Deel 9 - juni 2019

JUNIREIS 2019

7.34 Antwerpen - 9.35 Paris Nord

10.37 Paris gare de Lyon - 14.04 Marseille

15.08 Marseille - 21.08 Genua

21.56 Genua - 17.00 Palermo

Dinsdag 4 juni

Hier ben ik weer. Op de thalys vanuit Antwerpen. Wat wel veel relaxter en gemakkelijk is dan vanuit Brussel. Ben vreselijk moe. Om 5.30 opgestaan. En maar tegen een uur of één in slaap gevallen.

15.15

Het is 15.15. Ik zit in treinstel nummer 15 op plaats 150. Haha.

Ik zit op mijn derde trein, en dat is toch al heel wat. Van Marseille naar Genova.

De Thello heeft geen wifi en mijn dataverkeer werkt nog niet (nadat ik mijn nieuwe nanosimkaart in mijn nieuwe gsm heb gestoken).  Deze treinrit duurt vijf uur. Van half vier tot negen uur vanavond. Vijf uur zonder internet. Ik zit in een Italiaanse trein en hopla, ik voel me vrolijker, zonniger, vrijer…

18.20

Ik rijd langs Nice, en zie vakantietaferelen, zwemmende mensen, mensen met teensleffers en een handdoek onder de arm. En ik vraag me plots af of ik wel klaar ben voor vakantie. Of ik wel toe ben aan vakantie. Had ik juni niet beter gebruikt om mijn zaakjes in orde te brengen? In plaats van wat doelloos en onbestemd geld te gaan opdoen zonder te weten of ik daar nu wel echt behoefte aan had…

Ik ben nog met niets in orde. RVA, VDAB, belastingen, inschrijven UA, solliciteren, netwerken, cv bijwerken, boekhouder,… Maar anderzijds zit ik toch maar vooral alleen en eenzaam te wezen daar in mijn appartement.

In Monaco komen er plots een hele hoop mensen de trein op. Tot hiertoe was ik bijna alleen. Allemaal gebruinde Italianen. Vakantiegangers.

19u

We zijn in Ventimiglia! Italië dus. Ventimiglia ken ik van vroeger. De grens. Van Ventimiglia gaat het langs Albenga, Finale Ligure, de bloemenriviera. Nostalgie.

Italië leek vroeger zo ver weg. Je leek zo ver weg als je op reis was. Is het door de multimedia en het continu bereikbaar zijn dat die magie is verdwenen? Of is dat enkel door het ouder worden.

Woensdag 5 juni

11.15

Vila S. Giovanni. Aan het wachten om op de boot te gaan.

Alle treinen waren uiteindelijk op tijd. De enige trein die vertraging had, was de nachttrein van Genua naar Palermo. Dat was de enige trein die vertraging mocht hebben, namelijk de laatste. Ik heb redelijk kunnen slapen, ondanks het gesnurk van een van de drie vrouwen, maar vooral ondanks het vreselijke harde bed zoals gewoonlijk. Het was de eerste keer dat ik deze rechtstreekse trein in de richting van Sicilië nam. (vorige keer heb ik die trein in de omgekeerde richting genomen en ik vond het wel leuk. Voor herhaling vatbaar, ondanks de harde bedden). Om 17.30 aangekomen in Palermo. Halfuurtje vertraging.  Het is leuk om de hele dag nog languit te kunnen relaxen/slapen/dutten op een bed in de trein. In plaats van een hele dag te zitten.

Opnieuw in dezelfde b&b geboekt, bij Alberto met de katten. Morgen verhuis ik naar het hostel waar ik vorige keer Davide heb leren kennen. De hele rit geen internet gehad. Dus eerst wat berichtjes zitten sturen, dan gedoucht, en nu Spritz met een bordje brood met ricotta. 

Donderdag 6 juni

Ik heb nog altijd geen mobiel internet. Niet dat dat nu het belangrijkste is om te melden. Ik voel me goed, dat is het belangrijkste, en ik moet erover waken dat zo te houden.

In Italië voel ik altijd ondernemingslust. In Antwerpen voel ik me meestal verlamd of op zijn minst geïnhibeerd.

In de b&b van Alberto voel ik me altijd op mijn gemak. Prima voor de eerste nacht. Het is er ook heerlijk rustig en stil, wat ik dus nodig heb na twee dagen treinen. Vanmorgen weer ingepakt, ontbeten en naar het hostel gewandeld. Ook daar voel ik me altijd goed. Nu een laat ontbijtje (11.30).

20u

Ik zit in Libreria Dante, wat me al jaren geleden aangeraden was, en nu zit ik hier eindelijk. De hele dag geshopt till I dropped. Echt tot ik erbij neerviel. Weer vreselijk veel geld opgedaan. Maar I’m having a blast. Ik voel me goed. Ik hoop dat ik dat gevoel kan houden in San Vito. Want daar heb ik me altijd afhankelijk en kwetsbaar gevoeld. Rondgelopen tot 19u. Mijn voeten deden pijn. Wel nieuwe sandalen gekocht. Ik voel me altijd heerlijk in Palermo. Hoe zou dat toch komen. Ik raak makkelijk met mensen in gesprek. Ik word ook nagekeken, krijg mannelijke aandacht, wat me aantrekkelijk doet voelen.

Het eten hier is fenomenaal. Beter en goedkoper (6 euro voor een pasta) dan verwacht. Ik ging eigenlijk gewoon streetfood eten vanavond, maar het rook zo heerlijk naar pasta in het gebouw dat ik maar besloot om hier te komen eten. Geweldig idee. Net met een Australische vrouw gepraat, die naast me aan de bar zat. Ze deed me eraan herinneren dat ik nog altijd geen broodje met ingewanden heb gegeten (pane ca meusa), zoals Davide me vorige keer aanraadde. Ik heb gisteren echt weer genoten van de Vucceria.

Gisteren in het hostel ook nog met een Amerikaans meisje gepraat dat bijna accentloos Italiaans sprak. Ze studeerde op een talenschool in Palermo voor buitenlanders. Ook interessant voor mij.

Vrijdag 7 juni

Vandaag ga ik naar Isola delle Femine. Eerste keer. Ik heb nog wat tijd te doden. Trein pas om 12.08

Zaterdag 8 juni (Isola delle Femmine)

Van de drukte van Palermo en het gebrek aan privacy en comfort van het hostel naar het rustige Isole delle Femmine. Voor niet veel meer dan wat ik in Palermo betaalde, heb ik hier een luxekamer met eigen badkamer en balkon. Splinternieuw. Eerste dag van mijn regels gisteren. Het was warm. Vandaag ook. Ik lijk er minder goed tegen te kunnen.

Zondag 9 juni

Ik twijfel altijd, en ook deze keer, of ik wel naar Sicilië moet gaan, en als ik er dan ben, denk ik altijd: hoe heb ik toch kunnen twijfelen. Ik vind hier zoveel waarvan er in België geen spoor is, en waarvan ik na een tijd ook altijd het bestaan vergeet. En dat gaat dan eigenlijk over alle mooie en positieve dingen van het leven die voor mij belangrijk en waardevol zijn, en die me levenslust geven. 

Ik zit in een gloednieuwe  airbnb, een kamer voor mezelf, met eigen badkamer, airco en een terrasje. Ik had twee nachten geboekt, maar ik heb er nog twee bijgeboekt. Ik zit hier voorlopig goed. Al vind ik Isola delle Femmine zelf niet zo om naar huis te schrijven. Maar als ik m’n regels heb en ik ben op m’n gemak, dan hoef ik nergens anders naartoe.

Ik ging gisteren naar Sferracavallo gaan maar dat is anders uitgepakt. Met een tindermatch beginnen chatten, die me overtuigde om mee naar Mondello te gaan (strand bij Palermo). Ik voelde me ontspannen en ben erop ingegaan. Hij kwam me halen om half twee en ik was pas twaalf uur later terug.

(Zie video 3)

Maandag 10 juni

Gisteren opnieuw afgesproken met Stefano, voor pranzo bij hem thuis. Na een dag samen met hem (zaterdag), voelde ik me al helemaal op mijn gemak. Ik was ook ondergedompeld in een bad van complimenten en het was eigenlijk al geleden van Giampiero dat iemand me zo bewonderde.

Na pranzo (hij is me rond 14u komen halen) zijn we tegen 17u opnieuw ligbedjes gaan huren op het strand van Mondello.  Tegen 19u zijn we naar het strand van Isola gereden, waar je de zon in de zee ziet ondergaan. Onderweg in de auto raakte hij de binnenkant van mijn dijen aan.  Toen we dan op het strand van Isola waren, voelde ik me triest en begon ik onzeker te worden. Was dat omdat ik me had laten aanraken en me had laten opwinden, waardoor ik dan eigenlijk een grens laat overschrijden die nooit bewaakt is? Het is iets raars. Dat die grens niet bewaakt is. Dat is al sinds Diego, toen ik 20 was. Verraden door mijn eigen lust. Het gevoel op de een of andere manier dat ik de andere er verdriet mee doe als ik mijn lichaam niet geef. En tegelijkertijd die perverse zin om mijn lichaam te geven. Of zo. Ik weet het niet goed. Ik weet alleen dat ik me 's avonds slecht voelde, en dat ik me afvroeg of ik nu met zijn voeten had gespeeld omdat ik de hele dag speels en plagerig was en de aanrakingen had toegelaten (ook degene die expliciet seksueel getint en over mijn grens waren, zoals het strelen van de binnenkant van mijn dijen in de auto, en mijn borsten op het strand). Toen hij me aan de b&b afzette, was ik heel verward en plots ook onzeker en afhankelijk. Een gevoel dat ik de eerste dag niet had. Ik maakte dus de conclusie dat ik me onzeker en afhankelijk ga voelen als ik me laat aanraken, ook al ben ik dan niet met hem naar bed gegaan. Misschien is het me laten aanraken en opwinden genoeg om me daarna kwetsbaar kwetsbaar kwetsbaar te voelen. Ik verlies er mezelf een stuk door. Het is of ik letterlijk een stuk van mezelf weggeef. En als ze dan daarna hun interesse verliezen, dan gaan ze lopen met dat stuk. Ik ben het dan kwijt. Ze gaan lopen met mijn onafhankelijkheid, met mijn goedvoelen over mezelf, met een stuk van mijzelf, met een stuk zelfverzekerdheid.

Gisteren ook een fietstochtje geboekt op dinsdagochtend. Ik heb dus nog twee nachten bijgeboekt. Vanavond en dinsdagavond.

15u

Afhankelijk geworden van de aandacht. Dat gaat heel onopvallend. Ik verdenk de Sicilianen ervan vrouwen (of in elk geval is dat de truuk die ze bij mij toepassen) met de grootst mogelijke (eerlijke en geloofwaardige) complimenten te overstelpen en te marineren in een bad van aandacht en onbegrensde galanterie. Er is geen moeite of euro te veel. Ze lijken niet uit te zijn op seks. Lijken. Ze lijken en zeggen uit te zijn op je goed gezelschap. Maar het blijven Sicilianen, dus al is hun aandacht en appreciatie oprecht, ze willen je uiteindelijk wel in hun bed. En eenmaal dat dat lukt, of – integendeel – als het er niet blijkt in te zitten, dan verdwijnt de aandacht en ophemeling en ben je plots maar heel gewoon.

Ik denk dus dat Stefano gisteren doorhad dat het er niet inzat – of toch niet binnen afzienbare tijd – en dan zijn interesse verloren is. Ondanks het feit dat hij me ‘wilde leren kennen’ en ‘wou dat ik een hele week bij hem bleef’ en dat hij mij zag als zijn ‘ideale vriendin’, enz.

Ik heb hem vandaag nog niet gehoord. Ik heb wel gevraagd wat hij vandaag deed en kreeg een vrij droog bericht terug dat hij aan het rondrijden was om wat dingen te regelen/kopen. Zaterdag had Stefano me nog uitgenodigd voor een BBQ bij vrienden vandaag. Vandaag geen woord erover. Ik val dus op mezelf terug.

16.30

Ik heb me wel 2 dagen 100% op mijn gemak gevoeld bij Stefano. En ook mooi. Het was weer zo lang geleden dat ik me volledig op mijn gemak voelde bij iemand en speels was en kon lachen en plezier maken en ongeremd mijn verhalen mocht doen. Dus dat is wel ongelooflijk veel waard. Ik voelde me ook enorm ontspannen. Weinig ergerde me. Niets. Mijn veeleisendheid lag zeer laag. Ik weet niet of het mijn of zijn verdienste was. Combinatie van de twee waarschijnlijk.

(Zie video 2)

Ik vraag me af of ik me minder onzeker, kwetsbaar en afhankelijk zou gevoeld hebben als ik me niet had laten aanraken gisteren. Ik denk dat ik me daardoor een beetje gebruikt voel. Als wegwerpplastic. Maar het is ook mijn fout. Ik laat het toe. De hormonen bedriegen me. Zodra ik ook maar een beetje geil word, gaat alle zelfrespect uit. Gewoon uit. Die wordt uitgezet en wordt onbestaande.

19u

Ik voelde me zaterdag ook schuldig. Het voelde alsof ik Roberto bedroog. Terwijl er geen reden is waarom ik trouw zou moeten zijn aan Roberto en er geen reden is om te denken dat Roberto trouw is aan mij.

De eerste dag in Palermo had hij (Roberto) groetjes uit San Vito gestuurd met een (bewolkte) foto. Ik antwoordde dat het er grijs uit zag, maar dat dat kwam omdat ik er nog niet was. Hij antwoordde: “dai, fai in fretta” (Allez, haast je), waaruit ik graag wilde afleiden dat hij uitkeek naar mijn komst. Daarna niets meer. Vandaag stuurde ik een bericht met de vraag hoe het met hem ging. Hij vroeg of ik nog in Palermo was. Toen ik antwoordde dat ik in Isola delle Femmine was, schreef hij: “je komt steeds dichter bij”. En nu voel ik me natuurlijk schuldig. Schuldig dat ik toch te ver ben gegaan met Stefano.

Dinsdag 11 juni

19.44

Ik zit aan de Miramare van Isola delle Femine (een bar aangeraden door Gaetano). Ik zit aan de Spritz en ik ben verliefd op Gaetano. Haha. Al de hele tijd geeft hij me een goed gevoel. Gisterenavond in bed tijdens het scrollen door facebook kwam ik plots een advertentie tegen van Happn. Ik had die advertentie van die app al eerder gezien, maar nu, omdat ik toch genoeg plaats op mijn gsm heb, heb ik hem geïnstalleerd. En de eerste die ik tegenkom op de app is Gaetano, mijn b&b-host. Om de een of andere reden slaat mijn romantische fantasie plots op hol. Ik swipe hem niet, ik like hem niet, want ik wil niet de indruk wekken dat ik op 1 ding uit ben. Ik vind hem sympathiek en om een of andere reden, zoals ik al zei, krijg ik er romantische associaties bij.  Ik wil me dus niet goedkoop voelen. Zoals ik me waarschijnlijk wel ineens voelde bij Stefano. Vooral de tweede dag voelde ik me bij Stefano een beetje te veel als een prooi om te veroveren. Hij was de tweede dag best opdringerig. Ikzelf verloor ze ook een beetje mijn onschuld, mijn manieren, mijn waardigheid: ik wentelde me in zijn verwennerij en begon de verwende prinses uit te hangen. Onbewust, als een automatisme. Ik neem het me dan gemakkelijk, zonder dat ik het doorheb. En dat komt dan overeen met wat hij ’s avonds tegen me zei: dat ik ‘comodista’ was. En eigenlijk vind ik mezelf zo ook niet tof. Het is een afhankelijke positie waarbij ik ook zeer onzeker word als de verwennerij of de aandacht stopt, of onderbroken word. En dat gebeurde de dag erna dus.

Hijzelf heeft duidelijk nog weinig zin om nog tijd, moeite en geld in mij te steken nu hij weet dat seks er niet inzit. Ik maakte er gisteren een drama van. We hebben nog gebeld en ik was zijn “palle” aan het “rompere”, zei hij. (rompere le palle = lastig doen, iemand de keel uithangen. Letterlijk: iemand zijn ballen breken). Ik kreeg een kwade Stefano op mijn dak. Ik had misbegrepen dat hij me niet meer wilde zien nu ik geen seks wilde, en ik zei dus verontwaardigd dat ik weer naïef was geweest enz. Daar werd hij kwaad van. Ik zei dat ik hoopte hem nog te zien die dag of de dag erna, wat hij interpreteerde als zijn aandacht opeisen. Vandaag heb ik enkel gestuurd dat ik 42 km gefietst heb. Waarna we twee zinnetjes hebben uitgewisseld. Niks over afspreken.

Maar sinds mijn romantische fantasie met mij op de loop ging over Gaetano, vind ik het niet meer zo erg. Ik heb Gaetano zojuist dan toch maar geliket in de app. Wat de drank al niet kan doen.

Het is mijn laatste avond in Isola. Ik had vandaag (en ook gisteren) wel in gezelschap willen doorbrengen. Niet dat ik niet oké ben hier, bij de zonsondergang in de bar Miramare met mijn Spritz, lichtjes tipsy.

Vanmorgen was ik om 7.30 opgestaan. Om 8.30 werd ik opgehaald door fietsgids Alfonso. Via de functie ‘ervaringen’ op airbnb had ik een fietstocht gekocht. Om 9 uur zijn we beginnen fietsen. Mijn conditie bleek maar weer eens onbestaande. Vooral als de weg een beetje (of veel) omhoog ging, dan brak het zweet me uit en sloeg mijn hart op hol. Maar het was suuuuuuuuperfijn. Daarna was ik uitgeteld. Gedoucht, en dan een tijdlang op bed gelegen. Ik had nog een bonnetje voor het ontbijt tegoed, dus ging ik langs het kranten-/postwinkeltje van Gaetano. Daar eigenlijk een halfuurtje zitten babbelen met Gaetano.

Ik denk dat ik het verschil nog moet leren kennen tussen wanneer iemand me met respect behandelt en wanneer iemand me overstelpt met complimenten en me als prinses behandelt, maar eigenlijk maar 1 ding wilt. En hoe ik daar invloed op kan hebben, hoe ik ervoor kan zorgen dat iemand me met respect behandelt. Met iemand afspreken via tinder, is vragen om op de tweede manier behandeld te worden. Vandaar dat ik ook een beetje schroom had om Gaetano te liken. Want welke boodschap geef ik dan af? Neuk mij?

Ik was (en ben toch een beetje) weer gedesillusioneerd door het hele avontuur met Stefano. Het heeft me ook wel goed gedaan om daarna weer even op mezelf te moeten terugvallen.

Woensdag 12 juni (San Vito lo Capo)

Ik heb de bus genomen van 14.30 vanuit Palermo en om 17u ben ik aangekomen. Ik heb juist gezwommen, en zit nu in de bar van Giampiero. Besloten om toch maar in het hostel te logeren en niet bij Giampiero. Toch niet voor de eerste nacht.

Donderdag 13 juni

Tijd gaat snel. 

gisterenochtend vrij vroeg wakker. Onrustig geslapen. Gedoucht, ingepakt, gaan ontbijten, rugzak gaan halen, en dan langs Gaetano. Daar blijven babbelen in zijn winkeltje tot het tijd was om naar het station te gaan. Er is niet gerept over de match. Hij gaf me twee postkaartjes als aandenken en kuste me bij het afscheid op de wang.

Om 11 u dan de trein naar Palermo. Het was leuk om weer in Palermo te zijn. Het was wel snikheet en ik voelde me een beetje oververhit. Palermo maakt me altijd vrolijk. Tegen 14 weer naar het station, broodje gekocht en de bus op naar San Vito lo Capo. De weg van Palermo naar San Vito is mooi, wat ik alweer vergeten was. Dat deed deugd. Toen de bus een tussenstop deed in Castellammare, herkende ik de halte en kwamen er herinneringen terug van de vorige keer.

In het hostel in San VIto werd ik zoals altijd verwelkomd door Marco met een innige knuffel. Ik had misschien direct een dutje moeten gaan doen, maar ik ben in gesprek geraakt met een Hollander, die me wijn aanbood. Daarna ben ik gaan zwemmen. Heerlijk. En dan naar de bar van GP (die een nieuwe bar heeft geopend). Tegen half negen weer naar het hostel, waar ik eventjes aan tafel heb gezeten met andere gasten.

Ik heb het gevoel dat ik de laatste dagen moet verwerken. Ik heb ook nood aan een goede nachtrust. Ik slaap de laatste dagen vrij onrustig. Ik ben uit balans. De ontspanning die ik voelde toen ik Stefano leerde kennen is voor een groot deel weg. Het op mijn gemak zijn, de rust, het dicht bij mezelf zijn, het durven mezelf zijn.

Ik had er zo goed aan gewerkt, aan het mezelf volgen, aan het hebben van respect voor mezelf, aan het dicht bij mezelf blijven enz. Wat is er dan ineens gebeurd? Ik kan daar de vinger niet echt op leggen. Zoals ik al schreef, voelt het alsof ik mezelf geef, en iemand er dan mee gaat lopen. Ik was mezelf en waarachtig, terwijl Stefano alleen maar probeerde mij in bed te krijgen. In elk geval voel ik me wankel, opnieuw onzeker, onrustig, wantrouwig, afgeleid, een ongeleid projectiel, wiebelig. Hoe moet ik het zeggen hoe het voelt. Ver van mezelf. Onzeker, uit balans gebracht.

Marco (eigenaar van het hostel) heeft volk tekort in zijn hostel. Ik begin dat meteen te fantaseren dat ik er zou kunnen werken.

Het heeft niet alleen met onzekerheid te maken, maar ook met eigenwaarde. Self-esteem. Het naar waarde schatten van jezelf. Misschien liet ik het weer even afhangen van iemand anders. Omdat die andere me omhoogtrok. Hoger dan ik mezelf acht. Maar als die me dan laat vallen, als hij zijn achting, zijn appreciatie, zijn ophemeling wegneemt, dan val ik dieper dan daarvoor. Ik hang mijn eigenwaarde op aan zijn ophemeling. Dus als die wegvalt, krijg mijn eigenwaarde een slag.

Ik zou zo graag de ontspanning en de onbezorgdheid van vorig weekend opnieuw voelen. Het lege hoofd. Mijn hoofd is opnieuw vol en dat belet me om te praten. Ik ben dan in gedachten en mijn woorden vloeien niet. Ik heb behoefte om alleen te zijn.

15u

Ik heb een dutje gedaan en dat deed deugd. Ik besef plots dat ik hier al langer dan een week ben. Mijn regels zijn van dinsdag voorbij. Ik zit hier op een geweldige plek, het weer is fantastisch, dus waar wacht ik nog op om er ten volle van te genieten. Had ik niet al lang geleden beloofd aan mezelf om mijn goedvoelen niet te laten afhangen van anderen?

19u

Ik zit opnieuw in het  ‘piccolo paradiso’, één van de villa’s die Francesco Campo verhuurt, en waar hij soms tussen twee verhuren in, zelf logeert.

Rond 15u was ik naar het strand gegaan, maar het waaide echt veel te hard, het zand vloog agressief in mijn gezicht. Francesco stuurde me dat hij in de villa was, en of ik wilde afkomen. Toen ik echt gek werd van de wind, en hij me verleidde met zijn windloze, paradijselijke plek met wijn, gaf ik toe: aan gezelschap, wijn en comfort.

Ik weet dat hij seks wilt uiteraard, en ik zou het hem ook geven, net zoals ik dat ook gedaan zou hebben met Stefano, als ik me niet op een of andere manier gebonden voel aan Roberto. Die heb ik gisteren nog vluchtig gezien, maar ik heb hem sindsdien niet meer gehoord. Wie weet hoe Roberto de dingen ziet. Misschien is hij zelf wel met een andere vrouw.  Eigenlijk heb ik nu al het gevoel dat ik vreemdga, gewoon door hier mijzelf als kat bij de melk te zetten. (Of als melk bij de kat). Ik heb het gevoel dat ik trouw wil zijn aan Roberto. Ik heb het gevoel dat ‘ja’ zeggen op wijn van Francesco, ook ‘ja’ betekent op seks met Francesco.

Ik ben me in het hol van de leeuw aan het wagen. Natuurlijk zou ik met Francesco iets kunnen doen. Natuurlijk val ik voor zijn charmes en natuurlijk zou ik kunnen vrijen met hem. Dus het is gevaarlijk. Maar eigenlijk heb ik het meeste zin om naar Roberto te gaan.

22.15

Toen ik dat laatste schreef, was Francesco even weg om eten te gaan halen. Ik ben dan in allerijl naar Roberto gelopen. Toen ik Roberto zag, was ik blij. Ik vind hem knap, mooi, mijn type, ik heb een crush voor hem. We knuffelden lang. Het deed goed. Eventjes gebabbeld en toen ik doorging en hem opnieuw knuffelde, zei ik dat het fijn was om hem te zien. Hij zei dat hij er zelf weinig bij voelde, dat het normaal voelde om mij hier te zien. Oké. Het is dus normaal om mij te zien, en hij voelt er niets speciaals bij. Dat is dan ook weer duidelijk. Ik zal al eens trouw zijn of me schuldig voelen dat ik iets zou doen met iemand anders. Hij zit helemaal niet te wachten op mijn trouwheid, laat staan op mij.

Daarna ben ik weer naar Francesco gegaan, met het idee dat er niets is dat me tegenhield, behalve mijn eigen remmen of bezwaren.

Vrijdag 14 juni

13.30

Derde dag in San Vito en ik heb nog niet veel uitgespookt qua nuttige dingen. Ik wil naar Isulidda fietsen/wandelen, de berg opklimmen, aan de Tonnara zwemmen en gaan wandelen in het natuurreservaat Lo Zingaro. Die dingen wil ik nog allemaal gaan doen. Maar toe hier toe alleen maar gelummeld.

21u

Frish is uitgebreid. Eigenlijk bestaat het niet meer. Niet meer zoals het was. Zogezegd zijn er nu twee Frish’en, maar in de oude Frish is er geen beweging, geen keuken, geen bediening en zijn er dus ook geen mensen.

Daarstraks heb ik een massage gekregen van Francesco, die dat als beroep doet. Hij doet iets met posturologie, hij is een soort osteopaat. Hij heeft eerst mijn postuur ‘geanalyseerd’ en mij daarna gemasseerd. Ik voelde me helemaal dronken daarna. Raar. Beetje uitbundig en heel lacherig.

Gisterenavond tot 1 uur bij Francesco in de villa gebleven. Ik had kunnen blijven slapen bij hem in de villa, en in een vorig leven had ik dat gedaan, toen ik nog naïef was en geloofde dat Siciliaanse mannen mij speciaal vonden. Ik heb het dus niet gedaan, omdat ik me de volgende dag niet kwetsbaar of gebruikt wilde voelen. Of vol verwachtingen, of bedrogen, omdat hij dan weer niks meer van zich zou laten horen.

Al voel ik me toch een beetje kwetsbaar ten opzichte van hem. Hij deed die hele massage superprofessioneel, behalve toen hij bij mijn rechterbeen iets te (veel te) hoog ging, en ik niks zei.

Zondag 16 april (Trapani)

Ik schrijf nu aan het ontbijt in een soort hostel. Een airbnb met gedeelde kamers.

Ik had verschrikkelijk veel nood aan rust en een plek voor mezelf. Aan wat stilte rond me heen. Ik wou één nacht in een privékamer slapen maar in San Vito vind ik niets onder de 70 euro. Dat had ik er ook niet voor over. Slapen in het huis van GP had ook een optie geweest, maar die verwachtte een vrouw in zijn bed, zei hij, en al zou ik in een andere kamer kunnen slapen, ik heb weinig zin om andere mensen te horen neuken. Dat kan ik thuis al genoeg. En dus heb ik maar een nacht in Trapani geboekt. Met het idee de volgende dag alweer te vertrekken. Misschien blijf ik nog wel een nacht.

Vrijdagavond na het eten in het dorp liep ik de Via Savoia af op weg naar het hostel. Ik was die dag al tweemaal langs Roberto gepasseerd (die op de Via Savoia met zijn kraampje staat), maar hij had me geen enkele keer gezien. Ook deze keer zag hij me niet (of wilde hij me niet zien). Ik besloot om zijn aandacht niet op te eisen en door te lopen.

Gisterenochtend (zaterdag) heb ik wat zitten praten met de andere hostelgasten. Ik genoot wel van de sfeer in het hostel. Over het algemeen zitten er toffe mensen, maar ik had echt gewoon nood aan rust en privacy. Ik wilde eventjes wat minder sociaal contact, want dat leek zo stroef te gaan. Ik had aan het ontbijt eventjes met Harlette gepraat en mijn woorden kwamen zo moeilijk. Toen ik in de kamer mijn spullen bij elkaar zocht om naar het strand te gaan, kwamen de tranen. Die eeuwige onzekerheid, de vermoeidheid, de twijfels over Roberto, Francesco, enz.

Ook op het strand voelde ik me zielig en liepen er tranen. Toch stuurde ik een bericht naar Roby. Hij belde me, en zei dat hij vrijdagavond verwacht had me te zien. Toen hij hoorde dat ik de drukte van het hostel even niet meer aankon, stelde hij ook voor dat ik bij hem bleef slapen in de camper in Isulidda (waar hij overdag en ’s nachts met zijn camper staat. Hij zei dat ik mezelf eens moest afvragen waarom ik schrik had om hem lastig te vallen (“violare i miei spazi”). Ik dacht erover na, en ik besef dat het uiteraard te maken heeft met zelfwaardering, maar ook met het feit dat ik mijn eigen grenzen ook laat overschrijden (lascio violare i miei spazi), en dus ben ik bang dat ook bij anderen te doen. Ik voelde me opgeklaard na het gesprek. De wolken in mijn hoofd dreven voorbij.

Ik geloof dat ik weer onzeker en kwetsbaar was geworden doordat ik had toegelaten dat Francesco me had aangeraakt waar hij me niet moest aanraken. Vooral omdat hij daarna weer niks van zich liet horen.

Ik besef dat San Vito altijd een plek is geweest waar ik me onzeker voel. Ook in het hostel voel ik me nooit écht thuis.

Maandag 17 juni.

Ik ben nu 10 dagen in Sicilië. Naar Trapani gaan was een goed idee, want zoals altijd verlies ik mezelf in San Vito lo Capo. Hoe zou dat toch komen. Na twee nachten in de zalige b&b hier in Trapani, voel ik me nu 'ripresa': bekomen, weer op mijn positieven. Ik heb zitten twijfelen of ik niet nog een nacht hier zou blijven. Beslissingen zijn altijd moeilijk, maar ik lijk ondertussen toch geleerd te hebben niet te veel achteruit te kijken, en vrede te nemen met mijn beslissingen. Want het is verloren energie om te gaan denken hoe het had kunnen zijn, en bovendien neemt het mijn rust weg.

Gisterenavond, zondag, heb ik Sébastien leren kennen toen ik onderweg was naar de zonsondergang. Een Fransman op de fiets. Hij bood me wijn aan toen ik geïnteresseerd naar zijn volgepakte fiets keek. Eigenlijk zit mijn hoofd nog te vol voor nieuwe ontmoetingen, maar ik wilde van alles weten over zijn fietsreis. Hij vertelde me dat er een rechtstreekse boot vanuit Nice naar Trapani is! Hoe geweldig is dat? Goedkoper  en sneller dan vanuit Genua. Hij leerde me ook maps.me kennen.

We zijn dan samen naar de zonsondergang gaan kijken, al wilde ik eigenlijk liever alleen gaan. Ik zag dat hij mijn gezelschap op prijs stelde, maar ik wou liever alleen zijn. Hoe krijg ik mijn hoofd anders leeg. 

Woensdag 21 juni (San Vito Lo Capo)

Het is alweer woensdag. Het gaat me altijd te snel. Ik ben van maandagavond weer in San Vito lo Capo. Sinds gisteren slaap ik in de camper van Roberto. Ik had dat eigenlijk al eerder moeten doen. Of ook niet. Roberto intimideert mij een beetje, hij maakt me nerveus. Maar tegelijk is het heerlijk om in de camper te slapen op een van de mooiste plekken van Sicilië.

23.30

Ik weet dat ik eigenlijk weg moet. Ik had het mezelf eigenlijk ook beloofd: als ik me niet meer goed, op mijn gemak, geapprecieerd zou voelen, dat ik dan moest vertrekken. Waarom blijf ik dan toch? Zelffoltering? Daar lijkt het toch een beetje op? Het enige wat ik moet doen is morgen, eenmaal hij weer met de camper in het dorp is, en mijn rugzak dus ook, de bus nemen naar Trapani. Hoe mooi het hier ook is, Isulidda, Macari en al die plekken.  Hoe fijn het ook is om te leven in een camper en de hele dag buiten te zijn. Maar hij heeft me vandaag net iets te vaak als een idioot doen voelen, iets te vaak mij het gevoel gegeven dat ik niets waard ben, dat hij zich ergerde aan mij. 

Roberto heeft zijn eigen gewoontes en vooral eisen in de camper. Hij is vaak heel ongeduldig en geeft me bevelen, snel, in het Siciliaans meestal ook. Ik begrijp het dan niet, en mijn hoofd blokkeert en ik sla tilt. Waardoor hij me laat voelen als een achterlijke. Ik denk dat er een beetje hetzelfde gebeurt als in Valledolmo: ik zoek rust, denk dat ook te vinden, maar uiteindelijk voel ik me een beetje opgejaagd. En toch slaag ik er dan niet in om hier weg te gaan.

Gisterenavond voelde ik me heel extravert en superontspannen. Het was leuk in Frish. ’s Avonds in de camper verwachtte ik een beetje dat Roberto moeite zou doen, maar hij maakte direct mijn bed op aan de andere kant van de camper. Ik voelde me ontspannen en had zin om bij hem in bed te liggen, ondanks al mijn bezwaren, maar hij sliep al na twee minuten. Uiteindelijk is het dan deze middag gebeurd.

Vrijdag 22 juni

Sinds we gisterenmiddag seks hadden, voel ik me minder geapprecieerd, maar dat is ook omdat ik me na seks altijd onzeker en afhankelijk voel. Ik probeer heel hard mijzelf te zijn, maar als er nu een ding is dat altijd mislukt, dan is het je best doen om spontaan te zijn. Contradictio in terminis.

Zaterdag  23 juni

Ik voel me vandaag veel ontspannener. Waaraan zou dat liggen? Aan het feit dat ik geen alcohol gedronken heb en me dus niet zo suf voel? Aan het feit dat we op een prachtige plek staan (de oude Tonnara) en dat het hier stil is en niet zo drukkend warm? Of misschien omdat Roberto vriendelijker en liever tegen me is dan gisteren. Of omdat gisterenavond Silvia (een vriendin van Roberto) bij ons in de camper zat en ook begreep dat hij intimiderend kan zijn en een beetje de “terrorist” kan uithangen, zoals ze het zei. Of misschien gewoon omdat ik koffie heb gedronken. Wie zal het zeggen, wie zal het zeggen.

Zondag 24 juni

22u

De dagen met Roberto zijn fijn, maar ook druk voor mijn hoofd. Ik ben er niet helemaal. Zijn aanwezigheid is overweldigend en intimiderend. Zeker als ik te weinig geslapen heb, dan is hij te snel voor mijn trage geest. Ik heb geen antwoord op zijn sterke aanwezigheid en stroom aan grapjes (die ik bijna nooit snap). Ik blijf dan wat verlamd staan kijken. GP is ook heel aanwezig, maar intimideert me nooit, en geeft me meer ruimte.

Desondanks, desondanks zoek ik toch altijd weer Roberto’s gezelschap op. Verslaving en zo. Hij is niet gezond voor mij, maar ik vrees dat ik gewoon verliefd ben. Ik denk dat hij dat ook wel weet, maar het is egostrelend, en gemakkelijk om de ogen te sluiten als iemand geen eisen stelt, zoals ik, en gewoon vrolijk over zich heen laat lopen.

Maandag 25 juni (Trapani)

Ik ben weer in Trapani (ontbijt Elipao), en ik kan weer ademen, zo lijkt het. Net als vorige keer. Hoe komt het toch dat ik hier altijd zoveel meer rust vind. Ik voel me lichter, vrolijker, rustiger en meer mezelf hier. Heel veel onrust en ongemakkelijkheid in San Vito.

Roberto heeft me schrik doen krijgen om Italiaans te praten en te begrijpen, omdat hij nooit luistert, mij meteen onderbreekt of mijn zinnen afmaakt, onrustig wordt als ik te lang naar een woord zoek, waardoor mijn geest blokkeert en ik nog minder mijn woorden vind. Ik lijk een poppetje bij Roberto, en hij zwiert me naar alle kanten. A puppet on a string. Hij laat me de idiootste bewegingen maken. Ik vind dat getuigen van weinig respect voor mij, maar hij geeft me maar gewoon het respect dat ik voor mezelf heb.

We hebben lang gepraat. Hij lokt ook graag uit, dus ergens is hij met opzet intimiderend, zei hij. Hij vindt dat mensen hun problemen moeten aanpakken. Door zo weinig ruimte te laten voor mij, door zo weinig respect te tonen, laat hij weinig kans om mij te leren kennen.

Het is maandag en volgende week woensdag moet ik vertrekken. Vrijdagavond moet ik in Retie zijn, voor een joga-retraite bij Greet en Marjan van Bijlen.

14u

Trapani helpt me denken, ook over Roberto en zijn gedrag en het effect daarvan op mij. Het is eigenlijk maar sinds onze tweede ontmoeting (in september 2017) dat hij me intimideerde en over mijn grenzen ging. Allemaal sinds het moment dat ik weinig respect voor mezelf toonde.

Ik denk dat hij mijn grenzen opzoekt en wilt dat ik ze verdedig. Maar net daar heb ik een probleem mee.

Ik wijt die interactie tussen ons veel meer aan mezelf dan aan hem. Eenmaal ik door iemand gekwetst ben en mijn zelfrespect, mijzelf en mijn spontaniteit verloren ben bij iemand, is er geen weg terug, zo lijkt.

Als ik eenmaal het vertrouwen kwijt ben dat iemand me graag heeft en graag bij me is… dan ben ik het ook echt kwijt. Ik word dan bang voor die persoon en doe er dan alles aan om te pleasen. Zo verschrikkelijk verkeerd, maar het weten is niet genoeg om het niet meer te doen. Want ik verlies mezelf, ben mezelf verloren bij die persoon.

Het is ook wat er aan de hand is met Muriëlle en waarom ik haar niet meer opzoek. Ik heb ook geen zin om haar uit te leggen waarom, want ze lijkt het zich niet af te vragen, of ermee in te zitten dat ik niets van me laat horen. Dus waarom zou ik opnieuw achter haar aan gaan om uit te leggen waarom ik niet meer in datzelfde patroon met haar wil zitten. Het vertrouwen is gebroken. Al lang geleden.

En als mensen zich niet verantwoordelijk voelen voor dat gebroken vertrouwen (Muriëlle, Bart, Roberto), wat kan ik dan doen om dat vertrouwen bij mezelf te herstellen? Zelf hebben ze 0,0% neiging om mijn vertrouwen in hen te herstellen. Ze hebben geen enkele behoefte om die extra meter af te leggen, om een kleine moeite te doen om mij ervan te overtuigen dat ze me belangrijk vinden. Geen enkele. Waaruit ik dus altijd concludeer dat ze me inderdaad niet belangrijk vinden. En dus kan ik alleen maar proberen niet achter ze aan te lopen. Ook al voel ik me dan de verliezer, omdat ik hen wél apprecieer, en omdat ik alleen maar van hun gezelschap, aanwezigheid kan genieten als IK de moeite doe om hen te zien, en als alles volgens hun voorwaarden gebeurt. Enkel als en wanneer en op de manier waarop zij het wensen. Dit geldt vooral voor Muriëlle en Roberto. Niet zo voor Bart. Het is geen kwade wil van hun kant, het is geen slechtheid, zelfs geen totaal gebrek aan waardering van hun kant, dat weet ik wel. Het is mijn gebrek aan zelfrespect, het is mijn achternahollen en mijn plooien voor hen.

En natuurlijk herken ik dat gedrag bij mezelf ten opzichte van Jeroen. Ook ik heb weinig zin om Jeroen te tonen, bewijs te geven dat ik hem waardevol vind. (Maar dat is dan ook omdat ik hem ook niet zo heel erg waardeer, dus ja…).

Ik Trapani vind ik rust en vind ik mezelf en mijn vrolijkheid terug. Mijn energie en mijn sterkte. Maar vooral mijn rust, mijn zelfwaardering.

Eigenlijk was het wel superleuk met Roberto, maar ben ik gewoon onzeker en op mijn ongemak bij hem. Ik ben bang van hem.

Ik heb het hier heerlijk naar mijn zin. Ik voel niet meteen de nood terug te gaan.

Dinsdag

Mijn junireis in Sicilië is echt bijna afgelopen. Ik ben hier nu een maand, en ik heb niet eens het gevoel dat ik me echt ontspannen heb. Wel hier in Trapani. Ik ben te lang en te veel in San Vito gebleven. Maarja, het lopen achter mannen is soms allesoverheersend bij mij. Het is maar als ik weg ben uit San Vito, als ik in Trapani ben en tot mezelf kom, dat ik besef hoe weinig ik me op mijn gemak voel daar. Zolang ik in San Vito ben, heb ik het gevoel dat het aan mij ligt en dat ik er iets aan kan doen.

Ik zou vorige week ook langer in Trapani gebleven zijn, als ik niet min of meer beloofd had aan Harlette dat ik vóór haar vertrek zou terugkeren naar San VIto. Ik had eigenlijk liever (en beter) in Trapani gebleven.

Die subtiele druk van de verwachtingen van anderen… die is tegenwoordig zo subtiel, zo onzichtbaar voor mij, dat ik ze niet herken als druk, maar net daarom is ze zo bepalend. Ik lijk eenvoudigweg geen andere keuze te hebben en dus volg ik de druk. Zo erg is het gesteld met mij. Zo weinig eigenheid, zelfbewustzijn, kracht, zelfverzekerdheid heb ik nog. Ik ben een beetje gebroken denk ik, door de laatste drie jaar.

Echt spijt van die stap (om terug te gaan naar San Vito voor Harlette) heb ik niet, omdat het niet echt een beslissing was, het was meer iets vanzelfsprekends: ik werd daar verwacht, dus ik ging. Ik voelde wel de behoefte om in Trapani te blijven, maar die behoefte eiste geen plek op, ik herkende ze amper als dringende behoefte.

Ik heb nog niks gehoord van Roberto en ik ga ervan uit dat hij me niet mist. Ik ga er zelfs van uit dat hij me, after all, niet eens zo belangrijk vind. Ik ben maar een van de zovele stenen waarop een mens loopt tijdens het wandelen. Je beseft wel dat de steen er ligt terwijl je er op loopt, maar een keer je er voorbij bent gelopen, betekent hij niks meer.

Het feit dat ik zo denk, dat ik ervan overtuigd ben dat ik zo weinig beteken voor hem, zegt alleen maar iets over de betekenis, de waarde die ik aan mezelf geef. En over het vertrouwen dat ik in hem heb: onbestaande.

Ik zocht waarde bij hem, ik probeerde waardevol te zijn voor hem, maar als ik die waarde niet aan mezelf geef, geeft hij me die ook niet.

Het is Trapani die me mijn waarde heeft teruggegeven. Omdat ik mezelf hier altijd waarde heb gegeven, vanaf het begin, vanaf de eerste keren dat ik Trapani ontdekte. Mijn waarde zit nog tussen de stenen van de stad, in de lucht, in de druppels van de zee.

Het gebrek aan vertrouwen in hem… ik weet niet of ik dat zomaar kan veranderen. Ik besef nu dat dat het probleem was, dat dat de reden is waarom ik op mijn ongemak en zelfs bang ben bij hem, waarom het niet lukte om dat te veranderen. Ik besef dat dat de reden is van onze interactie, voor zijn gedrag ten opzichte van mij, of toch alleszins voor hoe ik zijn gedrag ervaar. Er is geen stabiliteit, ik hang volledig af van hem, ik ben a puppet on a string.

Het vertrouwen in hem is de afspiegeling van het vertrouwen in anderen. Het is er niet.

Ik ga zodanig uit van het negatieve (dat hij niks om me geeft) dat ik uiteindelijk ook geen vertrouwen in hem kan opbouwen. Vertrouwen in een ander opbouwen is eerst het vertrouwen in jezelf terugwinnen.

19.30

Ik hoor niks van Roberto. Ik weet niet of ik hem een bericht wil sturen. Ik wil natuurlijk graag van hem horen. Enerzijds wil ik niks sturen en wachten tot hij iets stuurt, anderzijds wil ik hem op de hoogte brengen van mijn plannen en horen hoe hij het ziet. Wil hij me nog zien voordat ik vertrek, of zijn er al andere bedpartners in het spel en komt het hem dus niet meer uit. Helemaal niet onwaarschijnlijk. Waar folter ik mezelf het minste mee? Iets sturen of niet?

Ik vind mezelf hier veel mooier. Ik zit beter in mijn vel hier. Ik voel me beter over mezelf, ik ben veel zelfverzekerder. Niet zo uit mijn lood geslagen de hele tijd. Waarom zou ik terug willen naar Roberto? Zo isu je denken. Omdat ik ook een enorme warmte en genegenheid voor hem voel. Ook wel vertrouwdheid. En omdat hij ook zo lief en zorgzaam kan zijn. Ik lijk wel een vrouw die slaag krijg. Zo hetzelfde patroon…

Ik voel veel genegenheid voor hem. Aantrekking ook, ik ben gevallen voor hem, en ik vind alles heerlijk aan hem. Alleen dat belachelijk maken van mij door hem… Is het uit verdediging of wil hij me provoceren, uitdagen… Of is het gewoon gebrek aan respect en waardering. Ik weet het niet.

Dinsdag 25 juni

22u

Voor de eerste keer sinds lang voel ik me ’s avonds eens niet uitgeput, mentaal of fysiek. Ik heb zelfs zin om nog iets te doen. Ook eigenlijk niet onlogisch: na twee goeie nachtrusten zonder drank. Ik liep daarnet langs een bar met een goei liedje en had ineens zin in feest, in uitgaan.

Woensdag 26 juni

Vandaag ga ik naar Favignana. Ik heb aan Salvatore gevraagd of ik bij hem mag logeren. Ik heb het vooral gevraagd omdat ik geen geld wil betalen voor nog een overnachting in Trapani, als de kans toch bestaat dat ik op Favignana blijf overnachten. Ik heb genoeg geld opgedaan deze maand, mijn rekening is leeg. Ik wil dus geen geld verspillen.

Vannacht dacht ik zo hard aan Roberto en miste ik hem zo, dat ik het toch niet kon laten iets te sturen. Ik stuurde een foto van mijn enkel, met zijn enkelbandje errond, die ik gisteren in de avondzon had getrokken. Hij heeft het bekeken maar er niet op geantwoord.

Die onzekerheid is als een vies beestje dat aan me plakt en dat ik zo vaak van me wil afschudden. Het verziekt me zo enorm hard dat het me niet zelden aanzet tot hele zware donkere gedachten.

11u

Ik kon niet wachten op het antwoord van Salvatore en heb toch maar een slaapplaats geboekt voor vanavond in Trapani. Al verlies ik er geld mee als ik uiteindelijk toch op Favignana blijf slapen, wat ik waarschijnlijk toch doe. Ik heb ook een ticket geboekt voor de laatste boot terug. Je weet maar nooit.

Vandaag is het echt heet. Geen wind. Voordeel daarvan is dat het water vandaag prachtig is en allerlei kleuren heeft. De zee is spectaculair, ik heb ze nog nooit zo mooi gezien op Favignana.

Ik heb niet goed geslapen vannacht. Ik viel maar niet in slaap. Misschien kwam het door de drie koffies die ik gisteren heb gedronken. Ik werd ’s nachts ook een paar keer wakker en vanaf 6.30 raakte ik niet meer opnieuw in slaap.

Toen ik voet zette op het eiland, herinnerde ik me plots mijn vorig bezoek, dat nog helemaal niet zo lang geleden lijkt. Overal waar ik voorbij kom, denk ik: ahja. Herinneringen komen terug als je weer op dezelfde plekken komt.

19.30

Ik heb het door. Ik voel mij niet op mijn gemak als ik eenmaal ben afgewezen en me klein en kwetsbaar heb gevoeld. Dat gevoel blijft.

Ik dacht dat ik me op mijn gemak ging voelen bij Salvatore, omdat hij zei dat hij zin had om me te zien, en omdat hij me koffie en aperitief ging aanbieden. Maar meteen toen ik hem zag, blokkeerde ik. Ik besefte het pas echt dat ik niet spontaan kon doen, toen ik Salvo zag (Iemand die boottochtjes rond de eilanden organiseert en ik vorige reis heb leren kennen) en ik plots wel ongeremd kon lachen.

Niet dat Salvatore niet lief is, integendeel. Hij trakteerde me meteen op een fruitsapje van de smoothiebar naast zijn winkel, en nodigde me uit om ’s avonds samen met hem en nog en paar vrienden te gaan eten, en ik mocht in zijn appartement logeren. Maar ik kan mezelf niet zijn, niet meer. Ik voelde mijn hoofd al exploderen (wat sneller gebeurt als ik niet goed geslapen heb). Ik voelde me totaal niet ontspannen. Ik ga dus maar gewoon weer naar Trapani vanavond. Ik heb toch al betaald voor de bootreis en de overnachting in Trapani.

Niet dat ik niet twijfel, want het is hier zalig. Niet zo druk als vorige keer, minder warm ook. Maar ik ben moe. Gisteren had ik het allemaal wel aangekund, toen was ik uitgeslapen en ’s avonds was ik ook in feeststemming.  Vandaag heb ik meer nood aan rust. Als ik moe ben, kan ik niet sociaal zijn. (Tenzij ik in een sociale flow zit, ondanks de vermoeidheid, dat gebeurt ook).

Donderdag (Trapani, ontbijt op het terras van Elipao)

Ik was gisteren dus echt heel moe. Ik kan dan weinig aan en ik voel me sneller onzeker. Eigenlijk had gisteren een zalige en perfecte avond kunnen zijn, als ik niet zo moe was.

Overdag dus zoals gepland rondgefietst op Favignana, gezwommen, gelegen… Tegen zonsondergang mijn fiets gaan terugbrengen en langs Salvatore gegaan. Knuffel, hartelijkheid, voorstel om rond half negen bij vrienden van hem mee te gaan eten. An offer I couldn’t refuse. Maar dat heb ik uiteindelijk wel gedaan. Aangezien ik niet meteen kon beslissen, ben ik eerst een broodje gaan eten. Eventjes bekomen. Eventjes niet sociaal moeten zijn. Ik had nog ongeveer drie kwartier voordat de boot vertrok. Het was het uur van het aperitief. In één van de bars zat Rosario, die ik even ben gaan begroeten. Ik liep verder in het straatje met alle bars en zag toen plots Davide zitten! Hij zat er alleen, met een bloody Mary voor zich, met dezelfde je-m’en-foutistische houding als toen ik hem de eerste keer zag. (Dat was in het hostel in Palermo in april. Hij was degene die vertelde dat hij gedurende het zomerseizoen op Favignana ging werken. Ik ben toen in april, de avond dat ik hem heb leren kennen, nog samen met hem gaan eten, op stap geweest, en heb daarna met hem tot laat ’s nachts in de zetels op het dakterras van het hostel gezeten. We hadden hele diepe gesprekken gehad. Over ambities, eigenwaarde, over intellectueel potentieel en dat niet waarmaken, over zijn frustratie van het niet vinden van werk dat overeenkwam met zijn competentie (Hij was academisch onderzoeker, maar vond in Italië geen werk in zijn gebied). Het was die nacht ook tot lichamelijke intimiteiten gekomen, maar de volgende dag was hij afstandelijk en koud, en leek verder contact hem niet meer te interesseren. Dat was toen ook een extra factor waarom ik niet goed in mijn vel zat toen ik daarna in Valledolmo bij Roberto aankwam, nvdr.)

Ik had hem niet verwacht te zien. Het was zijn vrije dag. Uitgerekend de dag dat ik daar op Favignana ben, heeft hij zijn enige vrije dag van de maand. Ik had eigenlijk graag langer met hem willen praten, ik wou van alles vragen, maar de klok tikte, mijn boot vertrok bijna. Ik had nog net de tijd om afscheid te nemen van Salvatore.

Plots voelde ik me vrolijker en meer mezelf. Natuurlijk kwam dat door Davide te zien. Het was fijn om hem terug te zien. Een stukje van mezelf dat ik terugkreeg nadat ik me in april weer zo brutaal afgewezen voelde. Een stukje spontaniteit dat ik terugkreeg.

Had ik me zoals de dag ervoor gevoeld: uitgerust, zin om mensen te zien, zelfzeker, dan had ik zeker gebleven, en dan had ik me zeker ook geamuseerd. Dan had ik misschien ’s morgens ook de tijd gehad om met Salvatore te praten. Had had had. Mijn hoofd zit bij Roberto, en wat zou ik eraan hebben om mijn hoofd nog eens op hol te laten brengen door iemand anders. Salvatore is geweldig, dat weet ik al, maar ik wil geen avontuurtjes meer. Wat hou ik ervan over? Alleen maar gemis en een gebroken hart en kwetsbaarheid enzovoort.

Ik nam dus de aliscafo en was rond 21.30 in Trapani. Ik kwam voorbij de wijnbar en zag Alessandro (de broer van GP) daar zitten. Eventjes staan babbelen. Ik voelde me al veel socialer. Ik vertelde Alessandro dat ik zaterdag naar San Vito zou gaan. Hij zei dat hij zaterdag ook naar San Vito ging, maar met zijn zeilboot. Ik kon mee.

Vrijdag

Vandaag vroeg naar Favignana vertrokken en een bootexcursie gedaan.

Zondag

Ik moest zaterdagochtend beslissen of ik met de bus naar San Vito ging, of met Alessandro met zijn zeilboot. Een kans die ik toch niet opnieuw kon laten schieten. Anderzijds had ik veel zin om Roberto te zien, zo snel mogelijk, en wilde ik eigenlijk al overdag daar aankomen, terwijl hij nog in zijn camper is, en niet ’s avonds als hij aan het werk is. Vooral omdat hij duidelijk had laten blijken dat hij het leuk zou vinden om nog eens tijd met mij door te brengen. Ik besloot om toch de bus te nemen, en bracht Alessandro op de hoogte. Hij belde me op en overtuigde me alsnog om mee te gaan (nadat ik zelf al beseft had dat het weer wel een gemiste kans zou zijn). Dus toen hakte ik opnieuw de knoop door en ging toch mee!

Aangekomen rond 19.30 met de zeilboot. Naar Roberto met mijn rugzak, die uiteraard druk bezig was. De sleutel van de camper gevraagd en me daar gedoucht. Er is een soort wereldmuziekfestival in San Vito dit weekend. Er was een groepje bezig toen ik aankwam, en ik voelde me op sfinks. Maar ik voelde me zo stijf en ongemakkelijk. Waar is de wilde, uitbundige, vrije, vrolijke Veerle? Bestaat die nog? Met een klein beetje aandacht waarschijnlijk. Meer is er niet nodig om me te doen openbloeien. Roberto geeft me geen aandacht want die ‘ziet’ me niet, die ziet mijn persoon niet, en hij overpraat me. Hij over-is me. He outis me. To outbe someone, zeg je dat?  Hij praat alleen maar over zichzelf. Hij stelt een vraag, en antwoordt dan zelf hoe hij denkt dat het voor mij is, of zou moeten zijn. Ik heb ondertussen al opgegeven om hem te onderbreken, maar als ik hem laat uitpraten en daarna probeer te zeggen hoe het écht zit, is hij zijn aandacht en interesse al lang kwijt.

Ben nog naar twee liedjes blijven luisteren. Daarna een mojito gaan halen in de bar van GP om wat losser te worden. GP was blij me te zien, hij was heel hartelijk, heel fijn. Ik weet dat GP me graag ziet en me graag heeft zoals ik ben.  Er zat ook volk van het hostel dat ik kende en die net ook mojito’s hadden besteld. Ik ging bij hen zitten. De rest van de optredens waren betalend, en dus ben ik in de bar gebleven tot Roberto klaar was met werken.

Ik belandde ook nog aan een tafeltje met GP en twee van zijn vrienden. Er is zo’n uitdrukking in het Engels: give someone the light of day. Roberto geeft me niet altijd the light of day. GP geeft me veel light of day en heeft me werkelijk graag, en geniet ook echt van mijn aanwezigheid. Ik bén iemand voor GP, ik zit in zijn hart. Roberto probeert alleen maar om me geen valse hoop te geven. Dat is niet meteen een houding die je blij maakt, of die je belangrijk doet voelen.

Ik heb er lang over gedaan om niet meer achter GP aan te lopen, om niet meer om zijn aandacht te bedelen, om zijn liefde niet meer terug te willen winnen, om hem eindelijk los te laten en hem te zien als alleen maar een vriend. Twee jaar heb ik erover gedaan. Dat is lang. Het is maar sinds dit jaar dat ik erin geslaagd ben. Wat geholpen heeft, is dat ik hem niet meer ‘bestookte’ met berichten (of gewoon om de zoveel tijd iets stuurde). Ik geloof dat ik zelfs een half jaar niets gestuurd heb. En toen er opnieuw contact was, leek hij het plots veel meer te appreciëren om van mij te horen. We hebben dit jaar een aantal keer gebeld. Op mijn verjaardag belde hij me ook op. Toen ik in Valledolmo was, hebben we ook gebeld. Toen ik in Palermo was, ook. Dat waren leuke gesprekken. Zoals het vroeger was. Maar nu ik erover nadenk, achteraf bekeken… is  het ook de eerste keer in lange tijd dat hij met niemand samen is. Hij zei gisteren dat hij al zes maanden met niemand naar bed was gegaan. Dat doet een mens wel eens appreciëren wat hij niet meer heeft. Na twee jaar dat ik ‘beschikbaar’ was, en ik hem bleef zien als mijn nummer 1 ( terwijl hij in die hele periode van de ene vrouw naar de andere ging), zal hij misschien verwacht hebben dat toen hij dan ineens geen vrouwen ‘binnen handbereik’ had, dat ik er nog zou zijn, still craving. Maar ik heb me ondertussen eindelijk over hem heen gezet. 

Natuurlijk zie ik hem nog graag, natuurlijk is hij en blijft hij voor mij degene die me versierde, veroverde en mijn hart sneller deed slaan. Twee jaar lang heb ik gehoopt om iets te kunnen recupereren van dat gevoel. Zelfs ex-seks had kunnen helpen om dingen af te sluiten. Twee jaar lang zou ik er geld voor hebben gegeven om weer in zijn armen te liggen, om de aandacht weer te krijgen die hij plots niet meer wou geven. Nu lijkt hij opnieuw zo warm, geïnteresseerd en hartelijk. Hij wilt dat ik bij hem logeer, dat we het ‘onafgewerkte werk’ in bed afmaken, enz.

Tijdens onze telefoongesprekken dit jaar had ik hem willen vertellen van Roberto. Die avond in Valledolmo, in april, nadat Roberto me overdag het gevoel had gegeven dat we een koppel waren en dan ’s avonds had gezegd dat hij een grote blonde man als ideale man voor me zag, en ik me weer verraden, belachelijk en gekwetst voelde, en ik toen GP had opgebeld, toen had ik willen vertellen over Roberto, maar ik durfde het verhaal niet te doen omdat ik bang was dat Roberto me zou horen. Daar heb ik spijt van, omdat Giampiero dan nu de situatie beter zou begrijpen, en zou weten dat ik gevoelens heb voor Roberto. Dan zou hij begrijpen waarom ik wel in bed duik met Roberto, en in zijn camper slaap, en niet bij en met hém, Giampiero, slaap. Al ben ik dan officieel gezien enkel vrienden met Roberto.

Toen ik daar aan dat tafeltje zat met GP en twee van zijn vrienden, er een gezellig sfeertje hing en hij me met warmte omhulde – wat hij goed kan –, vroeg hij plots waar ik sliep, en dat ik gewoon bij hem thuis moest slapen. Toen ik zei dat ik opnieuw in de camper van Roberto ging slapen, was hij geïrriteerd.

Ik snap zijn gevoel wel. Hij is al de hele maand heel lief voor mij. En dan zeg ik koudweg dat ik bij een ander slaap, zonder dat hij eigenlijk weet wat mijn gevoelens daarachter zijn.

Woensdag 3 juli

In de luchthaven van Palermo. Het zit erop, maar ik vertrek met een goed gevoel. Een afgesloten gevoel. Wat zal ik het Italiaans, de Italiaanse en Siciliaanse sfeer missen.

Foto's