Deel 7 - Voorjaar en najaar 2018

Reis van 26 mei tot 9 juni 2018

26/5  14:33: Antwerpen Centraal -> 16:35: Paris Nord

26/5  19.10: Paris-Gare-de-Lyon -> 06.00: Milano

27/5  07.20 : Milano -> 12.00 : Napoli

27/ 5 13.45 : Napoli -> 22.12 :Cefalu

Zaterdag 26 mei 2018

De eerste keer in ongeveer een half jaar dat ik nog eens op reis ga, en ik lijk het afgeleerd. Ik heb stress en schrik. Ik hoop dat ik binnen twee weken een stuk ontspannener ben, met een leger hoofd.

Ik vertrek met een oogontsteking en griep of verkoudheid, ik weet het niet goed. Ik voel me grieperig, en mijn oog is helemaal opgezwollen.

De Thalys heeft 33 minuten vertraging. Kwestie van de stress nog wat op te drijven. Ik moet vier treinen nemen. Als ik 1 aansluiting niet haal, dan geraak ik morgenavond natuurlijk niet in Cefalu.  Ik hoop dat de vertraging niet nog oploopt.

Ik zit nu waar ik in augustus vorig jaar hoopte te zitten: rechts aan het raam in de zon. Deze keer was er niemand op mijn vensterplaats gaan zitten.

Pieter heeft me een spotifylijstje doorgestuurd met nummers van groepen die ik moet leren kennen voor het best kept secret festival. Ik kende maar 1 groep van alle groepen die op zondag komen. (Joris, Pieter en ik gaan dus 1 dag naar het festival). Dat is waarschijnlijk een teken dat je oud wordt, als je nog maar 1 groep van een festival kent.

Spotifylijstjes zijn zoals cassetjes. Het is altijd veel leuker en persoonlijker om muziek te leren kennen als iemand de nummers voor je selecteert.

19u

In de Thello van Parijs naar Milaan. Ik had normaal gezien tijd genoeg gehad om in Parijs van het ene station naar het andere te fietsen, en nog te eten, zoals vorige keer. Nu ben ik al blij dat ik er op tijd ben geraakt, en nog naar toilet ben kunnen gaan. Thalys had 1 uur vertraging. Maar het had ook erger gekund, dus ik klaag niet.

Naast mij zat een Amerikaan, die wel zin had om wat grapjes te maken en wat te vertellen over zijn leven. Ik was moe en voelde me ziek, ik wou vooral eigenlijk naar buiten staren. Maar hij was wel vriendelijk.

Geen idee waarom ik bij het boeken het middelste bed heb gekozen. Als je boven ligt, kan je meteen gaan liggen, want dat bed is al open. De andere bedden moeten nog opengeklapt worden, wat meestal pas later op de avond gebeurt. Dus nu moet ik wachten om me comfortabel te kunnen leggen. Ik zit in een compartiment met vier jonge meisjes die op reis gaan. Wat leuk is, want vorige keer zat ik gewoon met twee oudere vrouwen, zonder avontuurlijke reisplannen.

Nu zit ik samen met een Gents meisje (moet ook lukken) dat gaat interrailen in Italië; een Canadese, die net 2 maanden heeft gewerkt met work-away in Nantes, en nu terug naar Reggio Emilia gaat, waar ze met haar Italiaanse vriend woont; een Italiaans meisje van Bologna en nog een vierde, van wie ik eigenlijk niks weet.

Zondag 27 mei

6.30 (Milaan)

Een nachtreis is zoiets heerlijks. Ik snap niet dat er niet meer mensen dat doen.

Niet zo geweldig goed doorgeslapen. Voortdurend wakker geworden, maar toch heb ik ervan genoten. Om 5.20 werden we gewekt voor onze ID-kaarten en een kwartier later kwamen we al aan, een halfuur eerder dan gepland.

Aangekomen in Milaan dus. Daar eerst een toilet gezocht en daarna ontbijt.

Het is bizar om in Italië te zijn, na een nacht wiggelen. Op één of andere manier lijkt dat sneller dan met het vliegtuig.

7.30

Op de trein naar Napels. Ook dit gaat goed. Geen problemen voor mijn fiets, trein is half leeg, dus lekker rustig. Het is een fijn idee dat ik vanaf nu door heel Italië zal treinen. Overdag, dus ik kan alles zien. Da’s eigenlijk lang geleden. Wat is treinen leuk!

Ik heb vaak veel stress, maar heel vaak ook voor niks. Ik denk dat ik het van thuis heb meegekregen: om aan alles te denken wat er mogelijk mis kan gaan.

Ook het zesde meisje in ons compartiment, dat er om 22 uur in Dijon nog bijkwam, was een jong meisje en leek supersympathiek. Jammer dat ik ze niet beter kon leren kennen. Was een leuke versie van een nachttreinrit van Parijs naar Milaan.

11u

De Frecciarossa (Italiaanse TGV) die ik in Milaan om 7 uur heb genomen, rijdt helemaal naar Napels. Via Bologna, Firenze en Rome. In elke halte gaat ongeveer iedereen eruit en komt er nieuw volk binnen. Ik ben blijkbaar de enige (toch in dit rijtuig) die de hele rit doet. In Rome is er heel veel volk opgestapt.  Trein zit dus een pak voller nu.

12u (Napels)

Bloedheet hier. Ik hou wel van de sfeer hier, die in niets te vergelijken is met de beheerste, eerder geordende sfeer van Belgische steden.

Het doet me wel zin krijgen om Napels te bezoeken. Ik bedacht me dat ik misschien de volgende keer wat tussenstops moet doen, ook omdat ik niet van te snelle treinen houd – en de FrecciaRossa reed me écht te snel. Een tussenstop in Bologna (en dan Alessandro en Davide bezoeken) en eentje in Napels. En m’n reis naar het Zuiden dus wat langer maken. 

Ben eigenlijk meteen op zoek gegaan naar een fatsoenlijke plek om te lunchen. Vrij snel gevonden. Heeeeerlijke pasta, met gegrilde paprika, courgetten, aubergines, tomaten en mozzarella. Meer moet dat niet zijn. Jam. 7 euro. Daar betaal je in België 20 euro voor. 

Buiten wemelt het van de Afrikanen, die op straat prullaria proberen te verkopen. Parijs ziet ook zwart van de… zwarten. Daar zitten al die migranten dus.

Zo dadelijk nog proviand inslaan en dan de laatste trein, recht van Napels naar Cefalu, Sicilië.

13.30 (in de trein)

De trein is anders dan ik had verwacht en gehoopt. Ik had eigenlijk gehoopt op die leuke compartiment-trein, waar je rustig zit, en ook meestal mensen leert kennen, doordat je zo lang in dezelfde ruimte zit.

In de vorige trein zat ik aan de rechterkant, met de richting mee. Zoals ik het graag heb dus. Enkel tussen Firenze en Rome reed ik achteruit., maar vanaf Rome terug vooruit (omdat dat een terminus-station is, zoals Antwerpen).

18u

Villa San Giovanni, waar we altijd een onbepaalde tijd stil staan tot de trein op de boot gaat. Naast mij een nachttrein in de andere richting. Ik vraag me af waar die naartoe gaat. Ik heb denk ik nog nooit een nachttrein in de andere richting, vanuit Sicilië genomen.

Ik ben van plaats veranderd en aan het raam gaan zitten. Ik ben vreselijk moe door de nachttrein-nacht. Ik duizel van vermoeidheid.

Ik heb wel zin in Cefalu. Ben zelfs aan het denken om langer te blijven. Voordat ik de primitieve toer opga.

(Omdat ik zo een enorme behoefte voelde naar een prikkelloze omgeving, ergens in de natuur, waar ik ongestoord kon nadenken en vooral kon ‘zijn’, zonder sociale verwachtingen of drukte rond me heen, had ik op airbnb zitten zoeken naar iets ‘anders dan anders’. Ik had dan op airbnb  iets primitiefs gevonden midden in de natuur, waar ik naartoe zou treinen-fietsen na mijn aankomst in Cefalu, en dacht daar mijn ultieme rust te zullen vinden, nvdr)

Van zodra de trein  in Vila San Giovanni op de boot gaat, verandert de sfeer altijd. Want iedereen weet dat iedereen van dan af naar Sicilië gaat. Dat schept een band. Si va alla Sicilia!

19u

Zoals altijd als de trein op de boot staat, stappen we uit en als ik de Siciliaanse lucht voel, vraag ik me af waarom ik mezelf zo lang geen Sicilië heb gegund. Er heerste een gezellige vrolijkheid in het treinstel. Gesprekken worden aangegaan met medereizigers…

23u Cefalu.
Ik wilde deze keer per se ergens anders overnachten in Cefalu dan waar ik altijd slaap, omdat ik eens iets anders wou, een andere ervaring, een ander gevoel. Ben een beetje ontgoocheld. Oncomfortabel bed, oude lakens… Beetje vies van eigenlijk. Word ik nu oud? Voor 10 euro meer had ik dus alle luxe van La Fenice, maar ik wou per se iets anders.

Maar ik ben er in elk geval wel geraakt! Mijn vier treinen zijn gelukt! Hoera! Ik ben er!

Toen ik door het centrum fietste naar de bnb, herinnerde ik me weer dat ik me de vorige k(e)er(en) eenzaam voelde in Cefalu. Dus ik ga toch maar 1 nacht blijven.

Ik voel me plots sexy. Dat is ook lang geleden. Het zal het warme weer zijn.

Maandag 28 mei

Ik moet mijn nieuwe Cefalu zelf maken denk ik. De oude ervaringen en associaties overschrijven. Geldt ook voor de rest van Sicilië. Vanmorgen toen ik wakker werd lukte dat nog niet meteen. Ik voelde me alleen en nogal negatief. De positieve gevoelens van in de trein leken wat weg. Wakker geworden om half acht of zo. Te vroeg. Blijven liggen tot kwart voor negen. Gedoucht, aangekleed, terras gaan bekijken. Alles op het gemak, want ik moet echt onthaasten en ontspannen. Even naar het water gelopen, en dan naar het winkeltje waar ze die witte stoffen zakken verkopen. Eentje gekocht, want die van vorige keer zijn versleten. Nu aan het ontbijten.

Ik werd vanmorgen wakker met een dichtgeplakt oog en ik voel me nog heel bibberig en zwak. En ik heb slijmen. Ik wilde eigenlijk naar het natuurpark vlakbij Cefalu fietsen, maar ik weet niet of ik dat wel aankan al.

Ik heb meer en meer het gevoel dat ik niet alleen lichamelijk ouder word, maar ook in de manier van denken. Ik voel het jeugdige onbevangen denken (tot het naïeve toe) soms verdwijnen, of er gewoon niet meer zijn. Of misschien heeft het te maken met mijn geestestoestand, die soms op het depressieve af is, wat dan weer nauw samenhangt met mijn eigenwaarde.

Ik stuurde Alessandro (broer van Giampiero) vanmorgen dat ik in Cefalu was. Hij vroeg of ik ook richting Trapani en San Vito kwam en of ik de rotsberg van Cefalu al was opgeklommen. Dat heb ik dus nog niet gedaan.

Me weer sterk voelen in mijn kwetsbaarheid, bedacht ik net, daar gaat het om. Weer dichter bij mezelf staan. Geen schijn, maar zijn.

13u

Beetje rondgelopen, even aan het water gezeten. Dan naar de Erbolario-winkel gegaan en dan van het ene winkeltje naar het andere, want ik wilde kleedjes kopen. Dat is gelukt. Uiteindelijk een winkel gevonden met handgemaakte kleren uit Indië en een getalenteerde verkoopster die met van alles kwam aandragen dat ik allemaal heb gekocht! Serieuze korting gekregen wel. 100 euro voor zes stuks. Mission accomplished. Kleedjes kopen: check! Ik begin er toch van te genieten!

16u

Ik wilde weer te veel uit mijn ene dag Cefalu persen, en ik wilde dus toch ‘nog snel even’ gaan fietsen naar het park. Maar mijn energieniveau was laag en het was heet, en toen ik de weg niet vond en ik mijn fiets weer naar boven moest duwen door de té steile hellingen, gaf ik het op. Dan maar het oorspronkelijke plan, waar ik meer zin in had: op het strand gaan liggen.

Dinsdag 29 mei

Vroeg opgestaan (7u) om valies te maken en op tijd in het station te zijn om nog te kunnen ontbijten in de stationsbar. Uiteindelijk was ik er te vroeg. Op het perron aan de praat geraakt met iemand die in Calabrië bleek te werken als politieagent de maffia bestreed. Telefoonnummers uitgewisseld. Dan trein naar Palermo. Rond 11 uur kwam ik daar aan. Bagage in het depot en buskaartje gekocht voor de bus van 13.30.

Ik wilde nog snel naar de Erbolario-winkel gaan. Onderweg zie ik een kleedje hangen. Ik stap de winkel binnen en kom met zes stuks buiten. Eindelijk nog eens dingen die me passen! In een rotvaart pas ik dingen in de winkel en koop ze allemaal. Dan snel naar het station om de bus te nemen naar Sciacca. In Sciacca (uitspreken als Sjakka) duurt het eventjes vooraleer ik goed en wel op weg ben. Eerst lang naar een plek gezocht om iets van eten en drinken te kopen, en dan zeker een uur geworsteld om alles wat ik meehad (bagage en de extra zakken kleren)  op mijn fiets vast te maken en mijn route naar Villafranca Sicula (waar de primitieve airbnb is) te vinden.

Dan gezwoegd om de loodzware fiets uit het centrum van Sciacca te krijgen. Het centrum ligt aan het strand, helemaal onderaan de berg.  Om uit het centrum te geraken moest ik dus steil bergop gaan. Fietsen was geen optie en de fiets vooruit duwen voelde aan alsof hij 100 kg woog. Dan nog een paar keer verkeerd gereden.

Was het vier uur, of half vijf? Het zijn maar 20 km van Sciacca naar Villafranca, dus ik verwachtte die afstand snel eventjes te kunnen doen. Maar elke helling moest ik te voet doen. En dan waren er ook nog de honden, die me de stuipen op het lijf jaagden. Ik dacht dat het ging meevallen. Alles. Dat het leuk zou zijn. Maar het verkeerd rijden, het moeilijk de weg vinden, en vooral de voortdurende aanwezigheid en dreiging van blaffende honden maakte het zwaar en onaangenaam. Als ik er dan eindelijk denk bijna te zijn (nog 5 km zegt Google), stuurt Google me plots een zandweggetje op. Ik ben moe, en eigenlijk ook half ziek (al sinds de dag dat ik vertrok) en eigenlijk had ik voor mijn gezondheid niet mogen fietsen. Ik had verwacht maximaal twee uurtjes te moeten fietsen, en ben die honden en de schrik ervoor hartsgrondig beu.  Nu de weg naar de b&b helemaal niet duidelijk blijkt, en er van de eigenaar geen hulp komt, word ik het beu. Mijn geduld raakt op. Het kleine weggetje (hoewel volgens Google de kortste weg) durf ik niet inslaan omdat ik geen hond meer aankan. Ik volg dus de grote weg naar het dorp. Onderweg duidt google me alsnog een weg naar de b&b aan. Waar ik al de hele dag schrik voor heb, gebeurt: hoewel ik op een grote baan ben, komt er een blaffende hond achter me aan. Koelbloedig, maar met een hart dat uit mijn borst springt, fiets ik door. De hond haakt af. Ondertussen is de zon al bijna onder. Ik had verwacht ten LAATSTE om 19u aan te komen. Het is al acht uur. De weg blijkt maar duren. Als google dan zegt dat ik een onbefietsbare weg op moet (zowel qua hobbeligheid als helling), is de maat vol. Ik stuur een bericht naar de eigenaar dat ik echt niet meer weet waar ik naartoe moet. Hij belt en zegt dat hij me komt halen. Tegen dat er iemand is, een half uur later, is het volledig donker.

In plaats van de eigenaar, stapt er plots een jonge twintiger, en twee blaffende honden, uit de auto, bovenaan de helling. De helling is zo steil en rotserig dat ik iedere keer de fiets een meter verder duw, en dan twee minuten moet rusten. De jongen blijft een hele tijd staan wachten. Ik roep dat ik niet sneller kan. En dan komt hij helpen. Ik praat er Italiaans tegen. Hij antwoordt dat zijn Italiaans niet zo goed is, dat hij Dutch is. Oh, zeg ik, prima, dan kunnen we Nederlands praten. Er komt een gebrekkig Nederlands uit. Ik heb nul komma nul geduld en snap niks van wat hij zegt. Ik ben bits, kort van stof en snap niet dat er niet meer inschikkelijkheid is, gezien de hele reis die ik heb afgelegd. Eenmaal bovenaan de helling, blijkt het nog een hele weg te zijn naar de b&b. Die leggen we naast elkaar af. Ik fietsend, hij in de auto, en de blaffende honden rond ons. Ik denk dat ik gek word. Tot zover de rust waar ik naar zocht.

Woensdag 30 mei

Ik heb vandaag in weinig zin. Gisteren een beetje over mijn lichamelijke grenzen gegaan. Ik ben eigenlijk verkouden en heb dus niet zo veel energie, en de fietstocht naar Villafranca was zwaarder en duurde langer dan ik had verwacht. De aankomst, het onthaal was ook anders dan verwacht. De gastheer had ik jonger verwacht en het onthaal iets hartelijker. Ik was pompaf.

Donderdag 31 mei (Selinunte)

Ik heb enorm veel bij te schrijven. De reden dat ik zo lang (enfin, 'zo lang') niet geschreven heb, is omdat ik mijn rust verloren was, niet op mijn gemak was, en dan kan ik niet schrijven. Of als er te veel ‘ruis’ is, dan kan ik niet schrijven. Te veel dingen die me afleiden van de kern.

Maar ik heb nu wel het gevoel dat ik ben waar ik wil zijn. Ik heb niet veel nodig, maar het moet wel het juiste zijn.

Ik hoopte, verwachtte, dacht in Villafranca de rust te vinden. De stilte in mijn hoofd en om me heen. Ik dacht daar de ultieme ontspanning te vinden.  Het zag er zo tof uit op airbnb. Maar in de realiteit werkte de eigenaar, Franco, me alleen maar op de zenuwen en voelde ik me er niet op mijn gemak. Ik ben er uiteindelijk maar 2 nachten gebleven. Overdag verveelde ik me en ik voelde niet de rust om te schrijven, te lezen of te genieten. Eigenlijk heb ik enkel van de honden, en dan vooral de puppy Dumbo genoten. En ook wel van het gesprek met Marvin, de Hollander die daar al 5 jaar woonde en daardoor zijn Nederlands half was kwijtgeraakt, wat ik wel een interessant gegeven vond. Er was eigenlijk niks te doen, en behalve de hangmat, die ze op mijn vraag hadden opgehangen, vanachter in de tuin, was er ook niet echt een plek om op je gemak buiten te zitten. Ze hadden de plek wel op airbnb gezet, maar hadden eigenlijk geen aanpassingen aangebracht om het de gasten aangenaam te maken.

Vrijdag 1 juni

Het is alweer juni. De hele nacht gehoest. Ik ben vertrokken met verkoudheid en ik ben nog steeds verkouden. Kan ook niet anders als ik zo veel van mijn lichaam vraag, in plaats van uit te rusten. Gisteren wilde ik eigenlijk niet fietsen, want ook vorige nacht heb ik zwaar liggen hoesten en voelde ik dat ik moest rusten. Maar ik ben een paar keer verkeerd gereden van Castelvetrano naar Selinunte (wat maar 10 km is, dus op zich geen moeite) waardoor ik uiteindelijk wel 50 km of zo gefietst heb. En ik was al van 7 uur wakker, en ik had dus weinig geslapen door het hoesten.

Zaterdag 2 juni.
Dat schrijven gaat weer niet goed. Gisteren niet veel gedaan. Alle energie was op.

Als ik iemand graag heb, of me ervan bewust ben dat ik iemand graag heb, dan word ik onzeker en weet ik niet meer hoe me te gedragen. 
 

Vannacht weer de hele nacht liggen hoesten. Heel vervelend omdat ik dan het gevoel heb de andere gasten wakker te maken.

Soms heb je het gevoel dat je ergens moet zijn, wijst alles erop dat je op dat moment op die plek moet zijn. Zo was dat vorig jaar in september in Selinunte. En toen besloot ik ondanks dat gevoel, toch te vertrekken uit Selinunte. En soms vraag je je af of je wel op de juiste plek bent. Zoals nu. Eigenlijk kwam ik dat gevoel van in september 2017 in Selinunte nu  opnieuw opzoeken hier. Maar dat gaat natuurlijk niet. Je kunt geen gevoel opnieuw opzoeken. Al was het maar omdat als je een gevoel achternazit, het meestal verdwijnt.

Gisteren voelde ik me weer heel alleen en zielig.

Staat los van het feit dat ik me wel welkom en thuis voel hier. Daar zorgt Salvatore (de eigenaar van de bnb),  voor. 

Toch lijken dit jaar de rollen wel omgekeerd. Ik lijk nu de vragende partij. Vorig jaar was hij dat. Ik was vorig jaar niet geïnteresseerd. En nu lijkt hij het niet echt. Hij zegt dat ik met een vriend van hem (andere gast van de bnb, Flavio) naar Salemi moet gaan. Maar ik heb niks met zijn vriend. Ik heb niet zoveel zin in beleefde conversaties. Mijn energieniveau is nog altijd uitermate laag.

De zee is vandaag heel rustig. Veel rustiger dan toen ik aankwam.

21u

Vandaag was de eerste dag van mijn vakantie dat ik genoten heb. Dat is eigenlijk erg, maar ook goed: beter laat dan nooit. Ik heb dan ook besloten om hier te blijven. Er is niks in San Vito wat er hier niet is. Integendeel. Hier is meer en bovendien wachten me daar in San Vito  enkel herinneringen en moet ik toch ook eens een keer niet voor de achtste keer op rij tegen dezelfde steen stoten.

Ik heb Salvatore een bloem gegeven met een papiertje om hem te bedanken om mij thuis te doen voelen. Want daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik denk dat hij nu denkt dat ik wat van hem wil. In die positie van vragende partij heb ik mezelf gezet, door niet meer spontaan te kunnen zijn, en verlegen te zijn. Dat heb ik altijd als ik weet of vermoed dat iemand interesse heeft, en ik daarna ook interesse krijg. Niet dat ik zoveel interesse heb, maar ik heb mezelf in elk geval in die positie gezet. Komt niet goed.

Heel veel onzekerheid. Ik weet nu bijvoorbeeld niet of hij wel echt iets wilt gaan eten met mij. 
Misschien heeft hij al spijt dat hij dat vanmorgen gezegd heeft, en dat ik daarnet dat nog eens kwam vragen, zodat hij wel ja moest zeggen.

Die onzekerheid, onwennigheid. Eenmaal ik het heb, kan ik het niet van me afschudden. Het gevoel dat je een ander het gevoel geeft dat je iets van hem wilt, verwacht. Heel lastig. 

Zondag 3 juni.

Een nieuwe dag, een nieuw gevoel. Of allez, een ander gevoel, of toch een beetje. Heb een beetje beter geslapen, hoewel ik toch weer twee hoestaanvallen had.

Sinds gisteren is er dus een man van Verona in de bnb, een vriend van Salvatore, Flavio. Salvatore probeert me precies aan hem te koppelen of zo. Hij wil maar de hele tijd dat Flavio me overal mee naartoe neemt enz. ’s Morgens aan het ontbijt zet hij me tegenover Flavio aan de tafel. Maar ik vind hem doodvervelend.

Gisteren zijn we dus iets gaan eten met drie. Salvatore, Flavio en ik. Salvatore was moe en het leek eerder een opdracht voor hem. We zouden gaan dansen, maar uiteindelijk was hij te moe en drong hij erop aan dat ik met Flavio zou gaan dansen.  Vanmorgen zat hij ook weer aan te dringen dat Flavio me zou meenemen naar mooie plekjes. Maar ik wil helemaal niet op schok met Flavio. Als Salvatore me mooie plekjes wilt laten zien, moet hij me maar zelf meenemen. Zoals vorig jaar. Maar daar lijkt hij geen zin meer in te hebben.

De smalltalk van Flavio stoorde me. Het was vervelend geruis. Ik ben niet geïnteresseerd in verhalen over zijn schoonbroer en de huizen die hij gekocht en verkocht heeft. Ik kan niet luisteren en bovendien praat hij te luid.

Ook nu vraagt Salvatore wat ik ga doen, en zegt hij dat ik met Flavio naar allerlei plaatsen moet rijden om Sicilië te leren kennen. En anders met zijn broer. Want hij kan zelf niet, zegt hij, hij heeft het te druk. Maar ik vraag toch niks? Ik verwacht toch niet dat hij me overal mee naartoe neemt.  Misschien wek ik die indruk.  Maar als ik al hoop heb dat hij dat zou doen, dan wordt die enkel gewekt doordat hij me iedere keer probeert te overtuigen om mee te gaan met Flavio of anderen. Dat hij vorig jaar wel tijd had om me op schok te nemen, is voor mij enkel een teken dat hij toen interesse had in mij en nu niet meer. Dus de hoop zit eerder op dat vlak. Hoop dat er interesse is. En ja… ‘hoop’… Het is gewoon een beetje een teleurstelling dat iemand eerst (in september) alle moeite voor je doet, waardoor je je gewild voelt, en je daarna (dit jaar) het gevoel geeft te veel te verwachten, of in elk geval niet meer interessant te zijn om op te jagen.

Ik wil me nog eens gewild voelen. En als dat niet kan, dan toch ten minste geapprecieerd of geaccepteerd.

Tegenwoordig voel ik me alleen maar opdringerig.

Ik snap het ook allemaal niet. De eerste twee avonden wilde hij zo graag iets gaan eten met mij (of dat liet hij de volgende ochtend toch iedere keer weten aan het ontbijt). En nu zit hij maar door te drammen over hoewel werk hij heeft, en gisteren gaan eten leek een opdracht, alsof hij er zich verplicht toe voelde of zo.

Ik wil gewoon rust.

Nog effe en ik voel me hier weggejaagd. Ik ben hem tot last.

Ondertussen krijg ik berichtjes van GP. Die wil dat ik naar San Vito kom. Misschien moet ik toch maar naar San Vito gaan.

Ik wil gewoon rust. Rust om na te denken. Om te voelen. Maar ik wil ook warmte waarschijnlijk. Ik dacht die bij Salvatore te vinden. Ik vond ze ook, maar ik denk dat mijn hele lichaam schreeuwt om aandacht. Dat ik dat gewoon uitstraal. Een hoopje zieligheid, waarvan de schreeuw om aandacht gewoon zichtbaar is. Niemand wil aandacht geven aan een hoopje om aandacht schreeuwende zieligheid.

GP is single zegt hij. Dus die heeft tijd voor mij. En dat hij dus alles kan doen, zegt hij, verwijzend naar seks. Maar ik heb geen ambities om seks te hebben met GP. Die was toch al nooit goed.

Nadat Salvatore maar bleef doordrammen over hoeveel hij wel niet moet werken, en dat hij een standbeeld gaat krijgen voor hard werk, dat dat zijn doel is, een medaille winnen voor had werk, voel ik me plots niet meer thuis in de bnb. Sterker nog, ik voel me weggejaagd. Ik heb zin om te vertrekken. Ik wil gewoon een plek waar ik me kwetsbaar kan voelen en toch getroost. Die plek was Selinunte vorig jaar. Maar nu niet meer dus. Een plek om me ongestoord geaccepteerd kwetsbaar te voelen, zonder dat iemand het gevoel heeft dat ik iets verwacht.

Ik verwacht niks van Salvatore. Alleen maar dat ik er ongestoord mag zijn. 

Ik heb hem gisteren een bloemetje (een stuk bloesem) gegeven met een bedankje. Een papiertje met daarop “bedankt om me thuis te laten voelen”, want zo voelde ik me eergisteren nog: dankbaar voor het warme deken rond mij dat ik voelde door hier te zijn.
Daar heeft hij niet eens op geantwoord. Niets van gezegd. Gewoon aangenomen zonder meer.

Ik moet nadenken vandaag. Het is vervelend dat ik Salvatore tot last ben, maar als ik vertrek, ben ik weer onderweg. Ik moet nadenken over wat ik wil. Over wat ik wou dat deze vakantie was. Het moest rust zijn, maar die heb ik nog niet gevonden. Alleszins niet bij mensen.

Het laatste wat ik wou, was me opnieuw opdringerig, te veel, ongewenst, te veel verwachtend voelen. Maar ik dacht hier welkom te zijn. Ik dacht dat hij me graag zag komen. Dat bleek ook uit zijn antwoord toen ik hem schreef. 

12u

Ik denk dat hij een vriendin heeft. En dat zou goed zijn als dat zo was, wan dat hoef ik het niet op mezelf te betrekken. Of hij heeft het gewoon moeilijk met het feit dat ik alleen en zielig ben, omdat dat verwachtingen uitstraalt, omdat dat bij hem de verplichting oproept om daar iets aan te doen, maar daar eigenlijk geen zin in heeft, of dat niet kan. Omwille van die eerste reden dan.

Ik heb het nodig om me uit te leven. Om me te laten gaan. Dansen, vrijen, lachen. Maar daar heb je mensen voor nodig.
Denken alleen is niet genoeg. Rust alleen is niet genoeg.

En dus kan ik het niet alleen.

Maar misschien is het wel een begin. Om terug in contact te komen met m’n verdriet.

Ik zit tegen mijn regels aan. De 5e, of de 6de. Da’s dus overmorgen of dinsdag. Dus er zal nog geweend worden deze week.

Ik wilde naar de natuur om zo weinig mogelijk ruis te hebben, om te kunnen nadenken. Omdat mensen me storen. Ik kan weinig verdragen. Ik wilde zo weinig mogelijk mensen en zo veel mogelijk natuur. Om geen storende factoren te hebben. Maar de eigenaar van de bnb in Villafranca werkte me op mijn zenuwen en de natuur gaf me niet de rust die ik zocht.

Ik probeer mezelf terug te vinden, maar dat blijkt niet simpel te zijn en overal waar ik kom, lijk ik in dezelfde patronen te vallen. Die van afwijzing, verveling, leegte, eenzaamheid.

Zou ik nu moeten vertrekken uit Selinunte, omdat ik hier opnieuw dat gehate opdringerige gevoel heb? Als ik hier wegga, weet ik niet waar wel te gaan. Een nacht Trapani om Paolo te zien, maar die kan mij ook niet iets beloven en om dan gewoon naar zijn bar te gaan waar niemand echt tijd heeft voor mij… Ook niet echt aantrekkelijk. Om daarna naar San Vito te gaan en een soort van 7-malige déjà-vu te beleven… Plus, waar moet ik slapen? In een onpersoonlijke bnb, in het hostel zonder privacy, bij GP thuis? Dat ik mijn vrolijkheid en kinderlijkheid zelfs op reis niet meer kan terugvinden… 

22u

Nou, het wordt almaar bizarder met mij.

Heb me zowat een hele dag zitten vervelen aan het strand. Me slecht gevoeld en me geërgerd. Tegen zonsondergang ben ik beginnen wandelen langs de waterlijn, in de branding met mijn voeten. Om te zien wat er daar was. Ik bleef maar wandelen en toen kwam ik plots de oude spoorlijn tegen, waar Salvatore me vorig jaar mee naartoe heeft genomen. Ik was verbaasd dat die zo dichtbij was. Ik wilde er eigenlijk naartoe wandelen, maar de zon was al onder en ik durfde niet goed.
 

Dinsdag 5 juni

Ik krijg mijn regels morgen, dat is duidelijk aan de emotionele toestand. Vergeefs verlangen naar iemand en vergeefs blijven hopen is een bitch. Hoop is een voortdurend snijdend mes. Ik had naar San Vito moeten gaan. Maandag al, zoals gepland, maar de hoop, de hoop dat ik me vergis en dat er alsnog… iets zal gebeuren, dat ik me heb vergist en dat hij wel interesse heeft… Die doet me blijven, en daar doe ik mezelf dan pijn mee.

Het is ironisch. Weggaan (in september) als ze je bijna smeken om te blijven. En dan terugkomen (nu) en je opdringerig voelen.

Er lijkt nergens plaats voor mij. Ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik voel me hier te veel. In de weg. Tot last. Terwijl het vorige keer het omgekeerde was.

Ik wil wel naar San Vito, naar GP, die op me wacht en beledigd is dat ik niet kom. Maar dan moet ik morgen twee bussen  en een trein nemen. Om dan ’s avonds pas aan te komen. Om dan de volgende dag alweer naar Trapani en Palermo te gaan. Twee dagen bussen dus, terwijl ik de twee dagen daarna ook al in de trein zit (op weg naar huis).

Ik kan tegen niemand mijn verhaal doen. Ik ben dus weer alleen. Alleen en leeg.

Misschien moet ik toch maar naar San Vito gaan. Want hier is het pijnlijk wachten op Godot. Wachten tot ik meer krijg dan kruimeltjes van Salvatore. De kruimeltjes die me hoop geven, maar kruimeltjes blijven. Ik zal het ook nooit leren. Hoe vaak kan je hetzelfde patroon beleven.

Ik krijg dubbele signalen. Maar misschien zijn ze niet dubbel, en maakt mijn interpretatie, mijn hoop, ze dubbel.

Ik zou willen dat ik me gewoon op mezelf kon concentreren en ontspannen kon zijn in aanwezigheid van hem. Maar er hangt een spanning in de lucht, een zeker ongemak van hem. Is dat dan omdat ik te veel signalen uitstuur dat ik verwachtingen heb, die hij niet wilt beantwoorden, of is er langs zijn kant ook een soort… ik weet niet wat het is, hij maakt me onrustig. Hij zit toch ergens te flirten, maar daar blijft het bij. Rationeel gezien weet ik dat dat flirten mijn interpretatie kan zijn.
 

15u

Warme dag vandaag. Veel wind ook.

Ik zag Salvatore gisteren skypen met een Française. En hij had de deur open en stelde mij aan haar voor. Dus ik denk dat hij een vriendin heeft en wilde dat ik dat wist. Gisterenavond weer gaan wandelen langs het strand, naar de treinsporen. Deze keer verder gewandeld tot op de treinsporen. Daar kreeg ik het idee om ze te volgend tot in het dorp, tot ik een hondenkoor hoorde, dat almaar luider klonk en ik in paniek en opnieuw met kloppend hart terugrende. Die paniek, hoe vaak heb ik die deze vakantie al niet gevoeld. Ik begin een fobie te krijgen voor blaffende honden.

Ik vroeg gisteren op het strand wanneer we samen eens gingen zwemmen. Eén van de dagen, zei hij, want hij was de medaille aan het verdienen, zei hij.

Zondagavond, tegen valavond, was ik dus een beetje uit verveling langs het water beginnen lopen, met mijn voeten in het water. Ben er ook tot mijn middel in gegaan, dat deed deugd. Ik kwam pas tegen half tien in de bnb aan, ipv tegen half negen, in volle hoop om door hem meegevraagd te worden voor cena. Ik rekende er niet meer op. Ik liep langs de open deur, en hij liep net voorbij de deuropening. Ik zei vrolijk ciao en liep door. Ik had energie gekregen van de wandeling. Ik douchte me snel. Ik keek in de spiegel: ik zag er goed uit. Ik had zin om mijn nieuwe jumpsuit aan te doen. 

Terwijl ik naar het centrum, het haventje liep, bedacht ik dat ik toch wat eerder had moeten terugkomen, dan hij me misschien toch nog gevraagd. Want ik was in vorm, ik voelde me goed, ik zag er fantastisch uit in mijn jumpsuit. Zó had hij me moeten zien, dacht ik. Wat een verloren kans. Niet zoals de dag ervoor dat ik wat verveeld en onwennig zat rond te staren toen we met z’n drie waren gaan eten.

Ik liep naar het eettentje waar ik de eerste avond cozze (mosselen, uit te spreken als ‘kotse’ 😊) had gegeten. En plots zat hij daar, op een bankje van een ijssalon, met een vriend. 

- Waar ga je heen?

- Eten

- Nu nog?

- Ik ga proberen

Een klein uurtje later wandelde hij voorbij mijn tafeltje. Ik zwaaide en at voort. En plots stond hij naast mijn tafel en kwam erbij zitten. Zoals altijd doodmoe. What’s new. Zijn ogen vielen dicht en op een bepaald moment viel hij in slaap terwijl hij zelf iets aan het zeggen was. Hij had nog niet gegeten en af en toe stak ik een hapje eten in zijn mond. Dat gaf een hoopgevende intimiteit. Ik vroeg me wel af of hij er nu was komen bijzitten uit medelijden, een gevoel van verplichting, of omdat hij écht wilde. Maar de volgende morgen (gisteren dus), stelde ik me die vraag niet meer, omdat het me niet meer uitmaakte, omdat het resultaat sowieso waardevol was: ik had aandacht gekregen en dat had me goed gedaan.

Ik was gisterenochtend opeens een stuk vrolijker (daardoor). En aan het ontbijt lachten we. Ik maakte foto’s van zijn schoonzus, die heel tof is. En ik mocht in de tuin gaan zitten. Daar waar ik vorig jaar ook zo als god in Frankrijk zat. De tuin van het huis ernaast, waar ze sinds kort ook (prachtige) kamers te huur hebben. Daar heb ik de hele middag foto’s getrokken (omdat hij dat had gevraagd, hij wilde foto’s voor op de website). Daarna ben ik op het bankje in de tuin gaan liggen. Daar was er rust. Heerlijk! Daar was ik vorig jaar beginnen twijfelen. Toen de zon op de bank begon te schijnen, wilde ik een stuk fruit eten en naar het strand gaan. Net toen ik bijna klaar was, klopte Salvatore op de deur. Dat ik pasta moest komen eten. Waarom ik daar plots in familiekring in het ouderlijke huis waar hij met zijn ouders woont, pasta zat te eten, weet ik nog altijd niet. Effe dacht ik dat het uit sympathie voor mij was. Maar ik denk dat het initiatief gewoon van zijn moeder kwam omdat ik de foto’s had gemaakt. Maar misschien ook niet. Wie zal het zeggen. Hoewel ik goed kan opschieten met Maria, zijn moeder, en er een los en spontaan contact is tussen ons, voelde ik me plots toch in een ongemakkelijke rol van ‘schoondochter-zit-mee-aan-tafel’. Geen idee wat de bedoeling was. Daarna alsnog naar het strand waar ik hem dan effe later ook twee keer tegenkwam.

‘s morgens, ’s avonds, op het strand… altijd zit hij onzin te verkopen en komt er nooit iets serieus uit. Als ik zeg dat er weinig schelpen op het strand liggen, antwoordt hij dat dat komt omdat iedereen ze opraapt. Als ik vraag wanneer we eens samen gaan zwemmen, begint hij over zijn standbeeld en medaille. Hij praat enkel onzin tegen mij en meestal voel ik me belachelijk gemaakt. Enkel die avond dat we met drie zijn gaan eten, toen ik op hem (en Flavio) aan het wachten was op het bankje voor de deur, kwam hij erbij zitten en stelde hij vragen over waar ik al was geweest in Sicilië enz. Dat was fijn. Oprechte interesse.

Toen ik hem gisteren hoorde skypen, bleef ik effe luisteren in de gang en was ik verbaasd te horen dat hij dus ook ernstige gesprekken kon voeren. Alleen niet met mij.

Ook vanmorgen, toen er een familievriendin langskwam, ging hij neerzitten en had een normale conversatie met haar. Bij mij hangt hij de clown uit. Lok ik dat uit? Ik voel het aan als gebrek aan respect.

Vandaag hangt er een rare spanning. Hoewel hij vanmorgen toch flirtend, plagend, zijn natte handen aan mijn bovenarmen afwrijft, weet ik voor de rest niet welke signalen hij uitzendt. Het voelt aan als ‘disagio’ dat ik er ben. Ongemakkelijkheid.

Ik droomde vannacht dat Bart kwam vertellen dat we geen vrienden meer konden zijn. Dat dat er niet meer inzat. Dat deed zo’n pijn. Ik stuurde het hem vanmorgen. Samen met mijn gemoedstoestand. Lekker dramatisch. Zoals hij het graag heeft.

Ik wil Salvatore niet tot last zijn. Maar waarom heb ik dat gevoel?

Ik ben fruit gaan eten en dan langs Nicola gefietst, de beste vriend van Salvatore. Heb eindelijk gevonden waar zijn enoteca is. Hij had tanden laten trekken en schaamde zich, anders was hij wel al afgekomen, zei hij.  We hadden het over het feit dat ik moest terugkomen in september. Ik zei dat het zo’n grote vergissing was dat ik was vertrokken vorige keer, waarop hij zei: je was misschien ook teleurgesteld. Teleurgesteld? Ik val uit de lucht. Waarom teleurgesteld? Alles was net perfect. Wat bedoelde hij? Hij antwoordde: ja, ik weet niet, ik weet niet wat vrouwen denken. Maar wat bedoelde hij dan? Dat ik misschien teleurgesteld was dat er vorige keer niks gebeurd was tussen mij en Salvatore? Hoe ik het toen aanvoelde was dat ík de boot afhield. Ik wilde zeker niks. Ik was, vóór dat ik de tweede keer aankwam in Selinunte, zelfs een beetje ‘bang’ dat hij iets zou proberen, en dat ik hem dan zou moeten afwijzen. Oh ironie.

Ik vertrouwde Nicola toe dat ik dacht dat ik Salvatore een beetje ongemakkelijk deed voelen, dat mijn aanwezigheid lastig was, dat ik een disagio was. Nee, zei hij, maar nee… “Magari si vergogna”, zei hij, “perché le altre donne…” en de rest verstond ik niet goed. (“misschien schaamt hij zich, omdat de andere vrouwen…”) Toen ik erover wilde doorgaan, waarom hij zich juist schaamt, wilde hij niet meer antwoorden, want ze waren op hem aan het wachten om een kraampje op te ruimen. Ik begrijp het allemaal niet goed.

Waarom wilt Salvatore dan niks doen met mij. Waarom doet hij zenuwachtig bij mij en geeft hij mij het gevoel dat ik in de weg loop. En waarom dacht Nicola dat ik vorige keer in september misschien teleurgesteld was? 

Als hij me vorige keer niet aan het versieren was, dan heb ik toch een gigantische interpretatiefout gemaakt?

Al ben ik niet veel wijzer geworden, toch heeft het gesprekje invloed gehad. Iemand die op een normale manier en met respect met me praat…

Woensdag 6 juni

Laatste dag. Ik heb m’n regels gekregen. Wat goed is, want dat is het ergste voorbij als ik in de trein zit. Gisteren met Salvatore en Flavio gaan eten in Salemi.

Mijn plan, mijn doel was om in Sicilië rust te vinden. Mentale rust en mentale energie. Ik heb geen van beiden gevonden. Mijn hoofd is niet leger. Ik heb niet meer energie. Ik ben niet dichter bij mezelf gekomen. Ik heb de warmte en vrolijkheid in mezelf niet teruggevonden. Misschien heb ik verkeerd gezocht. Misschien vooral bij de verkeerde persoon. Misschien ben ik gewoon te veel ‘in need’, te behoeftig.

Vrijdag 8 juni

Ik zit in de trein. Wat ben ik blij dat ik voor de trein gekozen heb, al twijfelde ik even, omdat ik er zogezegd twee dagen vakantie mee verlies. Ik hou zoveel meer van traag reizen.

Woensdagochtend ben ik vroeger dan normaal opgestaan en naar Nicola gegaan. Deed me deugd. Gewoon al om te praten met iemand die zich niet om één of andere duisteren reden ambetant voelt ten opzichte van mij. Ik kreeg verhalen over Salvatore en ook over hemzelf te horen. Door de babbel kon ik de dingen wat relativeren. Hij liet me lachen. Ik kreeg een mogelijke verklaring voor het gedrag van Salvatore, die de volgende dag aangepast werd, maar de bottom line bleef een beetje hetzelfde: veel andere vrouwen.

Terwijl ik met Nicola aan het praten was, reed Salvatore voorbij met zijn scooter. Zodra hij me zag, begon hij weer over zijn medaille en reed door. Ik heb vrij lang bij Nicola gezeten. Hij beloofde dat we ’s avonds met z’n drie zouden gaan eten, en dat hij Salvatore er wel toe zou brengen dat hij een move zou doen. In de namiddag ben ik naar het strand gegaan, dan even terug om me te verversen en om fruit te eten, en toen ik terugfietste, kruiste ik Salvatore, die rechtop ging staan op zijn scooter en zijn hand hoog opstak. Het leek mij voor de verandering eens een spontaan gebaar, zonder ongemakkelijkheid, ik moest ervan lachen. Ook toen ik later terugfietste van het strand naar de bnb reed hij me voorbij en riep hij iets onnozels naar mij, wat ik niet begreep, maar het leek opnieuw spontaan en ik moest er opnieuw van lachen.

Tegen dat ik gedoucht had enz. had ik natuurlijk nog niks gehoord. Gingen we nu eten of niet? Ik had geen contactgegevens van Nicola dus ik kon het hem niet vragen. Tegen 21u, het uur dat er meestal werd beslist om iets te eten, ging ik naar beneden om het hem te vragen, maar hij was aan het bellen. En hij bleef maar bellen. Ik bleef een beetje op het terras hangen tot ik hem hoorde stoppen met bellen. Toen kwam hij ineens naar boven. Wat ging ik doen vanavond, vroeg hij. Ik vroeg of we nu met Nicola iets gingen eten. Nee, die wilt niet, hij is te moe. Ik geloofde er niks van. Nicola had verzekerd dat we iets zouden gaan eten. Hij was vol overtuiging dat het goed zou komen op die manier. En nu ineens was hij te moe? Salvatore liet me bellen naar Nicola en Nicola vertelde dat hij tandpijn had door zijn tandproblemen (die hij had, hij had onlangs drie tanden laten trekken). Ik geloofde het wel, maar het leek Salvatore toch goed uit te komen. Het was toch een rare wending…

Salvatore zei dat Flavio pizza wilde gaan eten. Of dat het goed was, dat we dan met z’n drie pizza gingen eten. Euh ja, natuurlijk. Enfin, ik hoefde echt niet NOG eens met die Flavio te gaan eten, maar als hij erbij moest zijn, dan moest het maar. Ik ging kloppen bij Flavio, die niet antwoordde. Salvatore probeerde dan, beukte bijna op de deur, en deed de deur dan uiteindelijk zelf open. De kamer rook naar drank. Of Flavio sliep of niet had willen antwoorden, weet ik niet. Hij beweerde het geklop niet te hebben gehoord, en later beweerde hij dat hij in slaap was gevallen.

Terwijl ik en Salvatore op het bankje voor de bnb op Flavio aan het wachten waren tot hij klaar was, babbelden we. En voor de eerste keer die vakantie voelde ik me niet verlegen, durfde ik hem in de ogen kijken en hadden we een aangenaam gesprek. Hij leek ontspannen en ik ook. Hij vroeg me over mijn reis en ik vertelde dat ik van plan was vrijdagochtend te vertrekken, hij zei dat hij me donderdag wel naar Castelvetrano (dichtstbijzijnde station) kon brengen na het ontbijt, maar vrijdagochtend om zes uur niet, omdat hij dan het ontbijt moest klaarmaken. Hij leek voor een keer echt bereidwillig om me te helpen en leek oprecht en lief.

Natuurlijk was ik een stuk ontspannener en zelfverzekerder door de babbel met Nicola.

Die avond was fijn. Ik voelde me goed, rustig. En vrolijk. We maakten veel grapjes en Salvatore moest er regelmatig mee lachen. Wat eerder niet zo was. Het leek alsof hij echt van mijn gezelschap genoot. Ik voelde me ook gewoon spontaan, durfde mezelf zijn en voelde me niet geforceerd.

De volgende ochtend, donderdag, vond hij het blijkbaar wel nodig om me te provoceren, me kwaad te maken of weet ik veel, door samen met Flavio te zitten lachen over hoe ze twee vrouwelijke gasten (van rond de 50) zouden gaan versieren enz. Ik werd kwaad.

Ik denk dat het wel duidelijk genoeg was dat ik interesse had… Waarom dat dan onder mijn neus wrijven?

Ik ben dan totaal overstuur naar Nicola gegaan, waar ik een beetje mijn hart heb kunnen luchten. Toen ik terugreed van Nicola naar de b&b, reed Salvatore me weer voorbij en keek achteruit, twee maal, maar ik keek alleen maar terug, zonder te zwaaien of te lachen. Dan ben ik mijn kamer beginnen opruimen. Hij liep rond op het terras, was aan het opruimen. Ik vroeg of hij de bel van mijn fiets kon maken. Wat hij probeerde. Later, toen ik fruit zat te eten, maakte ik kennis met een Oostenrijker. We raakten aan de praat. Ik had zo enorm veel nood aan conversatie, aan interactie, spontane interactie, iemand die geïnteresseerd luisterde, en niet iemand die met een halve frons mij het gevoel geeft lastig te zijn.

Zaterdag

Vakantie gedaan. Ik zit nu in de TGV van Turijn naar Parijs. Die doet er zes uur over. Dat lijkt op een of andere manier nog lang. Waarschijnlijk omdat ik net een nachttrein van 12 uur achter de rug heb. Wat ook lang lijkt voor de afstand Napels – Turijn. In het heengaan deed ik er amper 5 uur over. Maar nu heb ik een TGV op een ander stuk van het traject. Volgende keer wil ik er geen TGV tussen.

Ik heb maar een uurtje overstaptijd in Parijs. Da’s niet veel, aangezien de trein met vertraging vertrokken is, en ik in Parijs van station moet veranderen.

De nachttrein van Napels naar Turijn was wel heerlijk. Om 19u15 kwam ik in Napels aan. Moe, want in de trein van Palermo naar Napels vond ik geen rust. Veel lawaai, en ik zat lang vast tussen een gezin.

Ik geloof dat ik al in Frankrijk ben, ondertussen, of toch bijna. Ik zie nu de witte bergen die ik normaal vanuit de lucht zie. Daarstraks, in de nachttrein, vanmorgen, keek ik naar het Noord-Italiaanse landschap en besefte ik dat ik vergeten was hoe mooi Noord-Italië is. Mijn eerste liefde. Ondertussen ben ik zo in beslag genomen door Sicilië, dat ik alles vergeten ben.

Om 19u kwam ik dus moe in Napels aan. Ik genoot van de zwoele avond, de relaxte sfeer, ook al is de stationsbuurt niet de mooiste, maar ik genoot van de levendigheid. Ik ben in hetzelfde eettentje gaan eten als tijdens mijn heenreis. Mijn trein naar Turijn vertrok pas om 21u30. Tijd genoeg dus. Het duurde lang vooraleer het spoornummer op het scherm kwam te staan. De trein vertrok met vijf minuten vertraging. Compartiment met vier bedden. Ik zat er met nog 1 vrouw.

Heerlijk, heerlijk heen en weer wiegen in de trein. Zalig ontspannend. Doordat ik zo moe was van mijn vroege ochtend vrijdagochtend, ben ik snel in slaap gevallen en heb ik twee diepe rukken gedaan. ’s Nachts even opgestaan om me te verversen. Om 9u in Turijn aangekomen, op zoek gegaan naar een bar in het rare station (Torino Porta Susa), en dan TGV naar Parijs. Om 16u kom ik in Parijs aan, om 17.25 heb ik mijn TGV naar Brussel. Morgen ga ik naar Best Kept Secret.

ik lijk mijn rust in de nachttrein te hebben gevonden. En hier ook wel. Ik geniet van het uitzicht. Rust en levensvreugde, zin om te leven, voel ik terugkomen.

Allez, dat ik nu op de laatste dag mijn levenslust terugkrijg. Hoe is dat mogelijk. En waarom. Mijzelf, mijn rust, levenslust en eigenwaarde.
 

Nu ik hier in de trein zit, krijg ik opnieuw zin om Italiaans te leren. En Latijn. En om in Italië te studeren. Dat bedoel ik met levenslust. Ik vraag me af waarom ik in Antwerpen altijd alleen maar een loden zwaarte voel. Waarom ik geen energie heb om dingen te ondernemen. Waarom ik zoveel negativiteit voel. Waarom alles donker en moeilijk is en alles me ergert. Waarom ik tegenwoordig alleen maar de slechtste versie van mezelf ben. Sterker nog, ik lijk meestal geen contact te hebben met mezelf. Ik ging het zoeken in Sicilië. Overal, in de natuur, op het strand, op de fiets, bij mensen. Maar ik vond het niet. Nu wel. Misschien omdat ik niet meer zocht.

******

******

******

Reis van 3 september tot 11 september 2018

Brussel – Parijs

Parijs – Turijn

Turijn (21.55)  – Salerno (nachttrein)

Salerno - Cefalu

Maandag 3 september

Ik neem een iets ander traject dan vorige keer. Vorige keren heb ik altijd de nachttrein van Parijs naar Milaan genomen. Deze keer ben ik ’s morgens vertrokken en neem ik een TGV van Parijs naar Turijn, overdag, en leg ik ’s nachts Turijn-Salerno (Napels) af. Voordeel is dat ik morgen om 18u ipv 22u aankom.

Ik heb ook een IZY genomen ipv een Thalys. De trein is dezelfde, maar is goedkoper en doet er iets langer over.

15.10

Trein (Turijn-Salerno) met 50 minuten vertraging vertrokken omdat er teveel mensen op de trein zaten door een geannuleerde trein ’s morgens. Het duurde 50 minuten om de oplossing te vinden dat de extra mensen naar een ander, minder vol deel van de trein moesten verhuizen. Geen idee of ik mijn nachttrein nog haal.

De trein van Parijs naar Turijn zou om 14.19 vertrekken en om 20.18 aankomen in Torino Porta Susa. Om 21.55 vertrekt mijn nachttrein in Torino P. Nuova. We zijn 50 minuten later vertrokken, dus neem ik aan dat we om 21.10 aankomen. Om 21.25 heb ik een trein van Porta Susa naar Porta Nuova.

Spannend. Als ik de trein mis, verlies ik 100 euro van de twee treintickets, en kost het nog een overnachting, plus twee nieuwe tickets, dus waarschijnlijk nog eens 150 euro.

Ondanks de stress van de vertraging is het wel een aangename rit. Ik zit aan het raam en alleen. Lekker rustig.  Dus kan ik er evengoed van genieten.

Goede oefening om je te leren ontspannen in een stressvolle situatie die je toch niet in de hand hebt: of ik me nu opjaag of niet, druk maak of niet, de trein zal niet sneller aankomen. Dus in plaats van de resterende uren onaangenaam te maken, kan ik me ook evengoed neerleggen bij deze situatie die ik toch niet kan veranderen, en me ontspannen, en de situatie nemen zoals ze is…

Maar iedere keer als de trein stopt of op een slakkengangetje rijdt, ga ik met mijn ogen draaien en begin ik me op te jagen. Het is sterker dan mezelf.

Als ik me druk maak, schiet ik het doel van mijn reis voorbij. Als ik mijn nachttrein niet haal, zoek ik een andere oplossing en ik maak van alles het beste. De reis is belangrijker dan de bestemming.

Volgens de controleur komen we om 21u aan. Dus dan heb ik nog tijd. Dus nu kan ik proberen me iets te ontspannen. Mijn nek is al helemaal vast gaan zitten.

Leve de controleurs.

Het koppel naast me ruziet. Het meisje is kwaad en daarna verdrietig en ze weent. Ik ben blij dat ik alleen reis. Koppels kunnen elkaar het leven zo zuur maken. Maar dan gaat de jongen liefdevol door het haar van het meisje, masseert hij haar nek en schouders zachtjes, en dan ben ik toch weer jaloers.

De controleur roept af dat we dadelijk in het station van Bardonecchia aankomen en zegt: Welkom in Italië! Jeuj! Italië!

22.15

Derde trein. Enfin, vierde, met de binnenlandse erbij. Geen reden om me zorgen te maken, want ik had inderdaad genoeg tijd. Vijf na negen kwam de TGV aan, dan metro genomen en om 21.30 in station Porta Nuova. Nog net tijd voor een frietje en hup, trein op. Ideaal. Eigenlijk waren geen van mijn zorgen nodig. Ik was bang dat ik niet ging toekomen met batterij gsm, maar in de TGV was er een stopcontact. Ik was bang dat ik te weinig tijd had voor de aansluitingen, maar zelfs met vertraging heb ik ze allemaal gehaald. Ik had twee maal niet de gewenste plek op mijn ticket, maar in de TGV naar Turijn ben ik toch aan het raam beland, zelfs met zon.

Dinsdag 4 september

Aangekomen in Salerno. Precies op tijd. De tijd die ik gisteren te weinig had, heb ik nu te veel. Kwart na negen aangekomen. Volgende trein is om half elf en heeft al 15 minuten vertraging. Ik heb ontbeten en een hele hoop eten ingeslagen voor onderweg. Ik denk dat ik wel zal toekomen. Die schrik altijd om honger te krijgen.

Ik kom aan om kwart na zes (normaal gezien). Dat zijn dus acht uur op de trein. Waarvan ook nog wel even op de boot.

Ik heb redelijk geslapen op de nachttrein. Het duurde even voor ik insliep, maar ik heb dan toch een rukje gedaan van een paar uur. Ik voel me redelijk oké.

15 jaar zijn voorbij gevlogen. Alsof het niets is. Alsof ik ook niks gedaan heb. Alsof ik plots wakker ben geworden in een andere realiteit. Mensen hebben baby’s gemaakt ondertussen, die nu groot zijn, van 15 of 16 jaar, of zo. Ik was jong en plots was ik dat niet meer. Dat het leven evolueert en niet statisch is, heb ik altijd een raar gegeven gevonden. Dat je niet dezelfde rol behoudt. Die van kind, dat het minder goed weet dan de ouders, die van jongere, voor wie de wereld openligt.

Ik sta op het schakelpunt naar ouderdom.

Ik denk dat de plotse afwijzing van GP me hard heeft gemaakt. Me veranderd heeft. Veel naïviteit en openheid heeft weggenomen.

Wat ik nog het ergste vond, was dat hij me het gevoel gaf dat ik hem gekwetst had (ongewild) en dat ik het niet eens kon goedmaken, dat ik niet eens de kans gehad heb om te laten zien dat mijn gevoel niet veranderd was, dat ik geen deur had gesloten, dat ik hem niet wou kwetsen. Dat ik bij hem botste op een muur, op een onherroepelijk gesloten deur, zonder die ooit nog terug te kunnen openen, dat was hartbrekend, dat vond ik verschrikkelijk, dat heeft veel van mijn jeugdige onschuld, jeugdig geloof, weggenomen. En misschien is het dat wel wat me in twee jaar tijd heel erg heeft doen veranderen.

Lars heeft op dezelfde koude en bruuske manier (en zelfs definitiever nog, hij wil zelfs geen contact meer) de deur gesloten, maar voor Lars had ik geen gevoelens, of toch zo geen verliefde. Voor GP wel.

Ik denk effectief dat ik dát het ergste vind: het gevoel hem te hebben gekwetst, zonder dat hij me de kans gaf het goed te maken. Maar het wilt ook iets over hem zeggen, natuurlijk.

Het is ook de opeenstapeling geweest. Roberto die geen contact meer wou. Salvatore. Bart…

En ook bv. Joeri, die ook zo gewoon ineens boenk het contact verbrak. Ik snap dat niet, mensen die het contact zo bruusk verbreken.

Ik ben ondertussen in Cefalu. Het is 20.20.

Ik ging eigenlijk gewoon maar een stuk pizza of zo eten, maar toen kwam ik voorbij een restaurantje waar de heerlijkste geuren opstegen, en waarvan de kaart vol speciale dingen stond, die je liefst allemaal zou willen uitproberen. En ik heb honger, en een pasta kan er echt wel in.Ben toch blij dat ik mezelf een tafeltje heb getrakteerd. Al zit ik dan alleen.

Mijn eten komt eraan en blijkt exact dat te zijn wat ik had geroken en wat ik had zien liggen op een bord en waarvoor ik dus eigenlijk me heb laten verleiden om hier te komen eten. Reclame maken door de geuren die je verspreidt. Heel efficiënt. Bij mij toch. De volle twaalf euro dik waard.

Alleen de bediening kan wat beter. Single personen worden soms wat veronachtzaamd, misschien omdat ik geen volwaardige tafel ben. Ik ben maar een goedkope tafel. Een pastaatje en een watertje. Aan mij verdienen ze niet. Maar desondanks is dit een heerlijke onverwachte verrassing.

Bij het treinen, en zeker bij de bus, moest ik denken dat het voor mij een goede oefening is in het aanvaarden van onverwachte ongewenste dingen. Treinen die vertraging hebben, die afgeschaft worden, storende factoren in de trein enz. Het is nooit volledig hoe ik het wens of verwacht of hoop. Maar dat wordt dan gecompenseerd door onverwachte meevallers.

Het succes van mijn reis wordt bepaald door de mate waarin ik erin slaag om mijn controledrang om mijn reis aan mijn verwachting te laten voldoen, los te laten. Slechte zin. Om de dingen te laten komen zoals ze zijn, zeg maar.

Woensdag 5 september

Ik heb via airbnb een boottochtje aan het reservaat Zingaro geboekt. Ik heb daar wel zin in, maar aangezien het vertrek in Castellammare is, heb ik mezelf daar wel praktische zorgen mee op de hals gehaald. Want ik moet daardoor al om vijf uur ’s morgens uit mijn bed om op tijd te zijn (bus om 6.20). En waar laat ik mijn bagage? En hoe ga ik na het boottochtje weer van Castellammare naar Trapani. Veel opzoekwerk. Veel praktisch denkwerk.

Ik vind het tof dat Italianen laat lunchen. Eten om drie uur of zelfs half vier, daar is niks raars aan, het is zelfs normaal. ’s Avonds eten om tien uur, ook niet raar. Als ik weer thuis ben, mis ik dat latere ritme altijd weer, dat precies toch beter bij mij past.

Ik ben toch nog een beetje moe van mijn treinreis. En ik moet ervoor zorgen dat ik het doel van mijn reis niet uit het oog verlies: genieten van het nu, in het nu zijn, zodat ik kan reflecteren over de rest van mijn leven en me dus niet verlies in praktische beslommeringen op reis.

Donderdag  6 september (Castellammare)

Vandaag onverwacht mijn regels gekregen, wat uiteraard fantastisch is, want ik had voor de tweede maand op rij doembeelden over de keuze tussen een abortus plegen of een kind opvoeden. Dat ik die keuze niet hoef te maken, en geen van beide ongewenst moet doen, is dus wel een pak van mijn hart. Maar heeft uiteraard vervelende praktische gevolgen. Ik kon dus niet zwemmen tijdens het boottochtje, wat wel erg jammer was, aangezien dat toch een beetje het doel van het boottripje was.

’s Nachts bijna niet geslapen door het straatlawaai. Pas tegen een uur of drie ’s nachts ging het straatlawaai wat liggen en viel ik in slaap. Twee uur later, om vijf uur, opgestaan, aangekleed, ingepakt en naar het station. Tot daar alles prima eigenlijk. Ik had wel meer willen slapen, maar ik kon er niet…wakker van liggen :-)  Ik nam het zoals het kwam. Dat er tijdens de bootexcursie niet echt mogelijkheid was om me te verversen, was wel jammer. Want daardoor kon ik dus ook niet zwemmen. (de hele tijd met een doorweekte tampon zitten na het zwemmen en niet weten hoe het gesteld is down under, was niet echt een optie.  Ik koos er dus voor om niet te zwemmen, hoewel dat wel een ontspanningsfactor wegnam.

Als je alleen op reis bent, kan je je soms alleen en eenzaam voelen, maar anderzijds kan je ook zoveel méér geraakt worden door vriendelijkheid, warmte van mensen. Zoals die van David, de gids van de bootexcursie, die rekening hield met mijn maandelijks probleem.

Vrijdag 7 september

Heb besloten om in Castellammare te blijven. Platte dag vandaag. Ik had het niet aangekund, om te worden opgejaagd. Goeie beslissing dus.

Aangezien ik in San Vito toch niks vind om te slapen, heb ik volgende nacht bijgeboekt, en ben ik van plan om morgen overdag heen en weer naar San Vito te gaan. Dus vanavond en zaterdagavond slaap ik nog in Castellammare. Zondagavond slaap ik dan in Trapani, want maandag wil ik naar Favignana.

GP was wel kwaad dat ik uiteindelijk vandaag toch niet naar San Vito was gekomen, zoals oorspronkelijk gepland. Hij vond me zwak en zei dat ik iemand was op wie je niet kan rekenen. Ik antwoordde dat ik één keer per maand wel eens zwak mocht zijn en dat dat niet betekende dat je niet op mij kan rekenen.

Ik kreeg daarstraks ineens een bericht van Diego. Ik denk dat het tien jaar geleden is dat hij me uit zichzelf iets stuurde! En niet om iets praktisch te vragen, maar om te zeggen dat hij binnenkort in België is, en of we konden afspreken. Hoe speciaal is dat?!! Mijn oer-Italiaan, degene van wie ik mijn basis Italiaanse cultuur en taal heb geleerd.

Ik eet vandaag in hetzelfde restaurant als gisteren. Heerlijk eten. Ik werd gisteren echt in de watten gelegd. Ik vind het heerlijk als het hen niet uitmaakt of ik alleen ben of niet. Als ze me als volwaardig beschouwen. Ik kreeg gisteren een hele vis, die ze speciaal voor mijn neus (na het bakken) ontdeden van vel en graten. Wat een luxe…

Zondag 9 september

Gisterenochtend (zaterdag) bus genomen naar San Vito. Ik  passeerde (automatisch) langs Frish, die open was. Uiteindelijk daar weer tot 17 uur gezeten. Dan nog heel eventjes op het strand gelegen, dan weer terug naar Frish, waar Francesco Taglietti zat.

Ook eventjes langs Roberto gegaan. Ik was blij om hem te zien, maar ik weet niet of hij zo blij was om mij te zien. Wel een enkelbandje besteld bij hem.

’s Avonds weer naar Castellammare.

Dinsdag 11 september

Gisteren ging ik nog een dag van San Vito genieten en ’s avonds naar Favignana. Dat is anders uitgepakt, omdat er ‘s middags geen bus was, en de bus van half vier me niet wilde meenemen met m’n fiets wegens plaatsgebrek. Dus dan de bus van half vijf rechtstreeks naar Trapani genomen en dan naar Favignana.

De camping-airbnb (een geïmproviseerde kampeerplek zonder enig comfort) die ik geboekt had op Favignana, is me net iets te primitief. Enkel een koude douche buiten. Tot daar toe. Maar ook een Frans toilet, zonder privacy (enkel een doek die voortdurend wegwaait en me in m’n blootje zet) en zonder wc-papier. En dat is me er te veel aan. Toen ontdekte ik ook nog een ondefinieerbare vuiligheid op mijn laken (het lijkt nog het meest op een opgedroogde enorme en vuile snot).

Ik ben wel blij dat ik weer op Favignana ben en dat die associatie met me zielig voelen, is weggeëbd. Ik voel me niet langer enkel iemand afgewezen.

Foto's