Deel 5 - Januari 2017

Van 27 januari tot 6 februari 2017

Vrijdag 27 januari 2017

In de trein naar Charleroi. Vakantie is begonnen. Niet zoals vorige keer in november, toen ik de hele dag liep te stressen. Ik ben iets beter voorbereid nu. En ik ben ontspannen. Het valt me op hoe anders ik naar de wereld kijk als ik ontspannen ben. En hoe ik eigenlijk een hele werkweek loop te stressen. En ik vraag me af waarom ik niet ontspannener mijn werkweek kan doorlopen. Ik voel me bekneld in de vaste uren. Daar heeft het zeker ook mee te maken.

20u

Op de luchthaven van Trapani merkte ik dat ik niet genoeg cash geld had voor de bus, en de enige automaat op de luchthaven werkte niet. Daar stond ik. Uiteindelijk eigenlijk een beetje gebedeld om geld. Situatie uitgelegd aan een Siciliaan die ook op de bus aan het wachten was. Ik stelde hem allerlei oplossingen voor terugbetaling voor, maar daar moest hij niet van weten. Zo zijn Sicilianen.

Om 18u aangekomen in het centrum. Opgewacht door de vader van Paolo. Inkopen gedaan, mijn SIM-kaart geactiveerd en gegeten. Zelfs voorverpakt eten proeft hier verser dan eten bij ons.

Zaterdag 28 januari

Ik had gisteren (en al de tijd ervoor) het gevoel dat ik me in dezelfde toestand als een jaar geleden bevond: nood aan herbronning…

Ik ben echt gelukkig hier te zijn. In november leek ik er niet echt te zijn. Ik heb niet echt van Trapani genoten. Ik was mijzelf kwijt en ik was ook vergeten wie Giampiero was of wat hij betekende. En eigenlijk heb ik dus niets gehad aan die reis. Enkel onrust, geen vrijheid.

Gisterenavond om 21u in mijn bed gekropen. Ik was doordrongen van de kou. Zelfs een hete douche kon me niet echt opwarmen. Met kilo’s dekens op mij in bed gekropen. Vanmorgen toch pas om half tien opgestaan. Heerlijk. Doen wat ik wil. In een appartement dat ik helemaal voor mijzelf heb.

Ik zit hier in de volle zon…Op mijn plekje… het uiterste plekje van Trapani. Het mooiste plekje dat enerzijds rustig is en waar anderzijds regelmatig iemand uit de auto stapt om te kijken naar de zee, of een sigaret te roken op het bankje. Hemels is dat hier. En dan af en toe Italiaans horen…

Ik wou vanmorgen naar de vismarkt gaan. Dat was het plan. Maar dan moet ik precies nog wat vroeger opstaan. Straks eens kijken op de website.

Ik weet niet van waar die mensen komen, die hier stoppen. Maar er komt bij iedereen “che bello”, “bellissimo” uit hun mond. Wat op zich raar is als ze van Trapani zouden zijn.

Er is net een groepje jeugd achter mij, op het bankje komen zitten (Ik zit tegen het muurtje ervoor, een ‘verdiepje’ lager. Op zich stoort het me niet dat er nog mensen zijn, maar wel als ze muziek uit hun gsm’s gaan jagen. Da’s irritant. Gedaan met de rust.

Ik ben weggegaan. Het werd me er te druk. Richting de oude gevangenis gelopen en onderweg foto’s getrokken van mijn favoriete boot die nu bijna gezonken is. Zoals altijd als ik ergens lang blijf staan (of toch vooral daar) komt er iemand een babbeltje doen.

Paolo heeft mijn foto’s opgehangen in het appartement. Ik ben meer dan trots.

Ik verwacht constant Giampiero tegen te komen. En daar ben ik nog niet klaar voor. Ik heb er schrik voor. Ik wil hem aan de ene kant graag zien… aan de andere kant heb ik schrik. Als hij een nieuw lief heeft, heb ik geen zin om daarmee geconfronteerd te worden, en als hij geen lief heeft, verwacht hij misschien seks en ik weet niet of ik die wel wil geven. Ben ook wel bang dat ik iets kapot gemaakt heb.

Het is misschien de 7de keer dat ik in Trapani ben en nog ontdek ik nieuwe plekjes.

Ik weet niet of ik iets van mij moet laten weten of niet. Ik weet niet hoe het zit tussen ons. Zijn we vrienden? Ik neem aan van wel. Maar als het echt helemaal gedaan is tussen ons, weet ik niet of ik al klaar ben om hem te zien. Ik ben er nog niet over. Anderzijds als er wel nog iets is… dan zijn er nog een aantal issues die opgelost moeten worden. Ik wil niet meer dat elke beweging van mij hem kwaad maakt. Zo leek het in november: 1 grote teleurstelling voor hem. Alles wat ik deed, maakte hem kwaad/teleurgesteld/gekwetst. Natuurlijk lag dat ook aan mij, aangezien ik alleen maar nood had om alleen te zijn en mezelf terug te vinden, en ik niets te geven had omdat ik vergeten was wie hij was voor mij…. En dus voelde ik me constant bedreigd. En dus maakt de gedachte aan hem me nu ook nog onrustig… Ik wil hem zien maar ik wil niet in datzelfde stramien terechtkomen. Hij verdient beter.

En ik wil die Giampiero die wist dat ik zot van hem was, niet de onzekere, gekwetste, kwade Giampiero. Hij is gekwetst en ergens is het aan mij om het goed te maken. Maar tegelijkertijd is hij niet het enige ‘slachtoffer’. Ook ik heb me tekortgedaan gevoeld. En ik heb nooit iets gedaan uit gebrek aan affectie voor hem. Ik had het gewoon moeilijk met mezelf.

Dus misschien is de situatie niet te repareren. Ik kan zijn gekwetst vertrouwen niet repareren. En ik heb zijn vertrouwen nodig om mezelf te kunnen zijn.

Ik wil hem contacteren. Hem laten weten dat ik er ben, maar ik weet niet of ik de gevolgen aankan. Zijn verwachtingen… Of net integendeel: zijn gebrek aan interesse…
Ik ben zijn matig geïnteresseerde berichtjes zo beu. Zijn vlakke berichten, op de vlakte. Uiteraard klinkt alles vlakker in geschreven woorden… Achter een woord kan meer gevoel schuilen dan de letters uitstralen. Toen ik de vorige week in een zatte bui de conversatie afsloot met een kus, antwoordde  hij “oké”. Ik stuurde “oké” terug. En daarna: “ik neem mijn kus terug”. Hij stuurde daarop een vraagteken en sindsdien hebben we geen contact meer gehad.

Ik wil hem zien! Maar ik wil ook mezelf zijn. En ik weet niet of dat kan. Dat moet ik zien…ontdekken… Ook míjn vertrouwen moet hersteld worden. Hoe kan ik nu zijn vertrouwen herstellen als dat van mij ook nog hersteld moet worden. Daar zit het hem. Misschien is het wel opnieuw een impasse.

Verwachtingen van anderen… Ik wil er ofwel volledig aan voldoen, ofwel ze volledig negeren. In het eerste geval wil ik liefde, in het tweede geval vrijheid en mezelf zijn. Het lijken voor mij twee onverzoenbare uitersten.

Als de zon er is, is het echt warm. Zalig! Heerlijk!!! Hier ben ik voor gekomen.

Hij heeft het negatieve van mij gezien…of willen zien… en daar kan ik niet tegen. Daar heb ik geen verweer tegen. Ik ga dan in de verdediging en verlies mijzelf en word kwaad op de andere voor het gebrek aan vertrouwen.

Mijn stappen zijn in België zodanig bepaald, zodanig voorbepaald… vooral in de week (en in het weekend ben ik gewoon verlamd omdat ik door al dat voorbepaalde niet meer zelf kan beslissen) dat ik op vakantie elke mini-stap zelf wil bepalen. En dat is letterlijk te nemen. Ik wil letterlijk zelf elke voetstap kiezen. En ik word onrustig als iemand die voor mij bepaalt.

Het plan is om maandag naar Favignana te gaan. Daar ga ik geen schrik moeten hebben om hem tegen te komen en kan ik mijn defensieschild afdoen, en eindelijk terug ontspannen hopelijk, en dan hopelijk geen schrik meer hebben dat als ik Giampiero zie, dat ik dan enkel aan zijn verwachtingen ga willen voldoen (om zijn liefde te herwinnen en zo in dezelfde spiraal terechtkom van mezelf niet kunnen zijn en me kwaad en bedreigd voelen, en hem wegduwen en hem nog meer teleurstellen)

17u

Rond 11 uur vanmorgen vertrokken naar de vismarkt die er niet was, dan aan mijn plekje gezeten, dan naar de oude gevangenis gelopen en daar lang gebleven.

Tegen 15 uur terug naar huis. Gegeten en daarna een dutje gedaan. Ondertussen is het beginnen regenen. Ik wou nog wat shoppen na de siësta… Maar wacht toch tot het stopt met regenen. Het dondert zelfs.

Het lijkt zo raar om hem niet te laten weten dat ik hier ben. En ergens wil ik het hem laten weten. Ik wil contact maken. Het is de eerste keer (zelfs met de ruzie) dat we al 7 dagen niks contact hebben… Ik wil dus wel terug contact maken, maar anderzijds kan ik moeilijk laten weten dat ik hier ben, en tegelijk zeggen dat ik hem niet wil zien, nu, vanavond, en morgen ook niet. En de komende 2 dagen op Favignana ook niet. Als ik dan toch contact maak, moet ik toch ook bereid zijn hem te zien.

Tegelijkertijd kan ik ook niet tegen die stilte. Maas als hij niks laat weten, wat wilt dat dan zeggen?

Hij heeft mij heel gelukkig gemaakt toen in september. En mij heel erg in de kou laten staan in december… Ik ben zo veel verloren geraakt. Zo veel vreugde en geluk was plots weg weg weg. Hij gaf mijn leven kleur.

Zondag 29 januari

Zondag ZON-dag!

Na de pijpenstelen en het onweer van gisterenavond en vannacht is de hemel helemaal opgeklaard en het is ook warmer dan gisteren. Tegen het einde van de week wordt het nog warmer. Als de trend zich doorzet dan heb ik uiteindelijk nog de verkeerde week gekozen, want ze voorspellen 19 graden tegen donderdag. Of ook niet, want ik mag niet klagen want er is zon. Sun is all I need.

Gisterenavond gegeten, nog wat op internet gezeten… Het stopte niet met regenen dus douche genomen en in bed gekropen. Het slapen lukte wel niet met de boenkeboenk van de cafés in de buurt. Wat zitten chatten met Christophe, David… Paolo ook. Naar foto’s zitten kijken van september die ik naar Giampiero had doorgestuurd. Eén foto van hem in Frish, zijn bar, met zijn personeel deed me lachen. Zo hard, dat ik besloot de foto door te sturen naar hem en te zeggen wat er grappig aan was. Vanmorgen stuurde hij “jou doet het lachen, mij doet het wenen”. Uitgebreid ontbeten en dan olijfolie gaan kopen. Dan tevergeefs naar de supermarkt, die was dicht, en dan richting m’n plekje. Ook nog gebeld naar vader van Rosario (die zelf in het buitenland zit) om een appartementje te reserveren op Favignana. Al wandelend besloten om Giampiero toch te laten weten dat ik er ben… Het is te zeggen… Ik heb stuurde hem dat het warm is… waarmee ik hoopte dat hij de hint zou vatten. Maar hij antwoordde: “hier ook”. En toen ik zei dat het 15 graden is en dat ik zonnecrème heb opgedaan, dacht hij dat ik ermee aan het lachen was. Ik heb er nog een schepje bovenop gedaan en gezegd dat ze 19 graden voorspellen tegen donderdag… Om zijn frank te doen vallen. Zijn frank moet toch vallen? Ik ben onrustig. Maar positief onrustig… hij maakt me onrustig op een opgewonden manier.

Ik stuurde nog een aantal andere hints tot ik uiteindelijk een foto van het bankje stuurde. Toen begreep hij het uiteindelijk. Ik vroeg waar hij was en hij grapte: in België. Ik zei: 't Is te hopen dat dat voor te lachen is. Hij zei: waarom? Ik zei: waarom wat? En hij schreef, woord per woord versturend: perché - non- ti - giri? (Waarom draai je je niet om). En daar zat hij! Achter mij... al zo'n vijf minuten of zo! Hij was dus net na mijn foto direct naar daar gereden... We hebben daar dan eigenlijk de hele namiddag gezeten in de zon op dat bankje... 

Dinsdag 31 januari

Zondag was een prachtige dag. De mooiste dag van de week tot hiertoe.

Gisteren (maandag) een katerdag gehad. Mentaal en fysiek. En het laatste versterkt altijd het eerste. Ik voelde me zo ongelooflijk alleen en triestig. Laat opgestaan, ontbeten uiteindelijk in de zon gaan zitten aan het bankje. Ik begon de hele dag ervoor (zondag) neer te schrijven voor Muriëlle. Halfweg kreeg ik een bericht van Giampiero of ik koffie wilde.

Het doet toch pijn, dat het gedaan is.

20u

Het is hard om niet meer te hebben wat ik twee vakanties wel heb gehad. Dat doet pijn.

Woensdag 1 februari

Hier zit ik weer, aan het busstation richting San Vito. Deze keer ben ik het die jaag, in plaats van opgejaagd te zijn.

Ik ben weer van alles aan het uitsteken. Mijn lichaam protesteert met diarree en verkoudheid.

Hij heeft een lief, maar ik zit in de ontkenning. Waar hij mij duchtig bij helpt.

Na vier dagen ben ik Trapani beu en wil ik een andere plek. En dus ga ik naar san Vito. Niet geheel toevallig is dat ook waar Giampiero is.

Het is half negen. Ik ben om 7 uur opgestaan! Iets wat ik in de vakantie alleen maar doe om mijn vliegtuig te halen.

Hij heeft een lief, maar ik heb moeite om het te accepteren. Dat het echt gedaan is. Ik heb de mooiste dingen meegemaakt met hem.

11.02

Ik besef dat ik mij altijd onzeker heb gevoeld bij hem. Afgezien van toen die keer dat ik hem heb leren kennen in mei 2016 en de eerste dagen in september 2016. Tot ik mijn plannen veranderde voor hem. Toen ik begon te beseffen wat hij voor mij waard was. Toen werd ik onzeker. En eigenlijk is dat niet weggegaan. Ook in november. Terwijl hij me eigenlijk overlaadde met aandacht en liefde. En nu wil ik dat terug natuurlijk.

Ik ben vanmorgen op een ontiegelijk vroeg uur opgestaan om de bus te nemen om half negen. Ik had diarree, maag- en buikpijn en vieze slijmen. Ik voelde me onpasselijk en moe. Om dan aan te komen in San Vito waar Giampiero (nadat ik direct bij aankomst een berichtje had gestuurd dat ik er was, ik kon het niet laten) mij nerveus en ongeduldig (zo is hij wel) mijn spullen kwam ophalen en nog snel een koffie achterover slurpte zonder met mij aan het tafeltje te gaan zitten. En van waar ik vanavond, om 18u, 90 euro betaal om naar Palermo te rijden (omdat er geen bussen zijn)

Ik had ook vanmorgen kunnen uitslapen, en dan de hele dag liggen zonnen uit de wind aan het bankje. Zelfs in T-shirt want uit de wind is het warm. En gezelschap hebben van de broer van Giampiero, die niet ongeduldig is, en me veel tijd schenkt. En dan tegen een uur of 17 rustig de bus nemen naar Palermo, voor een vierde van de prijs.

Maar ik moest zo nodig “van omgeving veranderen”. Ik had ook ’s morgens al naar Palermo kunnen gaan, want daar is het weer veel beter. Maar de lokroep van Giampiero was te groot. De verleiding om iets te gaan zoeken wat er eigenlijk niet meer is… Maar de lokroep is te groot… Het verlangen om bij hem te zijn te groot.

Wat heb ik nog beseft: dat ik (met uitzondering van de eerste dagen) mezelf nooit terugvind bij Giampiero. Maar dat hij en zijn liefde verslavend zijn. Hij is een wervelwind. Hij stormt door mijn hoofd en hart.

Ik stuurde zonet dat ik vanavond niet bleef slapen… Ik dacht dat hij dat moest weten, voor het geval hij er rekening mee zou houden dat ik er vanavond zou zijn. Hij stuurde: “oké, we zullen er straks over praten”. Ik antwoordde “waarover?” Want waarom moet erover gepraat worden, ik heb al beslist. Uiteraard, stel dat hij zou aandringen (wat heel verkeerd zou zijn), dan zou de verleiding heel groot zijn om te blijven. Maar ik ga het niet doen, want dat zou ook verkeerd zijn.

En, om verder te gaan, door dat ik mijzelf niet terugvond bij hem, ben ik mezelf ook verloren onderweg… In november probeerde ik alleen maar zijn liefde niet te verliezen, hem niet kwaad te maken en ondertussen evengoed tevergeefs om mijzelf terug te vinden. Maar ik was mezelf kwijt… in zijn liefde. En nu ben ik mezelf kwijt in het verlangen naar zijn liefde, naar hem.

Er is een koud vervelend windje dat af en toe opsteekt. Vervelend. Ik moet een plek uit de wind vinden.

Zaterdag 3 februari

Het verlangen om hem te zien, om bij hem te zijn, was zo groot en overstemde de nood om na te denken, de nood aan stilte, ruimte, rust. Overstemde het allemaal. Anders dan in november. (Wat normaal is, want in november had ik zijn liefde, en nu niet meer)

Zondag 4 februari

Gisteren de hele dag met Giampiero doorgebracht. Toch bijna. Rond 13 uur vroeg hij wat ik deed. Hij was langs het bankje gereden om mij er te zoeken, maar ik was er niet. Hij vroeg of ik koffie wou. Samen koffie gedronken, en dan hebben we de hele namiddag rondgereden. Langs de kustlijn eigenlijk. Ik wou eigenlijk nog 2 dagen volop kiezen voor mijzelf, voor Trapani en zon en mijzelf. Rust. Rust, rust, rust. Maar wat is rust tegenover verleiding.

Na een hele dag met hem op schok, en vooral na een hele week met hem op schok, had ik mijn laatste zaterdagnacht met hem willen doorbrengen, maar die ging hij natuurlijk met zijn vriendin doorbrengen. Ik had met Francesco afgesproken, maar ik had ZO veel zin in een avond met hem. Het leek allemaal niet juist… Het leek een perfecte afsluiter die me ontnomen werd. Ik had geen zin in een avond met Francesco. Maar ik heb mijn best gedaan. Ik heb de avond alle kansen gegeven.

Eerst een wijntje in de wijnbar, en toen ik mijn week begon te vertellen aan Francesco, dacht ik dat een avond zonder Giampiero mij misschien ook wel deugd zou doen. Maar later kwam Vincenzo er ook nog bij en zijn we naar een danscafé gegaan, en toen ze mij een halfuur alleen lieten, en het effect van de wijn wat wegtrok, kelderde mijn humeur, en kon ik alleen nog maar aan Giampiero denken.

Vanmorgen opgestaan met het idee dat Giampiero toch ging surfen en dat ik de hele dag van de laatste warmte en zon ging genieten.
Toen ik mijn gsm aanzette had ik al een bericht van hem. Hij vroeg waar ik was. Hij was een toertje aan het maken. Daarna vroeg hij of ik mee wilde eten, en daarna of ik mee wilde naar le case rosse waar zijn vrienden aan het surfen waren. Kiezen voor mijzelf en de laatste zonnestralen of voor Giampiero. Het is mijn laatste kans om in de zon te zitten. Ik heb voor de zon gekozen. Maar zijn vraag brengt me evengoed onrust.

Wat is rust tegenover verleiding.

Als ik kies voor iets dat ik nodig heb of graag wil, en dat niet is wat hij voorstelt, dan krijg ik het gevoel andere dingen belangrijker te vinden dan hem. Of het gevoel dat ik hem dat gevoel geef, althans. Het gevoel hem af te wijzen, hem te kwetsen.

And… we’re back to where we started, eigenlijk.

Dinsdag 7 februari

Alweer thuis. Maar ik heb weinig geschreven tijdens de vakantie omdat ik eigenlijk altijd bij Giampiero was. Wat raar is. Maar Giampiero is onpeilbaar en laat zich ook niet peilen. Dat heeft hij zelf gezegd. Dat hij niks zegt wat tegen hem gebruikt kan worden en dat hij geen referentiepunten geeft.

Maar verder is hij duidelijk: hij heeft een lief, het is gedaan tussen ons,  maar hij heeft mij doodgraag en is graag bij mij. En, hij wou me niet alleen laten deze week.  Je zou er schuldgevoel of medelijden uit kunnen lezen, maar ook gewoon affectie. En het is bij Giampiero het beste om het goede in hem te zien. Verwijten of kritiek botsen tegen zijn gesloten deur. Hij laat alleen het positieve toe. En gelijk heeft hij. Of niet?

***

Mijn week was dus zo:

Zondag heb ik dus met GP doorgebracht (eerst in de zon gezeten, dan naar de zonsondergang gaan kijken. Daarna aperitief, daarna eten, en dan in Bandini gaan dansen tot laat ’s nachts.

Maandag katerdag. Hij is me dan komen halen voor koffie. Daar, op het terras van de bar aan de haven ook zijn broer, Alessandro,  leren kennen, die daar langs kwam. Daarna, toen ik naar de zonsondergang ging kijken, kwam ik hem weer tegen. Hij had er met een paar vriendinnen afgesproken. ’s Avonds ben ik met GP iets gaan eten.

Dinsdag overwogen om naar Favignana te gaan, maar daar was het bewolkt volgens het weerbericht. Uiteindelijk van de zon gaan genieten aan het bankje. Later op de dag kwam Alessandro er ook aan en hebben we een tijdje samen in de zon gezeten. Daarna kwam Carlo (de papa van de drie broers) uit de auto, en heb ik even met hem gepraat. Alessandro nodigde me uit om ’s avonds mee te eten met hem en enkele vriendinnen. Naar de zonsondergang gekeken, dan naar bnb gegaan, en besloten om de volgende dag de eerste bus naar San Vito te nemen  en ’s avonds naar Palermo te gaan. Alessandro liet me dan weten dat het eten toch niet doorging. Dat kwam goed uit, want ik moest er de volgende dag toch onmogelijk vroeg uit. Dus vroeg gaan slapen.

Woensdag voelde ik me onzeker want naar San Vito bussen voelde toch ook een beetje aan als achter GP aanlopen. En hoewel ik wel degelijk de zon achternazat, speelde zijn aanwezigheid ook wel mee..

**

De ene keer ben ik blij en dankbaar voor wat er geweest is en voor wat er nog is. De andere keer ben ik triest om wat voorbij is en wat ik verloren heb. Ik was echt gelukkig met zijn liefde. Ik was echt een stuk vrolijker. Ik wou niet dat hij tijdens de kerstvakantie kwam. Dat heeft hij goed aangevoeld. Want ik wou de ruimte krijgen om mezelf weer te zijn bij hem, en hem weer te zien zoals hij is. Mijn afwijzingen zijn altijd constructief bedoeld. En het is gelukt… Ik kan mezelf weer zijn bij hem (voor zover ik dat ooit gekund heb) en ik zie hem weer zoals hij is en ik heb weer alles teruggevonden wat ik in september (en in mei!) zo geweldig aan hem vond. Maar ik heb er natuurlijk zijn exclusiviteit mee verloren. Ik kan niet zeggen zijn liefde, want hij ziet me nog graag. Maar ik sta niet meer op nummer 1. En dat doet altijd pijn. Zijn liefde stelde me open voor heel veel.

**

Woensdag dus San Vito. Toen GP me achterliet op het terras van de bar waar we een koffie hadden gedronken, voelde ik me moe en verlaten. En achternaloperig en dus een beetje belachelijk en onzeker. Ik begon me af te vragen wat ik daar deed. Het waaide en ZO warm was het ook weer niet. Ik ben het strand afgelopen en eventjes ook gaan liggen. Toen de wind het halve strand over me heen waaide tot in mijn mond en oren, besloot ik verder te wandelen. En net toen vroeg GP wanneer ik wou eten. Eten? Ik wist niet eens dat we samen gingen eten ’s middags. Ik had er niet op gerekend. We zijn een broodje gaan halen en dat op het strand gaan opeten. Enfin, ik kon niet echt eten, mijn ingewanden lagen overhoop. Dat doet hij altijd bij mij. Zowel in september, in november als nu in januari kon ik niet eten in zijn aanwezigheid. Waardoor mijn systeem alleen nog maar meer overhoop raakt (diarree en zo en vervolgens niet kunnen eten). Daarna zijn we gaan wandelen. Helemaal tot daar waar er geen zandstrand meer is. Fantastisch. Fantastisch aan GP is dat hij me op sleeptouw neemt en me verrast en me altijd in nieuwe en onverwachte situaties brengt. Hij kiest, niet ik, en dat vind ik heerlijk. Want ik kan nog geen beslissingen maken als ik op mezelf ben, laat staan met iemand erbij. Ik ben betweterig en tegelijk onzeker. Slechte combo.

Daarna ben ik meegegaan naar zijn huis. En heb ik eventjes een dutje gedaan. GP kan zo ongelooflijk zorgzaam zijn. GP is extreem in alles. Hij is extreem zorgzaam. Ik ken niemand zoals hij. Hij is erbij komen liggen, tot er iemand voor het watersysteem langskwam. Ik vertelde dat ik met een taxidienst naar Palermo ging (omdat er dus geen bussen rijden in de winter). Hij stelde voor om mij naar Palermo te rijden als ik de naft betaalde. GP is extreem lief.

Dat met hem over het strand lopen, het praten en lachen samen… Het kunnen zeggen tegen hem van de dingen die in mijn hoofd zaten, het verzorgd worden, het praten en lachen met hem ook thuis… (we zaten de tiramisu op te eten die zijn vriendin had gemaakt. Ik vroeg hem of hij zich schuldig voelde over het kussen met mij en of hij spijt zou hebben (gehad) als we naar bed zouden (zijn ge-)gaan. Hij zei nee, daar zou hij geen spijt van hebben. Terwijl hij praatte kreeg ik zoveel zin om hem te kussen. “Ora ti baccio” zei ik spontaan, wat hij als reactie op zijn uitspraak zag, en wat hem in een onbedaarlijke lachbui deed schieten. Ik vond hem ZO mooi zoals hij daar zat te lachen met die mondhoeken die achter zijn oren lijken te verdwijnen. Zijn lach is ook extreem. Extreem mooi. Het was een mooi moment.) … Dus al die dingen, dat samenzijn in de namiddag en dat samen in bed liggen, het samen tiramisu eten… Het deed me allemaal zo geborgen voelen. Geborgen is het woord. Opgewarmd en veilig. Ik voelde me geliefd. Het deed me openbloeien. In de auto naar Palermo praatte ik honderduit. Ik moest nog een heel lijstje vragen stellen en dingen zeggen die me in bed allemaal in mijn hoofd waren geschoten. Maar ik was in vorm, ik voelde me goed. Hyper eigenlijk.

Hij reed me dus helemaal naar Palermo. Toch wel bijna twee uur rijden. En hij zetten me af bij Luciano… die mijn hele hyper-heid over zich heen kreeg.

Ik tetterde een eind weg tegen Luciano. Van onzekerheid was geen sprake. Waarom zou ik ook onzeker zijn, ik kwam uit de warme, liefdevolle armen van GP.

Luciano behandelde me goed. Met aandacht en respect voor wat ik wil… Met geduld en ruimte voor mij. (Die twee laatste zijn dingen die GP niet heeft of geeft). Daardoor kon ik weer aandacht aan mezelf geven en aan mijn noden van mijn lichaam. De rust die Luciano voor me creëerde gaf me de rust om te kunnen eten, en daarna te slapen. Wat mijn systeem herstelde. Wat nodig was! Helaas voor Luciano had ik affectiegewijs niks nodig. Ik kwam uit de extreem liefdevolle armen van GP. Ik was vervuld met warmte. De pogingen van Luciano om me te kussen, net voor we na het eten terug zijn appartement binnengingen, hadden dus geen succes. Helaas voor hem. Maar ik had heerlijk gegeten… echt heerlijk. En hij had me een heerlijk en warm bed gegeven om in te slapen. En dat had ik nodig want ik was eigenlijk een beetje ziek. Ik zat vol slijmen.

De volgende dag (donderdag)  liet Luciano mij het parlement zien waar hij werkte. Hoe fantastisch was dat? Eigenlijk had ik weinig aandacht voor hem. Ik zat alleen maar met GP in mijn hoofd.

Na de gratis tour door het Palazzo Reale, en nadat ik toch wel een tijdje twijfelde over wat ik ging doen (want ik had ook wel zin om te genieten van een beetje Palermo) stond mijn besluit vast en wilde ik naar San Vito terug. Mijn zin om GP te zien was groot, maar ik wilde ook in San Vito zijn. Heb eerst nog een beetje rondgelopen in Palermo, op een bankje in het park in de zon zitten lezen in een kleedje (januari!). Zalig. Dan de taxidienst staan opwachten. Dat duurde lang door het drukke verkeer. Maar ik was in harmonie. Ik was helemaal in harmonie met mijn beslissing. Ik wilde naar San Vito. Het was wel iets later dan gepland dat ik daar aankwam. Toch al half vier. Eventjes op het strand gelegen, tot het frisser werd. Dan naar GP gewandeld. Die was er niet. Ik wilde douchen, maar het was nog licht buiten en het was een prachtige avond, dus ik zette mij buiten neer met een boekje. Hij kwam aan met zakken uit de winkel met aperitief en avondeten. Hoe heerlijk is dat? Hoe geweldig hemels is zoiets? Hoe kan je dan stoppen met verliefd te zijn? Hij zette het aperitief (chipjes, brood met kaasjes, ajuintjes,…) en de wijn op tafel en we aperitiefden. Na al zijn lief gedoe de vorige dag (het rijden naar Palermo en het aanbieden om me te komen halen als ik problemen had, het ongerust zijn de volgende dag) en mijn overdadige uitingen van bewondering, zal het hem wat te veel geweest zijn want hij bleek plots nood te hebben om mij een beetje op afstand te houden. Hij begon te vertellen over tientallen vrouwen over de hele wereld waar hij contact mee had en die hij eigenlijk aan het lijntje hield, en dat ik hem geweldig vond, maar dat hij dat helemaal niet was. Ik voelde me gekwetst. Niet door wat hij vertelde over die vrouwen, maar over zijn klaarblijkelijke nood om mij op afstand te houden. Over zijn nood om mijn positief idee over hem te veranderen. Dat, samen met mijn neiging naar dramatiek en mijn overgevoeligheid tijdens mijn regels, zorgde voor een heel onzeker gevoel. In het algemeen, en ten opzichte van hem. Plots sprong hij op en zei hij dat hij mensen wilde zien. Zo’n verschil met november plots! Toen hij aan mij genoeg had… Dat was opnieuw weer zo confronterend. Confrontatie met een realiteit waar ik nog niet aan toe was om ze te accepteren. Een GP voor wie ik niet meer nummer 1 ben…

We zijn dan een tweede aperitief gaan drinken in de Climbing House (een sportwinkel en café in één). Op zich heb ik niets tegen het onder de mensen komen en meegesleurd worden in sociale contacten, integendeel.

**

Ik wou in december de dingen in perspectief zetten, ik wou nadenken over wie ik was, over wat er dat jaar (2016) gebeurd was (verlies van vriendschap met Bart, het voltijds beginnen werken in de Kamer…), en over wat het betekende voor mij,  en ook wat GP voor me betekende. In de plaats daarvan ben ik drie maanden geobsedeerd geweest door hem (doordat hij zo plots het contact verbrak, nadat ik mijn bedenkingen had geuit over het plan dat hij met kerst en nieuw twee weken zou logeren bij mij). En heb ik juist niks in perspectief gezet.

**

De bar (climbing house) was leuk, ik nam een spritz en praatte met Britten die in Sicilië waren om te klimmen en ik leerde er Valeria Cimo en Gabriele kennen. We zijn er zeker tot een uur of tien gebleven, en toen besloot GP om de spaghetti die hij had voorzien, thuis bij de eigenaar van de bar klaar te maken, met Gabriela en Valeria. Tegen dat we daar waren en de spaghetti op hadden, was mijn spritz uitgewerkt, en was mijn dosis sociaal vermogen dat ik tijdens mijn regels heb, ook op. Plus, dat onzeker gevoel kwam plots door de vreemde omgeving en de vermoeidheid hevig opspelen en ik wilde daar eigenlijk niet zijn. Ik voelde me voor geen millimeter op mijn gemak, en vroeg me af wat ik daar deed. Ik was tot geen enkel sociaal gedrag in staat, ik wilde gewoon warmte, lichamelijk en mentaal.

Toen hij echt zag dat ik eigenlijk naar huis wilde (als ik kon, was ik te voet gegaan), zijn we vertrokken. Onderweg stond een tof Italiaans liedje op… Die nacht ben ik dan bij hem blijven slapen. Ik wou eerst dat hij bij mij sliep, wat hij ook deed. Maar na twee minuten was hij al luid aan het snurken, en hij had ook helemaal geen aanstalten gemaakt me aan te raken. Ik heb hem dan maar weer weggejaagd. Geen lasten zonder lusten.

De volgende ochtend (vrijdag)  vrij laat opgestaan. Hij was onrustig, ongeduldig en had weinig aandacht voor mij. Opnieuw die confrontatie met het verschil met het romantische van in september en november. He moved on… En ik zat (zit?) nog altijd in het verleden.

Ik heb dan gedoucht en ben dan met hem gaan ontbijten. Het was al wel tegen middag. Hij had afgesproken met Paola. Een ex van hem. Het was gelukkig een prachtige dag, wat veel goed maakte, maar ook daar zat ik me toch een beetje af te vragen wat ik daar zat te doen.

Daarna ben ik op het strand gaan liggen in mijn kleedje. Het was echt heerlijk weer. Ik zou na een uurtje bij hem lunchen (met Paola en een vriendin van haar), maar het was te heerlijk op het strand. Het was de eerste keer dat ik echt van de zon kon genieten en doen waarvoor ik gekomen was: niets, met muziek in mijn oren en zon op mijn huid.

Tegen een uur of vier ben ik naar hem gewandeld. Hij lag op bed te internetten en had nul procent aandacht voor mij. Ik voelde me te veel, achternaloperig, waardeloos… Ben dan terug naar het strand gegaan. Als hij me dan toch geen aandacht gaf, kon ik evengoed van de mooie avond en de laatste dag in San Vito genieten. En het laatste wat ik wou, was hem het gevoel geven dat ik hem opeiste. Ik wou ook niet het gevoel hebben dat ik te veel was. Ik voelde me heel onzeker.

Tegen half zes vroeg hij waar ik was. Ik schreef dat ik aan het wandelen was, en dat hij moest zeggen wanneer hij naar Trapani vertrok. Want dat was het plan: hij zou naar Trapani rijden en ik zou meerijden. Hij ging uitgaan met zijn vriendin. Ik had ook zin om uit te gaan, om mijn zorgen eraf te feesten en om me te laten gaan. Maar ik wist niet met wie. Hij antwoordde dat hij rond 18u zou vertrekken. Toen ik daar aankwam, lag hij nog altijd op zijn bed met zijn computer en reageerde hij niet op mijn aankomst. Ik heb mijn spullen bij elkaar gepakt en ben naar buiten gegaan. Ik voelde me kak. Opdringerig.  Ik ging ervan uit dat hij nu wel genoeg van mijn verliefd achternageloop had, en dat hij me beu was. Geen leuk gevoel. Na dik een half uur kwam hij eindelijk tevoorschijn. Ik had geen zin om aandacht te vragen of om moeilijk te doen over het feit dat hij me naar mijn gevoel negeerde. Dus ik hield me afzijdig, berustend. Hij vroeg wel of er iets was. Ik voelde me klein, onzeker en verwaarloosd…. Versterkt (of veroorzaakt) door mijn regels. Maar dat zei ik niet. Toen hij in de auto nog eens vroeg wat er was, zei ik “mijn regels”.  Ik probeerde niet flauw te doen. Ik wist ook wel dat ik me zo voelde door mijn regels. Maar in de auto gaf hij me wel aandacht. En na een tijdje te hebben gebabbeld, vroeg hij of er naast mijn regels nog iets was. En dan heb ik toch maar m’n gevoel verteld. Dat hij me waarschijnlijk beu was, en dat ik achter hem aan liep. Door het feit dat hij vroeg wat er was, en dat ik het kon zeggen, en dat hij ontkende dat hij me beu was, en door zijn aandacht, klaarde mijn hoofd op, en voelde ik me beter.  Wat een talent heeft hij om de spanningen uit de wereld te helpen, dacht ik. Weer een extra positief punt op het lijstje. Hij zette me aan de bnb af en ik heb na een tijdje te hebben gezocht naar iemand om mee op stap te gaan, gegeten en dan gewoon in de bnb gebleven. Ik was moe en voelde me ook ziek (slijmen en hoesten enz.)

De volgende dag (zaterdag) eerst ’s namiddags koffie gedronken met hem, en dan de hele dag rondgereden langs het water. ’s Avonds dus met Francesco afgesproken, maar hij gaf me niet veel aandacht en ik wilde alleen maar bij GP zijn.

Foto's van deze reis