Deel 1 - Juni en oktober 2015

Reis juni 2015 (een reis van drie weken, van Verona tot in Sicilië, maar ik begin pas te schrijven vanaf de trein naar Sicilië)

Maandag 8 juni 2015

Vertrokken met de trein van Salerno naar Cefalù, Sicilië. Ik heb het gevoel dat mijn vakantie nu pas echt begint. Is dat omdat ik de eerste weken nodig had om te ontspannen, of om een andere reden, ik weet het niet.

Ik heb 7 uur trein voor de boeg, en daar kijk ik naar uit. Ik zit graag in de trein, en zeker in deze trein. De trein die helemaal tot in het zuiden rijdt. Het is van 2004 geleden dat ik deze trein genomen heb. Het is van 2004 geleden dat ik in het zuiden was. Maar er is ook veel veranderd ondertussen. Een van de dingen die ik leuk vond aan deze trein en aan Italië in het algemeen, is dat mensen altijd met elkaar in gesprek gaan, of gingen. Nu is de smartphone alomtegenwoordig, en dus ook in de trein. Maar het kan mijn pret niet bederven. Het is de trein die in Messina op de boot gaat. En dat doet me zo terugdenken aan vroeger.

In Positano heb ik vandaag de boot genomen naar Salerno, wat korter was dan de bus en metro naar Napels. En ik heb daar enorm van genoten, van die boottocht. Dat ik de boot heb genomen, is dankzij Renato, die ik heb leren kennen via Tinder. En hoewel de date een beetje anders uitpakte dan ik verwacht had, moet ik hem toch dankbaar zijn voor de hulp en de tips.

Ik zag hem, en anders dan wat ik van zijn foto’s had afgeleid, vond ik hem helemaal niet boeiend, aantrekkelijk of leuk. En toen hij duidelijk romantische plannen had, en al meteen heel dicht naast mij kwam staan en zitten, voelde ik me in een erg ongemakkelijke situatie. Hoe erg het ook klinkt: ik wou eigenlijk meteen van hem af. We hadden om 23.30 pas afgesproken, hij moest tot laat werken. En eerlijk is eerlijk, ook ik had ergens verwacht dat er een klik ging zijn. Maar hij was ZO erg helemaal mijn type niet, en bovendien vond ik hem ook saai. Dus het was niet eens leuk.

Mijn trein komt om tien uur ’s avonds aan in Cefalù. Ik heb tijdens deze reis steeds overnacht op de plaatsen die ik tijdens mijn vorige reizen enkel bezocht had, en die mij bekoord hadden. Misschien is dat niet zo’n goed idee. Voor Positano was het alvast geen goed idee. Ik hield niet van het hostel waar ik sliep, er zaten alleen anglofonen en het lag naast een hoofdweg, en het strand was er niet veel soeps… Positano is mooi om te bezoeken, maar niet om er te verblijven. Of toch zeker niet in het hostel.

Dinsdag 9 juni 2015

Mijn vakantiegevoel is echt gisteren begonnen. En hoewel ik me afvraag waarom ik niet eerder naar Sicilië ben gegaan om meteen dat vakantiegevoel te hebben, zou ik toch bepaalde dingen niet hebben willen missen van het eerste deel van de reis. En misschien had ik ook maar net al die tijd nodig om ontspannen te kunnen worden. Ik geniet nu in elk geval intens. Dit is waar ik zin in had, dit is wat ik nodig had, dit is waar ik naar verlangde, dis is wat ik wou. De warmte (In Positano en Cinque Terre was het vaak frisjes, zeker ’s avonds), het buiten zijn (in 5 Terre, en ook in Positano, heb ik vaak binnen gezeten), die rust (de verplaatsingen in Biassa, en het verkeer hingen me soms de keel uit).

Alleen al de boot van Positano naar Salerno vond ik geweldig. Dan de trein van Salerno naar Cefalù. Heerlijk. Na een tijdje zaten we nog met z’n twee in het compartiment, en toen zijn we beginnen praten. Niets zo leuk als spontane ontmoetingen. Hij heeft mijn naam en ik had gevraagd me toe te voegen op facebook, maar dat heeft hij niet gedaan. Was ik maar teruggelopen om zijn achternaam te vragen. Alessandro uit Termini Emerese. Zeven uur samen in hetzelfde compartiment in de trein. Dat schept een band.

Om 22.00 uur in Cefalù aangekomen. Toen de trein rond 19.00 uur op de boot ging om naar Messina (Sicilië) te varen, voelde ik de warmte van Sicilië, ondanks de wind en het latere uur, en wist ik dat ik was waar ik wou zijn. Toen ik in Cefalù aankwam, ben ik naar de B&B gewandeld en ’s morgens wakker geworden met een prachtig uitzicht van blauw water en een blauwe hemel. Nu zit ik hier koffie te drinken op het terras van Piazza Duomo. Om 13.30 uur kan ik naar mijn volgende B&B.

Het duurde niet lang voordat een Nigeriaan me aanstekers kwam verkopen. Ik heb hem 1 euro gegeven en hem zijn aansteker laten houden, en er een praatje mee gedaan. Ik begin het maar te leren, om uit mijn glazen stolp te stappen en de dingen te doen die ik in mijn hoofd wil doen als het moment al gepasseerd is. Duizenden keren heb ik al bedelaars voorbijgelopen (af en toe iets gegeven) en altijd spijt gehad dat ik niet gevraag heb naar hun situatie. Nu heb ik hem tenminste al aangesproken. Hij is er ook eventjes komen bijzitten en we hebben gepraat over zijn land en over Italië, en over Afrika in het algemeen. Volgende keer moet het mij vlotter over de tong komen: “natuurlijk, kom er maar bij zitten” en: “wat moet je drinken?” en: “hier is 5 euro, dan moet je alvast 10 aanstekers minder verkopen”.

Ik zou nog altijd graag antropologie studeren. Of iets van ontwikkelingssamenwerking. Ik wil zo graag iets verbeteren in de wereld. In België ben ik alleen maar ongelukkig en gefocust op mijzelf. Ik voel me meestal als een eiland zonder enige verbinding met of brug naar andere mensen. En het is angst, dat de bruggen tegenhoudt. Angst en schaamte voor mezelf.

Nog anderhalf uur voor ik naar Peppino kan, de B&B van vanavond.

13.45

Plots ben ik in een rothumeur. Ik kan wel wenen. Van het ontbijt zeul ik mijn valies helemaal de heuvel op, om daar te beseffen dat ik de weg niet vind. Ik ga een stukje terug om in een café met wifi de juiste weg te zoeken op google maps. Dan zeul ik opnieuw mijn valies naar boven. Daar aangekomen druk ik 3 keer op de bel zonder antwoord. Dat op zich maakt me al ongeduldig en vervelend. Als ik dan de B&B opbel, blijkt dat ik niet in Cefalù, maar in Pollina heb gereserveerd. B&B Peppino heeft twee B&B’s. Daar kan ik dan plots wel van gaan wenen. Mijn humeur helemaal de dieperik in. Ver onder nul.

Ik zat me af te vragen waarom mijn humeur zo snel kan zakken. Ik zoek rust en dit trekt er zo’n streep door. Maar misschien is het gewoon de aanhoudende tandpijn van mijn wijsheidstand die mijn zenuwen (letterlijk) heel gevoelig maakt. Er moet altijd wel zoiets gebeuren. Porca miseria. Een hele dag verloren.

Die stomme B&B, waar ik eigenlijk al geen goed gevoel bij had, is helemaal niet in Cefalù, maar in een stom dorpje ernaast. Niks charmants of zo, niet eens een dorp, gewoon een woongemeente. Met slechts een paar treinen per dag naar Cefalù. En de B&B is te voet niet eens bereikbaar vanaf het station. Geen vrijheid, geen blijheid. Jammer van de 70 euro, maar hier blijf ik niet. Ben dus terug op het station. Om 16.30 komt er een trein naar Cefalù. Hele dag verloren dus.

Zaterdag 20 juni

Wat een kakdag was me dat gisteren. Ondanks het zalige weer dat me hier niet teleurstelt. (in Italië heeft het weer mij dit jaar wel een paar keer teleurgesteld, in Sicilië niet)
Toen ik ’s morgens naar mijn boeking keek, zag ik dat het adres niet in Cefalu was, maar in een dorpje ernaast. Maar omdat ik wist dat er twee B&B’s waren, en ik toch dacht dat ik de juiste had geboekt, ging ik naar die in Cefalu, die sowieso al buiten het centrum lag. Met bagage en hitte de berg op, om dan terug te keren naar een bar met wifi om opnieuw naar google maps te kijken, om dan na veel zoeken en sleuren eindelijk aan te komen. Ik bel drie keer aan zonder antwoord, bel dan op en dan laten ze me de trein naar Pollina nemen. Ze halen me af van het station van Pollina en rijden me ergens naar een woonwijk ver weg van het station. Volledig afgezonderd dus voor iemand zonder auto zoals ik. Ik wil me niet gevangen voelen en ik wil me niet in België voelen.  Ik voelde me plots zo ongelukkig. En ook zo slecht gezind van al het sleuren zonder succes. De beslissing was snel gemaakt. Telefoontje naar de B&B waar ik de eerste nacht was, en klaar. Ik liet me nog afzetten aan het station door de eigenaar van Pollina. Daar moest ik nog een uur wachten, tot 16.30. Half vijf!

Ook al had ik mijn hele dag verloren met de hele dag met mijn koffer te sleuren en had ik veel geld verloren, toch was ik blij toen ik terug in Cefalu in de B&B Casanova zat. Met zich op de blauwe zee. Mijn spullen gepakt en naar het strand vertrokken. Het was toen al bijna half zeven toen ik er zat. Maar de zon gaat hier in de zee onder, en niet achter de bergen zoals in Liguria, dus ik had de zon nog tot half negen. Heerlijk.

Mijn humeur verbeterde er wel niet op. Mijn tranen zaten hoog, om een of andere reden. Mijn tand bleef ook verder zeuren.

Toen de zon onder was, ben ik een pizza gaan afhalen. Zeven euro, wat hier in Sicilië ECHT afzetterij is. Pizza’s kosten hier rond de drie euro, zeker als het een simpele margherita is. Dus daar werd ik ook niet vrolijk van. Hij was ook aangebrand vanonder. Echt zwart. En de ober had werkelijk geen tijd voor mij. Maar daarna kon ik mijn pizza wel opeten op mijn eigen terras met uitzicht over de hele Middellandse zee. Dus klagen kon ik niet.

Ik had nog een tindermatch die wou afspreken, maar mijn humeur was nog niet verbeterd, ik was moe en mijn tand deed pijn.

Ik heb heerlijk genoten van het dubbele bed en de grote kamer helemaal voor mijzelf. Heerlijk. Luxe. Wel alleen, maar eigenlijk vind ik dat voor een keer niet erg.

Opgestaan rond half negen en rond tien uur gaan ontbijten. Met een Amerikaan gebabbeld, die ook in de B&B verblijft, en aan een tafeltje naast mij zat.

Drie weken vakantie. En op twee weken tijd ben ik er eigenlijk nog altijd niet in geslaagd om echt rust te vinden. In Italië ontbrak vaak de zon en de warmte, en ging ik te vaak van de  ene naar de andere plek. Hier is het warm, ik heb een heerlijk strand, maar ik vind de rust niet. En ik weet niet meer wat ik zoek of nodig heb. Mensen? Of juist niet? Waarom vond ik die rust, en mijzelf, die sereniteit van mij, waar ik zo van hou, nog wel in 2013 na slechts een weekje? En waarom nu na twee weken nog altijd niet? Ben ik die sereniteit voor altijd kwijt? Ben ik mezelf in 2013, of 2014 voor altijd kwijt geraakt? Ben ik misschien te zeer gekwetst geraakt in de zomer van 2014 (door Thibault, en het gepest van Hervé en Beverly). Hoewel ik dacht dat ik het van me had laten afglijden… Ben ik te veel nood gaan hebben aan bevestiging, dat ik zelfs in Italië mijzelf niet meer vind? Ik heb sinds gisteren ook wel mijn vrolijkheid verloren. En dat wordt in de hand gewerkt door een volledig gebrek aan vriendelijkheid rond mij. Ik zal het wel uitlokken. Het gebrek aan goed humeur kan op zijn beurt dan ook weer wel uitgelokt zijn door een gebrek aan sociaal contact doordat ik niet meer in een hostel zit. En dan lijk ik wel in België, als ik geen sociaal contact heb: slecht gezind.

Ik zal vanavond maar proberen af te spreken met Daniele (de tindermatch), want een avond alleen, daar word ik niet vrolijk van.

18u

En toen van de ene op de andere moment vond ik mijzelf terug, mijn rust. Het gaat allemaal om verwachtingen. Als ik verwachtingen heb, kan ik niet genieten en als je achter de rust aanzit, gaat ze lopen.

Ik bedacht plots dat ik toch maar naar Trapani moest gaan morgen. Ik wilde dat eerst niet doen om niet van het ene naar het andere te hollen en om rust te vinden door ergens te blijven. Maar eigenlijk word ik onrustig van het alleen zijn, en wil ik iets anders zien.

En door een beslissing te maken, kwam mijn rust terug. Het is waarschijnlijk niet zozeer de beslissing op zich, maar het feit dat ik een beslissing nam. Want nu ik mijn rust terug heb, kan ik terug genieten, en maakt het eigenlijk niet veel uit of ik hier blijf, of naar Trapani ga. Dus laat ik het een beetje van het lot afhangen. Wat er nog kan en wat niet. Ik ga kijken hoe Trapani eruitziet en ook daar laat ik het van afhangen. Want ik herinner mij Trapani als een drukke stad.

21u

ik heb mezelf op een etentje getrakteerd. Eerste keer (behalve toen met Alessandro in Ferrara) dat ik uit ga eten. En al ben ik alleen, ik geniet er ten volle van. Het ontspant me. Ik neem ergens tijd voor. Na al dat jagen.

Allessandro (die uit de trein) zei dat ik San Vito lo Capo moest zien. En dat ligt niet ver van Castellammare, waar er een couchsurfer zit. En dat ligt allebei niet ver van Trapani. Dus als ik dat allemaal nog wil zien, vertrek ik beter naar Trapani, morgen.

Ik heb beslist. En ik voel me er goed bij. Jammer dat mijn tindermatch (Daniele) vanavond niet kan. Vandaag ben ik rustig, proper gewassen, in goed humeur, zonder tandpijn… Maar hij moest naar zijn ouders. Ik was dan eerst van plan om een take-away te doen, zoals gisteren, maar ik wilde niet opnieuw aangebrande pizza voor zeven euro. Toen besloot ik om maar om op een terras met uitzicht op zee te gaan zitten, toen ik daar de  redelijke prijzen zag. Ik heb er wijn bij besteld en die doet mijn hoofd al na 3 slokken tollen. Toen ik aan Daniele vertelde van Castellammare en San Vito, schreef hij dat hij mij er misschien wel kwam opzoeken.

Ik weet nog niet goed hoe ik het ga doen morgen. Ofwel rechtstreeks naar Trapani en hostel, ofwel onderweg in Castellammare stoppen, en couchsurfer opzoeken, die nog niet wist of hij een kamer beschikbaar had.

Straks maar eens naar de treinuren kijken. Want ik wil ook nog heel graag minstens 1 dag volledige vrijheid op het strand hebben. Een hele dag strand. Tot de zon ondergaat. Ik voel me goed. Ik voel me ontspannen, en ik hoop voor morgen hetzelfde.

Zolang ik me morgen op het strand kan planten, komt het goed.

Toch moeilijk, die rust vinden. Ik heb wel geleerd dat als ik rust wil vinden, het niet zo goed is om steeds te vertrekken. Dus ergens maak ik die fout nu weer wel opnieuw. Maar ik denk dat mijn rust vooral bedreigd wordt door al die wel-of-niet-beslissingen.

Vandaag was een andere dag dan gisteren van weer. Rond 16 uur begon het te overtrekken tot de hemel helemaal grijs zag. Vanavond is er ook meer wind dan gisteren.

Zondag 21 juni (Trapani)

Alweer op restaurant.  Daar hebben de omstandigheden voor gezorgd. De couchsurfer in Castellammare had niet bevestigd, dus ’s morgens op mijn gemak opgestaan. Weer heerlijk geslapen trouwens. Spullen gepakt en ontbijt gaan eten op de Piazza Duomo. Daar lang met de Amerikaan gebabbeld, die dus ook in mijn B&B verblijft. Dan op mijn gemak naar het station. En dan toch gewoon de trein van Cefalu naar Trapani genomen. Een vreselijk irritante trage stoptrein op benzine, waarvan de geur constant te ruiken was. Om half zeven in Trapani in het hostel aangekomen.

Het hostel is een appartement dat gehuurd wordt door een jong meisje, Giulia, die daar sinds mei dit jaar een hostel van heeft gemaakt voor 4 personen. Meteen na inchecken beginnen rondlopen op zoek naar eten, zon, zee en het centrum. Beetje moeite met het centrum te vinden. Maar dan zie ik de zon ondergaan, en ben ik die richting beginnen uitlopen. Tot ik op een punt, een soort uiteinde kwam, en omdat ik nog altijd niks take-away gezien had, en zachte prijzen zag bij een klein gezellig terras met amper volk, ben ik daar maar gaan zitten. Uiterst vriendelijk personeel. Behandelen me als een prinses. Wel leuk.

Maandag 22 juni

Wakker geworden met drilboren, en dus me gaan afvragen of ik er nu toch wel goed aan gedaan heb om naar de stad te gaan.

Gisteren van mijn kamergenootje gehoord dat er een rechtstreekse bus is van Cefalu naar Trapani, die er maar twee uur over doet! Ik heb er vijf uur over gedaan met de trein! Ik had, alweer, een dag kunnen redden en op het strand kunnen liggen.  Achteraf kan ik mijn vakanties altijd perfect in elkaar steken, met alles wat je achteraf weet.

Gisterenavond mij ook geïnformeerd over Pantelleria. Slechts één boot: een nachtboot die om 23 uur vertrekt, met aankomst om 06.00 uur ’s morgens. Alternatief is een vlucht om acht uur ’s morgens. Maar aangezien ik niet van vliegtuigen houd, en het duurder is, en ik door ’s nachts te varen ook een overnachting uitspaar, denk ik toch de boot te nemen. Niet echt comfortabel, maar ja. Vooral vervelend dat ik op een onmogelijk uur arriveer. Wat moet een mens om zes uur ’s morgens.

Nu aan het wachten op de bus naar San Vito lo Capo. Wat mijn treincoupégenootje Alessandro me had aangeraden

(nvdr: Verder verloop van de reis:

Die maandag zou ik een dagtripje doen naar San Vito lo Capo. Ik was helemaal niet onder de indruk. Ik zag alleen maar toeristen en parasols en het was bloedheet. Ik snakte enorm naar rust en natuur. Terwijl ik op het strand lag, kreeg ik alsnog een bericht van de couchsurfer in Castellammare (meer bepaald Scopello), dat hij me te logeren kon leggen, maar dat ik wel in Scopello moest geraken, wat niet gemakkelijk is met het openbaar vervoer. Hij raadde me aan om aan het plezierhaventje rond te vragen of er mij iemand (bij wijze van taxidienst) naar Scopello kon varen. Ik kreeg diezelfde middag ook berichten van Daniele, de tindermatch, die voorstelde om in San Vito af te spreken. Lang verhaal kort: ik heb toen effectief met Daniele afgesproken voor een aperitief in San Vito, waarna hij voorstelde om me naar Scopello te rijden (met de auto niet zo heel ver). Ik ben toen dus impulsief vanuit San Vito lo Capo naar Scopello gegaan (zonder bagage, die lag nog in Trapani natuurlijk). Ik ben daar enkele dagen gebleven (Scopello is een heerlijke, rustige plek), waarna de couchsurfer (Luigi) me naar het station van Castellammare heeft gebracht, waar ik de trein naar Trapani heb genomen. In Trapani heb ik dan de boot genomen naar het vulkanische eiland Pantelleria (op zes uur varen van Trapani), waar Guido woonde. Guido was een tindermatch met wie ik nog voor het vertrek van mijn reis gematcht had (omdat hij toen toevallig in België was). Nog voor ik op reis vertrok had ik hem dus verteld over mijn reis door Italië, en hadden we afgesproken dat ik mijn reis zou eindigen op Pantelleria. Zo gezegd, zo gedaan.) 

 

Foto's van deze reis

Het verhaal van de 13 reizen tussen 2015 en 2017

_____________________________________________________________________________________________________________________________

Reis van 27 oktober tot 3 november

Dinsdag 27 oktober 2015

17.20 Vlucht naar Trapani. Het zou er nog 20 graden zijn, zegt de piloot. Al was het in België vandaag ook lekker warm.

Voor de eerste keer extra betaald om aan het raam te zitten. Ik had al enkele keren op goed geluk gespeeld, maar iedere keer een plaats in het midden of aan het gangpad gekregen, en al een paar keer dik spijt gehad dat ik niks kon zien van de wolken of het uitzicht. Ik had ook al een keer geprobeerd om te gaan zitten aan het raam, terwijl mijn plaats aan het gangpad was, in de hoop dat degene die de plaats aan het raam had, er geen probleem mee had. Maar zonder succes. Een dus zes euro meer betaald. En dat zal je dan altijd zien: er zat iemand op mijn plek. Ze deed eerst of ik fout was, maar toen ik aandrong dat het mijn plaats was, zei ze: “je kan toch gewoon hier gaan zitten dan”, wijzend naar de plaats naast haar. Als ik er op voorhand niet had over nagedacht, dan had ik met mijn mond vol tanden gestaan. Maar ik was voorbereid en ik liet me niet uit het lood slaan: “ik heb extra betaald om die plek te hebben”. Daar had ze niet van terug.

Beetje met vertraging aangekomen. Maar lekker warm hier. Twintig graden inderdaad. Heerlijk.

Geland om 20.05 en om half negen de bus naar Trapani genomen. Daar de weg gevraagd aan iemand van een horecazaak, die het niet wist, maar die me wel de wificode gaf. Na het inchecken ben ik teruggelopen naar dezelfde zaak en daar gnocchi gegeten. Daarna een beetje zitten tinderen, want alleen eten is ook maar alleen, en een beetje gezelschap zou wel leuk zijn. Grappig dat het aantal mannen in Italië die ik naar rechts swipe, substantieel vermeerdert in vergelijking met in België. Hetzelfde voor het aantal matches.

Woensdag 28 oktober

Vanmorgen opgestaan met een knalblauwe hemel. Het is heet in de zon, maar er waait een fris windje. Ik ben nog altijd ziek natuurlijk. Keelpijn en hoest. Ben naar de apotheker gegaan voor iets verzachtends.

Plan is om naar Erice te gaan vandaag. Ben rond 9 uur wakker geworden. Bizar gedroomd. Ik droomde dat ik ergens was, geen idee waar, en dat Andrea, de eigenaar van het hostel in Biassa bij mij in bed was komen liggen. Als een soort versierpoging. En het werkte, ik vond het wel leuk. Later lag ik ergens anders in zijn armen en ik hoorde ook van anderen dat het gedaan was met zijn vriendin. Later ontdekte ik dat iedereen iets had meegenomen om te trakteren, omdat het zo een tijd geleden was afgesproken, maar ik was het vergeten. En ongeveer op dat moment begon er iemand met bommen te gooien, en ik ben toen heel snel heel ver weg gelopen. Tot ik op een bepaald moment aan een punt kwam waar er een weg liep naar La Spezia, of Tibet, dat herinner ik me niet goed, of ik had de keuze, of zo. En ik zou er maar 8 uur over doen. Hoewel m’n droom niet in Italië afspeelde, ondanks de scene met Andrea. Andrea! Hoe raar!! Verborgen verlangen? Hoe kan ik mijn kop en hart zo verloren zijn (geweest) aan Nico, en dan plots dromen over Andrea?!

Hier zit ik nu, in de zon, in de warmte op een terrasje (met een fris windje). Er valt hier ongelooflijk veel te doen. Maar ik voel me lui en wil eigenlijk alleen maar wegdromen, hangen, lezen, schrijven, muziek beluisteren en een beetje leuk gezelschap.

Maar omdat ik hier geen hangmat heb, ga ik toch maar naar Erice 😉

16u

Er is een kabelbaan van Trapani naar Erice. Een beetje uit het centrum. Die ging ik nemen. Je hebt een mooi zicht maar aangezien de zon eind oktober rond vier uur al in het westen staat, en het zicht op de zee en op Trapani op het westen is, én er een wolkenband rond de berg van Erice hangt, zie je dus niet zo héél veel.
Tegenlicht en wolken. ’s Morgens zal het zicht spectaculairder zijn, als de zon uit het oosten op Trapani schijnt. Dat moet prachtig zijn. Maar ja, you can’t have it all.

Erice is heel toeristisch. Ik hoor veel Amerikaans en Frans. Verder wel rustig en zo. Maar het zegt me niet veel. En de wolken nemen de zon weg. ☹

Ik heb de kabelbaan maar weer terug genomen. Een beetje jammer van de negen euro om maar zo kort te blijven, maar Erice was helemaal in een dikke wolk verdwenen, dus om een beetje in de mist en de koelte rond te lopen, daar heb ik ook niet veel aan. En beneden schijnt de zon.

20u

Wat een bizarre dag toch eigenlijk wel.
Eenmaal terug beneden aan de voet van de berg was de zon aan z’n ondergang begonnen.

In Italië eet ik altijd minder. Ik heb er geen mentale nood aan. Niet voor afleiding, troost, regelmaat of het vervullen van een lichte honger. Dus toen ik daar om vijf uur op de bus wachtte, had ik nog altijd niet gegeten sinds het ontbijt. Maar eten stond ook niet op m’n prioriteitenlijstje, want ik wilde eerst nog wat van het uitzicht genieten bij het laatste zonlicht van de ondergaande zon. Dus een beetje langs de kade gewandeld. Eerst aan de ene kant, en daarna aan de andere kant, want Trapani is een strook, omgeven door water.

Tegen half zeven besloot ik eerst snel een stuk pizza te gaan zoeken, want mijn maag was ondertussen bijna verkrampt van de honger. Dan kreeg ik een bericht terug van een tindermatch, Piero. Die wilde afspreken om 23u. Bij hem thuis. Dat leek iets te veel op verwachtingen voor seks en enkel dat. En daarvoor ben ik vanavond niet echt in de juiste stemming.

Donderdag 29 oktober

Gisteren niet meer uit m’n kamer geweest. Het voorstel van Piero toch maar afgeslagen. Heb eigenlijk de hele avond, vanaf elf uur of zo, met Christophe zitten chatten. Beetje cyberseks eigenlijk. Zoals vaak krijgt hij zijn ding, maar blijf ik daarna opgedraaid achter. Dus ik kon niet goed slapen. Toen ik eindelijk in slaap viel, werd ik twee uur later wakker van een hoestbui. En toen eigenlijk niet meer echt geslapen tot 7 uur ’s morgens. Heb me met veel moeite laten komen, en viel toen pas in een diepe slaap.

Twee uur later de wekker. Dus veel heb ik niet geslapen. Het plan was om overdag naar het eiland Favignana te gaan, en ’s avonds de nachtboot naar het eiland Pantelleria te nemen.

In de boot naar Favignana krijg ik een vermoeidheidsklop en als ik arriveer heb ik weinig zin, maar vooral weinig energie om het eiland te verkennen.
Ik vind ’t ook niet zo bijzonder… Herinneringen zijn raar. Ik zoek dan maar het strand om er een dutje te doen, maar strand is de naam eigenlijk niet waardig. En dan besluit ik om gewoon de boot terug te nemen. Jammer van het geld. En zo doe ik opnieuw hetzelfde als gisteren.

Maar beslissingen nemen, de juiste, daar ben ik nooit goed in geweest.

19u

Ben naar de supermarkt gegaan, koekjes gekocht, daarna naar Erbolario gegaan. Tijdens het terugwandelen spreekt iemand mij aan, vraagt of ik van Trapani ben, en van waar dan wel, begint dan een heel verhaal over Charleroi en dringt dan aan om me een glas te trakteren. Omdat ik echt niet wist hoe ik mijn tijd nog zou vullen tot ik op de nachtboot zou stappen, en omdat ik geen excuus klaar had, en hij bleef aandringen, heb ik maar toegezegd.. Hij bleef aandringen om daarna met me mee te lopen, maar aan het bagagedepot, waar ik mijn koffertje had achtergelaten, heb ik toch maar afscheid genomen, met de reden dat ik moe en ziek was en liever alleen was.

Dan wat eten voor onderweg gekocht, en nog een paar berichtjes op tinder gestuurd. ‘Creativo’ blijft wel antwoorden, maar reageert nooit op mijn vraag om af te spreken. Ik ben waarschijnlijk te opdringerig. Het zij zo. Ik ben hier nu, op deze moment en wat baat al dat berichten sturen als je elkaar toch niet ziet.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik een hele week alleen naar Trapani ga. En of ik er überhaupt iets aan heb. Dat is een goeie vraag. Heb ik daar nu eigenlijk iets aan? Wat zoek ik eigenlijk? En vind ik dat ook? Ontspanning? Lekker eten? Mezelf? Gezelschap alvast niet. Toch niet via tinder. En als er zich gezelschap aandient, ben ik er meestal niet van gediend.

Ik reis alleen maar ik zoek wanhopig naar gezelschap op tinder. Veel matches, veel berichtjes, maar niemand om een pint mee te drinken, of samen mee te eten. Wel rare types die me aanspreken. Zoals toen ik uit het bagagedepot stapte, en er iemand vraagt of ik Zweeds ben. Voor ik het weet, krijg ik een hele monoloog over hoe hij geld verdient en hoe hij Italiaans leert. Hij is van Israël. Hij blijft maar praten, en als hij een ogenblik naar adem hapt, om een iet of wat nieuw onderwerp te beginnen, zeg ik: “it was nice to meet you”. Hij vraagt nog of ik koffie wil drinken, en hoewel ik bedenk dat ik misschien mensen die wél in mijn gezelschap willen zijn, niet apprecieer, wijs ik toch af. Ik heb er geen zin in. Het is me te vermoeiend en ik voel me te ziek om te praten. Ik moet ervan hoesten.

Ik besluit daarna om op dezelfde plek te eten als de eerste avond. De ober begroet me hartelijk. De vrouw des huizes ook. Zij begint, nadat ik besteld heb, ook een hele monoloog af te steken, afgewisseld met vragen als ‘van waar ben je?’, ‘Hoe oud ben je?’, ‘Ben je getrouwd?’ ‘Waar ga je naartoe?’ Daarna begint de ober zijn versierpoging. Eerst die van de thee, dan die van Israël, en nu hij.

22u

Boot op. Boot is helemaal anders dan die ik in juni overdag had genomen naar Pantelleria. Niet helemaal anders, maar in juni had je van die zachte zetels binnen, waar mensen sliepen. In deze boot is er enkel een kleine openbare ruimte waar het ijskoud is. Kouder dan buiten nog. Ze hebben hier precies de airco op 18 graden staan of zo. Dat gaat hier een lange nacht worden.  De andere mensen zijn beter voorzien dan ik. Ik zie matjes en dekens. Ik heb het nu al koud. Wat wordt dat vannacht.

Vrijdag 30 oktober (Pantelleria)

De bootreis viel goed mee. Het had zelfs nog iets aangenaams, zo heen en weer gewiegd worden.

Heb toch nog een redelijk comfortabele houding gevonden en waarschijnlijk ben ik toch af en toe ingedut. Ik had gelukkig ook genoeg warme kleren, dus echt koud had ik het niet.

Bij mijn aankomst om 6 uur ’s morgens werd ik opgehaald door Guido en dan ben ik bijna meteen gaan slapen. Hoewel ik op dat moment niet echt moe leek. Om half 2 wakker geworden.

Ik heb niet veel meer nodig dan de zon en een babbel met Guido, maar hij zit liever binnen dan buiten (te koud, zegt hij, terwijl het buiten in de zon warmer is dan binnen), en hij heeft tijdens mijn dutje zelf niet geslapen, waardoor hij nu wel moe is, natuurlijk, want hij is vanmorgen ook vroeg opgestaan om mij om zes uur 's morgens aan de boot te komen halen. Ik denk dat hij nu op zijn bed is gaan liggen. Ik zit in de zon buiten. Heerlijk. Lijkt wel een warme zomerdag in België.

We zitten wel niet op dezelfde golflengte, da’s jammer. Gezellig genieten in de zonnestralen, rustig wat keuvelen, dat is blijkbaar geen interesse van hem.

19u

Ik doe toch veel verkeerd… Ik bedoel…in het zoeken naar ontspanning, en om de dingen die ik wil te bereiken. Ik heb zo vaak het gevoel dat ik ernaast grijp, maar ik laat mijn geluk zo vaak, of bijna altijd, afhangen van anderen.

Ik voel me nu zo ontspannen. En wie zal zeggen hoe dat komt. Maar het feit dat ik mijn beslissingen heb genomen die belangrijk zijn voor mij, zal wel meespelen. De nachtboot, in de zon gaan zitten zonder te wachten tot Guido me meeneemt naar buiten, en hem ook gewoon zijn ding laten doen. En daarna naar het water lopen alleen, ook omdat ik het wou, en hij niet.

Ohja, en belangrijkste misschien: erop staan dat ik in een apart bed wou slapen. Want als ik niet slaap, kan ik niet veel verdragen. Erop aandringen om alleen te slapen, ondanks de druk om in zijn bed te slapen. Had ik in zijn bed geslapen, dan had ik niet kunnen doorslapen.

Mijn plan was om zondag terug te keren naar Trapani. Maar zondag is er geen boot. Ik kan ofwel morgenmiddag om 12 uur, ofwel maandag om 10 uur de boot nemen. Maar morgen is te vroeg, en maandag vind ik dan weer te laat, want dan zou ik alleen nog maar dinsdag hebben in Trapani, want woensdagochtend heb ik mijn vlucht. Ik wil nog een aantal dagen in Trapani zijn. Dus het wordt waarschijnlijk het vliegtuig op zondag. Ik wil liever niet met het vliegtuig, maar ik wil ook geen drie dagen op Pantelleria blijven. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk terug, maar nu ook niet morgenvroeg.

Daarnet kreeg ik plots een berichtje van een couchsurfer bij wie ik wou logeren in Trapani, dat hij me kan hosten.

Ik heb Guido wel graag, maar ik vind het tegelijkertijd ook moeilijk om met hem om te gaan. Ofwel praat hij heel druk en heel snel en vertelt hij lange verhalen die ik dus met moeite begrijp omdat hij zo snel praat, ofwel is hij met iets anders bezig, zijn gsm, zijn computer, of wat dan ook. Ik vind het moeilijk om er leuke gesprekken mee te hebben. Hij kan zelf wel heel veel praten, maar een gesprek hebben met hem vind ik moeilijk. Het kan ook aan mij liggen natuurlijk.

Nadat de zon onder was is hij nog naar de winkel gegaan en omdat ik een vermoeidheidsklopje kreeg ben ik thuis gebleven. Tot daar alles nog goed en harmonieus.

Hij heeft gekookt en we hebben gegeten. Daarna deed hij het licht uit, wat ik vervelend vind, want ik heb licht nodig, zeker als ik moe ben en mijn lenzen niet goed werken, en zeker als ik me moet concentreren op wat hij zegt, en zijn lipvorming nodig heb ter ondersteuning.

Daarna zei hij dat hij op bed ging liggen omdat dat comfortabeler was dan de kleine zetel. Ik wil wel volgen, maar hij had maar 1 klein lichtje aangedaan en ik kan niet zo goed tegen duisternis. En nu is er dus de rare situatie dat hij op zijn bed ligt met zijn laptop, terwijl ik in de living aan het schrijven ben.

Ik vind het toch een beetje moeilijk om in harmonie te zijn met mezelf en de andere. Ik weet dan niet of IK de moeilijke ben, of dat hij gewoon alleen maar aan zichzelf denkt. Wat niet echt zo is, maar tegelijk is het toch ook een beetje raar om op je bed te gaan liggen als je een gast hebt, en te zuchten als je gast niet wilt volgen.

En als je dan toch per se van je bed de sociale plaats wilt maken ipv de living, en je wilt je gast ertoe overhalen om daar te gaan zitten, dan kan je toch ook een beetje moeite doen om het aantrekkelijker te maken voor je gast. In mijn geval dus een beetje meer licht. Maar als ik dat vraag, en mijn nachtblindheid vermeld, zegt hij dat hij licht vervelend vindt ’s avonds. Als compromis doe ik het kleine lichtje aan mijn kant van het bed aan, maar als antwoord doet hij dat van zijn kant uit.

Het doet me zin krijgen om de boot te nemen morgenmiddag. Maar tegelijk zou dat ook wat raar zijn.

Zaterdag 31 oktober 2015

Gisteren effe naar buiten gegaan. Luchtje geschept, om het gevoel van spanning kwijt te raken. Dat hielp. Ik relativeerde de dingen en ben dan naar Guido gegaan om te zeggen dat het me speet dat we andere dingen wilden, dat ik last had van die disharmonie. Want dat is zo, dat is hetgeen waar ik het dan het meeste mee bezig ben, dat hij kwaad/teleurgesteld is omdat ik niet volg in wat hij wilt. Maar hij maakt van alles gewoon minder een probleem. De overgrote meerderheid van de mensen op deze wereld neemt de dingen veel lichter op dan ik.

Enfin, uiteindelijk deed hij weer een lichtje aan, en ben ik mee op het bed gaan zitten.
Uiteindelijk ook gepraat. Onder meer over het feit dat ik het vaak moeilijk vind om mezelf te zijn en te doen wat ik wil en tegelijk de ander niet te kwetsen of tekort te doen. Daar voelde ik me beter bij, bij dat gesprek. Het schuldgevoel en het gevoel van in een hoek geduwd te zijn, verdwenen daar toch bij.
We hebben ook over het ‘incident’ van vorige reis gepraat. Hoewel hij dat al bijna vergeten was, zei hij. Maar ik vond het verhelderend om erover te praten. Nu is het voor mij eindelijk uitgepraat. Nu weet ik hoe het zat. Uiteindelijk gaat het altijd over hetzelfde: de moeite die ik heb om te doen/zeggen wat ik wil. Niet durven doen/zeggen wat ik wil, uit angst voor de woede van de anderen. Maar het is juist het niet duidelijk zeggen wat ik wil, wat de andere kwaad maakt.

Beetje zitten praten dus en dan uiteindelijk apart gaan slapen.

Vandaag had ik het liefst de boot genomen om 12 uur. Ik voel een beetje grote spijt. Ik had dat het liefste gedaan, om verschillende redenen. Om te beginnen omwille van het geld. Heb er het geld eigenlijk niet voor. Als tweede reden het feit dat ik honderd keer liever op de boot zit dan in het vliegtuig. Het is een moment waarop de tijd stilstaat, waarop je niets hoeft te doen, niet productiefs, en juist daarom net productief kunt zijn. Ik had er wel nood aan en zin in, om een namiddagje te varen. Lezen, muziek luisteren, schrijven, of zelfs een beetje lezen voor school. Derde reden: het weer hier vandaag op Pantelleria is slecht. Bewolkt en regen af en toe, terwijl het weer in Trapani wel goed is. Dus ik zou ook zon hebben op de boot. Vierde reden: het is gewoon eenvoudiger: op de boot stappen en er weer afstappen in het centrum van Trapani. Om 18 uur al. Als het nog nét een beetje licht is. Nu kom ik om half zeven aan in Trapani, en moet ik eerst nog de bus nemen naar het centrum. Allemaal dingen waar ik géén zin in heb.

Dus geen idee waarom ik de boot niet heb genomen. Gewoon omdat ik mijn eigen beslissingen niet durf te nemen. Gewoon omdat ik Guido niet durf te kwetsen door te zeggen dat ik al wegga. Zo ongelooflijk stom dat ik niet gewoon durf te doen wat ik zelf wil. Het maakt me vooral heel kwaad op mezelf.

Maar ik moet me erover zetten, want ik kan er niets meer aan doen. Ik probeer me erover te zetten, maar de spijt blijft. Gemiste kans. Ik had nu op de zee kunnen zitten. In de plaats zit ik binnen. Dat kan ik thuis ook. Wat een verloren dag. Ik had lekker kunnen lezen en dutjes doen en naar muziek luisteren, heerlijk heen en weer wiegend en misschien nog een beetje in de zon zitten, en misschien zelfs de zon zien ondergaan. Wat ben ik toch een stomkop, stomkop, stomkop. Wazzikmaar vertrokken.

Dinsdag 3 november (Trapani)

Het is alweer dinsdag, laatste dag.
Het is een beetje een rare week gewest. Zaterdagavond dan uiteindelijk het vliegtuig genomen. In de namiddag nog wel even wat gaan rondrijden met Guido, maar dat was ook geen succes. Hoewel ik nog wel probeerde om er het beste van te maken, voelde ik me toch wat gespannen. Ik voelde me niet helemaal op m’n gemak bij Guido. Het feit dat ik gewoon wat wou relaxen in het zonnetje ergens aan het water (de zon was er ondertussen toch weer een beetje), daar leek hij zich niks bij te kunnen voorstellen. En door zijn ongeduld en mijn ongemakkelijkheid, kreeg ik hem iets simpels als dat niet uitgelegd.

Aangekomen in de luchthaven zou ik nog bijna een uur op de bus moeten wachten. Francesco, de couchsurfer, bood aan om me te komen halen.

Ik had, om nog maar eens in herhaling te vallen, liever de namiddag alleen geweest op de boot om mijn hoofd leeg te maken, om rust te hebben, om tot rust en tot mijzelf te komen. Doordat het de hele dag wat stroef ging, zonder rust of ontspanning in mijn hoofd, zonder te kunnen doen wat ik wil, zonder mij vrij te voelen, was ik dus ook niet echt ontspannen die avond. Ik was onzeker, een beetje nerveus toch ook voor de couchsurfer. Maar het viel wel goed mee. Hij was vlot, vriendelijk, leek een gemakkelijk persoon. Aangekomen in zijn huis begon ik de indruk te krijgen dat ik me wel op mijn gemak zou kunnen voelen bij hem. Hij had eten meegenomen van zijn moeder om op te warmen. Heel lekker. Iets later kwam een andere couchsurfer, een vriend van hem, erbij. Ze begonnen joints te roken. Het stoorde me niet echt, hoewel ik toch liever had gehad dat we met twee waren.

Ik denk dat ik niet meer ga couchsurfen. Je bent zo afhankelijk van de levensstijl van de andere, van de beslissingen van de couchsurfer. Je kan niet zomaar doen wat je wilt, want je bent te gast. En dat wreekt zich dan bij mij, want ik ga op reis voor vrijheid, en als ik die verlies, dan verlies ik mijn vakantiebestaansreden. Dat is mijn conclusie nu.
Misschien had het weer nog wel wat kunnen veranderen. Als het zondag niet zo koud was en niet regende, en als het gisteren niet zo waaide er minder wolken waren, en misschien als ik niet zo ziek was… Ik weet het niet.
Enkel vandaag is het weer prachtig. Blauwe lucht, windstil.

Ik had graag vandaag alleen op het strand van Trapani gebleven. Schrijven, zonnen, alleen zijn, indrukken opdoen, mezelf zijn.

Mezelf zijn in gezelschap lijkt moeilijk. Of zelfs onmogelijk.

Zaterdagavond zijn we met z’n drie op stap gegaan en dat was wel leuk. Er was veel volk op stap en zo zag ik Trapani eens op een andere manier.

Het evenwicht vinden tussen gezelschap en mezelf zijn lijkt voor mij toch moeilijk.

Foto's van deze reis