Deel 2 - Januari en mei 2016
1 januari 2016 - Turnhout, België
In januari 2016 ging ik opnieuw naar Sicilië om te ontsnappen aan de donkere, koude, grijze dagen in België.
Mijn schrijfsels van die reis vind ik niet meer terug, of ik heb er toen niks geschreven.
Tijdens die reis leerde ik Paolo Rappa kennen via airbnb.
Het verhaal van de 13 reizen tussen 2015 en 2017
__________________________________________________________________________________________________
Reis van 20 mei tot 29 mei 2016
Zaterdag 21 mei 2016
Wat een rit. En dan zeggen dat ik daar zelf voor gekozen heb.
Gisteren om 13u vertrokken en vandaag om 11 uur aangekomen. Als ik niet zo moe was en niet zo’n koppijn had zou ik het geweldig vinden.
Trein naar Zaventem, vlucht naar Roma Fiumicino, trein naar Roma Termini, en dan nachttrein naar Cefalu (Sicilië). Nachttrein die 12 uur duurde.
Ik vind de nachttrein heerlijk, maar echt goed geslapen heb ik niet. En om 7 uur werd ik natuurlijk wakker van de trein die op de boot ging. En toen was het al licht, er was beweging, lawaai…
Zondag 22 mei 2016
Gisteren was ik zo moe. Te moe. Ik kon niet echt genieten van waar ik was. Ik ging mijn regels krijgen dus ik was emotioneel. En ik voelde me eenzaam. Vanmorgen wist ik weer waarom ik hier was: rust. Mijn tijd genomen voor alles. Gebeld met Bart.
Gedumpt door Lars. Deze keer voor het zingen. Ik zal het wel hebben uitgelokt. Uitgelokt door mijn onmogelijke manier van zijn.
Vanmorgen ook mijn regels gekregen.
Ik vind het wel jammer. Het voelt als een mislukking, een faling, een afwijzing. Het is ook een afwijzing. Het maakt me onzeker en ongelukkig. All over again. He did it again. He did it once, and he did it again. Ik vind het wel erg, ik ga er niet om liegen. Het doet niet alleen pijn, maar het is ook gewoon een verlies. Maar daar had ik maar eerder aan moeten denken zeker. Niks aan te doen. Mijn zelfbeeld gaat er gelijk weer de dieperik van in.
**
Gisteren aangekomen in Sicilië met pletsende regen en een woelige zee. Vandaag is de zee een stuk kalmer geworden. En ik ook.
Gisteren mij heel slecht gevoeld. Ongelukkig, verdrietig, eenzaam en onzeker over mezelf.
Vandaag voel ik me al een stuk beter en kan ik al meer genieten van waar ik ben. Ontspannen blijkt moeilijk voor mij.
Gisteren ergerde ik me aan elke drukte op het strand. Te luidruchtige jongeren, mensen die vlak naast mij balletjes aan het slaan waren, mensen die vlak naast me heen liepen… Tegen vijf uur, half zes was de grote drukte weg en kon ik meer genieten van de zon.
19.30
Ik probeer te genieten van alles, maar dat lijkt niet altijd even simpel. Ik probeer het slechte gevoel van Lars van mij af te schudden. Dat lukt ook niet altijd. Of misschien speelt de geniet-verplichting wel mee. Soms geniet ik op het strand en ontspant het me, maar soms ook niet. Soms verveel ik me. Maar nu geniet ik wel op m’n balkon.
Ik ben gewoon ongelukkig. En of ik nu thuis ben of op vakantie, dat blijft hetzelfde. Misschien dat ik thuis nog iets meer gefrustreerd zou zijn. Trigger is natuurlijk Lars. En ik wou dat ik het van me af kon schudden en weer happy thoughts kreeg, maar het lukt niet.
***
Maandag 30 mei
Overmorgen 1 juni begin ik voltijds te werken in de Kamer. Vandaag vertrek ik uit Trapani. Ik heb niet veel geschreven. Vooral omdat ik geen zin had. Maar nu wil ik het toch vastleggen.
Vakantie… ze lijkt soms maar echt te kunnen beginnen als ze gedaan is. Als je de rust hebt gevonden die je zocht, dan kan je eigenlijk pas echt rusten en genieten. Dan pas kan je alles in je opnemen enz. Het heeft eventjes geduurd.
Ik wou dat ik Paolo meer had kunnen zien deze vakantie. En dat had ook gekund, als ik in Trapani was gebleven, maar ik zat op Favignana (eiland).
Beslissingen liggen me altijd moeilijk. Hoe weet je ooit wat je had moeten doen en of je de juiste beslissing maakte.
Ik wou zo graag tijd met Paolo doorbrengen en met hem praten… Maar ik wou mijn beslissingen ook niet laten afhangen van een persoon, die bovendien een vriendin heeft. Dat zou maar tot kwetsbaarheden leiden, en eventueel ook tot teleurstellingen. Als ik zou beslist hebben om van het eiland weg te gaan en terug te keren naar Trapani, alleen maar omwille van één persoon…Dat leek me geen goed idee.
Ik ging één nacht overnachten op Favignana. Het zijn er drie geworden.
Een overzichtje:
Dinsdag (24 mei) heb ik de trein van Cefalù naar Palermo genomen. Daarna de bus naar Trapani. Ontvangen geweest door de papa van Paolo. ’s Avonds Anne-Laure leren kennen, ook een vertaalster. Ze verblijft een aantal maanden in Trapani en werkt freelance.
Paolo…in januari had hij mij… ‘colpito’, zoals ze in het Italiaans zeggen. Ik was geraakt door hem, en misschien was ik wel een beetje verliefd geworden, in die korte tijd. Ook omdat ik toen niet wist dat hij een vriendin had.
Woensdag rond 13u de bus naar San Vito Lo Capo genomen. Er was veel wind. Maar toch erg van genoten. Dan tegen half 7, na eerst wat te hebben rondgelopen, besloten om in een barretje een portie fish and chips te eten. Daar spontaan aan de praat geraakt met de barman (eigenaar van het barretje, Giampiero) die mij met complimentjes overstelpte. Ik besloot dat een glaasje wijn er ook wel zou ingaan, en omdat ik best ontspannen was en nog niet veel gegeten had en al lang niet meer gedronken had, steeg de alcohol meteen naar mijn hoofd en werd ik nog meer ontspannen. Dus dat versieren begon effect te hebben. Na al dat alleen zijn van de dagen ervoor deed die aandacht en die ontspanning uitzonderlijk veel deugd. Maar na een uur moest ik mijn laatste bus terug naar Trapani halen. Toen ik in de bus zat, vroeg ik me af waarom ik niet gewoon gebleven was, en of ik nog zou uitstappen.
De aandacht en de ontspanning waren verslavend en ik wou hem terugzien. Ik had echt een ongelooflijke drang om uit de bus te stappen en terug naar de bar te gaan, en in te gaan op zijn avances. Maar ik heb het niet gedaan. Hij had mijn telefoonnummer gevraagd. Dat had ik niet gegeven, en daar had ik spijt van. Ik had wel mijn volledige naam opgeschreven. Ik hoopte dat hij me zou toevoegen op facebook en dat ik alsnog contact met hem zou hebben. Ik had ook gezegd dat ik zaterdag zou terugkomen. (want donderdag en vrijdag zou ik op Favignana zijn)
Toen ik weer in de B&B in Trapani was had ik nog geen vriendschapsverzoek, maar ik was zo vastbesloten om hem te contacteren dat ik heel internet heb afgeschuimd op zoek naar een telefoonnummer van de bar. Hoe moeilijk kon het zijn, met de naam van de bar… Maar blijkbaar was het een nieuwe bar (en achteraf bleek dat ik niet de juiste naam van de bar had). Na een uurtje zoeken gaf ik het op, en ben ik maar iets gaan drinken in de bar (Bandini) vlak naast mijn B&B. Een cocktail gedronken, en toen kwam Francesco er plots aan. Zitten babbelen en daarna een wandelingetje gemaakt met hem.
Donderdag dus naar Favignana.
Vorig jaar had ik een couchsurfer van Favignana ontdekt op de site, maar die kon me toen niet te slapen leggen. In januari had ik hem opnieuw gecontacteerd, maar toen kreeg ik geen antwoord. Deze keer dacht ik: wie niet waagt, niet wint en deze keer antwoordde hij positief. Ik kon bij hem overnachten. Ik had best wat verwachtingen van hem, want er stonden ongelooflijk mooie referenties op zijn profiel over hem en over het eiland. Rosario heette hij.
We hadden afgesproken aan een barretje op het strand. Toen ik daar aankwam, zat daar één iemand en aangezien ik later was dan het afgesproken uur, ging ik ervanuit dat het Rosario was. Ook omdat hij me meteen begroette en een babbeltje deed met mij. Ondertussen bleef hij wel gewoon op zijn kruk zitten en zijn pint verder drinken, en vroeg hij me of ik vandaag alweer zou vertrekken.
Ik was helemaal in de war. Waarom vroeg hij me of ik maar één dag bleef? Was dat nu niet duidelijk afgesproken dat ik bij hem bleef slapen? Heel zijn gedrag bracht me helemaal van mijn apropos en ik was teleurgesteld. Ook omdat hij geen aanstalten maakte om recht te staan en me te zeggen waar ik zou slapen of zo… Toen ik een beetje van mijn melk over de leuning van het strandbarretje leunde, kwam er iemand met een hond aan… En die zei “Ciao Veerle” en gaf me een kus…
En toen had ik mijn vergissing door. Da’s weer zo typisch voor mij. In plaats van effe te checken of de gast aan de bart wel echt Rosario was, ging ik daar gewoon van uit.
Nadat we naar hem thuis waren gegaan vroeg hij me wat ik ging doen, en of ik mee naar een strand wou gaan… Maar ik was van mijn apropos gebracht, ik voelde me niet op mijn gemak. En ik had ondertussen wel iets geleerd van mijn vorige reizen. Ik ben geen goed gezelschap als ik niet ontspannen ben en me niet op mijn gemak voel. En dan creëert dat alleen maar meer spanningen bij mezelf en meestal uiteindelijk ook bij de andere persoon. Ik wilde mijn eigen ding doen. Dus fiets gaan huren, broodje gegeten en naar de Cala Rotonda gefietst. Daarna naar Lido Burrone. Ik koos met opzet een ander strand dan het strand waar Rosario had gezegd dat hij ging zijn. Wat grappig is, met het oog op de rest van het verloop van mijn verblijf daar.
Dat eerste contact met Rosario verliep een beetje stroef, maar dat weet ik aan het feit dat ik niet ontspannen was.
We hadden half afgesproken dat ik later op de dag zou laten weten waar ik was. Ik stuurde rond 18u dat ik op het strand van Lido Burrone was. Tegen 18.30 besefte ik dat ik vóór 19u mijn fiets moest terugbrengen. Dus ik sprong op de fiets richting centrum. Onderweg stuurde Rosario dat hij ook op Lido Burrone was. Maar ik dus niet meer. Hij stelde voor om dan in een bar af te spreken. Ik naar de bar, niet helemaal op mijn gemak, gezien het stroeve contact dat er eerder was. En ik voelde me ook niet goed bij de drukte van de bar. En hij was er nog niet. Omdat ik daar niet seuterig verlegen op mijn ongemak, oncomfortabel wou staan wachten, liep ik nog wat rond. Toen ik dan uiteindelijk weer aan de bar aankwam, zat hij daar met een stel mensen aan een tafeltje. Hij deed niet veel moeite me op mijn gemak te stellen. Het leek meer op: “trek je plan maar, ik zit hier en ik stel je voor aan de mensen hier, maar da’s al. Zorg maar voor je eigen drinken”. (die houding, niet dat hij dat letterlijk zei).
Dus dan zat ik daar zo’n beetje onbestemd te zitten, me af te vragen waarom ik daar was en waarom ik mezelf die ongemakkelijke situaties aandeed. Daar was ik niet voor op vakantie gegaan, om me ongemakkelijk te voelen, en om me verplicht te voelen om een geforceerd sociaal en vriendelijk gedrag tentoon te spreiden. Maar ik deed m’n best. Om sociaal te zijn, om niet te laten zien dat ik me niet op m’n gemak voelde en dat ik toch iets meer eieren nodig had. (die onder mij werden gelegd, nvdr. 😉)
Rosario maakte het er niet beter op. Hij zei bijna niets tegen mij, en als hij iets vroeg, leek hij na twee woorden antwoord al afgeleid. Hij keek wel af en toe bezorgd naar mij (of dat interpreteerde ik zo), om te checken of ik oké was, maar dat maakte het er niet beter op natuurlijk, want mijn gezichtsuitdrukking spreekt altijd boekdelen en ik wou mijn ongemak niet laten zien, want dat zou alles nog ongemakkelijker maken. Nog meer bezorgde blikken en nog een groter gevoel van verplichting om sociaal te doen en op mijn gemak te zijn.
De weinig keren dat hij het woord tot me richtte, ging dat stroef en viel het gesprek meteen stil. Wat zat ik daar toch eigenlijk te doen!
Rosario had ’s middags al aangekondigd dat hij vis zou maken ’s avonds. Maar ondertussen was het al bijna 22u. In Italië bestaat de traditie van het aperitief: je betaalt een drankje en je krijgt daar hapjes bij. Een buffet met tapas, zeg maar. Heerlijk. En omdat het al zo laat was en omdat die belofte van vis toch niet zo dadelijk realiteit leek te worden, heb ik goed van de hapjes gegeten. En gelukkig maar, want die vis is er uiteindelijk niet gekomen. Rond 22u gingen Rosario en een paar van zijn vrienden wel naar huis om zogezegd te koken, maar omdat ik toen nog een vol glas had en ondertussen ook meer gesprek had met zijn tafelgenoten dan met hem, en daar ook meer warmte van ervoer, bleef ik zitten, en zou ik later afkomen.
Hij leek zo passief, ongeïnteresseerd. Niet alleen in mij, maar in alles. Zo’n afstandelijke, koele, onverschillige houding.
Toen Rosario weg was, belde ik naar Bart. Ik had wat vertrouwdheid nodig. En toen kreeg ik plots ook een bericht van Paolo!! Ik had hem met opzet niet gecontacteerd, want ik had in januari en alle maanden erna veel te veel het gevoel gekregen dat ik me opdrong, dat ik te veel aandacht vroeg, dat ik op zijn huid zat, dat ik me kwetsbaar had opgesteld, dat ik achter hem aanliep en dingen verwachtte die hij niet kon/wou geven.
En dus was ik blij met het bericht van Paolo, die vroeg waar ik was. Ik zei Favignana, en dat ik er zou overnachten. Waarop hij stuurde: “oh, dat is jammer, want ik ben op stap en had je graag gezien. Ik heb het druk gehad met werken”. Daar zo zittend tussen die mensen die ik niet kende en die me niet interesseerden had ik plots onnoemelijk veel spijt dat ik niet in Trapani was en met Paolo kon afspreken!
Waarom moest ik toch per se op Favignana overnachten en daardoor leuke dingen missen die belangrijk voor me waren!
Net nu ik op Favignana was en dat dat helemaal niet was wat ik ervan verwacht had - integendeel: ik zat daar ongemakkelijk te wezen… - net dán wou Paolo mij zien!
Maar niets aan te doen. Ik antwoordde dat ik het ook jammer vond en dat ik hoopte hem de volgende dag te zien.
Na een tijdje (tegen 23u) bleek er dus van de vis niks in huis te komen en zijn de andere tafelgenoten een restaurant gaan zoeken. Ik ben dan naar de studio van Rosario gegaan. Hij was daar ondertussen alleen, en dan zijn we uiteindelijk opnieuw naar de bar gegaan voor een wijntje. Daar wel wat zitten babbelen. Ik heb een beetje zitten graven, want ik hou niet van oppervlakkigheid. En alleen in gesprek met hem, al gravend, kwam er dan toch wat uit. Maar een spraakwaterval is hij niet.
In detail kan ik me de avond niet herinneren want uiteindelijk had ik ook veel gedronken. Maar ondanks zijn koele houding had ik wel door dat hij seks wou. Wat ik vervelend vond natuurlijk. Toen nog wel.
Ik mocht kiezen tussen een luchtmatras in zijn studio of een appartementje (één van de vele appartementjes in het gebouw die hij en zijn familie verhuurde, nvdr.) waar ik ’s morgens vroeg uit zou moeten. Het was namelijk de volgende dag verhuurd, en de huurster zou al ’s morgens inchecken.
Omdat het al laat was en ik moe was, was vroeg opstaan geen aantrekkelijk idee, maar op een luchtmatras in zijn slaapkamer slapen - terwijl hij daar zat te roken en niet meteen van plan leek te zijn om te gaan slapen - zag ik ook niet zitten en dus koos ik toch maar voor het appartement.
Ik was toch dankbaar dat hij me die ruimte, die privacy gaf, want die had ik nodig.
Hij leek een beetje te drentelen voordat hij me alleen liet. Toch precies hopend op iets meer of zo. Uiteindelijk liet hij me alleen, gaf me een kus en omhelsde me toen heel lang. Het viel me op dat hij slanker aanvoelde dan dat hij leek. Zijn baard gaf hem een beetje een dikkige kop. De omhelzing duurde langer dan wat je normaal verwacht van een omhelzing met iemand die je niet kent. Maar het voelde goed aan en we hebben allemaal af en toe een knuffel nodig. Hij gaf er een beetje en timide grinnik bij toen hij me vastnam. En toen de omhelzing langer duurde dan gemiddeld, deed hij er een genietend kort kreuntje bij. Zo’n “mm”-zuchtje.
En die knuffel werd, toen we elkaar loslieten om slaapwel te zeggen, nog eens herhaald. Zelfde lengte. Dat gaf hem iets heel sympathieks, na al die koele, ondoordringbare onverschilligheid.
De volgende ochtend (vrijdag) heb ik bij hem in zijn studiootje een uitgebreide douche genomen. (want ik moest dus al vroeg uit het appartement)
Daarna een cappuccino aan het barretje op het strand gaan drinken, op 50m van bij het gebouw van Rosario. Het was daar, denk ik, dat ik besefte dat Favignana heerlijk is, en dat het ondanks alles verslavend was om daar te zijn. Wat is er leuker dan opstaan en op je spreekwoordelijke sokken naar het barretje op het strand te sjokken, en daar te ontbijten met zicht op het water.
Rosario had daar afgesproken met de huurster van het appartement waar ik ’s nachts had geslapen. Laura, 42 jaar. Terwijl hij met haar naar het appartement liep, bleef ik op het strand op een strandbedje liggen. Hééérlijk… relaxed… niks moest…
Ook die dag vroeg Rosario wat ik wou doen, of ik mee ging naar een strand. Ik besloot om dan toch maar, in plaats van mijn eigen ding te doen, op zijn aanbod in te gaan. Al vind ik het nooit echt ontspannend om dingen te doen met mensen bij wie ik me niet op mijn gemak voel. Ik voel me dan een beetje opgelaten. En ik had nog altijd wat last van die extra deuk in mijn eigenwaarde door Lars.
Maar ik ging dus toch mee. We namen de auto met Bindo (zijn Dalmatiër) erin, en reden naar een afgelegen baai. Niet per se heel mooi of aangenaam. Er waren veel rotsen en er was enorm veel wind, maar ik ging niet moeilijk doen. Als ik wou hebben wat ik wou, moest ik maar alleen gaan. In gezelschap zijn, is het gezelschap op de eerste plaats zetten. En dat gezelschap begon ik eigenlijk wel te appreciëren. Als ik alleen met hem was, leek zijn koele, afstandelijke onverschilligheid meer op een relaxte introversie. Hij zei niet veel, maar ook niet niks, en was gewoon ontspannen.
En naar zijn hond toe is hij extravert. Heel grappig.
Er heerste vanaf die dag ’s morgens wel een goede sfeer… in de auto, maar ook op het strand. We installeerden ons onder mijn parasol en we zeiden niet veel. Af en toe wel…. Over de vis, en over het feit dat ik misschien toch een nacht extra wou blijven. Dat idee had ik, geloof ik, gekregen toen ik ’s morgens op het ligbed op het strandje lag. …
Hij zei dat ik nog een nacht kon blijven. Hij ging aan Laura vragen of ze het zag zitten om haar appartement te delen met mij. En ik mocht ook mee vis eten ’s avonds.
We lagen dicht bij elkaar… een beetje te slapen… Hij spoorde me aan om te zwemmen. Nadat hij gezwommen had verzamelde ik al mijn moed en gooide mijn schaamte van me af en ben ik in het water gegaan. En dat deed goed.
Rosario zegt niet veel, al zeker niet wat hij tof vindt of leuk… Hij drukt die dingen niet uit. Heel atypisch voor een Italiaan. Maar toch was die namiddag heel aangenaam. Heel relaxed eigenlijk.
In mijn hoofd was nog niet alles ontspannen. Ik zat met onzekerheid en schaamte en niet goed weten hoe me te gedragen en zo. Maar de situatie was heel relaxed.
Rond 17-18u zijn we van het strand vertrokken. Ik ben dan nog even op het strandje aan zijn gebouw gaan liggen, en hij moest nog wat dingen regelen.
Daarna ben ik naar zijn studio gegaan. Een vriend van hem, Pablo, was er ook. Toen kwam ook Laura aan. Rosario vroeg haar dan of ze het goed vond dat we het appartement zouden delen. Dat was oké voor Laura.
Daarna gedoucht en weer naar de bar van de vorige avond (Albatros), voor aperitief. Twee Spritzen binnengeslagen. Ik zag wel hetzelfde scenario gebeuren als de dag ervoor: lang aperitieven en niet meer eten. Maar ik vergiste me. Laura en ik zijn een tijd gebleven in Albatros en Rosario is gaan koken met een aantal mensen. Toen we daar uiteindelijk aankwamen, liep er daar een tiental mensen rond: weer mensen die ik niet kende en die me niet echt aanspraken. De muziek stond loeihard, waardoor je enkel met de persoon vlak naast je kon praten, mits je brulde, en er werden joints gerookt. Niet echt mijn habitat dus. Volledig buiten mijn comfortzone. Nadat ik daar een halfuurtje sociaal heb gedaan, kreeg ik er genoeg van en ben ik rust gaan opzoeken op het strand. Daar ook met Bart gebeld. Het zal weer een telefoonrekening zijn. Uiteindelijk een beetje op mijn positieven gekomen en terug naar ginder. Rosario leek blij me te zien. (het zit ‘m bij hem in kleine dingen). En hij schotelde me meteen de allerlekkerste spaghetti met nero di seppia voor (inkt van de inktvis).
Na een tijdje ging er wat volk naar huis. Ik kreeg nog een glas. En toen besloten Laura en Pablo ook weg te gaan, en zat ik daar nog alleen met Rosario. Wat me blij maakte. Want met al dat ‘halfnaakt’ naast elkaar liggen op het strand… Rosario is eigenlijk een “stud”. Goddelijk lichaam… lange wilde haren… lief op zijn manier (in kleine dingen), en heel relaxed, en dan die omhelzing de avond ervoor… Het had toch allemaal wat seksuele spanning opgewekt. En ik had weer alcohol op… Maar ik wist ook wat het voor hem zou zijn. Misschien vond hij me wel sympathiek, maar de seks zou geen uiting zijn van grote sympathie voor mij, maar eerder van een nood aan en de gelegenheid tot.
Toch heb ik me enigszins laten overhalen. Ik ben ook maar een mens met behoeftes. Hij was vrij direct in wat hij wou. Of ik geen zin had om te ‘scopare’ (neuken)? Ja… nee… niet op die manier. Scopare om te scopare… Niet wat ik wou, niet wat ik nodig had daar en toen. Niet met iemand die ik sympathiek vond en van wie ik veeleer sympathie en vriendschap wou dan iets anders.
Uiteindelijk wel in zijn bed geslapen, waar we wat gepruld hebben, hij gekomen is, en we daarna geslapen hebben. Hij toch, ik niet. Niet echt. Net toen ik dan toch in slaap viel, kwam hij tegen me aanliggen, wat ik dan weer heerlijk vond, maar waar ik tegelijk ook onrustig van werd, (ik was niet tot een hoogtepunt gekomen), en me weer zin deed krijgen hem aan te raken.
’s Morgens (zaterdag) BLEEF hij maar slapen. Ik wachtte… tot hij wakker werd, maar ik denk, achteraf bekeken, dat hij de ongemakkelijke “morning after” wou vermijden door te blijven slapen tot ik vanzelf opstond. Wat ik dan ook heb gedaan. Zijn nachtelijke lepeltjes hadden me hoop gegeven op een ochtendlijke herhaling van de lichamelijke intimiteiten ’s nachts. Maar dat is er niet meer van gekomen. Ik weet niet of hij daar die ochtend gewoon geen zin meer in had, of zich verlegen/ongemakkelijk voelde… Moeilijk te zeggen bij hem.
Die zaterdag voelde ik me kwetsbaar en had ik weer het gevoel dat ik iemand het gevoel gaf meer te willen dan die wou/kon geven. Geen leuk gevoel. Fiets genomen en rondgereden (heerlijk!) en uiteindelijk weer naar Lido Burrone gegaan. Daar begon ik te denken over nog een nacht blijven. Niet omwille van hem (of wel, wie zal het zeggen?), maar omwille van het eiland. Favignana is heerlijk. Als ik al voor hem bleef, dat was het voor de relaxte sfeer die hij uitstraalde. Maar ik zat in dubio. Ik wist het niet goed. Rond 15u stuurde Rosario een bericht om te weten waar ik was, en om te zeggen dat hij bijna klaar was met werken. Om 18u is hij uiteindelijk afgekomen, met Pablo.
Die avond was een beetje raar. Ik heb van 18 tot 20u (het uur van de laatste boot naar Trapani) zitten twijfelen wat ik zou doen. Rosario wilde me niet helpen. Hij liet me volledig aan mijn lot over in mijn beslissing. Alsof het hem niet kon schelen. Het is uiteindelijk Laura geweest die zei: “blijf toch gewoon, we gaan samen iets eten!” En dat heb ik ook gedaan. Met Laura in een restaurantje gaan eten. En toen ik bijna klaar was om te gaan slapen, kreeg ik plots een berichtje van Rosario. Dat er live muziek was in Albatros en dat ze daarna naar een feest gingen. Ik was stikkapot, want ik had niet veel geslapen in zijn bed. Maar ik had zelf nog overdag achter feest gevraagd en tijdens het avondeten had ik de oren van Laura haar kop gezeurd over Rosario. Dus ik moest nu wel effe naar Albatros gaan, naar Rosario. Maar daar aangekomen, deed hij zoals altijd: hij begroette me, maar schonk verder geen aandacht aan mij. Daar stond ik dan te staan met mijn cocktail, doodmoe, wat onbestemd te staan tussen mensen die ik niet kende. Zonder dus iemand te kennen om bij te staan of om mee te praten. Na een halve mojito ben ik vertrokken. Bericht gestuurd naar hem dat ik te moe was. Waarop hij (effe later) antwoordde dat ze ondertussen thuis waren en gingen vertrekken naar het feest. Ik ben nog effe langs zijn studio gegaan en hij probeerde me mee naar het feest te krijgen, maar ik had geen zin om daar tot zes uur ‘s morgens of zo doodmoe alleen te staan staan. Dus nee danku. Te veel moeite om opnieuw bij hem in bed te kunnen liggen. Om nog niet te spreken van hoe kwetsbaar ik me dán zou voelen.
Volgende dag, zondag, besloten om ook die dag de hele dag te profiteren van de rust op Favignana. Waarom zou ik ’s morgens snel de boot nemen om daarna de bus te nemen naar San Vito om dan ’s avonds weer terug te moeten rijden naar Trapani.
Dus hele dag op de Praia (strandje vlakbij Rosario’s huis) gelegen. Heerlijk. ’s Avonds met Rosario en zijn vrienden weer naar Albatros om te aperitieven. Ik was reuze ontspannen en sociaal en alles viel precies in zijn plooi. Rosario gaf me ook aandacht, hij deed moeite om met mij te praten. Maar om 20u had ik mijn laatste boot. En ik kon niet nog een nacht blijven, want het was mijn laatste avond. De volgende dag had ik mijn vlucht.
En ik wilde nog afscheid nemen van Paolo. Ik verlangde er ook wel naar om weer in Trapani te zijn. Bekend terrein. Van mij. Niet als gast, maar als zelfontdekker.
Aangekomen in Trapani ben ik rechtstreeks naar de smoothiebar van Paolo gelopen.
Dat weerzien met hem! Ik kan me geen hartelijker weerzien met iemand herinneren de laatste jaren! Ongelooflijk. Ik was zo blij hem te zien. Maar hij blijkbaar ook. Lang en innig omhelsd.
