mocht komen voor een massage. Dat haalde ik natuurlijk niet. Uiteindelijk schreef hij dat ik om 21u mocht langskomen.

Ik voelde me een beetje verlegen, toen ik daar om 21u was. Maar ik had wel nood aan die massage, na dat drie dagen onophoudelijk peddelen. Het ontspande me wel. Hij probeerde wel weer op plekken te zitten waar hij niet moest zitten, maar ik hield hem tegen.  Ik hoefde niet te betalen. Hij vroeg wat ik erna ging doen. We spraken af om naar de volle maan te gaan kijken en te zwemmen aan de oude tonijnfabriek.

Dat werd een zalige avond. Ik had eigenlijk vroeg willen gaan slapen, maar de stilte, het licht van de maan, die magische verlaten en stille plek van de tonijnfabriek… en dan de (onverwachte) aandacht van Francesco, de liqueur die hij bij had,… Uiteindelijk gekust, maar ook wel leuk gebabbeld. Er had misschien meer van kunnen komen, maar op de rotsen was voor mij te oncomfortabel. Het was weeral allemaal verkeerd voor mijn zelfrespect en zo, maar het heeft me toch ontspannen. En dat is toch ook belangrijk.

Als ik hem zie, dan is hij altijd heel open, maar zodra ik hem niet meer zie, laat hij niks meer van zich horen. Gelukkig betrek ik het ondertussen niet meer op mezelf.

Om 2 uur in m’n bed.

’s Morgens tegen verwachting in voelde ik me niet moe of zwaar. Het had me dus toch goed gedaan. Ik heb lang in de hangmat van het hostel gelegen. Giampiero kwam langs, met een gezicht als een donderwolk. Hij was buitengegooid door zijn twee werkpartners. Ik lag daar in m’n hangmat zonder al te veel zorgen en had niet zoveel zin in zwaarbeladen dramatiek, maar vooral niet in slechtgezindheid naar mij toe. Heb wel even met hem gebabbeld, maar wat voor steun/troost/hulp kon ik hem geven? Geen die hij kon gebruiken.

De avond ervoor had ik Roberto gezien, net voor ik de straat zocht van Francesco’s praktijk. Hij stond aan zijn camper die daar vlakbij geparkeerd stond. Hij zei ciao en iets van ‘sorpresa’ (Ik had hem helemaal niet laten weten dat ik naar Sicilië kwam), maar ik zei enkel ciao terug en fietste weg. ’s Nachts, toen ik met Francesco op de rotsen lag, vroeg Roberto in een bericht of ik kwaad was. Hij schreef dat ik moest langskomen zodat we erover konden praten.

Na het hangmatliggen in het hostel ben ik naar Isulidda gefietst. Onderweg kwam ik Silvia tegen. Tegen wie ik het hele verhaal deed van Roberto, door wie ik me eigenlijk als stront behandeld voelde. Toen ik daar was, heb ik een beetje over en weer ge-sms’t met Roberto (die daar overdag altijd met zijn camper staat) Uiteindelijk kwam hij naar beneden, naar het strandje waar ik lag. Een halfuurtje gebabbeld en dan is hij weer naar zijn camper gegaan. Ik ben dan daarna zelf terug langs de camper gegaan, wat natuurlijk ook weten is wat je dan kan verwachten. Als ik hem dingen verwijt, dan heb ik er zelf natuurlijk ook verantwoordelijkheid in.

Zaterdag 21 september

Laatste dag.

Zou best nog een dag willen blijven, maar heb al geboekt vanavond in Palermo.

Ik heb er de hele namiddag over gedaan om te beslissen of ik bij mijn beslissing zou blijven , of dat ik mijn zin zou volgen….

*

Ik had gewoon zin om te blijven in San Vito. Ik lag lekker relaxed op het strand en af en toe dommelde ik in. Ik had zoveel zin om van dat soozerige gevoel te genieten, en niets te moeten, en pas morgen naar Palermo te gaan. Maar ik had al tegen Toni gezegd dat ik ging komen, en ik voelde me er niet goed bij om af te zeggen. Hij had de kamer gereserveerd voor mij, dacht ik, dus het leek mij niet zo sympathiek om dan te zeggen dat ik toch niet ging komen.

Maar ik had het gewoon wel moeten doen, afzeggen. Want nu blijkt dat ik toch weer op de divan slaap, en er niet voor moet betalen, dus ik had gewoon moeten annuleren. Ook omdat een van de redenen (behalve dat ik niet ondankbaar wou zijn door af te zeggen) ook gewoon was dat ik Toni wou terugzien. Ik had gewoon moeten afzeggen. Dan had ik blijer geweest. Ik had nog een namiddag zonder stress of haast op het strand kunnen liggen, met de gedachte van nog een hele dag in San vito te kunnen zijn. nog te kunnen zwemmen, nog relaxen op het strand, doen wat ik wil, lezen, hangen, schrijven….

Ik had in juni het gevoel dat ik geen problemen had om beslissingen te maken. Nu lijkt het moeilijker. En ik heb niet het gevoel dat ik de juiste beslissingen maak. Zoals vanavond bijvoorbeeld. Ik had gewoon moeten blijven, punt. Ik snap niet dat ik dat niet gewoon gedaan heb. Maar ik ben nu hier. Omdat ik dat zo beslist heb. Raar dat het de vorige keer zo veel makkelijker leek om gewoon te doen waar ik zin in had.

Zondag 22 september

Ik heb toch een beetje heel veel spijt dat ik niet in San Vito ben gebleven. Dat is zo een stomme fout. Alleen maar eigenlijk omdat ik Toni wou zien. Alleen maar omdat ik dacht dat hij het erg zou vinden. Er zijn zo van die dingen… als je de klok kon terugdraaien… Waar zat ik toch met mijn gedachten.