Deel 12 - september 2020

Zondag 30 augustus 2020

Ik ben op van de stress. Ik ben moe, en ik vraag me af of ik ziek ben. Ik was vannacht misselijk, ben drie keer naar het groot toilet gegaan en ik krijg geen hap door mijn keel. Ik wilde mijn reis nog met een dag uitstellen. Ik heb lang getwijfeld, maar dan uiteindelijk toch vertrokken.

Er zit een Siciliaan op de trein van Berchem naar Charleroi. Die moet misschien dezelfde vlucht hebben. Dat is grappig.

21.30 (Palermo)

Wat een  dag. Veel stress. Bang om ziek te zijn/worden. Bang dat dat de temperatuurscanners aan de ingang van de luchthaven meer dan 37,5 zouden aangeven, want dan zou ik niet kunnen vertrekken. Thuis had ik mijn temperatuur gemeten en die was 37,1.

Maandag 31 augustus

Ik heb weinig zin om te schrijven. Dat zou kunnen betekenen dat ik in het moment leef en het naar m’n zin heb.

18.30 (in Bisso Bistrot)

De coronaregels zijn hier in Sicilië heel vergelijkbaar met in België. Er valt dus niet aan te ontsnappen. Maskertje op drukke plekken, maskertje bij het binnenkomen van een café, maar niet tijdens het eten/drinken enzovoort…

Ik heb me vandaag vooral ontspannen. Dat was ook de bedoeling. Eerste dag van mijn regels, dus alles liefst op mijn gemak.

Ik heb half met Toni afgesproken, maar dan ook weer niet. Als de communicatie stroef gaat, dan hoeft het al snel niet meer voor mij. Toch niet als ik mij schuldig begin te voelen en niet vind dat ik mij schuldig hoef te voelen. Op reis wil ik me niet schuldig voelen om wie ik ben of om de keuzes die ik maak, als ik niet vind dat ik iets verkeerds doe.

Vanmorgen opgestaan in de b&b van Alberto, Casa Spasimo, waar ik het liefst mijn eerste nacht slaap omdat ik weet dat ik daar ongestoord kan slapen en omdat ik me daar super welkom en thuis voel. Alberto was nog verwelkomender dan anders. Hij nodigde me uit om mee pizza te gaan eten als ik nog niet gegeten zou hebben, maar ik was te moe en ik had niet veel honger. Dat vond hij gelukkig geen probleem. Op een ander moment had ik graag op zijn aanbod ingegaan.

Ik heb eigenlijk sinds gisteren nog niet echt fatsoenlijk gegeten. De nacht voor mijn vertrek was ik de hele nacht misselijk en de dag van mijn vertrek heb ik amper ontbeten. Ik had ’s avonds enkel twee broodjes gegeten. Vanmorgen wel gewoon ontbeten. Eerst een yoghurtje en toastjes bij Alberto en daarna cappuccino in een bar. Verder vandaag nog niks gegeten.

Ik was vanmorgen wel ontspannen opgestaan, een beetje gebabbeld met Alberto en dan dus mijn cappuccino in een bar gaan drinken. Ik werd daarna opgehaald door de host van mijn volgende b&b. Maria blijkt een sympathieke spraakwaterval te zijn die meteen al nuchter haar twijfels over het mondmasker uitte, en verder ook haar ideeën over corona en de gevolgen voor de economie. Superwarme, hartelijke vrouw. Ik voelde me meteen thuis. Alles perfect en zoals ik het had gehoopt. Dakterras is geweldig. Na de uitgebreide rondleiding door het huis heb ik gedoucht en eventjes op bed gelegen. Ik heb me dan geïnstalleerd op de schommelstoel op het dakterras, waar ik heerlijk ontspannen zat te lezen, naar muziek luisterde en af en toe chatte. Tot het lichtjes begon te regenen, dan ben ik weer op bed gaan liggen. Tegen 18.30 naar Bisso Bistro.

Dinsdag 1 september

Gisteren weer lang (tot middernacht) met Peter gechat. Daarna kan ik de slaap maar niet vatten. Ik voelde me heel onrustig.

Nu cappuccino aan het drinken. De b&b is vlakbij de markt Ballaró. Als ik er doorheen wandel, komt er zoveel levendigheid op me af, dat ik daar wel vrolijk van moét worden.

Mijn geest is wel wat blubber nog. Ik moet onderhand mijn tripje naar de camping in Castellammare plannen, maar organiseren gaat nu niet zo goed.

Ik heb zo uitgekeken naar mijn reisje, en toen het dan eindelijk zover was, was ik mentaal plots zo moe, en hoefde het allemaal niet meer echt. De angst om ziek te worden flakkerde gisteren weer helemaal op.

19.25

Ik voel me plots wat zelfverzekerder. Zou dat komen doordat ik daarnet heel impulsief toch met een tindermatch heb afgesproken en ik dus sociaal contact had? Ik heb die man wel een hand gegeven en ben daarna aan mijn lippen en ogen gekomen… Hij was niet onaangenaam, maar een vervolg komt er niet denk ik. Hij reed in een fiat cabriolet, is onderzoeker cognitieve dinges, en heeft 20 jaar in New York gewoond. Ooit ook twee jaar in Brussel en ook nog in Frankrijk. Dat was aan hem te zien: niet de typische Siciliaanse warmte, maar dat voor de overige westerse landen typische soort van terughoudendheid en scepticisme naar anderen toe. We zijn iets gaan drinken op een terras. Niet lang, een uurtje maar.

Woensdag 2 september (aan het ontbijt)

Gisterenavond nog even met Stefano gebeld. Dat was wel leuk. We spreken misschien vandaag af.

Ik voel nog altijd een soort triestigheid, maar ik hoop dat dat beter wordt als ik goed slaap. Zondag, de dag van mijn vertrek, na die nacht waarin ik misselijk was, voelde ik me zo leeg en op, dat ik dacht dat ik misschien echt depressief geworden was.

Muriëlle heeft gemaild. Groot nieuws. Er stond wel niet zo veel in. Dat ze had gehoord dat ik op reis was en dat ze blij was voor mij en dat we elkaar daarna zouden zien.

Ik heb van Toon gedroomd. Dat ik er seks mee had. Wat heel fijn was, en vertrouwd aanvoelde.

Ik heb voorlopig toch besloten om pas vrijdag naar de camping in Castellammare te gaan. Ik ben nog niet klaar voor de hustle morgen. Te veel gedoe, te veel gesleur. Ik wil trouwens ook ’s morgens vroeg vertrekken, zodat ik een plek kan kiezen met schaduw in de ochtend.

Net even gekeken en daar gaat mijn plan: er rijdt ’s morgens geen bus. Wel om 6.20 maar dat is me te vroeg. De volgende komt om 15u aan in Castellammare, dus dan moet ik misschien toch overwegen om morgen al te vertrekken.

Het probleem is dat ik niet durf te leven tegenwoordig. Ik ben erger geïnhibeerd dan ooit. Ik durf niks meer en heb ook nergens energie voor. Mijn fantasie is weg. Zodra ik weer begin te dromen en mogelijkheden zie, ben ik weer optimistisch en gaat het beter.

Donderdag 3 september

Goeiemorgen.

Ik voel me al een pak beter. Ik raak stilaan uit mijn apathie denk ik. Ik begin stilaan wat zin te krijgen in mijn reis, en ervan te genieten. Actief ben ik nog wel niet. Ik gun mezelf nog 1 luie dag. Morgen gaat het naar Castellammare.

Gisterenmiddag met Stefano gebeld. We zouden in de namiddag afspreken, maar hij belde me pas weer tegen 17u. Dan afgesproken om samen te eten. Net voor ik naar Teatro Massimo liep, waar we hadden afgesproken, zag ik dat er een mooie zonsondergang was, dus snel terras opgelopen. Daar zat de b&b-host met nog een gast. Was eventjes heel gezellig daar op het terras. Geniet-momentjes van sociaal contact.

Na het eten vrij snel weer naar de B&B. Eventje met Stefano op het terras gezeten, tot Patrizia belde voor de tent. (Patrizia zou me haar tent uitlenen).

16.30

De hele dag nog niks gedaan. Buiten gaan ontbijten en in de schommelstoel gelezen. Ik verveel me een beetje en stel me vragen bij het doel van mijn reis. Wat doe en zoek ik hier eigenlijk, wat is de bedoeling. En bij uitbreiding dezelfde vragen over mijn leven.

Ik hoopte eigenlijk met Stefano naar Mondello te gaan vandaag, voor wat verandering van omgeving, maar hij stuurde om 14u dat hij een dutje ging doen. Ik had natuurlijk ook zelf de bus kunnen nemen, maar ook daar was ik te lui voor.  Wat is dat toch met die luiheid van mij, dat gebrek aan energie. Hoe meer ik binnen zit, hoe meer plein- en doevrees ik heb. Ik word mensenschuw van te veel binnen te zitten.

Via Maqueda is eigenlijk vreselijk ongezellig. Het is een beetje de Meir van Palermo. Ik verbaas me erover hoe weinig rumoer ik kan verdragen. Word ik oud?

Niks meer van Stefano gehoord. Waarschijnlijk had hij geen meer om me te zien, aangezien ik gisterenavond nogal kortaf was. Hij zal weer wel ontgoocheld of kwaad zijn, of me niet meer tof vinden. Toni ook al.

FA lijkt ook erg gedesinteresseerd. Misschien ook wel geërgerd en kwaad omwille van de artikels die ik post over corona op FB.

Vrijdag 4 september

Echt goed heb ik niet geslapen, en ik werd te vroeg wakker, maar ik voel me wel frisser, wakkerder en iets vrolijker.  De barman van de bar waar ik al 5 dagen ontbijt, lijkt ook vrolijk en uitbundig vandaag.

Vandaag zet ik mijn tent op in Castellammare. Dat is het plan. Ik ben er een beetje nerveus voor. Misschien is dat omdat ik al een half jaar opgesloten zit en niks onderneem.

17u

Aangekomen en tent opgezet. Camping ligt wel ver uit het centrum. Toch een halfuurtje wandelen.  Het is hier altijd om 19.30 donker, ik vergeet dat altijd.

Ik hou wel van het kampeerleven, dat is zo relaxed. De camping ligt aan het strand, en daar lig ik nu op. Lang geleden dat ik nog eens op een strand lag. Het is niet zo mooi als in San Vito, maar toch ben ik blij dat ik daar nu niet ben. San Vito duwt me altijd in een bepaalde state of mind, in een bepaald personage, in de persoon die daar door verschillende mannen gekwetst/ontgoocheld is geweest.

FA heeft de foto’s geliket die ik op FB had gepost. Dat doet hij anders nooit. Dat is nu al de tweede keer op korte tijd. Toen ik vroeg hoe het met hem ging, klonk hij niettemin koeltjes, waardoor ik meteen opnieuw de indruk krijg dat hij niet meer al te veel van me moet hebben, of toch alleszins geen zin heeft in een babbel.

21u

Ik zit opnieuw in restaurant “Sailing”, waar ik ooit 4 of 5 avonden op rij heb gegeten. Uiteindelijk toch nog een beetje conversatie met FA gehad.

Marco, een tindermatch waarmee ik sinds april dit jaar contact heb, en in Castellammare woont (en die zichzelf een ‘idealistische dromer met ouderwetse waarden’ noemde), liet ook van zich horen en we hebben binnen een halfuurtje afgesproken.

Ik ben blij dat ik hier ben. Vakantiesfeer!

Zaterdag 5 september

Ik heb gekust! Dat vind ik echt groot nieuws. Het voelt echt als groot nieuws.

Ik heb heerlijk geslapen, veel beter dan verwacht. Het kan ook aan de wijn en aan het aangename gezelschap ’s avonds gelegen hebben. Het was ook helemaal niet koud ’s nachts, ik maak me altijd te veel zorgen om alles.

Met Marco bleek het zo’n ontmoeting te zijn die vanzelf gaat. Alsof je elkaar al kent. De dingen zaten ook weel wel mee. Ik was ontspannen en de wijn bij mijn eten maakte me net dat tikkeltje socialer. Het afspreken liep ook gewoon vlot. Probleemloos, rimpelloos. Met sommige mensen is dat zo.

Ik was net klaar met eten, en we hadden op het pleintje net voor het restaurant afgesproken. Hij zag eruit als iemand die me aanspreekt: rode broek, gestreept T-shirtje en een hoedje op zijn hoofd. Het duurde geen twee minuten of we waren in druk gesprek. We hoefden onze zinnen vaak niet af te maken, want we wisten al wat de andere bedoelde. Heel erg gelijkgestemd. Zo fijn. Ik had er niet echt op gerekend dat we al meteen de eerste avond zouden afspreken. Ik had er niet over nagedacht, ik had geen projecties of verwachtingen.

We zijn een ijsje gaan eten aan het uitkijkpunt. Ik kon daar zien hoe ik vorig jaar gekajakt had.

Hij zei dat ik fantastisch was. Sei fantastica! Op een bepaald moment pakte hij me vast voor wat voor mij onduidelijk was of het een kus op de mond of op de wang moest zijn. Ik werd daar verlegen van en we ended up hugging. Lang geknuffeld wel. Daarna in de auto hebben we opnieuw gekust en geknuffeld. Toen hij me aan de camping afzette, werd duidelijk dat hij in het weekend moest werken en dat ik hem dus vandaag en morgen niet zou zien. Ik was eigenlijk van plan na het weekend naar San Vito te gaan, maar nu ik weet dat ik hem dit weekend niet zal zien… weet ik het allemaal niet goed. Ik ben bang dat als ik naar San Vito ga, dat ik dan de kans misloop om tijd met hem door te brengen.

20u30

Opnieuw Sailing.

Duurde lang voor ik vanmorgen wakker werd. Ik ben nog lang op mijn matrasje blijven liggen. Ik voelde me niet uitgerust doordat ik vanmorgen om 6u30 door een tractor op het strand werd gewekt. Ik ben dan uiteindelijk dan gaan zwemmen, om wakker te worden. Mijn eerste plonsje! Heerlijk!

Beslist om morgen de bus om 10u te nemen naar San Vito. Heen en terug. Zien of dat dat lukt.

Het is altijd raar om iemand te kussen, iemand leuk te vinden en de volgende dag daar niets meer van te horen. Al vind ik het ook wel oké. Zo kan ik me op mezelf concentreren. Maar hoe dan ook maakt kussen me altijd vreselijk kwetsbaar en onzeker.

Zondag

22.15

Weer in Sailing.

Daarnet uitgeregend, en toen ik aan mijn tent kwam, bleek mijn tent ook uitgeregend.

Het was vannacht zo warm, dat ik het dakzeiltje van mijn tent er helemaal had afgetrokken. Ik dacht niet dat het zou regenen toen ik vanmorgen de bus naar San Vito nam, en bovendien dacht ik dat mijn tent onder een afdak stond. Dat afdak bleek enkel een klimopafdak, een bladerdak te zijn. Alles was dus nat. Mijn slaapzak kon ik uitwringen. Er lagen grote plassen water in mijn tent.

Het wenen stond me nabij. Ik baalde enorm. Maar ik baalde al voordat ik op de camping aankwam. Ik baalde omdat ik van een zonnig San Vito kwam, en terechtkwam in een stortbui in Castellammare toen ik van de bus stapte. Ik heb een tijd geschuild, maar ben uiteindelijk toch door de regen naar de camping gewandeld (half uur door de pletsende regen). Ik baalde omdat ik doornat was, maar ook omdat ik niets meer van Marco had gehoord. Ik voel me dan klein en ik weet dan niet wat ik ervan moet denken.

Ik denk dat het komt doordat ik moeite heb met mensen te vertrouwen. In de zin van dat ze interesse tonen en dan weer afhaken., en ik weet nooit wat ik verkeerd doe. Ik kan alleen maar gissen. Het maakt me zo onzeker. Ik blijf dan in het duister tasten.

In mijn ellende, en denkende aan zijn woorden “wij reizigers moeten elkaar altijd helpen”, heb ik hem gebeld. Hij nam niet op. Ik stuurde hem een bericht, waarop hij pas antwoordde toen ik al had besloten om toch maar gewoon een b&b te boeken voor deze nacht.

Maandag

11.30

Ik ben er nog altijd niet uit of ik hier blijf, of naar San Vito verhuis met mijn tent.

Gisteren na mijn dagtripje naar San Vito was ik overtuigd om de volgende dag mijn tent op te breken en naar San Vito te verhuizen. Het strand is er zoveel mooier. Alleen ’s avonds loop ik in San Vito een beetje verloren. Hier in Castellammare heb ik mijn adresje (Sailing) waar ik heerlijk kan eten en waar ik me goed voel. Moeilijke keuzen. Plus dan is er nog Marco, al wil ik hem geen bepalende factor laten zijn.

Eventjes mijn dag van gisteren vertellen:

Om 11u had ik de bus genomen naar San Vito. Afgestapt aan Isulidda. Een tijdje met Roberto in de camper gezeten. Ik ben veranderd door corona. Enfin, door de lockdowns. Of doordat ik een nieuwe job heb, of doordat ik veel aandacht en respect van Peter krijg. Of doordat ik veel nagedacht heb en veel thuis zat. Hoe dan ook… Misschien is mijn zelfrespect iets groter geworden. Of zo.

Tegen 15u naar het centrum van San Vito gefietst, en daar op het strand gelegen. Zalig en heerlijk (behalve dat het zondag was en er te veel volk was). Het was niet te warm, er was een windje, het water was prachtig… Tegen zes uur dan weer de bus op richting Castellammare, waar het dus aan het plensen was. Wat een contrast om van het zalige zonnige warme San Vito plots in donderwolken terecht te komen. Mijn geplande avond viel mee in het water. Ik voelde me heel wanhopig toen ik mijn verzopen tent zag. Ik had het koud, ik had honger en ik was moe. Ik wist eventjes niet meer wat gedaan en ik dacht aan Marco’s woorden dat reizigers elkaar altijd moeten helpen, en dus belde ik hem. Toen er van zijn kant geen hulp kwam, besloot ik uiteindelijk maar een b&b te boeken. Dat deed me ook wel eens goed, om eventjes het comfort van een normaal bed en een privé-badkamer te hebben.

Ik zou graag hier blijven om de kans te creëren Marco beter te leren kennen, maar ondanks de kus (of net daardoor), heb ik niets meer van hem gehoord, dus veel interesse lijkt er dan van zijn kant niet meer te zijn. Waarom zou ik dan hier blijven? Enkel om ’s avonds in Sailing te kunnen eten?

15.15

Ondertussen een berichtje van Marco gekregen. Om te vragen of alles in orde is. Wel lief. Verder niks over afspreken. Ik zou hem enorm graag zien en beter willen leren kennen, maar ik wil niet hier blijven voor hém. Daar geeft hij me te weinig reden voor.

Daarnet, voordat ik op het strand ging liggen, heb ik nog eventjes gepraat met mijn ‘buurman’, de jongen die in de tent naast mij ligt. Hij zei: ik kom dadelijk ook naar het strand, waar lig je? Ik antwoordde dat ik liever alleen wilde zijn, dat we elkaar later wel zouden spreken.

Toen ik op het strand lag, had ik daar spijt van. Altijd hetzelfde bij mij: altijd bang om mijn vrijheid te verliezen. Ik had er nog wel van kunnen genieten, van een babbeltje en van wat gezelschap. Toen ik hem daarnet voorbij zag lopen (hij zag me niet), overviel me zo’n triestig gevoel, zo’n spijt. Ik voel me dan zo asociaal en onvriendelijke en koud, en ik heb dan zoveel… ik weet niet of medelijden het juiste woord is, maar ik vind mezelf dan zo gemeen en harteloos en egoïstisch, dat ik er bijna van moet wenen. Vooral omdat ik het uiteindelijk niet erg had gevonden om wat gezelschap te hebben. Dat hardnekkig verdedigen van mijn vrijheid, tot het harteloze toe naar anderen, is niet altijd nodig. En als ik dat besef, dan kan ik soms echt breken.

Dinsdag

21u

Mijn geliefde Sailing is dicht. Wat een teleurstelling. Zitten rondlopen op zoek naar een alternatief. Dat duurde lang.

Als je lang genoeg ergens blijft, dan komt de rust van die plek over je heen. Of misschien heb ik gewoon goed geslapen.

Het was vandaag bewolkt. Vanmorgen eerst berichtjes zitten uitwisselen met Melanie (die me tips over Sicilië vroeg) en met Peter. Pas laat naar het strand gegaan. Ik voel me wel goed hier, op de camping en in het dorpje en ik ben bang dat ik dat gevoel niet ga hebben in San Vito.

 **

De eeuwige stekende pijn van de teleurstelling als iemand verlangen bij je opwekt, en dan om een of andere reden zijn interesse blijkt te hebben verloren. Die stekende pijn van het vermoeden te ‘eager’ te zijn overgekomen, te hard willend, te afhankelijk, te wanhopig.

Waarom zeg je dat iemand fantastisch is, waarom kus je iemand, waarom zeg je dat je iemand opnieuw wilt zien, als je dan de volgende dag van gedachte verandert of zo. Ben ik mijn fantastisch-heid plots kwijt dan? Pff.

Ik heb daarnet een bericht gestuurd naar Marco, om te zeggen dat ik naar San Vito ga. Dat ik de camping, het dorpje en hem leuk vind, maar dat ik het strand van San Vito leuker vind. Hij antwoordt dat hij dat begrijpt, dat San Vito speciaal is. Ik wil niet blijven gissen en vraag dus op de man af of hij nog zin heeft om elkaar te zien deze week. Geen antwoord.

Ik word daar zo triestig van. Omdat ik weer in diezelfde, eeuwige val getrapt ben. Waarom zetten ze een val op als ze niet willen dat ik erin trap. Waarom kussen ze me als ze me niet willen terugzien? Waarom is dat? Laat me dan toch gewoon met rust, en flakker mijn gevoel niet op.  Ik kan daar zo van kakken. Wat een kakgevoel. Ik weet niet goed hoe ik van dat kakgevoel afraak. Slapen zal helpen misschien.

Morgen vertrek ik naar San Vito. Ik heb de keuze tussen een bus om 8 uur ’s morgens (wat dus betekent rond 6 uur opstaan, om mijn tent te kunnen opbreken en naar de bushalte te wandelen), of om 15 uur (wat betekent dat de dag al voorbij is als ik in San Vito aankom). Het zal het laatste worden want ik vind het te veel gedoe om ’s morgens vroeg op te breken.

Dinsdag

(Castellammare, ontbijt)

Ben gisteren een heel aantal keren van gedachte veranderd over het uur van vertrek. Toen ik ‘s avonds terugkwam van het eten, besliste ik om de volgende dag (vandaag) toch maar om zes uur ’s morgens om te staan. Ik wilde zo snel mogelijk weg. Maar toen was er wijn van mijn campingbuurjongen, en toen was het pas 1 uur toen ik ging slapen, en was ik te moe om mijn rugzak nog in te pakken en zag ik het niet meer zitten om zo vroeg op te staan.

De camping hier is relaxed, ik heb een goeie plek, ik voel mij er goed, ik heb een toffe buur, maar ik ben het strand beu, en ik snak naar verandering van omgeving. Ik verlang naar San Vito, en we zullen de tegenvallers ginder erbij moeten nemen. De kans dat ik me goed voel op de camping in San Vito is kleiner dan hier.

Als er enig vooruitzicht was op een wederontmoeting met Marco, had ik met heel veel plezier willen overwegen om toch te blijven, maar ondanks het feit dat hij niet onvriendelijk is, geeft hij me geen greintje indruk ook maar remotely geïnteresseerd te zijn om me terug te zien.

Gisterenavond stuurde ik, na de vraag of hij me nog wilde zien, en na te hebben nagedacht over de mogelijke reden van zijn terugkrabbelen, dat het me speet dat ik in de auto had zitten talmen, en dat ik hem had afgeschrikt.

Hij antwoordde daarnet: “nee hoor, geen schrik”.

Dat is antwoorden om niet onvriendelijk te zijn, maar de rest negeren. Geen antwoord op mijn directe vraag of hij nog wil afspreken. Daar word ik pissed van. Maar wat schiet ik ermee op, met mij zo te voelen. Niks aan te doen, ik moet het maar van me afzetten. Stoppen met er obsessief over te zijn.

Soms wil ik alles uitwissen wat ik gezegd of gedaan heb. Maar dat is dan schaamte om wie ik ben, omdat ik er geen bevestiging voor krijg, en dat moet ik dus niet doen. Schaamte om jezelf is niet goed.

Ik denk dat ik voortdurend vlucht van mijn gevoelens van niet-bevestiging naar gevoelens van bevestiging. Ik bedoel, ik ga hier weg omdat ik denk het heil te zullen vinden in San Vito. Maar als ik hier zou blijven, zou ik misschien rust vinden en dat is het heil dat ik zoek. De rust moet ik in mezelf zoeken, en vind ik niet als ik onrustig heen en weer loop, op zoek naar rust.

Woensdag (San Vito)

10.40 (camping, ontbijt)

Ik ben dan toch in San Vito, en daar ben ik blij om. Er hangt hier natuurlijk zo’n heerlijke relaxte vakantiesfeer en dat is zalig.

De camping is veel groter, drukker, heeft meer (corona-)regels en nog wat nadelen (zoals geen wifi), maar verder ok.

Vannacht goed geslapen, want ik was doodmoe door gisterennacht. Nadeel van San Vito is ook dat het hier zo vreselijk druk is en dat de prijzen echte toeristenprijzen zijn. Rustig op je eentje ergens eten is dus moeilijk: mensen kijken je aan alsof je een curiosum bent. Na lang rondlopen uiteindelijk toch in Tamasio gaan eten, de vroegere plek van GP, waar hij ruzie heeft gekregen met zijn twee zakenpartners. Ik heb er lang gezeten. Vooral zitten chatten met FA, en ook een beetje met Peter.

Toen mijn wijn bijna op was, zwaaide iemand naar mij, die me kende van in Frish. Hij zei dat ik erbij moest komen zitten. Hij vertelde dat GP en Francesco nu allebei in hetzelfde restaurant werken, Poncho. Dat is wel heel grappig, dat die daar allebei werken. De twee grootste vrouwenversierders, die elkaar nu waarschijnlijk de hele dag de loef proberen af te steken.

Het was uiteindelijk nog leuk in Tampasio. Het was al leuk, want ik voelde me goed, en ik was ook met FA aan het chatten. Maar het werd nog leuker omdat ik plots gesprekspartners had.

Daarna ben ik dus naar het kraam van Roberto gegaan, en daar gebleven tot hij sloot. We zouden eerst nog iets gaan drinken, maar ik voelde me te moe en hij heeft me dan met de camper naar de camping gereden. Hij gedroeg zich in de camper net zoals vorig jaar, maar ik ben veranderd. Het voelde wel heel déjà vu. Maar ik ben niet meer afhankelijk van zijn aandacht en bevestiging.

Vanmorgen vroeg hij of hij me nog geld schuldig was voor de vlucht van vorig jaar die ik betaald had, en waarover er een soort onenigheid was ontstaan. (in januari 2019 wilde hij naar België komen, en ik had zijn vlucht geboekt. Uiteindelijk, toen hij in de luchthaven stond, en de vlucht twee keer vertraging kreeg, zag hij dat als een slecht teken en bleef hij thuis)

Ik dacht, oh? Krijgt hij opeens respect voor mij? Wie weet.

Dat GP hier niet rondloopt, daar voel ik me sterker en beter door. Ik ben de voorbije jaren zo afhankelijk geweest van hun bevestiging en aandacht, en ze duwden mij ook iedere keer in diezelfde rol. Terwijl ik altijd als een onafhankelijke en zelfstandige en vrijheidslievende vrouw naar Italië ben gekomen. Tot GP mijn hart brak natuurlijk, en alle mannen daarna. Ik dacht dat ik niet opnieuw in dezelfde val zou trappen, maar ik heb het met Marco toch weer gedaan. Ik voel me alsof ik me heb weggegeven, al heb ik hem enkel op de mond gekust. Maar het was genoeg om meer te willen, om me kwetsbaar te voelen, omdat hij natuurlijk niks meer heeft om na te jagen.

Ik overweeg een vlucht te nemen op zondag. Dan heb ik nog drie ipv 1 dag.

Gisteren stuurde ik naar Francesco Campo dat ik hier was. Hij antwoordde: goed, laten we afspreken. Daarnet stuurde hij dat hij in Castellammare (!) is en dat hij tegen middernacht in San Vito zou zijn. Ik heb GP in februari getrotseerd, Roberto en Stefano deze vakantie. Nu nog Francesco.

Ik ben blij dat ik me weer mezelf voel hier, en niet zielig en alleen.

Donderdag

Gisterenavond toch weer lang in Tampasio gebleven. Gewoon rustig mijn wijntje gedronken. Francesco zou rond middernacht in San Vito zijn, maar hij liet niks meer horen. Ik ben nog iets met Giampiero gaan drinken, die ik tegenkwam. Omgaan met GP is niet altijd leuk meer, want hij is heel onrustig en ongeduldig. Hij lijkt constant in een slecht humeur. De vrolijke, intense, warme mens in hem lijkt weg. Hij heeft daar genoeg redenen toe, zei hij, toen ik hem erover aansprak. Dat is zo, maar mij confronteert het vooral met het verschil, het immense verschil met vroeger. Of misschien blijft hij, hoe hij ook is, mij voor de rest van mijn leven confronteren met dat enorme verdriet van dat abrupte einde van een van de mooiste romances in mijn leven. Wellicht zal die wonde gewoon nooit genezen, net zoals die van Bart. Er groeit gewoon vel over, maar onderliggend blijft het ongeheeld. Ik word altijd altijd altijd  geconfronteerd met dat wat er niet meer is.

Toen ik daarna langs Roberto liep, nodigde die me uit om vandaag langs te komen op Isulidda. Er zouden twee vrienden langskomen. Dat had hij vorig jaar nooit gedaan: mij uitnodigen als hij nog bezoek had. Dit jaar ben ik natuurlijk geen bedreiging meer, ik zit niet achter zijn aandacht en affectie aan, dus ben ik geen last, en heeft hij nog iets om na te jagen. Een mens moet kunnen jagen zeker, kunnen verlangen. Toen ik bij Roberto stond, kreeg ik eindelijk een bericht van Francesco. Het was al bijna 1 uur ’s nachts. Hij vroeg of ik langskwam, dan zou hij me zijn nieuwe hotel laten zien. Ik moest denken aan die film waar Shirley McClean aan Jack Nicholson vraagt of hij haar schilderij in haar slaapkamer wilt komen zien. (Terms of Endearment, één van mijn lievelingsfilms) Ik wil Francesco graag zien, ik wil er graag mee babbelen en zo, maar ik wil niet gewoon gebruikt worden voor zijn seksueel verlangen. Ik zoek geen seks, ik zoek gewoon verbinding. Als mannen dan de verbinding doorhakken na fysiek contact, dan val ik in het ijle. Nee, dank u, dus. Doe nog eens een andere poging.

Ik ben het in elk geval beu dat mannen me in een richting uitduwen waarin ik niet wil gaan. Ze verleiden me met dat wat ik wil (gezelschap, gesprekken, ontspanning), maar gaan dan uiteindelijk een hele andere richting uit, en laten me daarna verweesd achter. Laat me dan in mijn waarde en volg mijn pad, als je graag bij me bent.

12u

Ik voel me toch een beetje ‘giù’ (down). Ofwel door te weinig slaap, ofwel omdat ik hier toch niet helemaal mezelf ben. Ik voel hier niet dezelfde vrijheid, hetzelfde vrijheidsgevoel als in Castellammare. Niet hetzelfde gevoel van mezelf kunnen zijn. Niet even gewaardeerd of zo. Minder op mijn gemak.

Vrijdag

21u

Vanmiddag begon het plots enorm te donderen en toen te regenen. De tent die ik van Patrizia geleend heb is eigenlijk klaar voor het stort. Ze is niet waterdicht. Ik deed alles in mijn rugzak, ook mijn slaapzak en ik wachtte tot de bui overtrok. Ondertussen begon het langs de zijkanten goed binnen te regenen en kwamen er plasjes in de tent. Het midden bleef gelukkig vrij droog, afgezien van een paar druppels.

Tegen 14u kwam Roberto me halen, samen met een jeugdvriend van hem. We zijn eerst naar de tonnara gereden, maar het was toen nog niet opgeklaard en het was koud. Daarna zijn we naar Isulidda gereden, waar we geluncht hebben in zijn camper. Ik ben dan gaan zwemmen en in de zon gaan liggen. Het was eigenlijk een heerlijke dag. Zalig gezwommen en zalig in de zon gelegen.

Zaterdag

Normaal zat ik nu op de trein richting het noorden. Vandaag is mijn laatste volledige dag en laatste nacht.

Gisteren met Francesco Taglietti afgesproken. De andere Francesco (Campo) niet meer gehoord of gezien.

21u

Het is een enorm zachte avond, zwoel.

Vanmorgen heb ik een bericht naar Roby gestuurd om te vragen waar hij was, maar hij liet de hele dag niks horen. Toen ik het strand verliet tegen 19u vroeg hij of we samen zouden eten, dat hij vandaag niet werkte. Ik zou er vorig jaar een gat voor in de lucht zijn gesprongen, maar ik had niet zo veel zin meer om mijn avond te laten bepalen door Roby. Het is mijn laatste avond, ik ben moe, ik heb weer te veel een hele vakantie achter mensen aangelopen en ik heb geen zin in compromissen vandaag. En al helemaal niet in Roby die mij zegt wat ik moet doen, en overal commentaar op levert. Een andere avond, of vorig jaar, was ik superblij geweest met een vrije avond van Roby die hij met mij wilde doorbrengen. Maar ik ben niet zo heel goed gezind vandaag. Ik wil rust en mezelf kunnen zijn.

Vanmorgen was het warm en zonnig. Ik ben aan de kant van de camping gaan liggen. Niccolo kwam langs, en ik heb een tijdje met hem zitten babbelen. Eigenlijk was het nog wel leuk om met iemand met hersens te praten, al vind ik hem saai. Maar wat is saai. Ik word tegenwoordig zo verschrikkelijk moe van het onophoudelijke gepraat van Roby. Hij praat en praat en praat en weet alles beter, maar luistert zelf nooit. Doodmoe word ik daar van. Vandaar dat ik eigenlijk ook wel zin had om Francesco Campo nog eens te zien, die ook hersens heeft, al wil hij dan enkel seks.

Toen het zachtjes begon te regenen, besloot ik een stuk fruit te zoeken. Onderweg kwam ik Maurizio tegen, de vriend van Roby. Hij was aan het lunchen en liet me mee-eten. Hij had toch te veel, zei hij. Sommige mensen geven je ongemerkt respect. Respect is zoiets ongrijpbaars en onzichtbaars. Je merkt het pas nadien of iemand je respect heeft gegeven of weggenomen. Daarna ben ik aan de kant van het haventje gaan liggen. Heerlijk, tot het opnieuw begon te druppen, en toen te regenen, terwijl de zon bleef schijnen. Dat gaf prachtige beelden. Ik besloot één van de foto’s naar FA te sturen. Hij antwoordde, wat genoeg was om blij van te worden.

Even later kreeg ik antwoord van Francesco, die vroeg wat ik vanavond ging doen. En niet lang daarna stelde Roberto dus voor om samen te gaan eten.